menu

Hier kun je zien welke berichten Jeanneman als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Coldplay - X&Y (2005)

3,0
Things I Don't Understand had ook niet misstaan. Grootste missers zijn What If en The Hardest Part wat mij betreft. Speed Of Sound was ooit wel een aardig nummer, maar kan ik nu echt niet meer naar luisteren, maar dat is de schuld van de radio. Zelfde geldt eigenlijk voor Talk.

Tja, doen deze uitkwam vond ik hem wel leuk, maar na een paar maanden kon ik er eigenlijk helemaal niks meer mee. Zal het album nog een keer luisteren en dan vrees ik dat er een verlaging aan zit te komen.

Er staan wel een paar leuke nummers op kan ik me herinneren. Square One, Fix You en Low mogen er best zijn, maar zijn ook weer niet zo goed dat ze de mindere songs goedmaken.

Gelukkig hebben ze zich aardig gerevancheerd met het prima Viva La Vida, maar de liefde die ik ooit had voor Coldplay zal niet meer terugkeren vrees ik. Sinds ik in aanraking kwam met muziek via deze band, heb ik veel andere bands ontdekt die ik eigenlijk vele klasses beter vind.

Coldplay is een beetje mijn eerste liefde, vergeten zal ik het nooit, ik zal me er ook nooit voor schamen, maar het staat nu heel ver van me af. I've moved on.

Grimes - Art Angels (2015)

Ben wel benieuwd naar deze. Ik zet nog regelmatig Oblivion op, maar dat nummer vind ik zo vet dat ik bang was dat de rest tegen zou vallen. Dat nummer in combinatie met een geweldige sfeervolle clip is echt een gouden combinatie voor mij.
Maar goed. Onzin om de rest te laten leggen natuurlijk. Ben nu zo ver dat ik het gewoon ga proberen met deze plaat. Lees her en der hooggespannen verwachtingen, maar ik ben vooral nieuwsgierig of deze dame een boeiend album in huis heeft of dat het een hit & miss verzameling van potentiële singles wordt.

Grizzly Bear - Veckatimest (2009)

5,0
Ik kan het niet meer ontkennen, dit album is gewoon geniaal. Ik heb het de laatste tijd zeer vaak geluisterd en wat een aangename bezigheid is dat zeg

Het album weet me gewoon volledig in trance te brengen. Het begin is gewoon ijzersterk en vanaf While You Wait For The Others is het ook bijzonder briljant. Wat een mooie afsluiter is Foreground toch ook: Hemelsch! Nummers als Dory, About Face en Hold Still zijn niet van dat torenhoge niveau, maar het stoort nauwelijks.
Het album weet zich perfect in je hoofd te nestelen en het is van de eerste seconde tot de laatste gewoon een bijzondere luisterervaring. Zeker op een mooie zonnige herfstdag als deze is een bijzonder stemmige, maar intens warme plaat.

En de plaat wordt steeds maar sterker. Ik twijfel er serieus over om deze toch maar naar de 5* te tillen, want deze plaat is gewoon zeldzaam goed. Alhoewel, zeldzaam goed... Het wordt 5*-plaat nummer drie alweer van dit bijzondere muziekjaar. Waar ik eerder dacht dat dit jaar niets kon tippen aan de nieuwe platen van Antony en AC, weet Grizzly Bear zich er toch langzaam maar zeker tussen te nestelen. Wat een luxe, dit jaar.

Vooruit op naar de 5*

James Blake - The Colour in Anything (2016)

4,0
In al het Radiohead geweld van deze dagen, blijft deze release toch wel fier overeind staan voor mij. Als groot fan van eerstgenoemde band had ik toch weer een niet te negeren behoefte om deze plaat weer aan te slingeren. En dat zegt mij genoeg om de kwaliteit van dit album.

Ik ben het eens met de kritiek dat het album te lang is. Die latere nummers zullen, hoe goed ze ook zijn, toch kind van de rekening zijn. Die zullen hier minder vaak geluisterd worden.

