Bon Iver - Bon Iver, Bon Iver (2011)

Na For Emma, Forever Ago lag de druk op de schouders van Justin Vernon. Kom na zo'n prachtig debuutalbum als Bon Iver maar eens met een vervolgplaat. Dat debuut was eenzaam opgenomen in een blokhut in the middle of nowhere. Het leverde schitterende muziek op dat je vol in het hart raakte.

Voor dit vervolg Bon Iver, Bon Iver heeft Justin het verschil met het debuut gezocht in een aantal topmuzikanten die hem ondersteunen bij de weer oh zo mooie muziek. Je hoort ondermeer Colin Stetson (Arcade Fire) op de saxofoon en pedal steel gitarist Greg Leisz (Wilco). Door die instrumenten die aan de muziek van Bon Iver zijn toegevoegd klinkt het net anders, maar ook niet zo dat de schoonheid van het debuut verloren gaat. Het luisterde natuurlijk nauw: al deze toevoegingen en toch net zo'n mooie sfeer creeren als bij het debuut. Het is duidelijk dat Justin en zijn gastmuzikanten daar meestal meer dan in geslaagd zijn. Sterker nog en logisch ook: de muziek klinkt nu soms voller en wordt regelmatig fraai aangekleed.

Ook dit album staat weer vol met hele mooie nummers. Alles is weer de moeite waard, het luistert ook als 1 prachtig geheel. Uitschieters zijn voor mij de plaatsen Holoscene, Wash en Calgary (in die laatste plaats ben ik ooit mijn huwelijksreis begonnen). Dit is 1 van de mooiste platen van 2011, misschien wel de allermooiste?

Het stond bij de eerste luisterbeurt al vast dat deze Bon Iver, Bon Iver me meer aan ging spreken dan debuut For Emma, Forever Ago. Die piekte wat mij betreft op het begin, waarna ik mijn aandacht regelmatig liet varen.

Niet dat ik het slecht vond, maar je hebt dat wel eens. Voor mijn gevoel is de opvolger wat consistenter, piekt het nergens maar zakt het ook nergens echt in. Een heerlijk melancholisch sfeertje, gebrouwen middels tien prachtige liedjes. Mooi, mooier, mooist. Het voorzichtig bombastische Perth (heerlijk drumwerk, overtuigende songstructuur) en Holocene met eveneens heel fijn drumwerk, om maar eens wat te noemen. Het trekt zich af en toe wat naar de achtergrond, om af en toe op te vallen met leuke details, maar met een sfeer als deze mag dat geen nadeel zijn.

Hoogtepuntje Beth/Rest is een geweldige afsluiter. Heerlijke jaren '80 sfeer. Ik strek me uit en draai de plaat opnieuw. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw.

ustin Vernon kwam in 2007 uit het niets met 'For Emma, Forever Ago'. Het album, solo opgenomen in een blokhutje in de middle of nowhere, was zeldzaam mooi. Voor een tweede plaat lag enorm hoog, maar sprake van een moelijke tweede plaat zijn nergens te vinden. Sterker nog: Vernon komt aanzetten met een verassend en indrukwekkend tweede album dat bij verre na geen herhaling is van het debuut.

Opener Perth is meteen 'liefde op het eerste gehoor'. Het fraai aangekleden nummer bevat een verassend 'Volcano Choir' achtig gitaartje, blazers, bijzondere percussie, een koortje en redelijk wat Bombast. Maar wat een sfeer! allemachtig! Het vakmanschap druipt van het nummer af. Met Minnesota, WI wordt er moeiteloos ingegaan op wat de opener op aarde heeft gezet. Het swingt (!) zelfs. Steengoed. In afsluiter Beth/Rest en single calgary worden synthesizers gebruikt die de muziek van Bon Iver totaal anders maken, er klinkt opeens een opvallende jaren '80 sfeer door, maar hoe de muziek ook klinkt, het staat (klinkt) als een huis.
Het album kent in mijn ogen geen dieptepunten, het album is bestaat namelijk gewoon uit tien hoogtepunten. Maar ik heb wel een favoriet: Towers. Wat een mooi nummer, die gitaar, die zang... Goddelijk.
De songs zijn veel avontuurlijker dan op het debuut en de Folk-sfeer is verdwenen. Daarvoor in de plaats zijn de bijzondere arrangementen in de plaats gekomen. Maar het overheersende factoor die de muziek op 'Bon Iver zo ontzettend bijzonder maakt, is zonder enige twijfel de prachtige stem van Justin Vernon. Luister maar eens naar de climax van Calgary, dan kom je al snel tot de conclusie: wat kan die gozer mooi zingen!

