Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)
zoeken in:
0
geplaatst: 17 oktober 2014, 14:50 uur
Eens Paap, een prachtig nummer. Een verrassende nr 4, ik ben benieuwd naar de top 3.
0
geplaatst: 17 oktober 2014, 20:00 uur
Paap_Floyd schreef:
4. Doveman - Dancing [The acrobat, 2005]
Ohh zo mooi. De hemelse sfeer. Een bijzondere plaat. Punt.
4. Doveman - Dancing [The acrobat, 2005]
Ohh zo mooi. De hemelse sfeer. Een bijzondere plaat. Punt.
Mee eens, bijzonder. Punt!
0
geplaatst: 18 oktober 2014, 12:24 uur
3. Can - Waiting for the streetcar [The lost tapes, 2012]
Twee jaar geleden bracht mijn favoriete band onverwachts een driedubbelaar 'The lost tapes' uit. Ongeveer 50 uur archiefmateriaal is gefilterd zodat er 3 uur aan luisterenswaardige muziek op plaat gezet kon worden. Dit nummer hakte er direct in. Ik vroeg me af waarom dit nooit eerder is uitgebracht, aangezien het met de Can-top meekan, voor in het peloton, meedoend om de titel. Can in optima forma. Een lange jam met. Tien minuten lang hypnotiserend. Alleen maar helden op deze plaat.
Twee jaar geleden bracht mijn favoriete band onverwachts een driedubbelaar 'The lost tapes' uit. Ongeveer 50 uur archiefmateriaal is gefilterd zodat er 3 uur aan luisterenswaardige muziek op plaat gezet kon worden. Dit nummer hakte er direct in. Ik vroeg me af waarom dit nooit eerder is uitgebracht, aangezien het met de Can-top meekan, voor in het peloton, meedoend om de titel. Can in optima forma. Een lange jam met. Tien minuten lang hypnotiserend. Alleen maar helden op deze plaat.
0
geplaatst: 18 oktober 2014, 17:05 uur
2. Swans - Helpless child [Soundtracks for the blind, 1996]
Ontdekt tijdens de Swans-ko, pas in de halve finale, toen-ie tegen een favoriet voor de eindwinst van me (Money is flesh) stond. Compleet overdonderd door de sfeer, de epiek en vooral het wervelende slotstuk heb ik het nummer die dag vier keer beluisterd. Wow. Ik had een nieuwe favoriet (en volgens mij won-ie.)
Ontdekt tijdens de Swans-ko, pas in de halve finale, toen-ie tegen een favoriet voor de eindwinst van me (Money is flesh) stond. Compleet overdonderd door de sfeer, de epiek en vooral het wervelende slotstuk heb ik het nummer die dag vier keer beluisterd. Wow. Ik had een nieuwe favoriet (en volgens mij won-ie.)
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 18 oktober 2014, 20:02 uur
Lukas schreef:
Dan moet Trip to the Fair op 1 staan.
Dan moet Trip to the Fair op 1 staan.
Lijkt me een fijn plan. Dan is de overgang naar de volgende Top 100 ook nog enigszins vloeiend.
0
geplaatst: 18 oktober 2014, 20:11 uur
Lukas schreef:
Dan moet Trip to the Fair op 1 staan.
Die stond op 101.Dan moet Trip to the Fair op 1 staan.
0
Misterfool
geplaatst: 18 oktober 2014, 22:49 uur
Ben de laatste tijd helemaal in de ban van swans. Helpless child is ook mijn favoriet!
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 00:20 uur
Titmeister schreef:
Maar goed, Halleluhwah op 1?
Maar goed, Halleluhwah op 1?
1. Can - Halleluwah [Tago mago, 1971]
Het was nog wel spannend tussen de drie bovenste platen onderling, maar uiteindelijk wint Halleluwah. Jaki Liebezeit steelt hier de show door een ongekende groove te bezorgen. Wat die man doet is toch ongelooflijk. De verdere vormgeving van het nummer houdt het nummer moeiteloos 18 minuten boeiend. Maar toch zou ik ook eindeloos naar alleen die drumpartij kunnen luisteren.
