menu

Muziek / Algemeen / 1001 Albums to Hear Before You Die

zoeken in:
avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Na The Dreaming beluisterd te hebben, vond ik het wel leuk om meteen door te gaan met het andere Kate Bush-album in de lijst: The Hounds of Love (1985).

Ik had er eigenlijk goede hoop in, aangezien The Hounds of Love over het algemeen toch aanzien lijkt te worden als het beste Kate Bush-album. Na een aantal luisterbeurten, moet ik echter concluderen dat dat voor mij toch niet het geval blijkt te zijn. The Hounds of Love weet me eigenlijk niet echt te pakken. Slecht vind ik het zeker niet, maar het ontbreekt toch aan de uitschieters die voor mij op The Dreaming wel staan.

Het eerste deel van het album wordt aanzien als het toegankelijke deel en dat is het ook zeker. Op het tweede deel staan dan weer iets meer experimentele nummers. Voor mij wordt er echter wat te weinig balans gevonden. Op The Dreaming vond Kate Bush voor mij op veel nummers de perfecte balans tussen goed in het oor liggend en toch ook een beetje prettig gestoord, zoals te horen is op Sat In Your Lap, Suspended in Gaffa, Night of the Swallow, Pull Out the Pin and There Goes a Tenner bijvoorbeeld.

Hier blijft het geschreeuw wat achterwege en die uithalen mis ik toch. Als Kate Bush hier wel kiest voor het experiment, slaat de balans dan weer helemaal door naar de andere kant. Zo vind ik Waking The Witch en Watching You Without Me eigenlijk echt wel niets.

Ik hoor zeker wel de kwaliteit op dit album en begrijp ook zeker dat genoeg mensen het wel helemaal geweldig vinden. Maar voor mij pakt de mayonaise niet helemaal.

Het was een korte maar aangename ontdekkingstocht en ik ben blij dat ik het werk van Kate Bush beter heb leren kennen door de 1001 Albums you must hear before you die-lijst. Maar meer luisteren dan The Dreaming en The Hounds of Love zit er voorlopig niet in, denk ik.

Favorieten: Running Up That Hill, Hello Earth

3*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

De random number generator bracht me dit keer bij nummer 777, ofwel Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994).

Van Manic Street Preachers heb ik ooit hun verzamelalbum Forever Delayed 'blind' gekocht op basis van de eerste 3 nummers. Doordat de rest van hun verzamelaar voor mij niet hetzelfde niveau haalde als de eerste 3 nummers, ben ik me nooit verder gaan verdiepen in de band. Tot nu dus.

The Holy Bible laat een heel ander geluid horen dan ik van de band kende. Het is een stuk ruwer, ongepolijster. Bijna punkrock, zoals bikkel2 het hierboven omschrijft. Verder vat zijn review voor mij ook prima het album samen. Het is ongepolijst, oprecht, sleazy en bevlogen.

Aan de andere kant mist het album voor mij wel enkele toppers om echt bij te blijven. Het album is vreemd genoeg ook weinig gegroeid. Ik vond hem na een luisterbeurt meteen goed, maar enkele luisterbeurten later kom ik ook niet echt verder dan 'goed'.

Hoewel de sound van het album me goed bevalt, is het toch de vreemde eend in de bijt die ik het beste vind. This Is Yesterday vind ik echt een topnummer! Dat is voor mij ook meteen het enige nummer op deze plaat dat ik los zou luisteren, denk ik.

Typisch plaatje dat ik misschien wel eens zou meenemen als ik hem ergens in een uitverkoopbak tegenkom en waarvan ik dan zeker zou genieten in de auto, maar waarvan de kans even groot is dat hij in de vergetelheid gaat belanden.

Favorieten: This Is Yesterday, PCP, Yes

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 713 bracht me bij een album waar ik nog nooit van gehoord had, Baaba Maal - Lam Torro (1992). Al het tweede album in de categorie 'Wereldmuziek' op 9 albums.

