Coverdale had een prachtige sound tussen 1973 en 1984. Kort daarna begon achtereenvolgens het blonderen, het krijsen, het overdreven belachelijke Engelse accent en uiteindelijk de plastische chirurgie. Heb nooit begrepen waarom hij dat nodig dacht te hebben. Hier lijkt hij soms iets gas terug te nemen ten opzichte van de Page-plaat, maar omdat het songmateriaal matig is, redt hij het album er niet mee.

Sommige platen moet je vaker luisteren voordat je ze echt op waarde kunt inschatten. Dat geldt zeker voor deze, maar ook voor Mr. Moonlight bijvoorbeeld. Door ze na één keer luisteren meteen te ranken en onderin de waarderingslijst te hangen, zul je ‘m waarschijnlijk nooit meer opzetten. Echt jammer. Juist bij dit soort muziek gaat het erom dat de melodieën zich in je hoofd gaan prenten waardoor de nummers meer tot leven komen. Het is leuk om te lezen hoe iemand z’n eerste luisterervaring beleeft, maar het zegt mijns inziens helemaal niets over hoe goed de plaat werkelijk is.

I've been on this road a long time
I've been travellin' for days
But it seems I'm getting nowhere
I just can't find my way
I've been following directions
But they must be out of date
And I can't, and I can't, and I can't, no I can't
Decide which road to take

Nogal vergezochte stellingen volgens mij. Dogs gaat niet over trouwe honden, om maar wat te noemen.

Je kan die prachtige werken uit de jaren 70 zoals Dark Side en The Wall toch onmogelijk "automatische piloot" noemen? Godzijdank wilden ze vooruit. Verder geloof ik niet dat PF bewust music for the masses probeerde te maken. Dat het succesvol was, kun je ze moeilijk verwijten.

Ik denk dat een zekere Freddie Mercury het niet met je eens zou zijn. In interviews begin jaren ‘80 was hij van mening dat Queen zichzelf in het verleden een beetje te serieus nam.

Hoewel ik hou van het oudere werk, begrijp ik denk ik wat hij bedoelt. Heb The Game net nog eens goed hard gedraaid. Fijne plaat, uitstekende nummers, goeie sound. Nergens pretentieus.

Of het nou de koortjes in Crazy Little Thing zijn, de gitaarsolo in Sail Away Sweet Sister of de emotie in Save Me... In mijn oren hoor je overal de kwaliteit, maar het wordt nergens over the top. Balans lijkt het codewoord op The Game.

Ergens begrijp ik precies wat je bedoelt. De waardering voor zijn werk op deze plaat is kennelijk zo groot, dat je automatisch veel sympathie voor de man en zijn opvattingen voelt.

Ik ben dit juist kwijtgeraakt bij hem. Ik ben enorm liefhebber van oude Pink Floyd, en ook Pros & Cons en vooral Amused To Death vind ik wereldplaten. Mijn sympathie voor de man was groot na dat meesterwerk.

Het brokkelde wat af na dit album. Gewoon teveel herhaling, letterlijke herhaling, van sounds uit een ver verleden. Teksten die nergens de diepgang benaderen van dat verleden. Het concert dat volgde werd een spektakel, maar vooral door de verbluffende, technisch perfect uitgevoerde showelementen.

Ik wil dit niet al te politiek maken, want daar is dit forum natuurlijk niet voor bedoeld. Maar als je de man een beetje volgt kun je tegenwoordig simpelweg niet om zijn politiek activisme heen. En juist daarmee heeft hij mijn sympathie verloren. Volgens mij is hij volledig de weg kwijt.

Bij de meeste nummers op Black And Blue krijg je het gevoel dat ze pas een half uur voordat ze opgenomen werden geschreven zijn. Erg magertjes. Zo'n brug in Hey Negrita.... het is of de helft van de band niet precies weet wat daar gebeurt. Hot Stuff en Hand Of Fate beginnen veelbelovend, maar leunen te zwaar op één riffje om als echte goed geschreven nummers te gelden.

Na Exile gold dat ze per album drie, hooguit vier topnummers hadden, en de rest er een beetje bij gefrommeld was. Tattoo You was een uitzondering, maar bestond dan ook grotendeels uit bij elkaar geplakte left-overs over een periode van jaren. Op dit album zijn alleen Memory Motel en Fool To Cry echte topsongs.

En toch, de sound Black And Blue heb ik altijd heel prettig gevonden. Het is of je een middagje bij de Stones op bezoek bent in de studio, onderuitgezakt met een joint. Alleen de Stones kunnen zo'n album maken en er nog redelijk mee wegkomen. Het losse, spontane gevoel en de nog steeds frisse sound zorgt dat ik 'm eigenlijk zomaar een paar keer achter elkaar kan horen. Lekker plaatje bij het klussen!