menu

De Site / Gebruikers / Essentiële Albums Voor je Eigen Muzikale Reis

zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
Annie's Song is natuurlijk ook goud.

Voor mij was The Bends de gateway drug naar Radiohead, gek genoeg vond ik OK Computer bij het verschijnen een beetje tegenvallen in vergelijking daarmee. Stiekem heb ik dat gevoel nog steeds.

avatar van Mjuman
Radiohead: wat vroeg ingeprent wordt, houdt het langste (stand). Mij heeft het mij nooit echt geraakt ("blanke jankmansenmuziek") , net zo min als Nirwana - muziek zonder hoop, zonder engagement - willoos, de eigen pijn centraal en daarom voor mij ook zonder betekenis.

Gelukkig maken we niet allemaal dezelfde reis, dan zou het station overvol zijn en zouden we onmogelijk 1,5 m afstand kunnen houden. Over reizen wordt wel eens gezegd dat niet alleen het reisdoel, de bestemming, telt, maar ook de reis zelve, en - daaraan voeg ik aan toe - de manier waarop. Overigens, John Denver - zette zichzelf graag te kijk als "nature lover" totdat bleek dat ie bij zijn huis, preventief t.t.v. de oliecrisis, een groot bassin met brandstof had laten aanleggen - zou voor mij voldoende reden zijn om niet meer met mijn ouders mee te willen op vakantie. Zou me zo kunnen voorstellen dat Calypso als folter-tune wordt gebruikt in een aflevering van Banged-up Abroad .

avatar van vigil
GrafGantz schreef:
Ging kort daarna voor 4 weken op vakantie en deze ging uiteraard mee. Was nog een vakantie met m'n ouders (ik was 18/19 en kon 4 weken gratis mee, zeg daar maar eens nee tegen)

Nou ik denk dat voor mij de toch erg makkelijke keuze 4 weken thuis zonder mijn ouders was geweest

avatar van GrafGantz
vigil schreef:
(quote)

Nou ik denk dat voor mij de toch erg makkelijke keuze 4 weken thuis zonder mijn ouders was geweest


Het was 4 weken naar Zwitserland, en zoals je wellicht weet ben ik een echte berggeit

avatar van Sandokan-veld
Mjuman schreef:
Overigens, John Denver - zette zichzelf graag te kijk als "nature lover" totdat bleek dat ie bij zijn huis, preventief t.t.v. de oliecrisis, een groot bassin met brandstof had laten aanleggen - zou voor mij voldoende reden zijn om niet meer met mijn ouders mee te willen op vakantie.


Ja, en die Annie van 'Annie's Song' verliet hem later, en daarna ging hij het bruidsbed te lijf met een kettingzaag. Zo is er altijd wel wat, natuurlijk.

Tegen je stelling dat muziek zonder hoop en engagement betekenisloos is, zou ik ooit in een ander topic nog wel wat argumenten kunnen noemen. De kritiek dat Radiohead aanvoerder is van een muzikale stroming van studentikoze jankerds die weinig meer doen dan zwelgen in hun eigen zelfmedelijden is niet helemáál onterecht, al blijf ik erbij dat een aantal liedjes van Radiohead goed genoeg zijn om die kritiek te ontstijgen. Maar daar zal ook het smaakverschil in zitten.

avatar van aerobag
Hoofdstuk 6: Onder die Rock vandaan komen, ofwel Music Has The Right To Bitches 3030

Tijd om vals te spelen. Vandaag beperk ik mijzelf niet tot één essentieel album, maar staan er drie essentiële op het programma. Het zijn de gateway albums, de poortwachters van hun genres die mij met open muzieknoten ontvingen. Oftewel de albums die mij uit mijn rock-schulp trokken en mij de wondere muziekwereld toonden buiten mijn comfortzone. Het zijn niet zo zeer de eerste albums uit de respectievelijke genres die ik beluisterde, maar wel degenen met genoeg daadkracht brachten om mij te overtuigen voor een verdere exploratie van hun genres. Het zal rond 20-jarige leeftijd geweest zijn dat ik het tijd vond om eens een fatsoenlijke muzikale bodem te leggen.

