menu

Hier kun je zien welke berichten Monsieur' als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

David Keenan - "WHAT THEN?" (2021)

4,5
Nummer 5 van mijn 2021 jaarlijst

Oké ik geef toe: een paar dagen Dublin en deze plaat geeft je toch wel een ander inkijkje dan als je dit vanaf de bank in Nederland hoort. Ierse kliffen en comfortfood uit de Pubs, jezelf verdrinken in rode biertjes en Ierse poëzie en je grijpt al gauw naar David Keenan's laatste album.

Het gekke is dat dit ook bijna niet gebeurd was. Het was een rare fout van Spotify om in één keer Joe Soap in mijn eigen playlist te zetten zonder dat ik dat zelf had gedaan. Afijn, een hele goede fout. Een ritmische opener die je nog lang meeneuried en je een heerlijke Ierse introductie geeft. Bark is dan weer opzwepend op een andere manier. David gebruikt zijn stem hier hoger en wat scheller waardoor je meteen een andere inkijk krijgt op zijn kunnen. Beggar & Philomena zijn op hun manier heerlijk zomers en diepgeworteld verdrietig en tonen aan dat David op meerdere paarden wedt.

Keenan is de pubmuzikant overstegen en weet schitterende verhalende teksten neer te pennen op Johnny Filth, Boarding House en My Myself & Lunacy. Afgetopt met het ludieke Grogar's Druid (ben zowaar in Grogar's geweest vorige keer) blijft dit toch echt een heerlijk singer-songwriter album waarvan de origine echt de doorslag geeft in authenticiteit en vooral ook op de replay-waarde.
WHAT THEN lag voor mij klaar in een ''secret record store'' en deze zal nog vele rondjes op de tafel draaien, wat een ontdekking!

Elinborg - Vera (2022)

4,0
Een eiland met gras als donkergroene inkt. Zwarte rotsen en de zee die het met haar schuimhanden ieder moment van de dag belegert bestormd, terugtrekt en terugkomt. Dat alles en dan Elinborg.

Bezwerend bezingt ze alles behalve wat ze ziet: De binnenwereld is mystiek genoeg. Als verdwaalde herdster met lampion onder een uitgestrekte gitzwarte nacht beweegt de Faeröerse zich tussen alles
wat haar schaduwen werpt. Stukgereten liefdes, dichte werelden op ruïnes.

En toch krijg je beats als hartkloppingen, overgewaaid met de zeewind
uit neonvuile nachtclubs van Noord-Engeland vermengd tot een purper vol sterren en dramatiek. Gevoelige muziek ijzige distantie.
Scherend is de wind. huilend op de wangen, in de hoop alles eraf te scheuren wat wereldvreemd is.
Dit is eilandfolklore
gedrenkt in moderniteit.
Chaos voor de zoeker.
Hoop voor de vinder.

Julien Neto - Le Fumeur de Ciel (2005)

5,0
Even uit het oog verloren, maar na wat speurwerk stuit ik op (voor mij) wat nieuwe nummers van meneer Neto.

Julien Neto - Los Cien Enamorados
Julien Neto - 04082012
Julien Neto - Amenimo
Julien Neto - Such A Small Stain (reeds onvindbaar)
Julien Neto - Saraa (al langer bekend)
Julien Neto - Reprise
Julien Neto - Fascination Pour Les Oeuvres Mineures
Logreybeam - This Torment and This Thought (volgens Discogs met vocals van Julien Neto)

Onder andere namen is Neto eerder al erg actief geweest. Zo maakte hij onder de monniker Taoi (4) al 3 EP's waaronder deze 'Subtle EP'. Het nummer Monochrome is gemaakt met collega-Parijzenaar Kaneel en is anders dan we van hem kennen. Dit was allemaal nog voor zijn Fumeur de Ciel. Neto produceerde onder 'Mondfabrik' 'Lluvia, het enige nummer op deze naam.

