Editors - The Weight of Your Love (2013)

Op In This Light and on This Evening waren er weinig gitaren te horen.
Nochtans was het gitaarwerk van Chris Urbanowicz datgene dat Editors hun specifiek geluid gaf. Vrijwel elk nummer had een zeer herkenbare gitaarlijn. (Munich, Blood, All Sparks, Bullets , An End Has a Start, Escape The Nest...)
Geen probleem want Chris was eveneens sterk op zijn synthesizer.

Nu Urbanowicz de band verlaten heeft zijn er vrijwel geen gitaren of synthesizers meer te horen. Net zoals er weinig sterke nummers te horen zijn.
Er blijft niets meer over van de energie en het geloofwaardige van The Back Room. Het was duidelijk wie de beste songwriter van de band was.
Hij heeft het schip verlaten net voor het zonk.

Niet dat dit geen commercieel succes zal zijn. Integendeel.
Dit is popmuziek. Van de soort dat zeer succesvol is op radio zenders zoals Studio Brussel.
Hier zullen ze weg van zijn. Net zoals bands in de aard van Muse, Snow Patrol, Kings of Leon, Coldplay en The Killers kunnen rekenen op veel zend tijd. Stadion rock en arena rock zijn termen die onmiddellijk naar boven komen. Een groot geluid en weinig inhoud.

Als er dan een interessant nummer voorbijkomt, neem Sugar, dan is het de productie die het nummer naar beneden brengt. Leuke gitaarlijn, maar er kon in mijn ogen meer mee worden gedaan. Luider, scherper en smeriger. Jammer, want verder is het een goed nummer.
Formaldehyde is 1 van mijn favorieten. Tof pop nummer.
Samen met de single A Ton of Love en The Phone Book de betere nummers van het album.

Editors, Bloc Party en Interpol zijn de bands die mij geïnteresseerd hebben gemaakt in muziek. Heel jammer om ze één voor één de mist te zien ingaan met hun 4de album.
Niet alleen deze bands stellen nog weinig voor. Vrijwel elke andere groep dat afstamt uit die zelfde tijdsperiode en een gelijkaardig geluid voortbracht ondergaat dit lot.
De tijd van de post-punk revival is over.

Editors – The Weight of Your Love

Editors is een band die erg speciaal voor mij is. Toen ik in 2010 naar Pinkpop ging zag ik ze voor het eerst, ik was toen eigenlijk gegaan voor Green Day maar Editors maakte veel meer indruk op mij dan de headliner van de dag. Daarna heb ik erg vaak geluisterd naar de drie studioalbums, en ik was dan ook erg blij dat er dan nu eindelijk een nieuw album uit zou komen.

Op Rock Werchter maakte ik al kennis met Nothing, Sugar en Two Hearted Spider. Stuk voor stuk ijzersterke nummers, waardoor ik alsmaar benieuwder werd naar de opvolger van In This Light & On This Evening.

Ik ben, helaas als een van de enigen hier, wel erg enthousiast over The Weight of Your Love. De eerste single A Ton of Love vond ik al een sterk begin, maar dat nummer komt tussen de andere nummers nog een stuk beter tot zijn recht. Sugar en Two Hearted Spider behoren tot mijn favorieten, het heerlijke basloopje in Sugar is echt geweldig gevonden. Tom Smith zingt in deze nummers ook weer uitstekend. Dan Nothing: dit nummer is toch een stuk anders dan de versie die ik hoorde op Rock Werchter. Die versie was namelijk een heerlijke rocker, één van de vele hoogtepunten in de set die ze speelden. Op de albumversie zijn de gitaren echter vervangen door violen. Nothing is op The Weight of Your Love een stuk rustiger, dat pakt helaas wel iets minder goed uit want ik merk nu al dat de houdbaarheid daarvan redelijk kort is. Een van meest besproken nummers is denk ik wel What is this Thing Called Love. Tom Smith zingt hier verdomd hoog voor zijn doen, slecht vind ik het toch niet. Het nummer zit gewoon erg goed in elkaar, en het drumloopje in het refrein zorgt toch voor een fijne vaart in dit nummer.

