menu

Hier kun je zien welke berichten Rick T als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Balthazar - Fever (2019)

2,5
Vanmorgen geluisterd tijdens een lang autoritje. Het album 2x kunnen afspelen, en ik vind het cijfer hier op MM wel iets teveel van het goede. Na 3 nummers worden de bass'jes wel erg monotoon, en de stem (inclusief accent) kan me ook niet echt bekoren. Fever en het Black-Keys-achtige Entertainment zijn prima nummers, de rest vind ik persoonlijk ondermaats.

De Staat - Bubble Gum (2019)

1,5
Misschien is dit niet helemaal mijn stijl en kan ik dus beter geen cijfer geven, maar ik heb wel de tijd genomen om het hele album te luisteren. Twee keer zelfs, om te luisteren of ik iets over het hoofd had euhhh gehoord.

Ik vind dit dus echt 3x niks. Als liefhebber van zowel rock als techno/oldschool kan dit me echt op beiden vlakken niet bekoren. Misschien moet ik het allemaal met een knipoog nemen, en zal het op de festivals deze zomer lekker werken in de springtenten, maar als album vind ik het echt een aanfluiting.

Ik heb constant het gevoel dat ik naar The Bloodhound Gang of, erger nog, Right Said Fred zit te luisteren. Vooral bij Pikachu komt dit gevoel erg naar boven. De iets 'epischer' opgezette nummers klinken mij qua synths en gitaren maar dun in de oren. Waar ik me ook aan irriteer, maar dat is een persoonlijk smaak kwaaltje, is dat duidelijke Nederlandse accent in de zang.

Me Time was een nummer waar ik dan naar uitkeek, omdat het dus gabberelementen met rock mixed. Ik vind het echter klinken alsof iemand constant een ballon leeg laat naast mijn oor, gecombineerd met wat chiptunes en wat scheten. Er is ook weinig cohesie tussen de nummers, maar dat krijg je natuurlijk met zo een eclectisch album.

Ik geef 1,5 ster omdat het achteraf mijn genre niet is en een 1 is dan misschien iets te rigoureus. Maar dit album slaagde er voor 0% in om me wel aan hun zijde te krijgen. Maar goed, met 70 pils in een tent op Lowlands zal het ongetwijfeld zijn purpose serven.

Editors - An End Has a Start (2007)

4,5
Perfecte opvolger van the Back Room. Helemaal kapot gedraaid en meegeschreeuwd met vrienden deze op alle 10 festivals per zomer die we aandeden. Mooie herinneringen. En de tracks staan nog altijd fier overeind in 2019.

Editors - In Dream (2015)

4,0
Heerlijk album dit. In tegenstelling tot The Weight vind ik hier alle nummers wel iets hebben. De enige zwakke broeder in mijn ogen is At All Cost. Vanaf luisterbeurt 1 was ik geinvesteerd. Hoogtepunten zijn Ocean of Night, Salvation, The Law, All The Kings en Marching Orders.

Ik was heel erg bang dat The Weight een vrije val in mijn liefde voor Editors ging veroorzaken ,maar dankzij dit album weer geheel enthousiast omtrent de band. Heb zelf ook meer met de baritonstem van Tom dan zijn falset. Het is toch geen Thom Yorke of Matt Bellamy. Verder zeer blij met dit album, draai hem nog geregeld. Lekker man!

Editors - The Back Room (2005)

4,0
Ahhhh nostalgisch deze. Toch mooi hoe een album dat eigenlijk in mijn ogen 4 sterren verdiend, in 2005 tijdens een persoonlijk moeilijke tijd echt constant op repeat stond. Had ik toen gestemd, dan was het waarschijnlijk mijn favoriete album ooit, haha. Maar goed, het was nostalgisch deze nog eens terug te luisteren. Naast de bekende pareltjes Munich, All Sparks en Blood, bezorgden Open Your Arms en Distance me weer kippenvel.

Blijft een heerlijk debuutalbum dit.

Editors - The Weight of Your Love (2013)

3,0
Als groot fan van Editors kon ik toentertijd niet wachten tot ik weg kon van mijn werk om deze schijf thuis uit de speakers te knallen. Vanaf track 1 voelde het toen al niet goed, misschien door een te hoog verwachtingspatroon.

Sugar gaf me weer wat hoop, maar A Ton Of Love vond ik echt maar niks. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. What is This Thing Called Love? maakte me zelfs echt bijna boos, en midden in Honesty heb ik de plaat toen afgezet. Ik was er zeker van dat ik gewoon niet in de juiste mindset was om te luisteren.