Bij Tao is het soms even schrikken. Het oogt bij vlagen ruw, chaotisch en nog ongenuanceerd. Bij Subtle II gaat Net toch wel een kant op die hij later niet meer zal inslaan. Aan alles klinkt af dat hij op Le Fumeur de Ciel rust heeft gevonden.
this small 3-tracks ep dives us into a reverbered craky but mellow world, and intelligent ‘arioso’ deep bleeps, together with thin -hmm yea subtle- melodies mitigate our first impact with bigger sounds; whistleable xperimental airs for our so-tired ears and liquid retrigs accompain us in a frantic-but-oh-sohoneyish trip, and we’re glad for this! - Netlabel Archive.

Een overzicht:
Tao - Heliotrope
Tao - Cellophane Realms
Tao - Crescent Shaped Creek
Tao - The Old Fairy Weaver
Tao - old fairytales
Tao - When/by my window
Tao - Mr Higaru Arcade

Als je dacht klaar te zijn heb ik ook nog John Frum voor je. De monniker waar Neto dubstep op maakt met Jamaicaanse invloeden.
John Frum - Dub Januari
John Frum - Dub in May
John Frum - Healing Dub

Zomernachtwandelaars kunnen hun hart weer even op. Mocht ik tijd hebben en mits er animo voor is kan ik van Tao's losse nummers een compilatie maken, eveneens van de nieuwe Neto.
De beste man blijft je bezighouden.

Kevin Morby - Sundowner (2020)

2,0
Anno 2020 kom je hier niet meer mee weg. In de zee van miljoenen singer-songwriters moet je boven het maaiveld uitsteken wil je niet verzwelgen. Dat doet dit album mondjesmaat, maar nergens beklijft het. Sundowner kent een goede start met Valley en Brother Sister, maar vervalt daarna in de gigantische oppervlakkigheid van het genre. Dat vertellende van A Night at the Little los Angeles werkt maar even, en gaat op een gegeven moment gigantisch jeuken. Jamie is ronduit slecht, ook qua tekst. Don't Underestimate Midwest American Sun kan je op een gegeven moment uittekenen. Wander is dan wel leuk, maar veel te kort.

Het is allemaal niet slécht, het is gewoon nergens instrumentaal spannend. De stem van Morby kan het geheel dan ook niet redden want die is vrij vlak. Tekstueel slaat het soms helemaal nergens op, my friend was a mermaid? Wat overblijft is een album vol niemendalletjes, wat een teleurstelling.

Logreybeam - Perhaps... (2012)

Alternatieve titel: Themes from the Film

5,0
Dit greep me direct bij de strot. Een mistig Parijs, eenzaam in al zijn pracht. Verstilde straten, dronken lieden zwerven eenzaam naar huis. Lantaarns weerspiegelen over de natte straatkeien. Logreybeam zet hier een prachtig stukje verstilde schoonheid neer, met accordeon en piano. Natúúrlijk werkte grootmeester Julien Neto mee aan dit prachtalbum. Kan het anders?

Parijs op zijn mystiekste... 5.

Max Richter - Memoryhouse (2002)

3,0
'Het is niet echt' moet ik mij continue vertellen. Vanaf het begin, als de melancholische filmische deken over mij heen valt. Sarajevo sleurt mij een diep besneeuwde suicidale hel binnen, terwijl Untitled (Figures) mij zwaar beneveld in een ravijn laat afdalen. Sketchbook ziet mij volledig gedrogeerd mijn eigen levensverhaal in prenten uittekenen bij kaarslicht. Dansen deed ik nooit voor mijn plezier, maar op November dans ik in het Russische winterpaleis met Tsarendochter Anastacia...
Nee, het is niet vrolijk wat Richter hier doet. Harde, maar nergens te harde grijze kristalheldere muziek schotelt hij je voor. Sneeuw, kaarslichten en schemerige oude gebouwen doemen op bij dit theatrale schouwspel dat Richter zich meester maakt. De enige fout die hij begaat voor mij is is dat weinig stukken echt op elkaar zijn aangesloten, de thematiek is hetzelfde maar de nummers vloeien niet over. Echter is dat anderzijds geen probleem omdat ieder nummer zijn eigen filmische verhaal verteld'

De zon is ver weg, letterlijk
Voor nu, een 3.

