menu

Hier kun je zien welke berichten Mart als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

3,5
Ik ben nooit zo kapot geweest van het eerste album van Led Zeppelin, hoewel ik best kan begrijpen dat dit album invloedrijk was (en is) voor het hard rock en heavy metal-genre. Vooral in het openingsnummer Good Times Bad Times is de invloed goed te horen: Het is een lekker hard nummer, met John Bonham die lekker hard op zijn drumstel mept, een scheurende gitaarsolo van Jimmy Page, de ondersteunende baslijnen van John Paul Jones en een krijsende Robert Plant (Die ik overigens niet altijd kan waarderen, zijn ge-'baby' en zijn 'a-au's (luister maar naar het einde van You Shook Me ) werken bij mij nogal op mijn zenuwen. Ik vind het bijna net zo irritant als Ronnie James Dio (van Rainbow en Black Sabbath) met zijn ge-'oh yeah' en 'all right').

Het album als geheel vind ik niet echt super (hoewel Good Times Bad Times en Communication Breakdown steengoede nummers zijn en Babe I'm Gonna Leave You en Dazed And Confused best aardig zijn), er is niet echt veel variatie, het zijn veelal langzame bluesnummers/ballads die hierop staan. Opzich is het allemaal prima aan te horen, maar nergens weet het mij echt te raken. En zoals ik al een paar keer eerder zei bij andere albums: ik beoordeel een album níet op basis van hoe invloedrijk het is (geweest), maar of het album mij 'pakt', en dat doet dit album niet echt. Meer dan 3* kan ik echt niet geven. Ik vind Led Zeppelin IV beter.

Lee Hazlewood - Cowboy in Sweden (1970)

5,0
Cowboy in Sweden is één van de beste 'hidden gems' die ik heb ontdekt dankzij Rateyourmusic. Muzikaal is het album een unieke mix van country en symfonische pop, wat zorgt voor een nostalgisch, melancholisch en dromerig geluid. De zweverige arrangementen zorgen ervoor dat je elk nummer als een soort film voor je ziet. Lee Hazlewood's zware stem (welke erg lijkt op die van Leonard Cohen) maakt de ervaring compleet. Ik vind het prachtige muziek, maar ik kan mij heel goed voorstellen als mensen dit te kitscherig en sentimenteel vinden klinken.

Ook tekstueel is het een geweldig album. Pray Them Bars Away is een uitstekend komisch countrynummer en The Night Before is één van de beste zondagochtend-nummers. Als je artiesten als Scott Walker en Serge Gainsbourg goed vindt, of als je een groot liefhebber bent van country en/of symfonische popmuziek, dan moet je beslist naar Cowboy in Sweden luisteren.

Lou Reed - Transformer (1972)

4,0
Transformer is een album dat qua sound veel lijkt op Ziggy Stardust van David Bowie. Bowie was op Transformer namelijk de producer. De zang van Lou Reed geeft de muziek gelukkig een eigen smoel. Het mooie is dat hij de meeste nummers nogal ongeïnteresseerd zingt, ongeacht de stemming van de teksten.

Voor Reed was Transformer een groot succes; met Perfect Day en Walk on the Wild Side scoorde hij zijn twee grootste hits. Beide nummers hebben relatief simpele arrangementen, maar ze laten allebei horen dat dat meer dan voldoende is om een geweldig nummer te creëren. De rest van het album is ook goed en met name Satellite of Love is geweldig met de prachtige achtergrondzang van David Bowie.

Transformer is een lekker gevarieerd album met zowel rockers als ballads. Het album heeft een soort zondagochtend sfeertje; dit zet je op om bij te komen na een avondje uitgaan.