Wereldmuziek is niet echt m'n ding, al moet ik meteen toegeven dat ik er ook niets van ken. Het vorige album, van Astor Piazzolla, vond ik wel leuk op de achtergrond en dus de moeite om een keertje te luisteren, maar daar hield het voor mij ook wel op.

Dit album valt voor mij jammer genoeg niet in die categorie. Zelfs op de achtergrond had ik het halverwege dit album wel gehad, dus ben ik gestopt met luisteren. Het is leuk om nieuwe dingen te proberen, maar muziek luisteren mag ook geen opgave worden natuurlijk.

Dit album krijgt hier ook een behoorlijk lage waardering, zie ik. Of ik daaruit kan afleiden dat het geen 'album to hear before you die' is, of eerder dat wereldmuziek hier misschien algemeen niet zo goed scoort, weet ik niet. Misschien moet ik het boek maar eens kopen, want ik ben eigenlijk wel benieuwd wat dit album zo speciaal zou moeten maken. En dat bedoel ik niet negatief, voor alle duidelijkheid.

Stemmen doe ik niet, omdat ik niet eens het volledige album geluisterd heb.

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Na 8 albums die ik niet kende, bleek nummer 394 er eentje te zijn die ik hier wel in de kast heb staan: Sex Pistols - Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols (1977).

Ik zag dat ik al een bericht bij het album gepost had in 2007, waarbij ik aangaf dat ik Sex Pistols altijd een beetje overroepen vond en dat er betere punkbands bestaan. Van dat laatste ben ik nog steeds overtuigd, maar misschien is die eerste stelling een beetje hard.

'Overroepen' is natuurlijk altijd een moeilijk begrip. Wanneer verdient een band zo'n label? Wat voor de ene persoon een topband is, is dat voor de andere niet. Hoe baanbrekend een band of album is of welke invloed het gehad heeft, is al iets objectiever, maar nog steeds voor discussie vatbaar.

Nu ben ik niet de kenner om te gaan oordelen of Sex Pistols al dan niet de grondleggers waren van de punk, maar ik denk toch wel dat we kunnen stellen dat ze zeker een grote invloed hebben gehad op de toenmalige en hedendaagse punkscene. Alleen daarom al is deze Never Mind the Bollocks een absolute vermelding waard als het gaat om albums die je als liefhebber gehoord moet hebben.

Los van de invloed, blijft dit album verder na meer dan 40 jaar ook gewoon aardig overeind als een prettige punkplaat. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Voor mij persoonlijk is het zeker niet de beste punkplaat ooit gemaakt, maar mijn oorspronkelijke waardering van 3* is ook wel erg karig. Ik verhoog hem dus maar naar 3,5*.

Favorieten: God Save the Queen, Anarchy in the UK

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 734 bracht me bij Suede – Suede (1993), een band waar ik al lang benieuwd naar was, maar om de één of andere reden nooit ben gaan ontdekken. Ideaal!

De reden voor de nieuwsgierigheid is dat Suede zowel op Spotify als op Last.fm genoemd wordt als 'Most Similar Band' bij Pulp. En Pulp vind ik fantastisch!

Ik moet zeggen: op basis van dit album, kan ik de vergelijking alvast snappen. Het debuut van Suede ligt qua stijl naar mijn gevoel vooral dicht bij het Pulpalbum 'This Is Hardcore'. Ik kan me dus wel inbeelden dat Jarvis Cocker (mede) beïnvloed kan zijn door dit album. Naast Pulp vind ik Suede, wellicht voornamelijk door het gitaargeluid, ook wel vergelijkbaar met The Smiths.

Qua stijl en geluid past het dus eigenlijk perfect in m'n straatje. Vooral de gitaarriedeltjes vind ik echt lekker! Maar toch raakt het me eigenlijk niet. Ik had gedacht dat het album met wat meer luisterbeurten wel zou groeien, maar dat is eigenlijk niet het geval. Ik kan niet meteen de vinger leggen op wat juist de reden is, maar ik denk dat de zang me niet helemaal aanspreekt. Niet dat ik die slecht vind, maar het weet bij mij toch niet helemaal de juiste snaar te raken.