Michael Jackson - Invincible (2001)

Gert1980 schreef:
Bijzonder hoe mensen sinds zijn overlijden beweren dat de man tot zijn dood een muzikale trendsetter was, terwijl dit album duidelijk anders bewijst. Forgettable zou een betere titel zijn geweest.


Lees mijn bericht van iets hierboven, ik snap dit echt niet.

Mister and Mississippi - Mirage (2017)

4,0
Het was een regenachtige ochtend toen ik begin 2015 Plato binnenliep. Een lege ochtend en een ideaal moment om eens rustig wat muziek te bekijken. Mijn oog viel op het nieuwe We Only Part To Meet Again, de prachtige hoes trok me wel. Na wat informatie over de plaat kwam ik erachter dat het een diepe betekenis had. Frontvrouw Maxime Barlag verloor haar moeder in dezelfde periode aan dezelfde ziekte als ik. Het titelnummer van de plaat raakte me uitzonderlijk en ik kreeg een band met haar warme stem en de prachtige ruime instrumentatie van de plaat.

Nu 2 jaar later komt Mister & Mississippi met deze nieuwe koerswijziging. Het ruimtelijke wat hun tweede album dromerig maakte is nu volledig opgevuld. De stem van Barlag is bij vlagen ruizig en de composities zijn allemaal rijkelijk gevuld. Wat opvalt is dat bijna ieder nummer steunt op een sterk ritme dat het gehele nummer aan blijft, als een fundatie waarop verder uitgebouwd kan worden. Nummers als HAL9000, Wolfpack en Lush Looms hebben een heerlijk bijna swingend ritme terwijl Pulsar misschien wel een van hun béste nummers ooit is. Het tweeluik Interstellar Love is er een die ik graag hoor, een gedurfde zet om electronische geluiden meer de overhand te laten nemen.

Het enige minpunt aan het album is de korte speelduur. Circa 40 minuutjes waarbij er 12 minuten al bekend waren (HAL9000, Wolfpack, Lush Looms). Daarbij moet ik zeggen dat ondanks de gewaagde keuze van Barlag om haar zang een soort van te 'distorten', de teksten hierdoor soms moeilijk verstaanbaar zijn. Ook mis ik ergens een soort climax, een die ze niet schuwde op hun tweede plaat. Het blijft bij vlagen heel kalm, wat dan weer goed past bij de ingetogenheid van sommige composities. Echter heeft band al laten horen dat zij wel degelijk ingetogen muziek met een spetterend einde kunnen produceren.

Al met al een zeer gewaagde plaat, waarbij ze zeker laten horen dat ze als muzikale groep gegroeid zijn. Authentiek, uit koers en vooral sfeervol.

Nils Frahm - Wintermusik (2009)

4,0
Wintermusik van Frahm...
Een koude confrontatie verpakt in winterse warmheid.
Sinister toch sereen
Sereen toch tijdloos
Tijdloos toch tikt de tijd door. De vlokjes spiegelen zich aan de zandloper dat mijn leven is. Het gaat snel. Want alles is wit. Alles is in te vullen. Alles lijkt zich te vullen. Het papier word beschreven. Het lot word beschreven. En ik.. Ach ik..

Het is simpelweg wat een insomische melancholist nodig heeft.

Opeth - Damnation (2003)

5,0
Dit album is al sinds de eerste luisterbeurt rond 2007 een van mijn meest favoriete albums. Stilte en melancholie in al zijn eenvoudige pracht. Er zijn zoveel genietbare stukken waar mijn nekharen recht van overeind gaan staan. Om wat te noemen: het gitaarstuk in Windowpane rond 5:10 is één van de meest mooie stukken muziek ooit voor mij. Of de prachtige zang in To Rid the Disease na 2:35... Het bezwerende spel in Closure op 2.30.
Kan er eigenlijk eindeloos over praten. Een tip is om met het tekstboekje erbij te luisteren, het zijn verschrikkelijk mooie teksten. Dat er ooit zoiets moois en puurs uit een metalband is gekomen is mij nog steeds een raadsel, maar wat ben ik ze in godsnaam dankbaar voor dit schitterende meestwerk.