Toch mis ondanks de ontzettend bijzondere sfeer soms de intieme sfeer van de liedjes op het debuut. Want intiem is de muziek niet meer. Bombastisch wel, daarmee wordt een ander soort sfeer neergezet, die bij vlagge een beetje vermoeiend is. dat is jammer. Maar die andere sfeer is ook zeer goed te pruimen, verbluffend goed zelfs.
Het enige 'echte' commentaar dat ik op 'Bon Iver' kan geven is dat de liedjes minder goed zijn. Je hoort het niet, door de fraaie aankleding. Als echter alle liedjes akoestisch werden uitgevoerd was dit tweede album toch wel beduidend minder geweest dan het debuut. Dat is jammer.

Ik was even bang dat 'For Emma' het absolute hoogtepunt van de carrière Bon Iver zou worden, maar met deze tweede plaat flikt Justin Vernon het gewoon weer. Deze tweede Bon Iver plaat is verassend, gedurfd en bloed mooi. Het mag duidelijk zijn met wat voor een enorm groot talent we te maken hebben. 'Bon Iver' is een totaal andere plaat dan 'For Emma, Forever Ago', maar net als het debuut op zijn eige manier prachtig!

van: http://daanmuziek.blogspot....

Wat een schitterend album! Ik heb Sigur Ros altijd mooi gevonden, maar op de een of andere manier was het nooit meer dan een 4 voor mij. Deze gaat echt de 4.5/5 halen bij mij, ik laat hem nog effe bezinken eerst om niet te voorbarig te zijn. Maar Calgary heeft één van de meest intense climaxen die ik steeds maar weer opnieuw moet luisteren!

Als ik dit album vergelijk met zijn voorganger 'For Emma, Forever Ago', merk ik dat de nummers bij een eerste luisterbeurt minder toegankelijk zijn. Ze zijn minder catchy en blijven niet onmiddellijk hangen. Begrijp me niet verkeerd, inmiddels heb ik de plaat al tig malen beluisterd en geniet ik er telkens meer van. Maar meezingen of meeneuriën zit er nog lang niet in. Dit is vooral te wijten aan de diversiteit in zanglijnen, ritmen, percussie, instrumentaria, etc. - ik zou haast durven dat het eclectisch album is geworden. Dit zijn voor mij enkel en alleen positieve kenmerken aan het album. Het is een spannend album geworden dat blijft boeien en waar je telkens nieuwe dingen in kan en zal ontdekken. Deze dingt alvast naar 'plaat van het jaar'!

Ik wil dit heel graag even prachtig vinden als For Emma, maar het wil maar niet lukken. Van nummers als Holocene, Michicant en Towers krijg ik kippenvel (laatstgenoemde is voor mij het hoogtepunt), maar de rest van de plaat doet me niks. Het is niet vervelend om naar te luisteren, maar het grijpt me ook niet. En de afsluiter [i][Beth/ Rest/i] vind ik ronduit verschrikkelijk, ik heb niets met de jaren 80 sfeer.
Waar het aan ligt? Ik denk dat ik meer heb met de "less is more" variant van Bon Iver: een man met een gitaar en minimale begeleiding, de kippenvelmomenten omdat de tekst zó verschrikkelijk toepasselijk is op dat moment... dit mis ik bij dit nieuwe album. Die saxofoontjes, synthesizers en al de andere instrumenten hadden voor mij niet gehoeven.

Zoals ik al zei: ik blijf erop hopen dat het kwartje ooit gaat vallen, het is vaker gebeurd. En er staan een aantal prachtige pareltjes op die absoluut niet genegeerd mogen worden. Hopelijk een groeiplaat dus.

Wat mij betreft is dit album beter dan For Emma, Forever Ago. Terwijl ik dat album heb beloond met 4,5*. Het is de sfeer in dit album, in combinatie met kwalitiatief sterke nummers, dat veel indruk op mij heeft gemaakt. Er staat werkelijk niet één nummer op dat ik over zou willen slaan en het album vormt werkelijk één geheel. Ik ben trouwens wel blij dat Beth/Rest als laatste aan bod komt. Doordat dit nummer nogal afwijkt van de rest, zou het zeer storend zijn mocht deze halverwege het album geplaatst zijn.

