Ik ben nooit zo kapot geweest van het eerste album van Led Zeppelin, hoewel ik best kan begrijpen dat dit album invloedrijk was (en is) voor het hard rock en heavy metal-genre. Vooral in het openingsnummer Good Times Bad Times is de invloed goed te horen: Het is een lekker hard nummer, met John Bonham die lekker hard op zijn drumstel mept, een scheurende gitaarsolo van Jimmy Page, de ondersteunende baslijnen van John Paul Jones en een krijsende Robert Plant (Die ik overigens niet altijd kan waarderen, zijn ge-'baby' en zijn 'a-au's (luister maar naar het einde van You Shook Me
) werken bij mij nogal op mijn zenuwen. Ik vind het bijna net zo irritant als Ronnie James Dio (van Rainbow en Black Sabbath) met zijn ge-'oh yeah' en 'all right').
Het album als geheel vind ik niet echt super (hoewel Good Times Bad Times en Communication Breakdown steengoede nummers zijn en Babe I'm Gonna Leave You en Dazed And Confused best aardig zijn), er is niet echt veel variatie, het zijn veelal langzame bluesnummers/ballads die hierop staan. Opzich is het allemaal prima aan te horen, maar nergens weet het mij echt te raken. En zoals ik al een paar keer eerder zei bij andere albums: ik beoordeel een album níet op basis van hoe invloedrijk het is (geweest), maar of het album mij 'pakt', en dat doet dit album niet echt. Meer dan 3* kan ik echt niet geven. Ik vind Led Zeppelin IV beter.