The Essentials Boards of Canada – Music Has The Right To Children
https://www.musicmeter.nl/images/covers/0/610.jpg

Korte samenvatting van mijn eerste luisterbeurt van dit album:
https://www.reactiongifs.com/r/2013/10/tim-and-eric-mind-blown.gif

Kan elektronische muziek ook zó klinken? Naar wat voor troep zaten mijn kameraden dan al die tijd te luisteren? Ik kan me niet herinneren dat een album al gelijk zoveel indruk op mij maakte als dit subliem verzorgde 17-gangen diner aan overheerlijke hoogstandjes. De vonk sprong direct over en deed een vreugdevuur oplaaien die de weg belichtte naar acts als Aphex Twin, Orbital, Amon Tobin, Four Tet en Flying Lotus. Via RateYourMusic zou ik er later achter komen dat ik wel liefhebber van een specifieke subgenre van elektronische muziek ben, al mijn favoriete artiesten staan daar namelijk gelabeld als IDM. Een genre waar unieke muzieklandschappen worden gecreëerd waar je jezelf totaal in kan verliezen.

The Essential: Miles Davis – Bitches Brew
https://www.musicmeter.nl/images/covers/0/696.jpg
In mijn directe sociale kringen was er weinig liefde voor jazz. Mijn ouders hadden niets met jazz, mijn vrienden/huisgenoten hadden niets met jazz en mijn relaties hadden al helemaal niets met jazz. Mijn vriendin trekt jazz altijd voor een minuutje en dan volgt toch echt het vriendelijke doch dringende verzoek om het nerveuze gepingel te vervangen. Jazz is daardoor iets geworden waarvan ik in mijn remi van mocht genieten, gevalletje ‘papa gaat even naar zijn schuurtje’, maar het schuurtje is dan de koptelefoon.
Wie anders dan mij te verwelkomen in de wereld van oneindige creativiteit dan de electric Miles Davis himself. Ik was eerder al geïnteresseerd geraakt door de jazz acts op muziekfestivals, ook al waren het toen nog complete vreemden voor mij. Maar de passie waarmee de live optredens gepaard gingen, waren voor mij voldoende motivatie om een duik in het genre te wagen. De kleurrijke en met zweet beplakte hoes van Bitches Brew trok gelijk mijn aandacht. Toen wist ik nog niet eens dat de hoes perfect bij de muziek past. Aanvankelijk moest ik even wennen aan de lengte van de composities, maar zoals wel vaker met jazz wordt elke investering direct beloond. Achteraf kun je prediken dat een jazz fusion plaat misschien niet de beste instapper is, het maakte voor mij niet uit. Dit was voor mij ware kunst, een levend schilderij. Zo vrij, maar toch ook zo gecoördineerd, een luisterervaring als geen ander. ik ben Bitches Brew eeuwig dankbaar voor de openbaringen en het is nog steeds een van mijn favoriete jazz platen aller tijden.


The Essential: Deltron 3030 – Deltron 3030
https://www.musicmeter.nl/images/covers/1000/1480.jpg
In de beginjaren zijn er 3 hiphop albums geweest die mijn liefde voor het genre hebben aangewakkerd. Ik moet dan ook wel met gepaste ironie toegeven dat juist een blanke rapper dan weer een van de grondleggers is geweest voor mijn muzikale hiphop avonturen. Indie-rockert aerobag wilde nog niets van hiphop weten, maar zo’n rapper met een karakteristiek Engels accent als The Streets, daar wilde hij zich wel aan wagen. Dr. Octagon heeft zich ook ooit een weg naar mijn MP3-speler te banen. Hoe dat gebeurd is, is me nu enigszins een raadsel, maar het zal vast te maken gehad hebben met de chaos die Limewire heette. Dr. Octagon wist ik toen nog niet zo op waarde te schatten, dus uiteindelijk is het futuristische meesterwerkje Deltron 3030 het album geweest wat mij definitief overtuigd heeft dat hiphop toch echt wel een genre is die mijn volledige aandacht verdiende.
Hiphop blijft in mijn optiek het machtigste en meest relevante genre van dit moment. Het is hét moderne genre bij uitstek waar de meeste innovatie en een continue ontwikkeling te vinden is. De hoofdmoot van zowel de doelgroep als de artiesten bestaat uit leden van de maatschappij die nog zoveel hebben om ontevreden over te zijn en voor te strijden. Dit hoor je dan ook snoeihard terug in de muziek.