De catchy up-tempo nummers liggen me het beste. De twee eerste nummers op het album vind ik goed en ook The Drowners, Metal Micky en Animal Lover vind ik goed. Maar als geheel weet het album me eigenlijk niet te overtuigen.

Jammer. Soms hoop je van een band of een album dat het een perfect match gaat zijn en dat was hier zeker het geval. Maar aan het einde van de rit kom ik maar krap aan 3,5*. Wie weet valt ooit het kwartje nog?

Favorieten: So Young, Animal Nitrate, The Drowners

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

De volgende plaat in de ontdekkingstocht werd nummer 744, ofwel Pet Shop Boys – Very (1993). Een grote naam, waarvan ik eigenlijk geen enkel nummer kende. Althans, niet voor zover ik wist.

De eerste tonen van het album maakten meteen duidelijk waarom ik Pet Shop Boys wellicht nooit actief ben gaan ontdekken. Ik heb een behoorlijke hekel aan 'de typische 80's-sound', als ik het zo mag omschrijven. Gladde synthpop is niet echt m'n ding. Toch was ik op zich wel benieuwd naar het volledige album. Je kan niet op muzikale ontdekkingstocht gaan zonder dingen die je minder liggen een kans te geven.

Ik ben nu twee luisterbeurten verder en ik moet toegeven dat het al bij al nogal meevalt. Op het volledige album staat eigenlijk maar één draak en die hebben ze gelukkig voor het einde bewaart. Stoppen met luisteren voor 'Go West' begint, is dus gewoon een optie.

Met dit soort muziek is het voor mij persoonlijk vaak een heel dunne lijn tussen 'prettig/plezant' en 'te glad/te fout'. Afhankelijk van mijn stemming, kan dat misschien wat vaker naar de ene of naar de andere kant hellen.

De rustigere nummers op het album vallen voor mij in de eerste categorie. Liberation, To Speak Is a Sin en Dreaming of the Queen vind ik best wel prettige nummers. De meeste andere nummers op dit album daarentegen, hellen voor mij toch iets te veel over naar de verkeerde kant van de lijn.

Ik kan op zich zeker wel begrijpen dat veel mensen Pet Shop Boys goed vinden. Het zit allemaal goed in elkaar. Op muzikaal vlak verdienen ze misschien ook wel meer waardering dan dat ze soms krijgen. Maar ik kan niet echt zeggen dat ik er zelf warm van word.

Favorieten: Liberation, To Speak Is a Sin

2,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 438 bracht me bij The Undertones - The Undertones (1979), een band die qua naam vaag een belletje deed rinkelen, maar waar ik geen enkel nummer van kende.

Hoewel het ongetwijfeld leuker is om deze plaat in de lente / zomer te ontdekken ipv in de herfst, was het wel een aangename kennismaking. The Undertones brengen op dit debuutalbum prettige, lekker in het gehoor liggende punkrock die me qua sound vooral doet denken The Replacements.

Het verschil met The Replacements is voor mij wel dat ik laatstgenoemde iets veelzijdiger vind klinken. Het geluid op dit Undertonesalbum is misschien net iets te vaak hetzelfde om zich echt te kunnen onderscheiden.

Desondanks gewoon een heel fijn album dat zeker nog gedraaid zal worden als de zon er binnen enkele maanden weer door gaat komen! Meer hoeft dat soms niet te zijn!

Favorieten: Teenage Kicks, Jimmy Jimmy, Family Entertainment

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 184 is een album dat ik al heel lang op de 'to listen'-list had staan, maar waar het om de één of andere reden nog nooit van gekomen was: Crosby, Stills, Nash & Young - Deja Vu (1970). Een ware klassieker met bijna unaniem lovende recensies, een zeer hoog stemgemiddelde hier en bovendien een album dat perfect in m'n straatje zou moeten passen. De verwachtingen lagen dus hoog.