Andere hoogtepunten op The Weight of Your Love zijn het energieke Formaldehyde, een nummer dat het naar mijn verwachting dit jaar op Rock Werchter weer erg goed gaat doen. Ook The Phone Book behoort tot de beste nummers op dit album. Mooie tekst, goede instrumentatie en de prachtige stem van Tom Smith. Ik kan er erg van genieten.

De band kan weinig fout doen bij mij, en na zo’n 6 luisterbeurten ben ik erg tevreden over dit album. The Weight of Your Love is wel een album geworden met duidelijke uitschieters en daardoor betrap ik me soms wel op het skippen van nummers. Het is weer een totaal ander album geworden dan de voorganger, en om eerlijk te zijn ook een iets minder sterk album. Toch is The Weight of Your Love weer een erg fijn album geworden, hier ga ik de komende tijd zeker nog veel plezier aan beleven.

4*

Editors hebben alweer een mooie plaat gemaakt. Alleen dit keer deels op een andere wijze als we gewend zijn. De meeste nummers liggen wat makkelijker in het gehoor, ze maken dit keer wat meer populaire rockmuziek. Is dat erg? Ik vind van niet, want ook dat kunnen ze erg goed. Bovendien hoor je toch regelmatig hun eigen fraaie sound terug in verschillende nummers.

Alleen al de twee openingssongs: wat zijn die goed! Ze lopen als een trein en zijn fraai aangekleed. Beiden hebben een mooi Oosters sausje en op het ijzersterke Sugar hoor je een fijne piano. Het nummer erna, de wat te simpele en commerciële single Tons of Love, misstaat enigszins op deze plaat.

Vervolgens pik ik het rustige Nothing eruit, met oh zo mooie strijkers en fraai gedragen gezongen door Tom. Alles erna is (erg) goed. Formaldehyde bijvoorbeeld is een echte Editors rocksong, erg sterk, en Two Hearted Spider is prachtig. Ook Bird of Prey is een juweeltje, met een verrukkelijke beat, net als het Springsteen achtige The Phone Book, alweer zeer fraai gezongen door Tom.

Kortom: mensen die een album in de trend van de vorige platen verwachten zullen even moeten schakelen. Met een 'open mind' is het gelijk genieten geblazen.

Eerste luisterbeurt was even schrikken, maar na een vijftal luisterbeurten bevalt deze vierde worp van Editors al een stuk beter.

Het begint heerlijk dreigend met The Weight gevolgd door het tot nu toe favoriete Sugar. Deze liggen naar mijn inziens ook meer in het verlengde van ITLAOTE.
Dan komt A Ton of Love: Echt zo`n nummer wat de eerste 10 luisterbeurten wel aardig is (en zal het ook vast live goed doen) maar niet iets is wat ik me over 10 jaar nog van Editors zal herinneren. Dan deden de eerste singles van de vorige albums het toch een stuk beter....
Vanaf daar zakt het in en lijkt de inspiratie ver te zoeken.
Vanaf Two Hearted Spider wordt het gelukkig weer een stuk beter en weten ze zich nog aardig te herstellen. The Phone book vind ik zelf een bepaald country/western sfeertje hebben (zal vast komen door de combinatie gitaar/percussie) en tevens ook een van de hoogtepunten. Heerlijk nummer op bij weg te dromen.

Al met al heeft The Weight of your Love niet het niveau wat ik ervan verwacht heb (De minste tot nu toe), maar vind ik het zeker niet zo`n teleurstelling als het gemiddelde hier doet vermoeden...

Het heeft even geduurd maar na vier jaar na "In This Light and on This Evening" komt aanstaande maandag officieel het nieuwe album uit. Zoals gebruikelijk tegenwoordig is het album al enige tijd voor de release te beluisteren en zo is dat ook met "The Weight of Your Love".

