De dagen dat ik uitkeek naar de nieuwe U2 liggen al enige jaren achter mij. Neemt niet weg dat ik, al is het maar voor old times sake, trouw de nieuwe releases blijf kopen. Arm word je daar niet van, met die ene cd per 5 jaar, en ik ben natuurlijk graag compleet. Hoewel, niet arm, dat is dan als ik de remasters, die uiteraard in de meest luxe versie binnengehaald moetsen worden, niet mee zou tellen.

Maar allez, het eerste nieuwe U2 werk in vijf jaar dus. Op basis van in het verleden opgebouwd krediet, heb ik gemerkt dat ik heel veel geduld met dit plaatje heb gehad. Ongeveer 15 x zoveel geduld als met de meeste andere releases die me niet in 1 x op zijn minst de suggestie geven dat ik het na tig x draaien misschien wel leuk vind. Zeker 15 x gedraaid dus en het oordeel is voor het eerst in mijn leven bij een U2 plaat negatief. Dus haak hier maar af als je dat niet leuk vindt om te lezen.

Het plaatje begint zeer hoopgevend. Het titelnumer is goed te doen en Magnificent had ook op de beste cd's van U2 niet missstaan. Vintage U2 noemen we dat vandaag de dag geloof ik. Maar goed, dat nummer wordt direct gevolgd door een magnifiek dieptepunt. Misschien wel het slechtste nummer in de hele U2 catalogus. De titel "Moment of Surrender" doet een vlammende old school U2 kraker vermoeden, net als die andere liedjes van U2 met Surrender in de titel zeg maar. Maar het is werkelijk te slap voor woorden. In Oor noemen ze dit nummer geloof ik het emotionele hoogtepunt. Nou hebben ze bij dat blad al lang bewezen dat ze die ellebogen die ze er vroeger bij artiesten in hadden, inmiddels in hun eigen oren heben gestopt, maar hier bakken ze het wel heel bruin met hun gedweep. Ik beloof je: het duurt niet lang voordat een of andere Idols kandidaat dit liedje gaat lopen kwelen waarna Gordon vileine opmerkingen gaat maken over songkeuze.

Daarna word het er wel weer iets beter op maar vlammen zoals vroegah doet het nergens. Sterker nog, het tempo ligt over het algemeen laag, te laag. Reden waarom de plaat juist bij ouderen (waar ik zelf bij hoor) nog wel aan slaat. En daar waar er dan eens gas gegeven wordt, moet er weer perse een nieuw geluid worden uitgevonden. Dat Boots gedoe. Man man. Dat was zelfs op de laatste van Kane, die ik dankzij mijn vrouw, waar ik verder veel van hou, goed ken, het slechtste nummer geweest. Waarom nou niet gewoon doen waar je goed in bent? Dan hebben we nog Stand Up Comedy en dat is dan nog wel leuk. Tenminste als je zoveel van Led Zeppelin houdt dat je ook hun matigste nummers nog pruimt. Fez-Being Born is dan een aangenaam en niet meer verwacht hoogtepunt. Dit nummer, toegegeven, het is ook wat afwijkend van regulier werk, raakt in ieder geval een andere snaar dan die van irritatie. Vervolgens mogen we White als Snow ondergaan. Als dat nummer Last Christmas van Wham niet gaat verstoten van de meest gedraaide kerstplaat top zoveel, eet ik mijn latex regenpak op. Zonder mayonaise. Neemt niet weg dat dit nummer zowaar nog een positieve bijdrage levert aan het hoger uitpakken van mijn score dan 1 ster. Bono zingt fraai en het klinkt in ieder geval of hij gelooft wat hij zingt. Dat doet hij overigens ook in de prutsliedjes, dus aan zijn inzet ligt het niet. Dan komt er nog een rockertje en sluiten we af met zo'n beetje het meest besproken nummer. Dat Lebanon ding. Gezongen vanuit de invalshoek van een oorlogsverslaggever zo heb ik begrepen. Interessant uitgangspunt, matig uitgewerkt.