Hoewel het moeilijk is, wil ik toch proberen om een paar nummers te bombarderen tot mijn favoriete nummers. Dit zijn op dit moment Perth (die prachtige opening), het gevoelige Holocene, de bombast in Calgary en toch ook Beth/Rest. Maar ook de samenzang in Towers is bijzonder, de verandering van toon tijdens Minnesota, het aparte geluid van Hinnom, de prachtige tekst van Michicant en het breekbare Wash. Kortom, elk nummer is bijzonder en bovengemiddeld goed. Al die kleine details zoals het geluid van de drums die soms wegvalt en op een ander moment weer terugkeert, de kleine tempoversnellingen, de bombastische opbouw tijdens sommige nummers en de samenzang zijn allemaal aspecten die mij heel erg aanspreken.

Bon Iver laat in ieder geval horen dat het een band is waar rekening mee gehouden moet worden, en het zal mij niet verbazen mocht dit album behoren tot de beste 3 albums van 2011. Waar al vele grote namen de belofte dit jaar niet hebben kunnen waarmaken, doet Bon Iver het wel. En vooral doordat dit totaal geen herhalingsoefening is in vergelijking met For Emma, Forver Ago, maakt het extra bijzonder.

Bon Iver, Bon Iver. In de vroege zomertijd een dubbele ode aan de herfst. Het seizoen van melancholie, nostalgie en verlangen. Nu wil het toeval dat terwijl ik dit schrijf op één van de laatste dagen van de lente, het weer me sterk doet denken aan dat op een gemiddelde dag in november.

Bon Iver, zo is hij een vitaal onderdeel van je dagelijks leven, verovert hij je hart met prachtige minimalistische, maar oh zo gevoelige muziek, en zo is hij ruim twee jaar nergens te bekennen. Op Perth is het in eerste instantie nog niet helemaal duidelijk, maar Bon Iver is wel degelijk een andere act dan op het geweldige For Emma, Forever Ago. Bon Iver is een band. Dat was het al op de Blood Bank EP, maar nu lijkt men een duidelijk geluid te hebben gevonden. Een geluid dat zeer interessant te noemen is. Het is voller, rijker aan instrumentatie dan de oude Bon Iver, maar is vergeleken met andere acts nog altijd zeer sereen te noemen. Tenminste, op veel momenten. Zodra op Perth de climax aanbreekt is het echt duidelijk: Justin Vernon gaat wel degelijk een nieuw kunstje opvoeren in de komende 40 minuten.

En toch klinkt het album hartstikke vertrouwd. Bon Iver heeft mijn hart ooit veroverd omdat het geluid wat het maakt zo uniek is. Die ijle, breekbare manier van zingen, al dan niet door de autotune geslingerd, geeft bijna ieder nummer een desolaat karakter. Let daarnaast op de technische aspecten. Bon Iver heeft er, ook op deze plaat een aardje naar om spanningen niet in te lossen (Holocene) of een stilte net even iets langer te laten duren (Beth/Rest) wat resulteert in een ongemakkelijk gevoel. Bovendien hebben de meeste nummers slechts vaag te maken met een echte songstructuur. Hoe vaak kun je echt een refrein onderscheiden? Niet vaak.

Hoe ik de plaat precies waardeer is zelfs voor mij nog grotendeels een raadsel. Steeds positiever, dat wel. Het is weer zo'n plaat die je moet doorgronden. Hoewel de meeste nummers (Perth uitgezonderd, die was meteen raak) in eerste instantie aanvoelden als een lichte teleurstelling, beginnen ze toch weer aan me te groeien. Towers bijvoorbeeld, met die smakelijke tempoversnelling, is een prachtig nummer. Het weet zich inmiddels te onderscheiden. En Michicant, dat saaie lange eentonige ding? Ja, het bezorgt me inmiddels al rillingen. Wash? Twee sprongen heen-en-terug op de piano, maar het past wel in de context van het album.

Het voornaamste punt is, dat Bon Iver muziek maakt zoals ik het nergens anders hoor. Het heeft deels te maken met de aparte gebruik van elektronica, en het creëren van ongemakkelijke muzikale landschappen, maar het is ook vooral een gevoel wat leeft in mijn gedachten.