Ja, dit is toch wel mijn favoriet.
Ik dank jullie voor het volgen van mijn top 100, en ik hoop dat jullie er iets van hebben opgestoken!
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 00:47 uur
Nee, wij danken jou, een mooie top en een mooi avontuur om te volgen.
Ook weer wat Can tot mij genomen en na Halleluwah, Monster Movie maar weer eens opgezet.
Ook weer wat Can tot mij genomen en na Halleluwah, Monster Movie maar weer eens opgezet.
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 00:49 uur
Inderdaad een mooie lijst! Had niet gedacht dat ik nog eens naar oude Type-O-Negative zou luisteren, maar het beviel nog goed ook. En veel Can en Holden is nooit verkeerd.
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 09:38 uur
herman schreef:
Inderdaad een mooie lijst! Had niet gedacht dat ik nog eens naar oude Type-O-Negative zou luisteren, maar het beviel nog goed ook. En veel Can en Holden is nooit verkeerd.
Inderdaad een mooie lijst! Had niet gedacht dat ik nog eens naar oude Type-O-Negative zou luisteren, maar het beviel nog goed ook. En veel Can en Holden is nooit verkeerd.
How much music can any band hold?
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 13:04 uur
Dat Negative comentaar over die duittse groep, dat Can dus niet Holdbaar zijn.
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 16:31 uur
Voorspelbaar
Maar geweldige nummer 1 van een geweldige band. Vannacht nog draaide Motor City Drum Ensemble Vitamin C in de Trouw, wat een geweldig vooruitstrevende band was het nog
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 16:38 uur
Hm ik zie nu dat de top 2 vorig jaar hetzelfde was.
2013:
1 Can Halleluhwah
2 Swans Helpless Child
3 The Velvet Underground Pale Blue Eyes
4 Stephan Micus As I Crossed A Bridge Of Dreams
5 Can Waiting for the Streetcar
6 The Velvet Underground Sister Ray
7 Drive Like Jehu Luau
8 Art Blakey & The Jazz Messengers Moanin'
9 Mazzy Star Fade Into You
10 Can Sing Swan Song
11 Spacemen 3 Walkin' With Jesus
12 Type O Negative Unsuccessfully Coping with the Natural Beauty of Infidelity
13 Charles Mingus Trios and Group Dancers
14 Can Oh Yeah
15 Robert Wyatt Little Red Riding Hood Hit the Road
16 Doveman Dancing
17 Swans Killing for Company
18 Can Mother Sky
19 Matt Elliott C.F. Bundy
20 Keith Jarrett Conclusion
2013:
1 Can Halleluhwah
2 Swans Helpless Child
3 The Velvet Underground Pale Blue Eyes
4 Stephan Micus As I Crossed A Bridge Of Dreams
5 Can Waiting for the Streetcar
6 The Velvet Underground Sister Ray
7 Drive Like Jehu Luau
8 Art Blakey & The Jazz Messengers Moanin'
9 Mazzy Star Fade Into You
10 Can Sing Swan Song
11 Spacemen 3 Walkin' With Jesus
12 Type O Negative Unsuccessfully Coping with the Natural Beauty of Infidelity
13 Charles Mingus Trios and Group Dancers
14 Can Oh Yeah
15 Robert Wyatt Little Red Riding Hood Hit the Road
16 Doveman Dancing
17 Swans Killing for Company
18 Can Mother Sky
19 Matt Elliott C.F. Bundy
20 Keith Jarrett Conclusion
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 16:42 uur
Oh boy Paap_Floyd, die top 10 van 2013 is nog veel beter, wat was jij vroeger toen jij jong was goed.
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 16:56 uur
Van 2 keer VU naar 1 x VU in je top 10 hoe can dat nou.