Als Editors fan is mijn mening alles behalve objectief maar toch heb ik geprobeerd kritisch naar dit album te luisteren. Het eerste wat mij opvalt is dat het album na één keer luisteren als wat ingehouden, monotoon en misschien wel saai overkomt. Deze impressie is echter een vertekende, want na dit album een flink aantal keer te hebben beluisterd ligt mijn mening positiever genuanceerd.

"The Weight" als opener van dit album vind ik zeer sterk. Hij is rauw, catchy en heeft een goede opbouw. De samenzang later in het nummer voegt veel toe aan het sfeertje dat geprobeerd wordt te creëren. Een ruime 7,5 als ik dan toch overga op cijfers geven per nummer.

"Sugar" is samen met "The Weight" één van de wat pittigere nummers. Wederom rauwe rifjes en een sterk refrein. Als een van de weinige nummers op dit album vind ik dat de stem van Tom op het juiste volume is ingesteld productie technisch gesproken. Dat is op de rest van dit album soms zeker niet het geval. Een krappe 8.

"A ton of love" had niet mistaan op het album "An end has a start". De veelgemaakte vergelijking met U2 begrijp ik, maar ondersteun ik maar deels. Het gitaargepingel is zeker U2-esque, maar de typische thema's van Editors en het klaaglijke geluid is toch wel degelijk een stempel afkomstig van Editors. Een ruime 7.

De volgende drie nummers zijn de rustige en redelijk ingehouden nummers. De eerste keer dat ik "What is this thing called love" beluisterde vond ik het maar niets. Met name de hoogte van de stem van Tom vond ik niet passen bij het beeld dat ik heb van Editors. Gelukkig duurt dit niet lang en wordt al vrij snel overgegaan op een melodieuze en emotioneel refrein. Niet denderend fan van dit nummer. Een 6.

"Honesty" en "Nothing" zijn naar mijn mening de minst goede nummers van dit album. In eerste instantie zijn ze niet denderend. Na een flink aantal keer te hebben beluisterd ben ik ze wel wat beter gaan begrijpen. Een krappe 6 voor beiden (misschien wel een onvoldoende 5).

Gelukkig komen er na de mindere drie nummers en aantal goede nummers aan. "Formaldehyde", een woord dat mij niet bekend voorkwam. Het staat voor een giftige gas. Dat maakt sense als je de tekst van het nummer interpreteert. . Het nummer heeft een lekker tempo, zeer goed in het gehoor liggend refrein en een juiste lengte (3:50). Een ruime 7,5

"Hyena" is het volgende nummer met een wederom sterk refrein dat makkelijk in het gehoor ligt. "Laugh with me Hyena!" , je hoort het gehuil van de hyena erin doordringen. Stem van Tom erg goed op dit nummer door de afwisseling van zoet naar rauw, serieus en melancholiek. Een ruime 7,5.

"Two hearted spider". Een rustig nummer die wat beter uit de verf komt dan de eerdere. Had gepast op het album "The back room". In plaats van hoog gezang in het refrein gaat Tom lekker laag zitten en dat vind ik veel beter bij de sfeer van het nummer passen. Overgang in het midden is een welkome rustpauze en afwisseling. Aan het einde van het nummer toch weer wat U2-achtige perikelen ("FEZ-Being born") .Een krappe 7.

"The phone book". Kan ik kort over zijn. Beste nummer van de cd. Simplicity at its best. Niet eerder een nummer van Editors gehoord dat zo aangrijpend kan overkomen. Enige minpuntje is dat de stem van Tom te hard lijkt te zijn. Iets betere afstemming met de instrumenten had dit nummer tot een diamant gemaakt in plaats van een parel. Een dikke 8,5.

"Bird of Prey" is een nummer met een combinatie van up-tempo beat, melodieuze samenzang en violen. Pakt goed uit. Toch is dit nummer ná het vorige nummer beduidend minder goed. Een 7.