De beste plaat van 2011. De enige tot dusverre die over de gehele lijn boeit. Justin Vernon bewijst hier een van de grote artiesten van het nu te zijn met wederom een volstrekt uniek album. Zeer knap.

Bon Iver. Gelijk denk je aan de naam Justin Vernon die met het album For Emma.. een grote indruk achterliet hier. Een prachtig kaal album met heel veel emotie. Nu is er dan de opvolger en de verwachtingen waren behoorlijk hoog.

Eerst stelde het enorm teleur, ik mistte die kale sound. Veel te veel instrumenten, dat zei ik. Ook vond ik Beth/Rest een afgrijselijk nummer. Maar door de luisterbeurten heen begon ik het album steeds meer te waarderen en uiteindelijk kwam ik dus zelfs op 5 sterren. Het teken om dit album origineel te gaan halen.

Dat heb ik vanochtend gedaan. Voor 15 euro had ik het album. Toen ik thuis kwam heb ik het album aangezet en ik werd weggeblazen. Dit album moet je echt in CD-kwaliteit horen, dan komt het album echt pas tot zijn recht. Perth is echt een perfecte opener en is een voorbode voor al het moois wat daarna komt.

Je hoort echt dat hier veel werk in gestoken is. 3 jaar is er gewerkt aan dit album. Maar liefst 12 muzikanten. De nummers zijn reizen op zichzelf en zitten vol met details die je na 40 keer nog niet gehoord hebt.

Er is dus soms bombast maar vooral zeer breekbare liedjes zoals Holocene. Dat is echt een van de mooiste nummers die ik ooit heb gehoord. Zo prachtig en slepend en die snaredrum die met brushes bespeeld wordt en die mooie saxofoon. En ik ben inmiddels wel gewend aan de stem van Justin Vernon.

Dit is overduidelijk het beste album van 2011 en het zou echt een wonder zijn als iemand hier overheen komt. Perfectie is bereikt. Zijn naam is Bon Iver.

In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

Ik kan er niet omheen om dit album te verhogen naar een 4.5*. Het album blijft me boeien en het schijfje is al vier weken praktisch onafgebroken in mijn cd-speler aanwezig.

In 2007 bracht Justin Vernon, beter bekend als Bon Iver, zijn debuut uit. Een intriest klinkende folkplaat, gemaakt in een blokhut in een Amerikaans woud. Hij beleefde een soort van existentiële crisis, door alles en iedereen verlaten, en daarom zelf ook maar alles en iedereen verlaten, de schamele troost zoekend van het loofgroen. De plaat werd enthousiast onthaald, en wordt nu nog altijd gezien als een mijlpaal, toch zeker lid van het groepje “beste platen van de 21ste eeuw”. Tot nu toe, want de eeuw is nog jong, gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen.

Daarna was het lang stil rond Bon Iver, al bracht Vernon de EP ‘Blood Bank’ uit in 2009. Daarop was de inleiding naar een nieuw geluid te herkennen; Bon Iver werd een band. Vorig jaar kon je zijn stem onder andere bewonderen op Kanye West’s ‘My Beautiful Dark Twisted Fantasy’. Een artiest waarmee je Vernon niet meteen zou associëren, maar hij heeft in diverse interviews al te kennen gegeven dat hij een fan is van West. Ik vind persoonlijk dat zijn stem tekortgedaan wordt op die plaat, vanwege de autotune, maar goed.

En nu staat Bon Iver weer op het voortoneel, met een niet bijster originele titel voor de tweede plaat. Opvolger van ‘For Emma, Forever Ago’. Op sommige fora wordt er gesproken van ‘Bon Iver’, maar de titel is toch echt wel ‘Bon Iver, Bon Iver’. Een verdubbeling dus. Staat dit voor het ontegensprekelijk rijker geluid? Of voor de ietwat lichtere toon? Het zal altijd een groot vraagteken blijven, vermoed ik, en van Vernon zelf zullen we het ook wel niet horen. Al zou het goed kunnen dat ik er met mijn giswerk naast zit, gelieve mij dan te corrigeren.