Die verwachtingen zijn jammer genoeg niet ingelost. Déjà Vu klinkt voor mij om eerlijk te zijn iets te veel als achtergrondmuziek. Het kabbelt allemaal rustig verder, zonder dat er voor mij echte hoogtepunten te ontdekken vallen. Ik had gehoopt dat na enkele luisterbeurten het kwartje wel zou vallen, maar dat is eigenlijk helemaal niet gebeurd.

Ik ga zeker niet zeggen dat ik dit slecht vind. Het klinkt allemaal leuk en het zit op zich goed in elkaar. Er staan een aantal perfecte popnummertjes op. Maar als ik dit vergelijk met het werk dat Neil Young solo gemaakt heeft, vind ik het niveauverschil toch wel erg groot eigenlijk.

Helpless is wellicht mijn favoriete nummer op dit album, maar valt voor mij in vergelijking met andere nummers die Neil Young in dezelfde periode maakte toch gewoon in de middenmoot.

Dat geldt ook voor de andere nummers op het album. Ik vind ze allemaal wel leuk, maar ook niet meer dan dat. Het is allemaal iets te veel middenmoot. Het geniale dat iedereen hier lijkt in te horen, hoor ik jammer genoeg niet.

Favorieten: Helpless, Teach Your Children

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album in m'n ontdekkingstocht werd Marvin Gaye - What's Going On (1971), een absolute klassieker die ik eigenlijk helemaal niet kende. Hoog tijd dus dat daar verandering in kwam. Soul is een genre waar ik sowieso weinig van ken, dus dan is dit album een mooie start, lijkt me.

Op zich was het zeker een aangename kennismaking met het genre, maar ik moet langs de andere kant toch ook toegeven dat het voor mij iets te veel 'achtergrondmuziek' is. Op het titelnummer na, staan er voor mij niet echt nummers op het album die ik los zou luisteren of aan playlists zou gaan toevoegen.

Dat wil zeker niet zeggen dat ik het slecht vind. Je hoort de kwaliteit, muzikaal zit het goed en Marvin Gaye heeft ook een erg aangename stem. Het album klinkt ook als een echt geheel en er staan geen nummers op die ik slecht vind. Maar ik kan niet zeggen dat het me echt bij m'n nekvel pakt, wat de meeste users hier wel lijken te ervaren.

Ideale plaat om sfeer te scheppen bij een etentje bijvoorbeeld, maar voor mij blijft het daar jammer genoeg bij.

Favoriet: What's Going On

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 389 bracht me bij Television - Marquee Moon (1977), een album dat ik al lang een keertje wou luisteren maar waar het er nog nooit van gekomen was.

De opener 'See No Evil' bevalt me meteen erg goed. De gitaarlijn is erg prettig en de zang en structuur zijn wat rommelig. Daar hou ik wel van.

Jammer genoeg wordt het niveau van de opener, voor mij, nergens meer gehaald op het album. Sterker nog: naar mijn gevoel zakt het niveau met elk nummer een klein tikje naar beneden. Als ik elk nummer apart zou quoteren, zou dat denk ik een dalende lijn zijn over het album heen (met een lichte opflakkering bij de afsluiter).

Dat klinkt misschien negatiever dan het is, want ik vind het voor alle duidelijkheid wel degelijk een goed album. De stijl bevalt me en er staan genoeg nummers op die ik goed vind. Verder denk ik ook dat Television een hoop bands die ik goed beïnvloed heeft. Ik ben dus zeker blij dat ik het album ontdekt heb, maar voor mij is het niet de topper die het voor vele anderen wel blijkt te zijn.

Misschien groeit hij nog, maar misschien geraakt hij hier ook helemaal in de vergeethoek. Only time will tell.

Favorieten: See No Evil, Venus

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album in de lijst werd er eentje die ik al kende, namelijk Talking Heads - Remain in Light (1980). Hoewel ik het album al vele jaren in bezit heb, moet ik zeggen dat ik het eigenlijk erg weinig luister. Tijd dus om het album te herontdekken.