Daarnaast had ik op een iets dynamischer album gehoopt. Het is James Blake zoals we hem inmiddels maar al te goed kennen. Soulful, lekkere bassen, veel pianospel, wat vervormde stemmen. Hij werkt hier behoorlijk in zijn comfortzone. Ergens vind ik het jammer dat hij niet weer ergens een rapper vandaan heeft getrokken om de luisteraar wat lucht te geven.

Maar ik houd van de muziek die James Blake produceert. Al sinds het eerste album. En ondanks de lange speelduur en het onmiskenbare keurslijf waar zijn muziek zich in bevindt, vind ik dit album toch weer zeer de moeite waard.

Voornamelijk het middendeel van dit album vind ik top. I hope my life zet een lekker ritme neer en weet de aandacht goed te grijpen en vast te houden. Na het iets minder indrukwekkende, maar zeker mooie Waves Know Shores, komt een trio aan songs dat voor mij het kloppende hart is van dit album. My Willing Heart is een geweldig emotievol nummer, dat je bij de strot grijpt. Choose Me vloeit hier mooi uit voort en klinkt nog urgenter. I need a forest fire is wat platter voor mijn gevoel, maar toch zeker een zeer geslaagde samenwerking met Bon Iver.

Andere favorieten zijn Points, Timeless, Two Men Down en Modern Soul. Al met al genoeg materiaal voor een zeer geslaagd album. Voor nu 4*

Nick Cave & The Bad Seeds - No More Shall We Part (2001)

5,0
Deze plaat krijgt van mij toch definitief de vijf sterren. De herontdekking van Oh My Lord trekt hem net over de streep. Wat een fantastisch nummer. Heerlijke opbouw, meeslepende tekst en een climax die zijn weerga niet kent. Bril-jant. Samen met The Sorrowful Wife de belangrijkste pijler van dit album.

Dit album is als een warme deken die je over je heen trekt als het buiten koud, guur en donker is. Heerlijk dus in de meest deprimerende maand van het jaar. Dat het de sfeer in huis bepaalt vind ik dan ook helemaal niet erg, maar juist een meerwaarde. Dit soort muziek is een van de weinige redenen om uit te kijken naar het korter worden van de dagen en het vallen van de herfstbladeren.

Ik heb geen voorkeur in het soort muziek van Nick Cave dat ik voorgeschoteld krijg. De jonge, wilde Cave van The Birthday Party, de kwade Cave van Let Love In, de softere Cave van The Boatmans Call of de midlifecrisis Cave van Grinderman: Ik vind het allemaal mooi, maar dit is toch wel de mooiste, best afgewerkte Nick Cave album aller tijden. Het absolute magnum opus van deze man.

Fenomenaal 5* en een plek in mijn top 10

Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree (2016)

3,0
Jouw reactie beschrijft precies de manier waarop ik dit album bij voorbaat niet wil beleven. Nog voor dit album uitkwam waren er verwachtingen dat dit een album een emotionele dans met de dood zou worden. In de geest van Blackstar idd.

"Hoe zal Nick Cave de dood van zijn zoon overbrengen op ons luisteraars?". "Welke zielenroerselen zal hij met ons delen?" Het heeft iets enorm voyeuristisch. Alsof het vanzelfsprekend is dat Cave zijn hart volledig uitstort over ons. Maar hij heeft zijn prive gedachtes en emoties. Ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat hij midden in zijn rouwproces in staat moet zijn om hier een coherent, diep persoonlijk verhaal met ons te delen.

De muziek staat op zichzelf. Natuurlijk sijpelt alle emotie van de afgelopen tijd er doorheen, in meer of mindere mate. Maar het is gewoon album nummer zestien (geloof ik) van Nick Cave en de zijnen. Een logische, zij het wat donkere vervolgstap na Push the Sky Away.