Toffe lijst hoor, maar ik had niets minder van u verwacht.
Toffe lijst hoor, maar ik had niets minder van u verwacht.
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 19 oktober 2014, 18:22 uur
Een eigen toplijst! Dat leek me altijd wel wat (je bent lijstjesfreak of je bent het niet) en na een paar eigen toplijsten die hier in een ver verleden gepresenteerd werden, ben ik zelf aan de slag gegaan. We schrijven inmiddels een jaar of zes, zeven geleden en ik zou allicht niet over een nacht ijs gaan...
Men neme wat eigen oude ideeën over hoe een toplijst samen te stellen, voege er wat MuMe-inspiratie aan toe (denk: omgekeerde knock-out) en men kieze van een heleboel artiesten een nummer en laat deze tegen elkaar uitkomen. Van de winnaars wordt in een tweede ronde een tweede nummer gekozen, etc. etc.. Een titanenwerk met open eind, wat zelfs een koppig iemand als ik al lang een keer beëindigd zou hebben, als het door de eigen collectie struinen niet zo veel prettige (al dan niet hernieuwde) kennismakingen opgeleverd had. Onderweg wel wat ideeën opgedaan hoe ik het een volgende keer anders zou doen, maar ja, de volgende keer...
Dit topic was een mooie gelegenheid om hier een eind aan te breien. De lijst was, een paar maanden na opstarting van dit topic dan ook af. Wat hier voor u ligt is het resultaat van... uhm... 11 ronden van het bovenstaande monsterprocédé. Consequentie is dat er wel eens twee nummers in een vreemde volgorde staan... dat er wel eens een nummer A van artiest C bij de bovenste 100 staat waar ik bij spontane ingeving toch echt nummer B gekozen zou hebben... ik heb met de gedachte gespeeld de artiesten intact te laten, maar wat nummers te vervangen, maar daarvan afgezien. De hinderlijkste beperking is dat de lijst hier en daar wat gedateerd is cq. dat er wat smaakontwikkeling van de laatste paar jaar mist. Maar ach, vroeger was niet alles beter, maar in muzikaal opzicht veel toch wel. Met al zijn beperkingen is het een lijst van 100 fantastische nummers, waarin de nummers 11-20 toch echt wel beter zijn dan de nummers 81-90 en wordt het ooit veel preciezer dan dat? O ja, geen beperkingen op aantal keer artiest A, aantal keer album B en zeker geen gekunstelde pogingen om er een zo divers mogelijk geheel van te maken. Gewoon 100 fantastische nummers volgens niemand meer en niemand minder dan mijzelve.
Nog één mededeling van huishoudelijke aard: ik zal dagelijks updates plaatsen die maximaal een uur muziek bevatten. En zo geraken we er in tweeënhalve week doorheen! (een fractie sneller dan het gemiddelde)
Men neme wat eigen oude ideeën over hoe een toplijst samen te stellen, voege er wat MuMe-inspiratie aan toe (denk: omgekeerde knock-out) en men kieze van een heleboel artiesten een nummer en laat deze tegen elkaar uitkomen. Van de winnaars wordt in een tweede ronde een tweede nummer gekozen, etc. etc.. Een titanenwerk met open eind, wat zelfs een koppig iemand als ik al lang een keer beëindigd zou hebben, als het door de eigen collectie struinen niet zo veel prettige (al dan niet hernieuwde) kennismakingen opgeleverd had. Onderweg wel wat ideeën opgedaan hoe ik het een volgende keer anders zou doen, maar ja, de volgende keer...