Daarna nog een paar pogingen ondernomen om het album een nieuwe kans te geven. In alle mogelijke toestanden; dronken, high, down, opgewekt... Ik kwam gewoon niet verder dan Honesty. Ik was er zeker van dat men het gemis van Urbanowicz niet ging kunnen opvangen.

Tot ik laatst op Spotify in een lijst Formaldehyde hoorde langskomen, en toen ben ik het tweede deel van het album gaan luisteren. Ik moet zeggen dat dit mijn hele view op dit album heeft opgekrikt. Zelfs A Ton of Love vind ik nu een heerlijke plaat.

Hoger dan 3 kan ik het echter niet geven, want daarvoor is het midden van de plaat in mijn ogen gewoon te saai en ondermaats. Maar er staan zeker een paar pareltjes op.

Editors - Violence (2018)

2,0
Het eerste kwartier begint hoopvol en geeft me het idee dat men het goede slot van In Dreams doortrekt naar deze schijf. Helaas is het na die Viertelstunde direct gedaan met al het goeds op dit album. Op het moment dat Counting Spooks begint, heb ik het al opgegeven en er is ook niet meer voldoende tijd om het vege lijf te redden, zoals bij In Dreams wel nog het geval was. Niet dat Counting Spooks geweldig is ofzo.

Echt het meest teleurstellende dat Editors hebben gedaan imo. Zelfs de eerste 3 nummers zouden op een ander album niet tot mijn favorieten behoren, maar een kinderhand is op Violence snel gevuld. In alle andere albums van Editors vond ik wel iets dat me hooked kreeg, en ze het voordeel van de twijfel gaf. Ook al is het wss tegen beter weten in, omdat het moeilijk zal worden om de kwaliteit van AEHAS en Back Room te evenaren. Laat staan te passeren.

Kasabian - For Crying Out Loud (2017)

3,5
Sinds Comeback Kid als opener in FIFA zat, was ik al benieuwd wanneer ie eindelijk ging uitkomen. Vond dat een erg catchy nummer dat gelijk in je hoofd blijft zitten. Ik was dan ook blij toen Spotify me meldde dat het nieuwe album uit was.

De eerste paar luisterbeurten was ik not impressed. Comeback Kid werkte zelfs na een paar keer draaien al uit. Toch iets te simpel.

Tijdje laten liggen, en laatst weer eens opgehad, en ik moet zeggen dat hij me nu een stuk beter bevalt. Na een paar nieuwe luisterbeurten ga ik toch voor 3,5.

Kasabian - Velociraptor! (2011)

4,0
Niet zo goed als het vorige album. Waar Ryder na 1 luisterbeurt al aangaf dat de schijf top was, doet deze er iets langer over. Toch was dit een van mijn favoriete albums dat jaar. De openingsplaat is gelijk erg episch en zou niet misstaan als een James Bond plaat. Days Are Forgotten is ook erg lekker.

Bij Goodbye Kiss lijkt het verval echter aanstaande. Als een Kasabian nummer niet rocked, dan is de zang gelijk heel erg zeurderig en dan vind ik het ook echt helemaal niks. Bij Goodbye Kiss is dit dus het geval. La Fee Verte met zijn Beatles-feel en referenties maakt dat echter weer dubbel en dwars goed.

In tegenstelling tot veel mensen vind ik Velociraptor ook echt slecht. Het nummer zeurt echt in mijn oren. Van Acid Turkish Bath ben ik ook geen fan, al kan ik de diversiteit wel waarderen. I Hear Voices vind ik echt geweldig. Heerlijk chillen. Re-Wired is sterk en zing je meteen mee, zoals we van Kasabian gewend zijn.

Laatste hoogtepunt is Switchbade Smiles. Dit album is niet zo goed als het voorgaande, maar nog altijd heeeeeel lekker.

Muse - Simulation Theory (2018)

4,0
Livebeelden zien er goed uit inderdaad. Ik ben vorige week echt begonnen met luisteren, eerst wilde ik er maar niet inkomen. Maar het hele pakket (de hoes, de clips, de live-optredens, synthwave sausje) vind ik toch wel heel erg lekker. Een paar maanden geleden zou ik deze nog 2 sterren hebben gegeven. Nu zijn het er 4.