TL;DR: Het album vereist meerdere luisterbeurten. Hij is naar mijn mening de minste van de vier albums, maar ook weer niet tergend slecht. Ik geef het totaal een 7+'je. De eerste drie nummers en the phone book maken dit album echter wel de moeite waard.

Op naar de Gashouder en Ziggo Dome voor de concerten dit jaar!

Tom Smith klinkt bij de opener The Weight meer als Ian McCulloch van Echo & the Bunnymen.
Zijn stem ondergaat een ontwikkeling, waarbij het rauwe geluid meer naar de achtergrond is verdwenen.
Sugar heeft de muzikale omlijsting die ik op dit moment nog het beste kan vergelijken met de baspartijen van Bjork op Debut.
Ook nieuw zijn de Oosterse invloeden in het geluid, of ze moeten mij minder zijn opgevallen bij de vorige albums.
Echo & the Bunnymen, Siouxsie & the Banshees en The Mission maakten hier in de jaren 80 dankbaar gebruik van, zo ook Editors.
De invalshoek blijft postpunk, maar hoorde je bij de eerste twee albums Joy Division terug, het derde album Depeche Mode, nu worden weer andere wegen bewandeld.
Origineel is het natuurlijk niet, maar dat zijn Editors ook nooit in mijn ogen geweest, maar bij deze band valt het wel allemaal op de juiste plek.
Mijn eerste indruk is dat The Weight of Your Love een meer optimistisch, gangbaarder geluid neer zet, en ze komen er nog net goed mee weg.
Het is iets teveel op safe gespeeld, waardoor het soms klinkt als de laatste Coldplay, en of dat nu een hoogtepunt te noemen is??
Hopelijk hoor ik in een volgende album meer uitdaging terug.

Na het onverwachte geniale optreden van Editors tijdens Werchter 2012, zijn de verwachtingen torenhoog geweest voor dit nieuwe album. Hoewel de wisseling van bandleden meestal geen goed teken is, zou dit album weleens de uitzondering op die regel kunnen zijn.

Helaas is dit niet het geval. Het meest ergerlijk is dat het venijn, wat ik altijd zag als de meerwaarde van deze band, is verdwenen. Er staan weliswaar een aantal aardige nummers op dit album en de stem van Tom Smith blijft intrigerend, maar echt vernieuwend of spannend klinkt het allerminst. Nothing, A Ton of Love en Two Hearted Spider zijn allen prima en ook What is this Thing called Love vind ik een voldoende waard. Maar aan het eind van het jaar zullen zowel dit album als de losstaande nummers niet te bewonderen zijn in mijn jaarlijst, en dat is toch iets wat ik vooraf wel had verwacht.

Je hebt van die albums waarvan je vanaf het eerste nummer denkt, ja geweldig, als dit vastgehouden wordt dan is dit er weer 1.
De opener van deze plaat The Weight is weer een ijzersterke echte Editors opener.

Helaas blijft dit niet zo, het tussenstuk is wat minder, de beste nummers staan aan het begin en het einde. Hoor ook associaties met Snow Patrol op Honesty.

Deze plaat is wel een geheel, en stukken beter als zijn voorganger In This Light and on This Evening, want die ging echt de verkeerde kant op. Deze scoort derhalve een 4, maar de topprestatie van End Has A Start is deze keer niet gehaald. Formaldehyde vind ik wel een topnummer.

Ben wel blij met de print, gesigneerd die ik bij deze plaat kreeg.

Het lage gemiddelde in het begin is gelukkig - en volkomen terecht - al een eind opgetrokken tot een aanvaardbaar 3,5. Maar soit, dat is volledig terzijde en niet eens zo belangrijk.

Wat ik wel belangrijk vind, is dat ik dit echt wel een goed album vind. Ik heb recent wel wat albums gekocht en nu blijkt dat ik deze toch het vaakst opzet. (Goed, een Sigur Ros is misschien ook niet altijd even gepast, die luister ik bvb zelden/nooit in de auto, maar toch.)
Met het gegeven dat ze wat grootser willen klinken op dit album ben ik het volkomen eens, maar in tegenstelling tot een Coldplay of The Killers boeten ze hierdoor niet in aan kwaliteit.