Dit topic was een mooie gelegenheid om hier een eind aan te breien. De lijst was, een paar maanden na opstarting van dit topic dan ook af. Wat hier voor u ligt is het resultaat van... uhm... 11 ronden van het bovenstaande monsterprocédé. Consequentie is dat er wel eens twee nummers in een vreemde volgorde staan... dat er wel eens een nummer A van artiest C bij de bovenste 100 staat waar ik bij spontane ingeving toch echt nummer B gekozen zou hebben... ik heb met de gedachte gespeeld de artiesten intact te laten, maar wat nummers te vervangen, maar daarvan afgezien. De hinderlijkste beperking is dat de lijst hier en daar wat gedateerd is cq. dat er wat smaakontwikkeling van de laatste paar jaar mist. Maar ach, vroeger was niet alles beter, maar in muzikaal opzicht veel toch wel. Met al zijn beperkingen is het een lijst van 100 fantastische nummers, waarin de nummers 11-20 toch echt wel beter zijn dan de nummers 81-90 en wordt het ooit veel preciezer dan dat? O ja, geen beperkingen op aantal keer artiest A, aantal keer album B en zeker geen gekunstelde pogingen om er een zo divers mogelijk geheel van te maken. Gewoon 100 fantastische nummers volgens niemand meer en niemand minder dan mijzelve.
Nog één mededeling van huishoudelijke aard: ik zal dagelijks updates plaatsen die maximaal een uur muziek bevatten. En zo geraken we er in tweeënhalve week doorheen! (een fractie sneller dan het gemiddelde)
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 19 oktober 2014, 18:23 uur
Ik kom zo met de eerste muziekjes - eerst nog even de index updaten:
Arrie
ArthurDZ
Casartelli
Dance Lover
dazzler
Don Cappuccino
Dungeon
hoi123
Lukas
niels94
Paap_Floyd
Snoeperd
sxesven
The Scientist
The_CrY
tuktak
vigil
vleertje
Arrie
ArthurDZ
Casartelli
Dance Lover
dazzler
Don Cappuccino
Dungeon
hoi123
Lukas
niels94
Paap_Floyd
Snoeperd
sxesven
The Scientist
The_CrY
tuktak
vigil
vleertje
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 19 oktober 2014, 18:40 uur
100. Roxy music - Love is the drug (4:12) [Siren - VK, 1975]
De Roxy Music albums staan hier netjes allemaal in de kast (met nog een redelijk setje live-cd's erbij) en hoewel ze geen van alle perfect zijn, is een luisterbeurt telkens weer een fijne ontdekkingsreis. Gevraagd naar een favoriet kom ik toch snel bij een van de hits uit. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat, het fantastische intro ten spijt, de nummer 100 meteen het nummer is dat de sterkste neiging opriep om er nog even een ander nummer van de artiest in kwestie in te smokkelen.
99. Metallica - The unforgiven (6:23) [Metallica - VS, 1991]
Dit nummer kwam onder mijn aandacht toen The Unforgiven II in de hitlijsten stond (recentelijk is er ook nog een deel 3 gekomen). Nou, het 'origineel' was toch wel een maatje beter. Toen ook goed genoeg voor een tweede kans voor het zwarte album, wat in eerste instantie toch wat teleurstellend was, daar er geen meerdere Nothing Else Mattersen op stonden. Toen die plaat eenmaal ingedaald was, was de stap naar het oudere werk niet zo groot meer.
98. Simon & Garfunkel - Scarborough fair / Canticle (3:11) [Parsley, Sage, Rosemary and Thyme - VS, 1966]
Tom & Jerry dus. Dat dit duo een veel prominentere rol in mijn muzikale opvoeding speelde dan pakweg The Beatles of The Stones, heeft ook nu nog zijn weerslag. Sounds of Silence en Bridge Over Troubled Water stonden in de ouderlijke platenkast, alsook deze verzamelaar met de kekke hoes. Vanaf de eerste keer dat ik dit nummer hoorde, was ik verkocht.
97. Elton John - Funeral for a friend / Love lies bleeding (10:54) [Goodbye yellow brick road - VK, 1973]
Van de mensen van mijn generatie die dit nummer kunnen waarderen, zal ik de enige wel niet zijn die het via de Dream Theater cover leerde kennen. Waar dat in beginsel behoorlijk indruk maakte, is het naast het origineel toch een vrij fantasieloze remake van de instrumentale helft en James LaBrie legt het als zanger toch ook ruimschoots af tegen Elton John. Dat laat onverlet dat er nog wel twee eigen nummers van Dream Theater op de agenda staan en geen andere meer van deze indertijd toch fijne zanger en componist.