Dat de band (zo mogen we Bon Iver nu wel noemen) zo groot is, spreekt uit het feit dat ik drie alinea’s nodig heb om het over de toch nog erg beperkte discografie te hebben. Wat het belangrijkste is, is en blijft de muziek natuurlijk. ‘Bon Iver, Bon Iver’ bestaat uit tien nummers, waarvan de titels refereren naar plaatsen uit Vernon’s verleden. Herinneringen worden opgehaald, hetzij goeie, hetzij kwaaie. Die feeërieke falsetto van Vernon is wederom aanwezig, al haalt hij ook wel eens de kopstem aan (hetgeen me ietwat stoort soms). Muzikaal verspreidt deze plaat een veel rijker geluid dan de vorige, draperieën, klanktapijten. De drummer van Bon Iver bracht trouwens ook een plaat uit vorig jaar, ook mooi. Hier speelt hij echter een nederige maar belangrijke rol, want met het ritme zit het meestal wel goed.

De plaat geeft me veel gemengde gevoelens. Sommige nummers vind ik zonder meer fantastisch, zoals opener ‘Perth’, een erg warm nummer, op de achtergrond lijkt men ongeïnteresseerd te rommelen met messen en vorken, het doet me denken aan de keuken van een verlaten officiersmess. De hoge omes zijn gaan rusten, en het onderbetaalde personeel zet zich met naïeve geestdrift aan de afwas. Of ‘Calgary’, dat gaandeweg verandert van een lieflijk folkliedje in een aan James Blake herinnerend hip nummer. Verrassing is de grote troef van deze plaat, maar het gevaar bestaat dan ook dat je, eens de plaat vier à vijf keer beluisterd, aan die verrassing gewoon raakt. Dan is het al makkelijker om de beste nummers eruit te pikken. Dat zijn mijns inziens de twee die ik al genoemd heb, met daarenboven ‘Michicant’.

‘Michicant’, een sleper. Vernon’s stem gedijt goed bij dit soort rustigheid. Als het wat drukker wordt, vind ik het algauw niks (met uitzondering van ‘Calgary’ dan). Afsluiter ‘Beth/Rest’ vond ik na één luisterbeurt echt een draak van een song, en sindsdien ben ik het nummer wat gaan waarderen, maar het is nog altijd niet bepaald grote liefde. Het nummer wijkt ook af van de 9 eerste songs, en heeft de meest uitgesproken jaren ’80 sound, by far. Het is dan ook weer een experiment, waar je bijna respect voor moet hebben. Maar het goed vinden, daar kan niets of niemand je toe verplichten, hoe experimenteel ook. In HUMO las ik: “Het nummer is zo fout dat het geweldig is”. Ik begrijp wel waar die recensent naartoe wil, maar ik volg hem daar niet in.

‘Hinnom, TX’ en ‘Lisbon, OH’ zijn twee tussendoortjes, doen me weinig of niets. De overige nummers zijn ook niet van het kaliber dat ze me doen opveren van verwondering. Ik weet natuurlijk al waartoe Vernon in staat is, dus zal ik ook überhaupt niet zo hoog opveren bij nieuw werk van Bon Iver. Maar toch. Ik had vrij hoge verwachtingen van deze plaat, en deels worden die ook ingelost. ‘Perth’ is wonderschoon, voor ‘Michicant’ en ‘Calgary’ geldt hetzelfde. ‘Beth/Rest’ is een afknapper voor mij, en de rest is best aardig, maar niet echt hoogstaand. Met drie geweldige nummers vind ik dat toch te weinig om een echt hoog cijfer uit te delen. De ontwikkeling in zijn manier van songschrijven maakt me wel weer nieuwsgierig naar de volgende plaat.

3,5 sterren

'Bon Iver' is afgeleid van het Franse 'Bon Hiverre' (goede winter) dat hij in een film hoorde en dacht te moeten schrijven als 'Bon Iverre'. Toen bleek dat het 'Bon Hiverre' was koos hij er 'Bon Iver' van te maken omdat hij op dat moment een ziekte (Pfeiffer) had en dat met zijn lever te maken had en Hiverre hem teveel aan lever (Liver) deed denken.

'Bon Iver, Bon Iver' kun je dus misschien opvatten als: "Goede winter, Bon Iver".
Daarmee schuift hij zijn persoonlijke interpretatie van dit album naar voren.
Ook het plaatje op de hoes doet heel winterig aan.

De muziek is prima. Ik werd een beetje moe van het wat slappe 'For Emma, forever ago' en genoot van de wat hardere nummers als 'Blood Bank'.
Hoewel 'For Emma' en 'Re: stacks' nog wel steeds klassiekers zijn.