The Weight vind ik een fantastische song en bijgevolg ook een zeer goede opener. Gevolgd door 2 topsongs die we al langere tijd kenden (Sugar als live-uitvoering en A Ton Of Love als single), kent dit album een geweldige start.
In tegenstelling tot sommigen vind ik What is this thing called love best een goede song. Ook in de hoogte heeft zijn stem iets intrigerends en raakt ze me. Vind het zeker een mooie ballad.
Daarna gaan we wat meer de poppy kant uit met een paar songs (ik denk bvb aan een Formaldehyde), maar ook daar zit zeker geen draak tussen en Two Hearted Spider is nog eens een uitschieter.
Het minst heb ik voorlopig nog met de twee slotnummers, maar die klik kan ook nog wel komen.

Alleszins, na Bird Of Prey heb ik toch altijd de neiging om de repeatknop nog een keertje in te drukken, aangezien ik weet dat die schitterende start er weer aankomt.
Vind deze alvast beter dan ITLAOTE. 4*!

Mijn eerste luisterbeurt zojuist achter de rug. Ik onthoud me voorlopig nog even van een stem, maar vooralsnog ben ik niet heel tevreden met wat ik hoor. Dat men de stijl van de eerste twee albums definitief heeft achtergelaten was al te horen op 'In this light and on this evening', hier lijkt men nog verder te evolueren naar een algemeen pop/rock geluid. Sommige songs zijn uitermate geschikt voor stadionconcerten (A ton of love), maar hebben niets meer te maken met het soort muziek dat Editors voorheen maakte. Het intieme, het donkere, is grotendeels verdwenen.
The Weight en Two Hearted Spider zijn momenteel de enige nummers die me weten te grijpen, en doen herinneren aan de mooie muziek die de band op de voorgaande albums wist te maken.

Lekker dat the Editors weer enigzins teruggaan naar dat oude geluid zonder die synthesizers!! Moet wel zeggen dat ik die typische hoge gitaarklanken van de oude gitarist wel heel erg mis waardoor het een beetje doorsnee muziek wordt.....
Het enige typische zijn de zanglijnen, jammer.
Voor mij een 3,5.

Aardig om in veel recensies (Oor, bijvoorbeeld) te lezen dat The Weight een verademing is na In This Light, het album dat ineens het stempel mislukking toegedicht krijgt. Dit is naar mijn mening toch te kort door de bocht en lijkt op goedkoop willen scoren.

Hoewel In This Light zeker een teleurstelling was, na het magistrale duo The Back Room en An End Has a Start, gaven het rauwe geluid en het geëxperimenteer met synths dit album wel een zekere mate van spanning mee, hetgeen vooral op de titeltrack briljant tot zijn recht kwam. Deze spanning mis ik totaal op The Weight, een album met elf nummers waar even zoveel soortgelijke Editors-nummers van bestaan. En veel betere. Na A Ton of Love verlang je toch naar Lights? En de ballads op dit album mogen toch de veters van No Sound But The Wind niet strikken?

Elimineer je de spanning van het experiment die In This Light nog wel kende, blijft er toch een akelig slappe hap over. Daarom krijgt In This Light (3,0) van mij nog wel een voldoende, en The Weight (2,5) niet.

Maar goed, de tweestrijd In This Light vs. The Weight is natuurlijk ook niets anders dan een achterhoedegevecht in het oeuvre van de mannen. Hoogste tijd om naar The Back Room te gaan luisteren! Iemand?

Ik vind The Weight of Your Love een zeer degelijke plaat, maar wel wat flauwer dan de eerste twee van Editors (de derde ken ik nog niet). 'Sugar' en 'A Ton of Love' zijn de hoogtepunten. Volgens sommigen neigt 'A Ton of Love' (of zelfs het hele album) te veel naar stadionrock, maar daar is in mijn ogen niets mis mee. Stadionrock is niet per definitie slechte muziek, toch ?