avatar van jordidj1
Deltron

avatar van herman
Zo stond ik in 2002 in Concerto toen ik Geogaddi voor het eerst luisterde. Leuk dat daar een gifje van is.

Bitches Brew had ik toen al wel beluisterd, maar ik kon daar niet echt iets mee. Recent weer die conclusie getrokken. Grappig dat dit voor iemand anders dan juist allerlei deuren open kan zetten. Ik ben Davis pas gaan waarderen toen ik een jaar of 10 later Kind of Blue ontdekte.

avatar van Koenr
Zo opende bij mij de deur naar Miles Davis vorig jaar pas, toen ik spontaan verliefd werd op In a Silent Way.

avatar van aerobag
Hoofdstuk 7: Losing My Mojo, ofwel ooit gaan we allemaal eens op ons be(c)k
The Essential: Beck - Sea Change (2002)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/704.jpg

Het leven gaat niet altijd over rozen. Als dat wel het geval was, dan zou de helft van het hele menselijke arsenaal aan muziek niet bestaan. Het was voorheen altijd smooth sailing, maar op 23-jarige leeftijd begon bij mij te knagen dat ik de boel niet helemaal op de rit had.
De onbezorgde ‘glorieuze’ studentenjaren liepen richting het einde. De verleidingen van wilde nachten met kroegen zonder sluitingstijden in combinatie met een op dat moment afwezige zelfdiscipline hadden studievertraging tot resultaat.

Mijn kompanen om mij heen gingen door, terwijl ik bleef hangen. Ik stak eerst mijn kop nog in het zand met de hulp van verdovende middelen, maar deze dreigende verslaving leidde uiteraard enkel tot extra problemen. Ik begon steeds onverschilliger te worden, maar ik moest me gaan focussen op mijn studie. Ik stopte met mijn sportclub en op dat moment dacht ik ook nog eens dat het een goed idee was om mijn relatie te beëindigen, wat eigenlijk mijn laatste life line was. Vrij van alles en iedereen braken al mijn illusies en raakte ik compleet kwijt waar ik het nou allemaal voor deed. S’ochtends mijn bed uitkomen werd al een op zichzelf staande uitdaging. I’d completely lost my mojo, om het in Austin Powers termen uit te leggen. Een gevoel wat ik niemand toewens.

Waar ik in die periode wel veel plezier uit haalde, was muziek. Regelmatig ging ik langs de lokale Plato en scoorde daar CD’s uit de ‘2 voor 10’ bak, om mij vervolgens thuis te stationeren op de bank en mijzelf even totaal te verliezen in de nieuwe aankopen. Sea Change was een van deze aankopen, maar dit album bleek bij de eerste luisterbeurt een emotionele leverstoot te zijn. De melancholische strijkers en bittere teksten kwamen hard binnen.