96. New model army - No rest (4:54) [No rest for the wicked - VK, 1985]
Dichter dan New Model Army gaan we niet bij punk in de buurt komen. Al zit er nog net iets te veel muzikale drive in om echt bij het twee-akkoordengenre te mogen horen. Qua woede scoren ze dan wel weer punten. Hoewel ze nog steeds platen maken, is de grootste relevantie er de laatste twintig jaar wel een beetje af. Maar zolang ze nog jaarlijks, zo net voor de Kerst, een Melkweg min of meer weten te vullen...
95. Marillion - Slainte mhath (4:45) [Clutching at straws - VK, 1987]
Even een statistiekje: 31 artiesten staan eenmaal in de lijst, 12 tweemaal, 6 driemaal en 2 viermaal… en dan heb je nog een drietal bands die daar vrij ruim bovenuit steken, in Top 2000-taal de Hofleveranciers. Wellicht niet geheel verrassend is Marillion een van die drie hofleveranciers. Hun eerste bijdrage is de energieke toost die middenin het fantastische Clutching at Straws-album uitgebracht wordt. De plaatsing direct na het wat suffe Torch Song, versterkt wellicht nog de impact die dit nummer vanaf de allereerste beluistering had.
94. Van der Graaf Generator - The undercover man (7:32) [Godbluff - VK, 1975]
Ergens in de begindagen van mijn progliefde probeerde ik soms ook wat verder te kijken dan mijn neoprogneus lang was. Van Der Graaf Generators album Pawn Hearts was een vrij onfortuinlijke poging hiertoe. Dat is later langzaamaan wel wat bijgetrokken (en de live vertolking van A Plague of Lighthouse Keepers vorig jaar in de Melkweg mocht er absoluut wezen), maar als ik bij het toegankelijker Godbluff begonnen was, was de waardering er ongetwijfeld sneller geweest. Dat album bevalt me tot op de dag van vandaag een stuk beter, te beginnen bij het openingsnummer...
93. Camel - Mother road (4:16) [Dust and dreams - VK, 1991]
Enigszins gesimplificeerd zijn er twee Camels: het originele kwartet van Andy Latimer, Andy Ward, Peter Bardens en Doug Ferguson dat gedurende vier albums voor mij zowat de ultieme klassieke symfoband neerzette met die "typische balans der instrumenten en die swingende virtuositeit zonder krachtpatserij" (een stukje zelfplagiaat). Die andere Camel kwam begin jaren '80 tot behoorlijke wasdom: een veredelde Andy Latimer band die zijn gitaar-, compositie- en zangkwaliteiten (in die volgorde) perfectioneerde tot albums die in het slechtste geval als een tweederangs Alan Parsons Project klonken en in het beste geval als magistrale moderne symfo met een flinke nadruk op het instrumentale. Het Dust and Dreams album is een goed voorbeeld van dat laatste, met Mother Road als visitekaartje. De melodiewending die het refrein inluidt is niet minder dan magisch.
92. Depeche mode - Higher love (5:52) [Songs of faith and devotion - VK, 1993]
Het album Songs of Faith and Devotion is in mijn oren wat onevenwichtig. Het in de geest van de jaren '90 updaten van je aloude bandgeluid met een nadrukkelijker rockaanpak (en in dit specifieke geval nog een portie gospel erbij ook) pakt op een aantal nummers niet erg geslaagd uit. Waar het wel werkt, werkt het ook bijzonder goed, zoals op dit gedragen slotakkoord.