Het fel bekritiseerde 'What Is This Thing Called Love' vind ik best een mooi nummer. Het is wel even wennen aan de hoge zang van Tom Smith, maar echt storend vind ik zijn falsetstem niet. Ook al hoor ik hem liever lager zingen, 'What Is This Thing Called Love' is een ballad die er mag zijn.

Voor de rest hoor ik niet echt uitschieters. De uptempo nummers hebben niet de intensiteit van het betere werk van hun vorige albums, vooral de snedige riffs van Urbanowicz worden gemist. De tragere songs hebben dan weer niet de emotionele kracht van bv. 'No Sound But the Wind'. Desondanks vind ik deze plaat aangenaam om naar te luisteren. The Weight of Your Love is misschien geen meesterwerk, maar zal ook niet de ondergang van Editors inluiden. Live vond ik ze trouwens erg overtuigend, van mij mag Editors nog vele jaren doorgaan.

Vind dit album na zo'n 20 keer luisteren over een lange periode mij niet bekoren. De nummers groeien maar niet en ik vind de vele herhaling van Tom in teksten als inspiratieloos overkomen. Ze hebben gewoon nog niet een eigen sound en in mijn ogen had de band Tom Smith & The Editors kunnen heten. Het draait allemaal om hem en op dit album vind ik hem juist het zwakst uit de verf komen ook al is hij gegroeid als zanger.. Die nieuwe gitarist trouwens, wat erger ik me aan hem. Wat een lelijke vormloze stempel drukt hij op het album met zijn gitaarspel, vreselijk vind ik het.
Editors heeft met dit album een beetje links en rechts aspecten van grote bands gepakt, maar maakt zichzelf daar niet sterk mee. De bandleden lijken zich niet te pushen en juist in te perken op elk nummer. Het klinkt leeg en ook het zo geroemde 'tape-style' opnameproces heeft niks gedaan voor de band.

Ik geloof dat ik de albums van deze mannen wat later dan de meesten hier leerde kennen, en dan ook nog eens in de verkeerde volgorde (eerst de derde, daarna pas de eerste en de tweede), maar wat me opviel was dat ik elk album al vanaf de eerste keer luisteren goed vond, terwijl ik daar normaal toch wel een keer of drie voor nodig heb. The weight of your love is hun eerste plaat die ik niet de eerste keer al kon waarderen, maar na een aantal keren draaien klimt hij toch weer naar het niveau van de eerste drie, zij het dat de nummers heel anders en vaak veel ijler en breekbaarder zijn. Ik begin met vier sterren, maar dat kan nog groeien. En aerams, helaas, bij het bepalen van mijn drie voorkeursstemmen eindigde het inderdaad schitterende Bird of prey op de vierde plaats…
 

Dit album heeft een aantal goede nummers, en zelfs twee hele goede nummers.

Om van wal te steken met de twee hele goede nummers. Zowel Sugar als Hyena zijn heerlijke uitschieters. In Sugar meen ik de nodige invloeden te bespeuren van de producer die eerder Kings of Leon heeft geproduceerd. De gitaren doen me denken aan Crawl van Only by the Night.

Hyena is wat meer een ouderwets Editors-nummer: daarom vind ik hem ook zo lekker denk ik. Ook goede nummers zijn het titelnummer The Weight, Bird of Prey en in mindere mate Formaldehyde en Ton of Love.

De overige nummers landen vooralsnog niet bij mij. Ik vind de Smith prima te pruimen in langzamere nummers (die kerst-CD van vorig jaar had leuke momenten) maar hier weet het me niet te pakken.

Op dit moment 3,5 sterren.