Na enkele luisterbeurten, denk ik dat mijn mening ongeveer hetzelfde gebleven is als toen ik vele jaren geleden stemde op het album. Remain In Light is een behoorlijk uniek album met een eigen geluid. Het is bij momenten georkestreerde chaos en daar hou ik wel van.

Mijn favorieten zijn de geweldige opener en terechte klassieker Once In A Lifetime. De grootste minpunten vind ik dan weer de 2 laatste nummers op het album, die het tempo en voor mij daarbij ook het niveau toch serieus omlaag halen.

Al bij al vind ik het een goed album. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Wat mij betreft hoort hij ook zeker thuis in een lijstje met 1001 albums die je moet luisteren. Maar langs de andere kant vrees ik ook dat hij de komende maanden / jaren toch weer niet vaak uit de kast zal komen hier.

Favorieten: Once In A Lifetime, Born Under Punches (The Heat Goes On)

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 574 in de lijst bracht me bij Bon Jovi - Slippery When Wet (1986). Bon Jovi kende ik wel van hun grootste hits, maar daar stopte het een beetje. Iedereen kent ze natuurlijk, ze hebben massa's fans, maar velen zien ze toch ook als een foute band of als een guilty pleasure.

Hoewel ik mezelf eerder tot de laatste categorie reken, wou ik het album toch een eerlijke kans geven. Het imago van een band doet me om eerlijk te zijn sowieso weinig, er zijn genoeg bands die ik graag hoor waar ik weinig street credibility mee zal scoren.

Twee luisterbeurten later, moet ik toch tot de conclusie komen dat Bon Jovi voor mij wellicht in de categorie 'guilty pleasure' zal blijven steken. Livin On A Prayer op een feestje, geen probleem. Ook met nen trage op datzelfde feestje heb ik weinig problemen. Maar een heel album luisteren is eigenlijk toch wat veel van het goede voor mij.

Het valt me ook op dat er buiten de 2 hits die ik kende, niet echt een nummer is dat me kan boeien. Zelfs Wanted Dead Or Alive dat hier door veel mensen nog wordt getipt als Bon Jovi-topper, doet me eigenlijk weinig. Misschien kunnen die 2 nummers dus enkel op wat erkenning rekenen owv nostalgie?

Verder wil ik hier ook niet aan Bon Jovi-bashing gaan doen. Er wordt veel muziek gemaakt die ik een stuk minder kan pruimen dan dit. Als dit op de radio passeert, heb ik er zeker geen probleem mee in tegenstelling tot sommige haters hier.

Beetje een vis noch vlees verhaal dus.

Favorieten: Livin' On A Prayer, You Give Love A Bad Name

2,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Het 18e album in mijn muzikale ontdekkingstocht werd voor mij de leukste tot nu toe, namelijk Elvis Costello and the Attractions - Armed Forces (1979).

Van Elvis Costello kende ik enkel I Want You dankzij de Tijdloze 100, waar het nummer van 1987 t/m 2016 onafgebroken in stond. Mooi nummer, maar blijkbaar toch niet voldoende om me te verdiepen in 's mans oeuvre.

Daar bracht dit album dus verandering in en dat deed het met verve. Armed Forces wist me vanaf de eerste noot van Accidents Will Happen te grijpen en liet me 40 minuten lang niet meer los. Gisteren stond het album hier meteen vier keer op repeat en ook vandaag ben ik alweer voor de tweede keer aan het luisteren. Dat zegt eigenlijk voldoende.

Elvis Costello maakt (op dit album) prettige popnummertjes, maar toch met een klein randje aan. Zijn stem en manier van zingen zijn blijkbaar love it or hate it, ik bevind me zonder twijfel in de eerste categorie.

Zijn stijl schijnt behoorlijk te variëren over de albums heen, dus ik ben zeker ook wel benieuwd naar andere albums.