Een andere aanpak dus op deze plaat.
Een groter geluid dat is gecreeërd door een groter aantal muzikanten.
Justin Vernon heeft het blokhutje waar hij zijn debuut opnam verruilt voor een volwaardige studio.
En hij heeft niet zomaar wat muzikanten bij elkaar geraapt. De muzikanten in zijn band spelen heel goed en weten heel mooi bij te dragen aan de melancholische sfeer op dit album.

De nummers zijn prima hoewel ze me nog niet echt hebben weten aan te grijpen zoals eerdergenoemde 'For Emma' en 'Re: Stacks' of zelfs 'Blood Bank' maar misschien moet ik er nog wat meer naar luisteren.
Wat me ook een beetje tegenstaat is dat Justin's stem vaak wegvalt in het grote geluid van de band.

Ik zal het album nog vaker moeten luisteren om tot een beter oordeel te komen, maar voor nu geef ik deze 3,5 ster.

De afgelopen maanden ging er veel aandacht uit naar Justin Vernon, hij bracht onder zijn artiestennaam zijn tweede en gelijknamige album Bon Iver uit. Rustige folk met een wat aparte lading. Zijn vorige album had wat ongrijpbaars. De muziek kwam wat mij betreft niet helemaal tot zijn recht. De nummers Skinny Love en Re: Stacks waren samen met de goede eerste reacties op het tweede album voor mij echter de aanleiding om Bon Iver nog een kans te geven.

De aparte stem is gebleven hoor ik in de opener die vernoemd is naar verschillende steden met de naam Perth. Het begint heel ingetogen klinkend als een regenachtige, druilerige dag. Daar blijft het niet bij, aan het eind van het nummer begint de storm van drums en blazers te huilen en te blazen. Dat laatste tilt het nummer naar een hoger plan, het niveau dat op het eerste album niet gehaald werd.

De ingetogen sfeer blijft echter in de plaat zitten. Verschillende steden passeren de revue op het album, na Perth zijn ook Calgary en Lissabon aan de beurt. De eerste twee zijn aangrijpende nummers met het rustige folkgeluid dat deze plaat uitstraalt, Lisbon, OH is echter wel een vreemde eend in de bijt en eigenlijk de intro van het mindere Beth/Rest.

Naast de verschillende steden kent het album ook een geologisch tijdvak. Holocene, de single, is ook niet te versmaden. De rust die het nummer uitstraalt, een echte aanrader, zeker als je niet in slaap kunt vallen. De stem van Vernon begint me vanaf dit nummer helaas wat te irriteren. Het hele hoge heeft op zich veel moois, maar het blijft allemaal zo voortkabbelen. Towers is voor mij eigenlijk het laatste nummer waarbij ik de aandacht goed vast kan houden. Daarna is de opbouw van de verschillende nummers mij wat teveel eenheidsworst.

Calgary kan mij gelukkig nog wel boeien. Dat nummer, waar Vernon ook nog een iets andere manier van zingen laat horen springt er voor mij echt bovenuit. Het is eigenlijk het hardste nummer van het album, het enige waar de gitaren wat prominenter worden gebruikt. Ik vind dit echt wel het hoogtepunt van het album. Het ietwat saaie karakter van de rest van het album wordt met dit nummer goed doorbroken.

Bon Iver is naar mijn mening een hele goede opvolger van For Emma, Forever Ago. Het is Vernon helaas weer niet gelukt om er een hele spannende plaat van te maken maar er staan toch een aantal prachtige nummers op. De opener en Calgary springen er voor mij echter duidelijk uit. Het duo Lisbon, OH en Beth/Rest doet me echter niet zoveel en komt zelfs wat zeikerig over. Kortom, het is een album met pieken en dalen. Het is minder saai dan het debuut, maar over het geheel gezien niet heel veel beter.

Klik

De eerste vier nummers vind ik prachtig, Michicant vind ik ook redelijk goed, maar de opvolgende nummers weten me toch lang niet zo te pakken. Beth / Rest vind ik ook erg aardig, maar ik vind dit nummer niet echt bij de anderen passen. Het is nog maar even afwachten of de rest groeit, of dat ik de aangegeven nummers nog zoveel beter ga vinden dat ik alsnog een hogere stem uitbreng. Desondanks een waardevolle ontdekking voor mij, want Perth tot Towers ga ik zeker vaker opzetten, prachtnummers.

