menu

Hier kun je zien welke berichten Boreq als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

'68 - In Humor and Sadness (2014)

4,5
Ongelooflijk sterk album. Eerste keren dat ik hem draaide, was ik teleurgesteld. Het leek alsof Scogin zijn oude Chariot-trukendoos opende en ieder nummer doorspekte met feedback zonder al te veel na te denken over structuur en lyrics. Echter, nu ik de nummers beter van elkaar kan onderscheiden, zie ik in de ieder nummer juist unieker en gevarieerder is dan de nummers op een Chariot album. Scogin is emotioneler en gunt zichzelf meer rust voor melancholie. Erg de moeite waard.

Huerco S. - Colonial Patterns (2013)

3,0
Eerste luisterbeurt was teleurstellend: repetitie van vervelende geluiden en onaangenaam klinkende samples. Maar na de plaat drie keer gedraaid te hebben, begint de sfeer van het album op me in te werken. Het is een duister album, hopeloosheid uitgedrukt door de onvermijdelijkheid van de herhaling, het gevoel vast te zitten in een regressie waar geen einde aan komt... Het is de moeite waard in deze duisternis af te dwalen. Voor nu 3*, maar als het album me blijft boeien, kan dat nog omhoog gaan.

Japanther - Tut Tut, Now Shake Ya Butt (2008)

3,5
Mooi album. Bouwt getrouw voort op de Japanther-sound. Met name 'Um Like Your Smile is Totally Ruling Me' is een erg sterk nummer.

Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)

5,0
Geweldig album, draai hem de afgelopen non-stop. De lyrics, de gevarieerde beat, de perfecte samenwerkingen.... Het magnus opum van Mr. West, hier komt hij niet meer overheen!

Korn - See You on the Other Side (2005)

2,5
Waar ik bij the Offspring de kinderlijke teksten iets aandoenlijks vind hebben, een nostalgische herinnering aan mijn tienerjaren, doen de teksten van Korn vooral mijn tenen krommen. Met name in het nummer 'Politics' is de tekst gewoon belachelijk simplistisch. Er zitten wat toffe riffs in dit album (Twisted Transistor is nog steeds een lekker nummer) maar het 'ik ben anders, ik ben een creep, accepteer mij'-gehalte is iets te hoog.

Laura Veirs - July Flame (2010)

4,0
Eerste luisterbeurt lijkt het een niemanddalletje, maar drie jaar later staat hij nog steeds op mijn iPod. Heel subtiele melodie'tjes en Laura heeft een betoverende stem. De lyrics doen mij zeer nostalgisch aan en vullen de muziek haast vanzelfsprekend aan. Erg knap!

Offspring - Smash (1994)

3,5
Dit album markeert voor mij het begin van mijn interesse in muZiek buiten de top veertig, toen ik deze cd kreeg van mijn Buurmeisje. Fantastische tijd, en het zegt wat dat dit album acht jaar later me nog steeds bekoort. Het is Een ietwat kinderlijk album, misschien, waar clichés elkaar in ongegeneerd tempo opvolgen. Maar je hoort dat de jongens het echt menen wat ze zingen, wat iets aandoenlijks heeft. Het is een pure manifestatie van tienersentiment, het radicale, semi-doordachte begin van maatschappijkritiek. 'when
will the world listen to reason', een prachtig voorbeeld hiervan. Het is een album dat niet alleen de zeitgeist van de jaren negentig vangt, maar ook de essentie van de puberale melancholiek.

Peter Broderick - How They Are (2010)

4,0
Na enkele luisterbeurten mijn stem verhoogd van 3,5 naar 4. Wat een meesterlijk album. Peter Broderick is een muzikale minimalist, waardoor zijn prachtige stem uiterst breekbaar naar voren komt. Ik ben erg geraakt door zijn muziek, prachtig! En ook de lyrics zijn zeker de moeite waard om te bestuderen, mooie observaties en een fijne lichte humor.

Pixies - Doolittle (1989)

4,5
Mijn favoriete pixies album. Melodischer dan Surfer Rosa, maar nog meer punk dan Bossanova. Met name Debaser met zijn Dali-eske tekst blijft me boeien. Vette uitvoeringen van in essentie simpele songs.

Sun Kil Moon - Benji (2014)

4,0
Sun Kil Moon maakt muziek die heerlijk wegluistert op druilige dagen als deze. De melancholie van zijn stem en het gitaarspel brengen een sfeer naar de luisteraar van een langzaam instortende wereld vol van mensen die de gaten in hun bestaan proberen te vullen met liefde. Zijn teksten zijn soms pijnlijk letterlijk, té letterlijk, wat het geheel juist weer bijzonder maakt. Zo zingt Sun Kil Moon over de moorden in Noorwegen door Breivik dat het hem kon schelen 'because I have a lot of friends there'. Zulke zinnen staan haaks op de poëzie die Sun Kil Moon verder schrijft en lijken haast intentioneel naïef te zijn gehouden. Het is dit aspect (het letterlijke tegenover het metaforische) dat dit album boven dat van veel andere singer-songwriters tilt.

System of a Down - System of a Down (1998)

4,0
Een fantastisch debuut, waarop System meteen liet horen waar ze goed in zijn: originele, knoertharde metal. De songs zijn stuk voor stuk interessant en energiek. De thematiek is naar mijn smaak iets kinderlijk (zoiets van: fuck de CIA, politie, politiek, het leger en alles met iets van autoriteit, want ze zijn tegen ons!) maar door de overtuiging waarmee Serj zijn teksten brengt, vergeeft dit men hem snel. Al met al: een ijzersterk album dat ik niet meer overtroffen vind door later werk.

The Chariot - One Wing (2012)

3,5
Een zeer sterk en gevarieerd album, met creatieve vondsten (het 'cowboy' stuk in First, het koorgezang in Your) en riffs die elkaar in hoog tempo opvolgen. Waarom is dit album 'sléchts' 3.5 ster geef is dat na tientallen luisterbeurten me opvalt dat het net iets te gelikt klinkt. The Chariit waardeer ik juist om de amateuristische, krakende sound op de eerdere albums (I collect Bust, een EP van ze, vind ik een van hun vetste dingen). De chaos klinkt hier veel geplander, veel schoner dan bij nummers als Teach en Evolve uit eerdere albums. Dit is enerzijds positief, omdat je beter hoort hoe muzikaal de mannen zijn, anderzijds haalt het t unieke van The Chariot een beetje dr af. Maar al en met al een zeer, zeer degelijke plaat.

The Chariot - Wars and Rumors of Wars (2009)

3,0
Mooi plaatje, daggers en teach zijn onvergetelijk. Maar zelfs excessieve energie kan eentonig worden.

The Verve - Urban Hymns (1997)

4,0
Zelfs zoveel tijd na dato nog actueel. Veel sterke songs maar met name de experimenten met geluid zijn erg geslaagd, bijvoorbeeld het einde van The Rolling People. Wat ze daar met het gitaargeluid doen is fantastisch en geeft the Verve een unieke positie in de Brit-pop. Enige nadeel is dat uiteindelijk veel van de tracks op elkaar lijken waardoor het hele album in één luisterbeurt net teveel van het goede is. Individueel zijn de tracks echter allemaal de moeite waard.