Het feit dat deze (toch wel erg) melancholische muziek mij zo wist te raken, bleek een enorme eye-opener. Het werd tijd voor verandering als ik mij kon identificeren met zulke teksten uit Lost Cause:

There's a place where you are going/You ain't never been before/No one left to watch your back now/ No one standing at your door

en van Guess I'm Doing Fine

Press my face up to the window/To see how warm it is inside/See the things that I've been missing/Missing all this time

Laten we eerlijk zijn, de teksten zijn niet eens zo geraffineerd, maar Beck zingt het zo oprecht, waardoor ik realiseerde dat ik totaal niet op de plek was waar ik wilde zijn. Het was op dat moment verlossend om, samen met Beck, mezelf te overspoelen met zelfmedelijden. Tegelijkertijd kreeg ik toen ook het inzicht dat verandering noodzakelijk en lang over tijd was. Ik verbande wiet uit mijn leven en sleepte mezelf dagelijks zo vroeg mogelijk naar de uni. De veranderingen gingen niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk vond ik mijn Mojo weer. Inmiddels heb ik lachend mijn masterdiploma in ontvangst mogen nemen en heb ik zelfs mijn vriendin weer terug mogen winnen. Mijn leven nam 5 jaar geleden weer een essentiële wending, die ik nog altijd associeer met die ene eenzame avond met Sea Change. Het blijft voor mij altijd dat ene album wat me net even de extra kracht geeft om te accepteren en weer door te gaan in tijden van zwaar weer.

avatar van herman
In diepe dalen kunnen op het oog eenvoudige teksten ineens heel hard binnenkomen. Mooi dat muziek - in dit geval Beck - zo'n verschil kan maken.

avatar van aerobag
Hoofdstuk 8: Muzikale emotie regulatie, ofwel de rust in de structuren der stilte
The Essential: Steve Roach - Structures from Silence (1984)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/12000/12006.jpg

2015-2018 zouden drukke Jaren voor mij blijken. Ik had dan wel mijn Mojo weer teruggevonden, maar ik zou nog even op de blaren moeten zitten. De inhaalslag voor mijn studie was tijdrovend en de vertraging dreunde ook door op financieel vlak. Drie jaren zou ik een voltijd 40+ uur stage draaien en in de avond- en weekenduren zou ik bijklussen om mijn studie en huur te kunnen bekostigen. Ik probeerde ook een voet in de academische wereld te krijgen, maar het uitvoeren van onderzoek geschiedde ook allemaal in de eigen vrije tijd. Je hoort het al, slechts spaarzame momenten bleven over muziek.

Halverwege deze 3 drukke jaren kwam er zelfs nog een extra uitdaging op het gezamenlijke pad van mijn vriendin en ikzelf. Mijn vriendin viel uit met een burn-out en vond dit zo lastig te accepteren dat ze daaropvolgend zelfs door een hevige depressie geteisterd werd. Hetgeen waar ik een paar jaar eerder bang voor was om in terecht te komen, overkwam haar nu wel. Ik kwam daardoor in een spagaat van drukte terecht. Aan de ene kant mijn werkzaamheden, waar mijn eigen verantwoordelijkheden groeiden. Dagelijkse het constante schakelen tussen behandelingen en de daarbij behorende confrontaties met de ellende van ongeneselijke ziektes en de onvermijdelijke dood. En dan ben jij vaak ook nog de boodschapper van dit nieuws. Aan de andere kant was daar de onrustige thuissituatie waar ik tijdelijk alleen een kar voor 2 personen moest trekken, met iemand die het leven ook allemaal even niet meer zag zitten. Ik kon hier emotioneel redelijk mee kampen, maar het gevolg was dat mijn hoofd wel steeds op standje ‘aan’ stond.

Ik had dagelijks twéé momenten om op te laden, de fietsrit van en naar het ziekenhuis waar ik werkte. Ik woonde op circa 30 minuten afstand. Ik fietste een mooie route, langs een bosweg, over een spoorburg en met weides gevuld met koeien. In de vroege ochtend begeleidt door een sfeervolle zonsopgang en de ochtenddauw, in de avond de na-zon danwel het pikke donker, afhankelijk van het seizoen. Deze fietsrit was het enige moment dat ik de tijd had om te reflecteren op de gebeurtenissen van de dag. Heb ik vandaag nog steken laten vallen? Waar zit de ruimte van verbeteringen? Hoe ga ik er nu voor zorgen dat het thuis leefzaam wordt?