Uiteindelijk een krappe 4 voor Bon Iver, dit kan niet tippen aan het Songs for Emma.
Op deze plaat haalt hij allerlei toeters en bellen uit de jaren 80 aan en soms klinkt het wat te 'cheesy' naar mijn smaak. Ik vond het geweldige aan de vorige: de eenvoud en de intimiteit, daar vinden we veel minder van terug op deze plaat.

Niettegenstaande staan hier knallers op die zorgen dat deze plaat sowieso in mijn top 10 van 2011 staat!

Na het warme en akoestische For Emma, Forever Ago keert Justin Vernon terug.
Deze keer met een volledige band, alles is aanwezig. Blazers, drums, gitaren,..
In plaats van verder te gaan met de sound van zijn debuut doet hij juist het tegenovergestelde.

De charme en het warme van For Emma is weg maar in de plaats krijgen we nu een volle en heldere productie en een groot assortiment aan instrumenten.
Perth is de gedroomde opener, een heerlijk riffje. Een mooie opbouw en een sterke Vernon.

De plaat is op een bepaalde manier ook erg beeldend, want na de eerste tonen van de plaat zie ik al gestrekte landschappen voor me. Met rivieren, met traag lopend water over keien. En in de verte staat er een houten huisje van een koppel. Helemaal alleen in de natuur.

Justin zingt een stuk hoger dan op For Emma, maar hij behoud zijn typische stemgeluid.
Voor de rest is de plaat ook redelijk afwisselend en toch past ieder nummertje binnen de sfeer.
Mijn favoriet is Towers een schitterende song, met een heerlijk riffje. Mijn andere favoriet is Perth. 4*

Nadat hun debuutplaat me kort geleden al wat tegenviel bij herluistering na lange tijd valt deze mijns inziens nu helemaal door de mand. Die iets vervormde kopstem kan me niet bekoren. Verder zitten de songs ok in elkaar maar nergens echt bijzonder. Vooral ook weinig verrassend, allemaal erg comfortabel waardoor het juist gaat jeuken na een tijdje. Ik moet zeggen dat ik de teksten niet echt mee krijg dus daar kan ik weinig over zeggen. Dus nee; Bon Iver is voor mij geen blijvertje maar slechts een leuke herinnering aan periode van zo’n drie jaar waarin deze muziek om een of andere reden goed bij me aansloot maar waar ik nu erg lauw onder blijf..

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Het enige wat ik van Bon Iver weet is dat er weleens discussie is over hoe de naam nu uit te spreken. Voor dit soort albums doe ik dit dus! Wat een prachtige plaat is dit zeg. Vooral Minnesota, WI zat ik meteen vol in. De sfeer die dit album uitademt is prachtig en er zit ook een bepaalde urgentie in de zang die je raakt. Het ene nummer wat kaler/kleiner dan het ander, maar allemaal prachtig uitgevoerd en uitgewerkt. Gewoon hele sterke en mooie muziek dit.

Deze vind ik lastig... De eerste drie à vier nummers zijn stuk voor stuk prachtig, net als o.a. Beth/Rest, maar over het algeheel hou ik de zang niet vol voor een heel album. Wat is dat eigenlijk ook met die zang van Justin Vernom? Zit hier een zachte echo op of is er iets anders technisch mee gedaan? Dit kan toch niet zijn normale zangstem zijn? Hoe dan ook dwaalt mijn aandacht gewoon af na een aantal nummers en ben ik er hierdoor wel klaar mee. Het is hoe dan ook een album wat je niet wekelijks of maandelijks draait, ik in ieder geval niet. Wie weet pakt het me ooit eens wel echt, na een aantal jaren.

Overigens hoor ik in de studio sessies Justin Vernoms stem een stuk helderder. Dit bevalt me meer! In Wash hoor ik hem z'n normale zangstem gebruiken en die vind ik mooi! Volgens mij gebruikt hij sowieso vrijwel continu zijn kopstem. Dat hoeft voor mij niet...

Qua muziek doet het me soms denken aan The National - High Violet. Het heeft soms een vergelijkbare instrumentatie, vooral wanneer de trompetten erbij komen. Ook moet ik iedere keer wanneer de saxofoon erbij komt denken aan The 1975. Beide op een goede manier, want beide bands vind ik goed, vooral van The National ben ik groot fan.