Favorieten aanduiden is moeilijk, aangezien ik het een behoorlijk constant album vind met eigenlijk uitsluitend goede nummers. Uiteindelijk ga ik voor Accidents Will Happen, Busy Bodies en Chemistry Class. Oliver's Army en Goon Squad vallen net naast het podium.

4*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 244 bracht me bij Black Sabbath - Vol. 4 (1972). Black Sabbath is wederom een band waar ik slechts 1 nummer van kende, namelijk Paranoid. Hoewel ik Metal/Hard Rock als genre zeker wel kan waarderen, ken ik er eigenlijk weinig van en heb ik ook bijzonder weinig albums in bezit die ik onder het genre zou scharen. Leuk om wat te ontdekken dus!

Of het vierde album van Black Sabbath achteraf gezien de beste instapper was als kennismaking met de band, durf ik gezien de scores hier te betwijfelen. Maar op zich vind ik het wel een prettig album. Changes kende ik dankzij de cover bij de Big Mouth soundtrack. Ik had geen idee dat het origineel van Black Sabbath was, maar vind het eigenlijk wel een geslaagde ballad. Samen met het akoestische Laguna Sunrise geeft het een goede afwisseling qua tempo op dit album.

Verder wordt er voornamelijk gerockt, al lees ik hier dat het album minder hard is als z'n voorgangers. Van mij zou het eigenlijk gerust wat harder mogen. Nu klinkt het iets te veel als 'veilige' hard rock, echt spannend vind ik het niet. Buiten de opener en misschien Snowblind blijven er ook weinig nummers echt hangen, hoewel ik het album toch een aantal keer beluisterd heb.

Al bij al vond ik het leuk om het album te ontdekken. Ik vond het beter dan verwacht, want had om de één of andere reden niet zo'n goed beeld van Ozzy Osbourne en bij uitbreiding dus Black Sabbath. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet denk nog snel iets van Black Sabbath te gaan luisteren vooraleer ik ze nog eens tegenkom in de 1001 albumslijst.

Favorieten: Wheels of Confusion, Changes

3*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Nummer 532 bracht me bij Frankie Goes to Hollywood - Welcome to the Pleasuredome (1984). De naam zei me vaag iets, maar ik wist niet meteen waarvan.

Na het niet slechte, maar voor mij veel te lang durende Welcome to the Pleasuredome wist ik wel waarvan. Relax is wat mij betreft één van de slechtste nummers ooit gemaakt. Excuses aan de liefhebbers. Ik heb de andere favorieten hier nog even een kans gegeven, maar echt warm werd ik er ook niet van, integendeel eigenlijk.

Ik ga het mezelf dus niet aandoen om heel het album te luisteren. Dingen ontdekken is leuk, maar het moet wel effectief leuk blijven natuurlijk... Snel op naar de volgende!

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album in m'n ontdekkingstocht werd Yes - Fragile (1971). Intussen heb ik ook het boek gekocht, dus kan ik lezen waarom een album absoluut de moeite waard zou moeten zijn, dus dat is best wel een leuke meerwaarde.

Bij dit album van Yes staat onder andere dat er wat personeelswissels geweest waren en dat de band de ambitie had om de beste band ter wereld te worden. Bijna 50 jaar later durf ik zeggen dat ze dat niet geworden zijn, maar ik was wel benieuwd geworden naar het album!

Na enkele luisterbeurten moet ik zeggen dat het tegenvalt. Ik wil gerust geloven dat Yes bestaat uit een aantal zeer goede muzikanten, maar wat mij betreft resulteert dat op dit album niet in goede nummers.

Opener Roundabout vind ik nog wel leuk, maar duurt voor mij wel wat lang. Later zouden er nog 2 lange nummers volgen, die wat mij betreft ook hun speelduur niet helemaal rechtvaardigen. De rest van het album wordt dan weer opgevuld met korte nummertjes, waarin de muzikanten vaak mogen laten zien wat ze allemaal kunnen op hun instrument, maar echt raken doet het mij niet.

Er zitten zeker wel leuke stukken in het album, maar vaak kan het album m'n aandacht toch niet vasthouden. Als geheel vind ik het dan ook geen topper.