Deze 25-30 minuten durende tour was te kort voor een heel album, maar perfect voor een verlossende lap muziek. Ik kwam toen al snel bij de uitgerekte stukken muziek van het ambient genre uit. Deze oorstrelende, langzaam evoluerende muziek hielp me om een interne rust te vinden en de drukke gedachten in mijn hoofd te ordenen. De muziek van Steve Roach was een van de artiesten die hier perfect voor gemaakt was en bij mij precies, maar dan ook precies, alle juiste knoppen in wist te drukken.

Structures in Silence creëerde op deze fietsritten voor mij een rustgevend vacuüm. Een afgesloten bubbel waar ik alleen kon zijn met mijn gedachtes en de invloeden van de dag een plek kon geven. De ruimtelijke, harmonieuze klanken versterkten ook de schoonheid van de omgeving waar ik doorheen fietste. Het klinkt wat zoetsappig, maar als ik deze muziek op de koptelefoon had en ik zag de koetjes rustig grazend in de wei terwijl ik de ondergaande zon tegemoet ging, dat laadde mijn batterij weer op. Het hielp mij nadrukkelijk om te blijven relativeren en te denken: Alles valt wel weer op zijn plaats. En uiteindelijk gebeurde dat ook, alhoewel het niet altijd gebeurd op de manieren zoals je verwacht. Het album emotioneert mij nog steeds als ik het beluister, het trekt mij nog steeds naar een speciaal kamertje in mijn bovenkamer. Eentje van sereniteit.

avatar van zaaf
Mooi mooi...

avatar van herman
Heftige jaren... indrukwekkend verhaal.

Ben ook wel benieuwd naar de plaat. Als je hoofd heel vol is, is ambient soms nog de enige muziek die erbij past heb ik gemerkt.

avatar van GrafGantz
Mooi verhaal, fijn album

avatar van niels94
Mooi openhartig verhaal weer. Muziek sluit natuurlijk vaak deels aan bij de levensloop, maar het is bijzonder hoe nauw dit hier het geval is, ook al bij je verhaal over Beck.

En inderdaad: mooi album ook nog

avatar van Koenr
Mooi stuk.

Ambient heeft hier ook een speciaal plekje; muziek om af en toe helemaal kalm van te worden en nieuwe ruimte in je hoofd te creëren, maar die af en toe ook onverwacht emotioneel is en even keihard binnen kan komen.

avatar van Gretz
Mooie persoonlijke verhalen Tim

avatar van madmadder
Mooi stuk Tim, respect.


avatar van AOVV
Ja, mooi geschreven! Best een heftige periode, lijkt me..
Ambient kan inderdaad voor die soms broodnodige rust zorgen, heb ik ook al ervaren.


avatar van aerobag
Hoofdstuk 9: De kennislacunes vullen, ofwel wil je daar (sauer)kraut bij? ja graag.
The essential: Can - Tago Mago (1971)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/892.jpg?cb=1525532516


Beste Aerobag, we zitten ondertussen alweer bij hoofdstuk 9, maar je hebt nauwelijks een woord gerept over MusicMeter? Tja, mijn account stamt uit 2009, maar eigenlijk ben ik pas sinds 2 jaar echt actief geworden. Voorzichtig stak ik af en toe wel mijn kop op. Zo postte ik in 2009 eens een Radiohead Top 10, was ik in 2011 blij met de aankondiging van The National op Werchter en maakte ik mij in 2015 ooit druk over het ontbreken van Arcade Fire in de Top 2000. Ik herinner me dat ik de toplijsten en trui-uitslagen regelmatig afspeurde voor luisteradvies. Op het forum overwoog ik wel eens mee te doen met de spelletjes, maar dat laddersysteem vond ik op het oog maar ingewikkeld.