Gone through days without talking
There is a comfort in silence
So used to losing all ambition
Struggling to maintain what's left

Once undone, there is only smoke
Burning in my eyes to blind
To cover up what really happened
Force the darkness unto me

Sigur Rós - ( ) (2002)

5,0
ABDrums schreef:
(quote)

Je slaat inderdaad de spijker op z'n kop Johnny, want dat is precies de reden waarom ik zoveel moeite met dit album heb. Al een aantal jaar houd ik me bezig met dit album, rustig luisterend op momenten dat het mij uitkomt. Gedoseerd zou je dus kunnen zeggen.

Het voelt voor mij net alsof het laatste ontbrekende puzzelstukje mist, ondanks het feit dat ik genoeg tijd en moeite in het album gestoken heb. ( ) heeft iets onbereikbaars voor me, wat tegelijkertijd eigenlijk ook wel de charme van het album is. Dat is ook de reden dat ik ( ) niet kan, én wil, opgeven als 'mooi, maar het doet het niet voor mij'. Ergens doet het het juist wel voor me, maar ergens ook niet. Bloedmooi, intrigerend en ontroerend, maar tegelijkertijd ook moeilijk, afstandelijk en onbereikbaar. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb nogal een ambivalente relatie met Sigur Rós.

Ik zet 'm vanmiddag nog maar weer een keertje op. Misschien dat ik dan weer een stapje dichterbij kom...


Geobsedeerd met een meisje. Een onvergetelijke ontmoeting die je nooit meer losliet. Je ziet de bloemen groeien uit haar stappen, maar mag ze niet plukken. De dingen die zij zegt snap je niet maar je wil het wel. En dat terwijl ze zich wel naar je toetrekt. Ze trekt je aan. Je voelt haar warmte en haar menselijkheid wanneer je steeds dichterbij haar gezicht komt. Je hoofd voelt als een vulkaan en de klanken doen er niet toe: je begrijpt haar voor nu - voor vanavond. Ze lijkt ouder, wat ze zegt is wijs voor haar twintig jaar. Jullie vingers lijken in elkaar te passen, en de lijnen in jullie palmen zijn bíjna hetzelfde. Bloedmooi, intrigerend en ontroerend.

En dan, hoor je niets meer van haar. In de herfstwind ruik je soms haar kruidig aura maar als je haar zoekt is ze nergens te vinden. De bloemen uit haar stappen zijn platgetrapt en vermengd in de zwarte sneeuw die het gewone leven als een vuile slushpuppy voor je neersmijt. Ook dat is haar, manier van doen. De woorden die ze sprak lijken betekenisloos, alles wat ze zei is genuanceerd tussen haakjes. Voor iemand in de zomer van haar leven is ze moeilijk, afstandelijk en onbereikbaar. Haar jas en gezicht gereduceerd tot een zwart & wit. Na een tijdje is haar klank verdwenen evenals de behoefte om je steeds weer in haar te verdiepen. Je kunt loslaten. ...

En dan voel je een tikje op je schouder.

Succes!

The Slow Show - Dream Darling (2016)

4,0
Af en toe kom ik hier om te verkondigen dat Hurts toch van een abnormaal hoog niveau is. Misschien wel een van de mooiste nummers die ik ooit gehoord heb als het gaat om emotie en gevoel. Elke noot komt in dat nummer op tijd, alles is zo subtiel maar toch zo essentieel. De kunst van het weglaten. Wat ik eerder al over dit mooie lied schreef:

Een vertellende tekst over een man die zich iedere vrijdagavond tenietdoet aan een onbeantwoorde liefde. Ze hebben geen seks noch zijn ze intiem, toch kent zij hem als geen ander. Ze kan niet volledig van hem zijn en hij betaalt voor haar aandacht en liefde. Ze danst voor anderen en het verscheurt hem. Ooit op een dag zal hij haar daar wegkrijgen, hij weet dat en zij weet dat. Een werkelijk onbeschrijfelijk intermezzo speelt zich af tussen Goodwin en Ellis op het einde van het nummer. Tot nu toe werkt The Slow Show op ieder nummer naar een geweldig einde toe. Kesha Ellis heeft een breekbare dromerige stem die prachtig gedijt op het klanktapijt. De refreinen waarin duidelijk is hoeveel pijn het doet zijn echt, ik geloof ieder woord. Standaard kippenvel bij zijn laatste 'I will...' (you know that, don't you?). De subtiele piano die het refrein inkomt maakt ook van dit nummer een stijlvolle lijdensweg. Hulde voor de vertellende teksten waarin Goodwin zich een meester waant in het vertellen op een breekbare prachtige manier.