Een breekbare, geëmotioneerde Cave zingt over een stemmige, sfeervolle muzikale omlijsting a la Mermaids. Geen meeslepende melodieën, geen hooks en refreinen, maar een hele directe Cave die rechtstreeks tot de luisteraar probeert te spreken. Komt dat dan ook zo direct binnen? Nee, bij mij (nog) niet. Het is nog te vroeg om te oordelen, maar die stijl van Mermaids trok mij op het vorige album al wat minder. Absoluut niet verkeerd, maar ik geef toch de voorkeur aan een wat traditionelere Cave song met meer ruimte voor frivoliteit. Dit is gewoon wat taaier. Misschien dat het album zijn schoonheid in de loop van de tijd nog meer prijs gaat geven, maar voor nu reken ik dit nog niet tot de toppers in zijn indrukwekkende oeuvre.

Sun Kil Moon - Benji (2014)

Ik houd wel van persoonlijke, donkere en heldere gezongen lyrics, dus dit zou in mijn straatje moeten liggen, maar deze teksten zijn wel bijzonder recht voor zijn raap en zwaar. Aan de ene kant pakt dit vaak goed uit, maar ik wil wel eens een adempauze. Kozelek stort hier een bak ellende over ons heen die ik bij de eerste luisterbeurten maar moeilijk te verteren vind.

Als liefhebber van Songs: Ohia, Bill Callahan en Bonnie 'Prince' Billy dacht ik dat ik wel wat gewend was, maar dit neigt naar een overkill aan zwartgalligheid. De dood is hier wel heel nadrukkelijk aanwezig en als daar dan ook mama en papa bij worden gehaald, dwalen mijn gedachten ook af naar al mijn geliefden die ik niet wil verliezen. En die gedachten wordt meer dan een uur lang gevoed door verhalen over ongelukken, hartaanvallen en ziekte.
Wat me ook opvalt is dat Kozelek zo nadrukkelijk aanwezig is, dat het de muzikale ondersteuning in een verstikkende greep heeft. De basis van veel liedjes is een repititief getokkel op de gitaar, zodat Kozelek zich niet in al te vreemde bochten hoeft te wringen om zijn proza op ons over te brengen. Het klinkt allemaal mooi, maar het versterkt het beklemmende gevoel dat ik vaker aan muziek van deze man overhoud alleen maar.

Het album en zijn verhalen houden me vooralsnog wel in de greep en zal nog wel een aantal keer opgaan, maar zoals vaker gebeurt bij SKM-albums ben ik bang dat ik dit album op een gegeven moment als 'onverteerbaar' moet verklaren.

Het zou al zo veel schelen als hij zijn albums eens een keer op maximaal 45 minuten zou houden, maar daar heeft Kozelek een broertje dood aan, geloof ik.

Tom Waits - Rain Dogs (1985)

5,0
Kies Bone Machine! Of Closing Time! Of doe stoer en ga door met Real Gone! Genoeg geniale albums om te ontdekken.

En deze. Tja... Ik kan me die eerste luisterbeurt nog wel herinneren. Die eerste keer dat ik Singapore luisterde. Wat een krankzinnige opener. En al die andere nummers tot en met Time kon ik allemaal goed waarderen, daarna zette de vermoeidheid in.

Eigenlijk is dit voor een nieuwkomer een beetje te veel Waits, want die stem, dat gerammel, die gekte dat is nogal wat om de volledige 53 minuten uit te zitten.

Maar tegenwoordig kan ik er urenlang naar luisteren. Als ik eenmaal een Tom Waits-plaat uit de kast heb gepakt, dan wordt miijn verslaving weer aangewakkerd. Dan jas ik meteen het halve oeuvre er doorheen.

En deze plaat heeft bij nader inzien eigenlijk geen noemenswaardige zwakke plekken. Dit zijn 19 goede tot briljante nummers. Hoogtepunt na hoogtepunt, perfect afgesloten met Anywhere I Lay My Head en die gekke trompetters, die lijken in te zetten voor een mooie afterparty. Schuif de volgende Waits-plaat er maar in.

5,0* en een plaatsje in mijn top 10