Ik had het ook mijn handen vol aan de andere aspecten van het leven, zoals te lezen valt in het vorige hoofdstuk. Toen ik in 2018 aan mijn scriptie begon en ik daarna actief bleef in de onderzoekswereld, ontstond er wat meer luisterruimte. Deze mogelijkheid greep ik, zo dankbaar als ik ben, met beide handen aan. De afgelopen 2 jaren heb ik eens goed benut om gapende gaten in mijn luisterkennis te dichten en bekende en minder bekende genres eens grondig uit te diepen. De fanatiek muziekluisteraar leert al snel: Je raakt nooit uitgeluisterd. Het volledig kunnen omvatten van muziek is ook weer een kunst op zich, maar iets wat te leren valt. En met wie is dat beter te doen dan met andere muziek-fanaten op sites perfect voor nou juist dit doel ingericht?

Dankzij motiverende forumspelletjes en tips van users heb ik heel wat moois ontdekt waar ik anders nooit aan zou denken. Wat ik de afgelopen 2 jaar ook deed was dat ik één artiest uitkoos en dan 2-4 weken lang alleen maar naar de muziek van deze uitverkorene ging luisteren. Een van de muziekstromingen waar ik direct verliefd op werd, waren de muzikale ontwikkelingen die plaatsvonden begin jaren ’70 in West-Duitsland. De ‘Krautrock’ van o.a. Can, Faust, Amon Düül II en Neu! En de ‘Kosmische Musik’ van Tangerine Dream, Manuel Göttsching en Klaus Schulze. Als de kers op de taart was daar ook nog eens Popöl Vuh, met hun eigen neo-klassieke visie op van rock afgeleide composities. Ik heb recent in interviews gelezen dat de bands zelf niet gediend waren van deze genre-aanduidingen en het eerder zagen als een label van buitenstaanders die de muziek niet begrepen, alhoewel Edgar Froese (van Tangerine Dream) dan schijnbaar wel weer degene was die de term Kosmische Musik had geopperd.

Het bewonderenswaardige van deze periode was hoe ver deze bands hun tijd ver vooruit leken. Bands als Tangerine Dream en Cluster legden met hun progressieve aanpak de blauwdruk voor toekomstige ambient muziekstromingen. De invloed van Kraftwerk op elektronische dance music is daarbij misschien wel het meest bekend. In mijn oren zijn de elektronische composities die de bands toen in elkaar draaiden nog altijd ongeëvenaard, zo hoog wisten zij de lat te leggen. Niet alleen had deze stroming een vooruitziende blik, ze knutselde ook aan hun apparatuur om hun visie waarheid te maken. Ik las een artikel over Tangerine Dream dat zij zoveel vergden van hun instrumenten, zoals Moog synthesizers en de Mellotron, dat ze overhit, ontstemd en daarmee onbruikbaar raakten. Zij zochten werkelijk de grenzen op van wat toen muzikaal mogelijk was, amazing!

En daar was dan de ‘krautrock’ van Can. Dat blies mij volledig van de sokken en wist mij diep te integreren. Can tilde psychedelische ‘70s Rock naar het volgende niveau met een fusie van elementen van funk, exotische ritmes en de buitengewonde vocalen van Kenji Damo Suzuki. Als ik de muziek van Can opzet, slokt het mij helemaal op. Elke luisterbeurt is zinderend en ondanks het vrije improvisatie karakter, lijkt het toch zo verschrikkelijk goed doordacht. Nogmaals, het is voor mij mindblowing dat deze muziek al in de jaren ’70 gemaakt werd, door een stroming die redelijk afgesloten leek van de rest van de wereld.

