menu

Hier kun je zien welke berichten Chameleon Day als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Pere Ubu - The Modern Dance (1978)

4,5
Dit is een absolute post-punk/new wave klassieker die eigenlijk in geen enkele post-punk/wave collectie mag ontbreken. Erg goede muzikanten zijn dit. Heerlijk hectische muziek, avant-garde met veel gekke geluiden, overstuurde synths en sax en hysterische zang. Je moet wel sterke zenuwen hebben want anders haal je het einde van deze plaat niet.

Naar mijn smaak te plaatsen in de paranoide hoek van de post-punk/wave, samen met bijv. Devo (Are we not men..), Talking Heads (o.a. Fear of Music) en sommige stukken van de vroege Wire.

Peter Gabriel - Scratch My Back (2010)

4,5
aERodynamIC schreef:
Ik hou van bombast, .........Maar bah, zoveel mooie nummers die worden aangedikt en volgepompt,......


Bombast? Aangedikt? Volgepompt? Luisteren we wel naar dezelfde plaat?

Deze plaat is toch niet bombastisch? Bij vlagen misschien, maar over het algemeen behoorlijk ingetogen. Een introvert album ook.

Toch vrees ik dat deze plaat wat betreft de beoordeling hetzelfde lot beschoren gaat worden als If on a Winter's Night... van Sting. En dat heeft denk ik niet te maken met de kwaliteit van beide albums, als wel met het feit dat de gemiddelde luisteraar niet erg gecharmeerd is van ingetogen muziek met klassieke (strijk)arrangementen. Men mist, denk ik, het rockinstrumentarium en vindt de sfeer te deprimerend. Dat kan natuurlijk, ieder heeft zijn voorkeuren. Maar zegt dat iets over de kwaliteit van dit album? Ik zou denken van niet.

Gabriel heeft zich ingelaten met een gewaagd project. De nummers die hij heeft uitgekozen zijn meestal behoorlijk radicaal onder handen genomen en uitsluitend van strijkarrangementen voorzien. Het resultaat mag er nmm zijn; alles behalve saai. Gabriel laat mi juist horen hoe boeiend een cover-album kan zijn - heel wat beter dan bv. "The Search of the Lost Boys" van Simple Minds (de bonus-cd bij Grafitti Soul).

Het is wel een echte luister-cd. Een introvert album dat ik het liefst tot mij neem op de late avond in alle eenzaamheid bij gedimd licht. Muziek die uitnodigt tot reflectie. En daarvoor moet je in de stemming zijn.

Ik vind het album van een behoorlijk constant niveau. De klassieke arrangementen benadrukken de in de nummers aanwezige melancholie en vestigen door de vaak sobere opzet de aandacht vooral ook op de teksten. Mooi voorbeeld daarvan is 'The Boy in the Bubble' van Paul Simon. Dat nummer ademt een heel andere sfeer dan het origineel.

Hoogtepunt vind ik de bewerking van 'Listening Wind' van Talking Heads. Heel knap dat dat nummer niets van zijn schoonheid heeft ingeboet, hoewel de "groove" uit het nummer is gehaald met Arvo Pärt-achtige strijkers. Minstens zo mooi als het origineel. Andere hoogtepunten: 'The Boy in the Bubble', 'Flume', 'Apres Moi' en ook 'Street Spirit'.

Is er ook kritiek te geven? Jazeker. Zo vind ik dat de arrangementen wel iets spannender hadden gemogen. Meer durf zoals in 'Listening Wind'. Het is allemaal net een tikkeltje teveel van hetzelfde. Er had wat meer contrast in gemogen. En ook zijn de arrangementen soms wat te zoet, zoals in 'The Power of the Heart' en 'The Book of Love'. Maar daar lijden de ballads van Gabriel wel vaker onder.

4*

Portishead - Third (2008)

4,5
Ik heb hem nu 2 keer beluisterd en moet zeggen dat ik het tot nog toe een uitstekend album vind. Het is een vertrouwd geluid, maar toch ook een duidelijke vernieuwing tov de voorganger (maar ja dat mocht ook wel na 10 jaar).

Ik vind het een vrij rudimentair album met pregnante, basale en hoekige electronica en dito gitaarwerk. Het roept bij mij ergens een (begin) jaren 80 sfeer op. Soms zelfs een beetje post-punk. Ik luister nu bijvoorbeeld naar 'We Carry On' dat mij dat gevoel sterk geeft.

Ergo, een mooi duister album met hemelse zang van Beth.

Ik zet in op 4*