Het vorige album, In This Light And On This Evening, vond ik behoorlijk saai en vervelend, maar gelukkig herpakt de band zich met deze plaat. De prettig in het gehoor liggende, gitaar-georiënteerde pop/rock-songs van de eerste twee albums zijn terug, in plaats van de zwaarmoedige gekunstelde electronica van de voorganger. De plaat begint erg sterk met een reeks prima songs; na verloop van tijd wordt alles wel wat minder, maar het album blijft de volle lengte overeind.

Wat een teleurstellend, zeikerig album. Totaal niet wat ik gewend ben van deze mannen die ik toch wel hoog heb zitten. Het album is vooral verziekt met teveel nietszeggende ballads en zulk soort nummers zijn allemaal al gedaan in betere uitvoering door bijvoorbeeld Sting en Bruce Springsteen. Het vertrek van Chris Urbanowicz heeft de band duidelijk weinig goeds gedaan, want ik hij was toch de man die die typische ''Editors-sound'' wist te creëren die geweldig tot uiting kwam in ''An End Has A Start'' en ''The Back Room''. Dat de band eens wat anders wilde proberen kan ik begrijpen en ik accepteer zo'n misstap natuurlijk, maar het blijft pijnlijk om aan te horen dat dit risico dan toch waarheid wordt. Tom Smith is een aardige zanger en zijn stem past perfect bij de muziek. Hier ontdek ik die chemie totaal niet, met als dieptepunt het zeiknummer ''What Is This Thing Called Love'' waar hij zich moet forceren om een hoge stem er uit te krijgen. De kracht van Smith en zijn band was juist dat ze alles zo simplistisch mogelijk wisten te houden, zoals indierock dat ook uiteindelijk wilt hebben. Het is allemaal al gedaan en het album komt nogal inspiratieloos over. Ik geef een 2* voor de moeit.

Wat een top album! Editors is terug. Door dit album begon ik mij te interesseren in Editors. Ze maken hun muziek met dit album een stuk toegankelijker. Dit komt met name door de wat lieflijkere teksten die in de nummers zitten. Het gaat niet meer zoveel over de dood als in de vorige albums. Dit album staat samen met An End Has A Start bovenaan de lijst van beste Editors albums, en is zeker weten een van de beste albums van 2013.

4,5*

Ik blijf wat moeite houden met de theatrale zang van Tom Smith (al valt het hier nog wel mee) maar verder is the Weight of your love best wel een sterk album.De plaat heeft een wat meer open,soms zelfs atmosferisch geluid dan zijn voorganger (deed me vaak aan Porcupine van Echo & the Bunnymen denken) en kent in onder meer Sugar,a Ton of love,the Phone book en Hyena enkele erg goede nummers.

Als groot fan van Editors kon ik toentertijd niet wachten tot ik weg kon van mijn werk om deze schijf thuis uit de speakers te knallen. Vanaf track 1 voelde het toen al niet goed, misschien door een te hoog verwachtingspatroon.

Sugar gaf me weer wat hoop, maar A Ton Of Love vond ik echt maar niks. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. What is This Thing Called Love? maakte me zelfs echt bijna boos, en midden in Honesty heb ik de plaat toen afgezet. Ik was er zeker van dat ik gewoon niet in de juiste mindset was om te luisteren.

Daarna nog een paar pogingen ondernomen om het album een nieuwe kans te geven. In alle mogelijke toestanden; dronken, high, down, opgewekt... Ik kwam gewoon niet verder dan Honesty. Ik was er zeker van dat men het gemis van Urbanowicz niet ging kunnen opvangen.

Tot ik laatst op Spotify in een lijst Formaldehyde hoorde langskomen, en toen ben ik het tweede deel van het album gaan luisteren. Ik moet zeggen dat dit mijn hele view op dit album heeft opgekrikt. Zelfs A Ton of Love vind ik nu een heerlijke plaat.

Hoger dan 3 kan ik het echter niet geven, want daarvoor is het midden van de plaat in mijn ogen gewoon te saai en ondermaats. Maar er staan zeker een paar pareltjes op.