Yes heeft naast dit album nog 2 andere vermeldingen in de lijst die hier hoger gewaardeerd worden. Ik hoop om eerlijk te zijn dat die me beter gaan bevallen dan deze, want voor mij had deze niet per sé in de lijst gehoeven.

Als favoriet heb ik enkel 'Roundabout' aangeduid, al vind ik 'Long Distance Runaround' en 'Mood For A Day' ook nog wel aardig.

2,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album uit de lijst werd Joni Mitchell - Court and Spark (1974). Joni Mitchell kende ik enkel van naam. Toegegeven, ik dacht altijd dat ze bekend was omwille van één album (zijnde Blue), maar blijkbaar was dat een onderschatting, want er staan maar liefst 4 albums van haar in de lijst.

Een beetje leeswerk hier leert me dat Blue blijkbaar het meest breekbaar is, dat dit album wat luchtiger is en dat de opvolgers meer jazzy zijn. Ik denk dus dat Court and Spark misschien wel een perfecte instapper is, maar dat mogen de kenners hier gerust tegenspreken.

Voor mij was het alleszins een leuke kennismaking met het werk van deze artieste. Vanaf de eerste luisterbeurt vond ik het meteen leuk. Joni Mitchell heeft wat mij betreft een prettige stem en ook de instrumentatie op het album klinkt goed. Het is een ideaal plaatje voor op zonnige dagen.

Intussen zijn we enkele weken en luisterbeurten verder. Jammer genoeg is het album niet echt gegroeid, wat ik eigenlijk wel gedacht had. Ik vind het nog steeds een leuk album, de liedjes klinken prettig, maar voorlopig heb ik niet de drang om dit album meteen in huis te halen of echt vaak te gaan luisteren.

De beste nummers zijn voor mij de eerste drie, aangevuld met de vreemde eenden in de bijt 'Raised on Robbery' en 'Twisted'.

Ik sluit zeker niet uit dat m'n waardering voor dit album nog zal stijgen en ben benieuwd naar het andere werk van Joni Mitchell, maar voorlopig hou ik deze op 3,5.

Favorieten: Court and Spark, Help Me, Raised on Robbery

3,5*

avatar van ZERO
1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album op m'n ontdekkingstocht werd Tom Petty & The Heartbreakers - Tom Petty & the Heartbreakers (1976). Wederom een artiest waar ik enkele nummers van ken (voornamelijk dankzij covers), maar waar ik me nooit in verdiept heb. Leuk dus om eens te ontdekken.

Laat ik beginnen met het negatieve: wat een spuuglelijke hoes! Maar goed, we zijn hier voor de muziek natuurlijk en die is gelukkig een stuk leuker dan de hoes. Dit debuut van Tom Petty klinkt behoorlijk constant met weinig uitschieters in beide richtingen. De enige uitschieter is afsluiter American Girl, die vind ik wel écht goed!

De meeste nummers klinken als leuke feel-good-rock. Ideaal voor op deze zonnige dagen. Ook ideaal voor op een roadtrip, denk ik. De gitaar neemt zeker niet de overhand, maar treedt soms wel subtiel op de voorgrond.

In het boek staat overigens dat Tom Petty al bekendheid vergaard had in Frankrijk en Duitsland, vooraleer hij ook in zijn thuisland doorbrak. Dat wist ik niet. Naar mijn idee was Tom Petty een typisch voorbeeld van een artiest die vooral in Amerika bekend was, maar in Europa veel minder groot was.

Verder is het zijn enige album in de lijst, wat gezien de lage score voor dit album en de hoge score voor zijn solo-albums hier wel opmerkelijk is. Het is misschien vreemd om te zeggen als ik zelf geen hogere score geef, maar ik vind het gemiddelde bij dit album ook opvallend laag eigenlijk.

Favorieten: American Girl, Anything That's Rock 'N' Roll, The Wild One, Forever

3,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 12:18 uur

geplaatst: vandaag om 12:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.