De Roxy Music albums staan hier netjes allemaal in de kast (met nog een redelijk setje live-cd's erbij) en hoewel ze geen van alle perfect zijn, is een luisterbeurt telkens weer een fijne ontdekkingsreis. Gevraagd naar een favoriet kom ik toch snel bij een van de hits uit. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat, het fantastische intro ten spijt, de nummer 100 meteen het nummer is dat de sterkste neiging opriep om er nog even een ander nummer van de artiest in kwestie in te smokkelen.
99. Metallica - The unforgiven (6:23) [Metallica - VS, 1991]
Dit nummer kwam onder mijn aandacht toen The Unforgiven II in de hitlijsten stond (recentelijk is er ook nog een deel 3 gekomen). Nou, het 'origineel' was toch wel een maatje beter. Toen ook goed genoeg voor een tweede kans voor het zwarte album, wat in eerste instantie toch wat teleurstellend was, daar er geen meerdere Nothing Else Mattersen op stonden. Toen die plaat eenmaal ingedaald was, was de stap naar het oudere werk niet zo groot meer.
98. Simon & Garfunkel - Scarborough fair / Canticle (3:11) [Parsley, Sage, Rosemary and Thyme - VS, 1966]
Tom & Jerry dus. Dat dit duo een veel prominentere rol in mijn muzikale opvoeding speelde dan pakweg The Beatles of The Stones, heeft ook nu nog zijn weerslag. Sounds of Silence en Bridge Over Troubled Water stonden in de ouderlijke platenkast, alsook deze verzamelaar met de kekke hoes. Vanaf de eerste keer dat ik dit nummer hoorde, was ik verkocht.
97. Elton John - Funeral for a friend / Love lies bleeding (10:54) [Goodbye yellow brick road - VK, 1973]
Van de mensen van mijn generatie die dit nummer kunnen waarderen, zal ik de enige wel niet zijn die het via de Dream Theater cover leerde kennen. Waar dat in beginsel behoorlijk indruk maakte, is het naast het origineel toch een vrij fantasieloze remake van de instrumentale helft en James LaBrie legt het als zanger toch ook ruimschoots af tegen Elton John. Dat laat onverlet dat er nog wel twee eigen nummers van Dream Theater op de agenda staan en geen andere meer van deze indertijd toch fijne zanger en componist.
96. New model army - No rest (4:54) [No rest for the wicked - VK, 1985]
Dichter dan New Model Army gaan we niet bij punk in de buurt komen. Al zit er nog net iets te veel muzikale drive in om echt bij het twee-akkoordengenre te mogen horen. Qua woede scoren ze dan wel weer punten. Hoewel ze nog steeds platen maken, is de grootste relevantie er de laatste twintig jaar wel een beetje af. Maar zolang ze nog jaarlijks, zo net voor de Kerst, een Melkweg min of meer weten te vullen...
95. Marillion - Slainte mhath (4:45) [Clutching at straws - VK, 1987]
Even een statistiekje: 31 artiesten staan eenmaal in de lijst, 12 tweemaal, 6 driemaal en 2 viermaal… en dan heb je nog een drietal bands die daar vrij ruim bovenuit steken, in Top 2000-taal de Hofleveranciers. Wellicht niet geheel verrassend is Marillion een van die drie hofleveranciers. Hun eerste bijdrage is de energieke toost die middenin het fantastische Clutching at Straws-album uitgebracht wordt. De plaatsing direct na het wat suffe Torch Song, versterkt wellicht nog de impact die dit nummer vanaf de allereerste beluistering had.
94. Van der Graaf Generator - The undercover man (7:32) [Godbluff - VK, 1975]
Ergens in de begindagen van mijn progliefde probeerde ik soms ook wat verder te kijken dan mijn neoprogneus lang was. Van Der Graaf Generators album Pawn Hearts was een vrij onfortuinlijke poging hiertoe. Dat is later langzaamaan wel wat bijgetrokken (en de live vertolking van A Plague of Lighthouse Keepers vorig jaar in de Melkweg mocht er absoluut wezen), maar als ik bij het toegankelijker Godbluff begonnen was, was de waardering er ongetwijfeld sneller geweest. Dat album bevalt me tot op de dag van vandaag een stuk beter, te beginnen bij het openingsnummer...