Ik wilde aanvankelijk 3,5 geven maar ik vind tussen de bonus-tracks ook nog wel wat pareltjes, zoals de op-Hans-Zimmer-geinspireerde rework van Algorithm en de verschillende Dark Side takes. Een 4 dus. Waarom geen 5? Get Up And Fight en Dig Down, daar word ik niet vrolijk van. Something Human begint wel een beetje een guilty pleasure te worden, maar eerst vond ik dat ook helemaal niks.

Gelukkig kun je via Spotify gewoon "je eigen album" samenstellen, en de rest van de tracks bler ik dan ook al gepassioneerd mee. Tot ergernis van mijn wederhelft.

Placebo - Never Let Me Go (2022)

3,0
Tweede deel van het album is in mijn opzicht sterker dan het eerste. Op het al bekende Beautiful James na niet echt geweldig dus het was doorzetten (en ik heb fuck all te doen tijdens lange busrit).

Maar vanaf track 7 begint het interessant te worden. Chemtrails is lekker en Fix Yourself heerlijke afsluiter. Voor nu een magere 3, maar blijf hem even checken.

The Claypool Lennon Delirium - South of Reality (2019)

4,5
Top schijf dit. Elke luisterbeurt ontdek je weer iets nieuws en de kippenvelmomenten zijn niet aan te slepen. Les Claypool is ook erg in vorm hier, ik vond hem op het vorige album minder, maar hier is ie perfect. Ik was ,op enkele GOASTT nummers na, nooit echt heel erg onder de indruk van Sean Lennon, maar dankzij South of Reality moet ik mijn mening bijstellen.

Ook respect voor de hoes. Supervet!

The Twilight Sad - It Won/t Be Like This All the Time (2019)

Alternatieve titel: It Won't Be Like This All the Time

2,0
Rick T schreef:
Verrassend goed deze. Deze gaat nog een keer op repeat voor een cijfer volgt...


Ok, vandaag aandachtig beluisterd. Muzikaal prima in orde, maar de zang is het niet voor mij. Ik versta er geen kloten van. Soms lijkt het Zweeds, soms lijkt het Duits, maar het is dus Schots. Leuk en aardig, maar als ik de tekst niet kan verstaan, heeft het allemaal minder impact. 2 sterren dus.

Beetje jammer. Eerder bij Whispering Sons ook al een album dat instrumentaal goed in elkaar steekt, maar waar de zang een offputting uitwerking op me heeft.

Whispering Sons - Image (2018)

2,0
Voor mij begon dit album erg zwak. Ik was far from impressed door het drumwerk. Dat leek wel op een computer ingetekend. De zang vond ik ook best wel slecht. Toen las ik hier vervolgens dat het om een vrouw ging en dat zorgde psychologisch bij mij niet voor een verbeterpunt. Sinds ik dat weet, krijg ik de hele tijd het gevoel dat het een soort van South-Park-impersonatie is van een vrouw die laag zingt.

Ook qua gitaarwerk kon het me de eerste tracks niet grijpen. Ik zat dus klaar om het 1,5 of 2 sterren te geven. Maar toen kwam Skin en dat vond ik echt een geniaal nummer. Op de zang na dan, want daar kom ik bij alle nummers gewoon niet overheen. No Time vond ik instrumentaal ook netjes in orde, maar de zangeres verkloot het voor mij persoonlijk weer.

Fragments begint, ik ben helemaal pumped up door de synths, en dan begint dat weer te zingen. Krijg er een soort van plaatsvervangende schaamte van, zoals vroeger bij Kane. En dat is jammer, want dit nummer zit echt keigoed in elkaar. Vanaf nu ga ik elke dag bidden voor instrumentale versies van deze nummers. Er zit gewoon 0 emotie in die stem. Het klinkt als een preset in een text-to-speech-app.

Vanaf dit punt zit ik dus in een paradox, want ik vind het muzikaal nu goed. De drums klinken nog altijd ingetekend in Fruity Loops, maar het geheel klinkt gewoon prima. En dan komt er weer dat emotieloze gebrabbel doorheen.

Ik ben dus maar gestopt, want ik blijf mezelf wijsmaken dat ik het volgende nummer wel vet ga vinden. Maar zolang er deze zang doorheen zit, gaat het nooit iets voor mij worden. Het is mijn eerste kennismaking met Whispering Sons, en dat blijkt een treffende naam, want het gehele album stel ik me voor hoeveel beter dit was geweest wanneer de zang ingefluisterd zou zijn. Door een zoon. Een random zoon.

Ik ga dus toch gewoon voor 2 sterren. En dat waren er minimaal 4 geweest met een andere zanger(es).