Dan heb ik ook nog wat te melken over de productie. Die is zompig en dof. Het zal de bedoeling van die hippe Eno en Lanois wel geweest zijn maar met het budget waarmee U2 een plaatje op kan nemen, verwacht ik iets wat klinkt als een klok en niet als een in een emmer olie gedonderde radiowekker.

Voor de goede orde, ik durf mij zelf, zelfs in deze tijd, U2 fan voor het leven te noemen. Heb kaartjes voor 21 en 22 juli enzo.

En weet je...ik ben niet eens teleurgesteld. Ik ben gewoon ontzettend kwaad. Dat mijn vroegere idolen zoiets als dit gemaakt hebben. Met voorsprong zwakste U2 plaat ever.

Tja....34,95. Gelukkig nog 5% korting gekregen van DJArend anders was het een biertje minder geworden dit weekend.

Maar goed, life is short dus wat gezeurd. Under a Blood Red Sky is de 5e remaster die uitkomt van het jaren 80 werk van U2 en ik vind ze allemaal een welkome aanvulling op de verzameling. Maar deze lijkt er toch een beetje boven uit te springen. En dat komt natuurlijk doordat, eindelijk, het Red Rocks concert op DVD is toegevoegd. Een bepaald legendarisch optreden waarvan het me lang een raadsel was waarom hij niet op DVD uitkwam. Bij het afrekenen van 33,20 wist ik het eindelijk.

Het concert op de DVD kent nog een 5-tal nummers die niet op de oorspronkelijke VHS band staan (dus die bootleg dvd kan de vuilnisbak in) en is, maar dat zullen de liefhebbers al wel weten, zeer de moeite. Ondanks de wat magere beeldkwaliteit (dacht eerst dat Tessa van 2 jaar met viltstift op de tv had zitten tekenen maar zelfs na de gebruikelijke lijfstraffen bleef ze dit ontkennen) is het een genot om te zien hoe 4 jonge twintigers met een ongekende energie hun postpunk standards over het uitzinnige publiek uitstorten. Ben er nu ook wel uit dat de vroege U2 toch wel de benchmark is voor dat genre en daar doen hun meer recente frapatsen niets aan af. Sorry Echo, Chameleons en cs, jullie zijn tweede divisie.Er staat werkelijk geen 1 nummer op dat op een van de cd's van de "concurrentie"destijds, niet tot de beste nummers had behoord.

En dan de lokatie....ge-wel-dig. Ja, ik hou nu eenmaal van een theatrale setting en de combinatie van een band op de toppen van hun kunnen, brandende fakkels, mist, vlaggen, dampende mensen en majestueuze rotspartijen doet mij gewoon wat. En het publiek?.....Kletsnat. In de zeer interessante liner notes is te lezen dat het weer zo verschrikkelijk was dat de plaatselijke promotor het concert wilde aflassen en er een overdekt concert voor in de plaats wilde organiseren. Niks daarvan dachten ze bij U2. Ze hebben vervolgens wel dat overdekte concert geboekt maar lieten Red Rocks, ondanks de erbarmelijke omstandigheden doorgaan. En op eigen kosten, wat in die tijd toch echt nog wel een issue voor ze was, want iedereen die een kaartje had kon EN naar Red Rocks EN naar de overdekte hal een dag of wat later. Hoezo geldwolven ?

Kijk, dat soort verhalen voegt toe aan de mysthische status van dit optreden. Wat ik ook nooit had gedacht is dat er maar 4400 toeschouwers op het Red Rocks concert is afgekomen. De helft van wat ze daar aan toeschouwers kunnen hebben. Aardig weetje.

Over de muziek, hoef ik verder weinig meer te melden denk ik zo. De liefhebbers weten allang dat dit een must-have is. De users die U2 haten omdat Bono met de paus praat en net even wat meer energie in wellfare steekt dan wij hier met zijn allen bijelkaar, zouden voor de grap toch eens dit concert moeten bekijken, daarna voor een spiegel gaan staan en, zonder in lachen uit te barsten, proberen te zeggen : Arcade Fire is toch beter. De groeten.

En ja, 5 sterren had ik al eens gegeven,