93. Camel - Mother road (4:16) [Dust and dreams - VK, 1991]
Enigszins gesimplificeerd zijn er twee Camels: het originele kwartet van Andy Latimer, Andy Ward, Peter Bardens en Doug Ferguson dat gedurende vier albums voor mij zowat de ultieme klassieke symfoband neerzette met die "typische balans der instrumenten en die swingende virtuositeit zonder krachtpatserij" (een stukje zelfplagiaat). Die andere Camel kwam begin jaren '80 tot behoorlijke wasdom: een veredelde Andy Latimer band die zijn gitaar-, compositie- en zangkwaliteiten (in die volgorde) perfectioneerde tot albums die in het slechtste geval als een tweederangs Alan Parsons Project klonken en in het beste geval als magistrale moderne symfo met een flinke nadruk op het instrumentale. Het Dust and Dreams album is een goed voorbeeld van dat laatste, met Mother Road als visitekaartje. De melodiewending die het refrein inluidt is niet minder dan magisch.
92. Depeche mode - Higher love (5:52) [Songs of faith and devotion - VK, 1993]
Het album Songs of Faith and Devotion is in mijn oren wat onevenwichtig. Het in de geest van de jaren '90 updaten van je aloude bandgeluid met een nadrukkelijker rockaanpak (en in dit specifieke geval nog een portie gospel erbij ook) pakt op een aantal nummers niet erg geslaagd uit. Waar het wel werkt, werkt het ook bijzonder goed, zoals op dit gedragen slotakkoord.
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 19:35 uur
Interessante keuzes zijn het zeker. Dit is zeker een mooie aftrap!
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 20:28 uur
Casartelli schreef:
O ja, geen beperkingen op aantal keer artiest A, aantal keer album B en zeker geen gekunstelde pogingen om er een zo divers mogelijk geheel van te maken. Gewoon 100 fantastische nummers volgens niemand meer en niemand minder dan mijzelve.
O ja, geen beperkingen op aantal keer artiest A, aantal keer album B en zeker geen gekunstelde pogingen om er een zo divers mogelijk geheel van te maken. Gewoon 100 fantastische nummers volgens niemand meer en niemand minder dan mijzelve.
Benieuwd wat er allemaal komen gaat! De keuzes van Simon & Garfunkel, Metallica en Camel zijn in elk geval al erg goed.
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 20:37 uur
Een paar juweeltjes die ik een beetje vergeten ben en weer eens regelmatig zou moeten beluisteren.
Ik denk aan Elton John, Simon en Garfunkel, Depeche Mode).
Fijn begin en die index is ook erg handig Casartelli!!!
Ik denk aan Elton John, Simon en Garfunkel, Depeche Mode).
Fijn begin en die index is ook erg handig Casartelli!!!
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 20:40 uur
VDGG opener vind ik met de album afsluiter de mooiste van Godbluff(*****).
0
Misterfool
geplaatst: 19 oktober 2014, 20:43 uur
Rudi S schreef:
VDGG opener vind ik met de album afsluiter de mooiste van Godbluff(*****).
VDGG opener vind ik met de album afsluiter de mooiste van Godbluff(*****).
Grappig, heden ten dage heb ik nog het meest met Scorched Earth en Arrow. Meer power heeft Hammill maar zelden gehad
Oh ja prima begin Casartelli. Love lies bleeding is een geweldig nummer inderdaad!
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 20:46 uur
Nou het einde van The Sleepwalkers (met die sax) heeft een energie en power, ongekend.
Marillion zou later ook zo iets spannends doen met de track Fugazi, Fish was een enorme fan van Hammill
Marillion zou later ook zo iets spannends doen met de track Fugazi, Fish was een enorme fan van Hammill
Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.
* denotes required fields.