Tago Mago is momenteel mijn absolute nummer 1, niet alleen omdat ik het een steengoed en opwindend album vind, maar ook omdat het voor mijn gevoel symbool staat voor het moment dat mijn muzikale reis nu écht officieel van start gegaan was. De voorafgaande jaren waren de aanloop er naar toe. Ik daalde steeds meer af in prachtige dieptes en leerde ze ook steeds beter wat ik nu écht geweldige muziek vond.

avatar van niels94
Tago Mago Heb me vaak afgevraagd of ze vanaf eind jaren zestig iets in het water deden daar in Duitsland, zo'n explosie aan inventiviteit vond daar plaats.

avatar van Gretz
aerobag schreef:
Tja, mijn account stamt uit 2009, maar eigenlijk ben ik pas sinds 2 jaar echt actief geworden. Voorzichtig stak ik af en toe wel mijn kop op. Zo postte ik in 2009 eens een Radiohead Top 10, was ik in 2011 blij met de aankondiging van The National op Werchter en maakte ik mij in 2015 ooit druk over het ontbreken van Arcade Fire in de Top 2000. Ik herinner me dat ik de toplijsten en trui-uitslagen regelmatig afspeurde voor luisteradvies. Op het forum overwoog ik wel eens mee te doen met de spelletjes, maar dat laddersysteem vond ik op het oog maar ingewikkeld.

Haha, we blijken hierin toch aardig wat gelijkenissen te hebben. Ik ontdekte ook pas in 2012 dat er nog een heel forum schuilging achter de website, waar dus ook allerlei interessante dingen gebeurde. 6 jaar nadat ik m'n account aanmaakte. Ik snap niet dat het zo lang heeft moeten duren. Nu maak ik me nog vooral druk om het ontbreken van The National in de top 2000 Zou het er nog inzitten om ze voor 2030 in de lijst der lijsten te krijgen?

avatar van AOVV
Goed verhaal alweer.. En laat ik het ook maar als aanmoediging opvatten om me zelf eens te verdiepen in die hele stroming waarvan sprake.

Ik ken wel wat van Can, maar daar stopt het eigenlijk. Terwijl ik die band best weet te waarderen (al is de echte klik er bij mijn weten (nog) niet).

avatar van aerobag
Hoofdstuk 10: De Muzikale deepdive, ofwel nog geen einde in zicht
The Essential: Iva Bittová & Vladimír Václavek - Bílé Inferno (1997)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/79000/79664.jpg

Daar zijn we dan eindelijk bij het laatste hoofdstuk van mijn muzikale reis. Alhoewel, het voorlópig laatste hoofdstuk. Mijn muziekluisterjaren zitten er hopelijk nog lang niet op.

Met mijn laatste paar zinsneden wil ik een vrij breed assortiment aan muziek nog in het zonnetje zetten, die dankzij de culturele diversiteit absoluut allen een separate aanduiding verdienen, maar voor het gemak hier door mij toch even over een kam geschoren gaan worden: De exoten. De anderstaligen. De uitheemsen. Degene waarvoor google translate geen overbodige luxe is. Een van mijn laatste openbaring is de symfonische schatkist die iemand te wachten staat als hij van de Engelstalige paden durft te wijken. Absolute klassiekers van albums die hier op MusicMeter vaak op een magere 30 stemmers blijven steken, als het niet minder is. Een schatkist die ik zelf voor kort nog nauwelijks beroerd had, maar de extra tijd en moeite zeker waard zijn. Volgt u mij even voor een vlugge world tour?

Wat dacht u bijvoorbeeld van een uitstapje naar de bruisende Braziliaanse muziek scene, gevuld met uitbundige traditionele ritmes, psychedelisch snaarwerk en swingende composities? Bezoek de samba-geïnspireerde muziek van Jorgé Ben en Chico Buarque en schuif daarna vooral aan bij de tegendraadse Tropicália beweging voor een dieptegesprek met bijvoorbeeld een Gal Costa, Tom Zé of Gilberto Gill. Maar heb naast aandacht voor deze oldtimers ook zeker oog voor de gepassioneerde young guns, zoals een Metá Metá en een Passo Torto. U zult niet teleurgesteld raken. Voor een verdere diepte analyse, leest u vooral Koen’s laatste hoofdstuk.