The Slow Show - White Water (2015)

5,0
En score verhoogt. Deze vanochtend in de trein weer eens in zijn geheel beluisterd en dan komt hij nog harder binnen. Dresden zo melancholisch waarop eigenlijk een prachtig nummer als Long Way Home hóórt te volgen, ik zie die nummers bijna als geheel. Dan het mooie Bloodline waarin een van de schaarse climaxen aan het einde volgt met de trompets. Het prettige Testing is een mooie opvolger terwijl Bad Day echt bezwerend blijft hangen samen met Brother. Grappig, ik luister het album altijd gewoon zonder op de titels te letten, was tot nu in de veronderstelling dat het nummer Augustine juist Walk Esteem heette, bijzonder. Dat nummer begint heel anders dan het nummer zelf in elkaar steekt, dat maakt dat het perfect past binnenin deze plaat. De samenzang in Paint you Like a Rose geeft weer een nieuwe impuls mocht je aandacht verslapt zijn. Een prachtige zachte vrouwenstem die samen met Goodwin je door het nummer heen loodst. Flowers to Burn is eigenlijk het enige nummer waarvan ik een dansbaar gevoel krijg bij het refrein, dat is zeer welkom en doorbreekt de wat melancholische sfeer iets. Natuurlijk zal aan dat nummer niets vrolijks zijn, maar de toon is wat optimistischer te noemen. Lucky Me, Lucky You is van zo'n waanzinnige schoonheid, had voor mij de afsluiter van de plaat mogen zijn. God Only Knows is het enige nummer dat nog moet landen voor mij. Dit zorgt voor de vier en een halve ster, maar dit word waarschijnlijk nog een vijf.
De rest is magistraal, pure klasse. Wat schiet de Slow Show hier met hun debuut meteen naar een onnavolgbare hoogte. Ik zal nog even wachten maar deze plaat kan zeker in mijn top 10 terecht komen. Het maakt niet uit hoe oud een plaat is, of waar hij op lijkt qua artiesten, het gaat om de impact, en die is er zeker.
Meesterlijk.

Voor de liefhebbers: Ze hebben 2 nieuwe nummers op Spotify gezet:
- Hopeless Towns
- Breaks Today
Vooral dat eerste nummer had op deze plaat gemogen, werkelijk wonderschoon.

The Veils - Total Depravity (2016)

4,0
Inmiddels mijn oordeel klaar. Dit is een album dat je meerdere malen op het verkeerde been zet. Het vuige Axolotl is een eigenlijk helemaal geen indicatie voor de rest. In de nummers Swimming with the Crocodiles, Total Depravity, Iodine & Iron en House of Spirits zit namelijk een diepgewortelde tragiek die je pas na een paar keer echt voelt. Zo heeft het onwaarschijnlijk mooie momenten afgewisseld met totale krankzinnigheid (Here Come The Dead, King of Chrome) en weet The Veils je het gehele album te raken op heel veel verschillende plekken. Het 'gothische' kantje dat benoemt wordt past juist heel erg bij de unieke sfeer die de band probeert te creëren. Het beklijft. Het enige wat mij zelf niet zo aanstaat zijn de vrouwelijke vocalen in Do Your Bones Glow at Night, geeft een vies Cradle of Filth metaalsmaakje.
Los daarvan een fascinerend werkje dat je een lange tijd niet loslaat. Het is altijd even denken wat voor waardeoordeel ik aan iets geef. De 4 sterren geef ik toch wel aan 'standout albums' die je altijd kunt opzetten zonder spijt. Dat is dit album absoluut, een aanrader voor deze donkere dagen.