Tijd voor wat afkoeling? Mag het ook iets meer ingetogen, maar niet minder mysterieus? Dan reizen wij zeker af richting het Oostblok. Artiesten als de Oekraïense Svitlana Nianio en de Tsjechische Iva Bittová verzorgen een fijnproeverij aan ongrijpbare folk muziek. Iva krijgt hier de spotlight, want uit haar samenwerking met gitarist Vladimír Václavek is een volkomen uniek folk album ontstaan. Een indrukwekkende beheersing van vocalen en instrumenten en gebracht met zoveel gedrevenheid. Dit album is voor mij het startschot geweest om mij eens aan een flinke deep dive te wagen in deze fascinerende visie op folkmuziek. Als we toch in de buurt van het Oostblok en Rusland zijn, doet u uzelf dan een plezier en leg u luisterend oor ook even bij de eigenzinnige Russische Jazz-rock van Auktyon.

We zijn nog lang niet uitgeluisterd, beste mensen. Andere favoriete toeristentrekkers van ondergetekenden zijn de albums uit Japan. Het land is een ware creatieve hotspot voor betoverende melodieën en buitengewone ambiances. De dromerige tonen van Fishmans en de meeslepende noise rock van Boredoms, om er maar eens 2 te noemen. Ook in het continent Afrika is er zoveel moois te ontdekken, al moet de reisleider wel bekennen dat hij de meeste muziek kent van de compilatiealbums van Analog Africa, maar deze verzamelaars zijn absoluut de moeite waard.

Om de draad op te pakken waar het vorige hoofdstuk eindigde en een einde aan dit essentiële avontuur te breien: Het voelt alsof ik pas net de juiste schoenen heb gevonden om de échte muzikale wereldbol te verkennen. Inmiddels een aardig muzikaal referentiekader opgebouwd die dient als een kompas in het dichte oerwoud aan releases. Voor het eerst heb ik ook het gevoel dat ik zelf meer de teugels in hebben heb gekregen met betrekking tot wat ik luister. Ik begin steeds beter in de smiezen te krijgen welke genres, artiesten en vooral ook labels mij liggen en dus ook de moeite waard zijn om actief te volgen. Doordat ik een beter overzicht heb verkregen over de huidige ontwikkelingen in muziekland, hoef ik mijn luisterlijsten niet langer te laten dicteren door 'best of 202X' lijsten of gekleurde betogen van recensenten. Sterker nog, ik maak er nu een sport van het minimale te lezen, op achtergrondinformatie na, zodat ik mezelf een onbevlekte luisterbeurten kan gunnen.

Muziek heeft tot op de dag van vandaag altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven en eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat ik geen momentje pak om wat deuntjes te draaien. Een heerlijke hobby om te hebben wat mij betreft, het geschenk dat maar blijft geven. Muziek kan emotioneren, kan mij motiveren, doet verwonderen en kan voor afleiding zorgen, wat in mijn beleefwereld geen ander medium op dusdanige wijze kan. Muziek kan men ook bij elkaar brengen, daarom ben ik ook verheugd om de hobby te delen met jan en alleman op een forum als deze. Dus bij deze hef ik het glas op het nog decennialang ontdekken van prachtige muziek, opdat we nooit uitgeluisterd mogen raken.

Dan rest mij nu nog allen die meegelezen hebben enorm te bedanken. Ik hoop dat jullie het net zo leuk vinden om te lezen, als dat ik het vond om het te schrijven. Salut!

avatar van jordidj1
Anderstalige muziek ❤️ Daar zouden we hier wat mee moeten doen

Mooie reis aero! Met volle teugen genoten van je spinsels

avatar van Johnny Marr
Leuke verhalen! Petje af.

avatar van ArthurDZ
Top gedaan aerobag, het was wederom een boeiende reis!

Heeft RockAround tijd en zin om het vuur van dit mooie topic als volgende brandend te houden?

Gast
geplaatst: vandaag om 17:03 uur

geplaatst: vandaag om 17:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.