menu

Hier kun je zien welke berichten VanDeGriend als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Bat for Lashes - Two Suns (2009)

4,5
Mijn aandacht voor dit album werd getrokken door een melding dat grote mijnheer Scott Walker aan een nummer heeft meegewerkt. Handig dat soort info want zonder dat berichtje was ik mogelijk niet op het idee gekomen deze cd van Bat for Lashes te draaien. In dat geval had ik dan fijn een van de fraaiste albums van 2009 gemist.

Op Two Suns komt zo'n beetje alles voorbij wat bij mij de oren doet spitsen. Ik hoor donderende goth ritmes, indringende piano ballads, subtiele electronica, wave en een zeer fraaie stem. Zo'n beetje alle grootheden in het (licht) alternatieve dames segment schieten als associatie binnen...Siouxsie, Sinead, Tori, Kate, Bjork en zelfs Feist. Dus das dan alvast op orde.

Daarnaast is het songmateriaal over de hele lijn consistent in een somber en melancholisch jasje gegoten. Heerlijk. Nergens wordt de duisternis hinderlijk onderbroken door een ongepast radiovriendelijk niemendalletje. Lekker zwaar op de hand allemaal en heerlijk voor als je eens een keer alleen in de kamer bent, de lichten uit kan doen en met de koptelefoon op het hoofd kan mijmeren over van alles en nog wat. En het plezierige is dat je weet dat je naar een alternatief plaatje zit te luisteren waar je zonder imagoschade over kan brallen in de kantine, maar het nergens echt ontoegankelijk wordt.

Oh ja, de bijdrage van held Scott Walker vind je op het laatste nummer en is zeer markant. Een bijzonder lied hetgeen niettemin het gewoonste stukje muziek is waar Scott de afgelopen 20 jaar een bijdrage aan heeft geleverd. Dat zegt dan meer over Scott dan over deze cd van Bat for Lashes...want die is ronduit bijzonder.

Bel Canto - Shimmering, Warm & Bright (1992)

4,5
Toch wel een ontdekking. Deze zat in een doos cd's die ik recent op de kop heb getikt. Raar dat deze destijds langs me heen is gegaan want dit is, zoals we vandaag de dag zeggen "mijn ding".

Magic Box, een latere cd van Bel Canto heb ik wel al heel wat jaren in huis en die cd, hoewel aardig, heeft niet geleid tot een run op de backcatalogue. Dat doet deze wel.

Mooi getimede beats, spannende maar toegankelijke electronica, wat wereldinvloeden afgesausd met een heerlijk melancholiek sfeertje. Deze blijver heeft geleid tot het afschuimen van internet en de voorganger Birds of Passage, met Biosphere-held Geir Jensen, is al onderweg.

Ben Howard - I Forget Where We Were (2014)

5,0
Dat keep your head up liedje vind ik nogal stupid, Een mijn vele dochters vindt dat geweldig en is ook fan van Ed Sheeran. Mijn vrouw vindt dat ook een leuk liedje en die houdt verder van P!nk en Mickey Mouse muziek.. En Damion Rice vind ik definitief geen fluit aan.

Tot zover de associaties die ik had toen ik dit plaatje in mijn bezit kreeg.

Nou, met bovenstaande heeft het niets te maken. Die Ben maakt wat mij betreft een van de mooiste platen van 2014. Dat hij zelf nog weigert dat stomme liedje te spelen doet zijn geloofwaardigheid stijgen. Mijn dochter is klaar met Ben en zet haar geld op Ed en m'n vrouw weet niet eens meer wie keep your head up ook al weer zong.

Ben is goed bezig. Wat zeg ik.....heel goed bezig

Biosphere - Microgravity (1991)

4,5
Nog geen enkel bericht bij deze prachtplaat?

Op deze eerste release van Geir Jenssen onder de naam Biospere (voorheen actief in Bel Canto) tref je prachtige,spaarzaam door trefzekere beats ondersteunde, electronische vergezichten,opgeleukt met een enkele stem sample, aan (huh?).

Nou ja...de man komt uit Tromso, Noorwegen en daar schijnt het nu koud, donker, leeg en mysterieus te zijn. Dat sfeerbeeld komt keurig terug op deze genre klassieker. Aanrader van jewelste.

Bitcrush - Collapse (2012)

4,5
Bitcrush is vooral bekend bij electronic liefhebbers. En dan voornamelijk omdat Mike Cadoo, die in zijn eentje de “band” vormt, de helft van het onvolprezen Gridlock was. Dankzij de Gridlock link ben ik ooit bij het album Enarc van Bitcrush (van 2004) uitgekomen en dat is een pittige electronic plaat die in het verlengde ligt van de laatste twee Gridlock releases.

Vervolgreleases heb ik niet gecheckt ook al omdat een aantal electronic puristen op MuMe deze niet al te positief bespraken, vooral vanwege het gebruik van gitaren. Nou voor die users heb ik nieuws: deze cd vooral laten liggen. Met electronic heeft het niets meer te maken, tenzij je van mening bent dat Van Halen ook electronic is omdat er af en toe op een toets wordt gedrukt.

Voor alle anderen heb ik ook nieuws. Deze cd vooral uitchecken! En helemaal als je into lange statige postrock stukken bent, zo’n beetje in het verlengde van Mogwai of, vooruit dan, Godspeed You etc. Nu vind ik dat die twee laatste bands best fraaie dingen hebben gemaakt maar echt hoger scoren dan 4* heb ik dacht ik nooit gedaan. Of deze release van Bitcrush technisch gezien beter is dan wat de genoemde bands in de aanbieding hebben, daar ga ik niet over, maar hij maakt op mij wel meer indruk.

De opbouw van de nummers is prachtig, al is dat natuurlijk ook het handelsmerk van het genre. Postrock dan he…niet IDM. Cadoo laat op deze plaat horen dat zijn gevoel voor timing en zijn vaardigheid om theatrale maar net niet over de top muziek te maken, in meerdere genres bruikbaar is.

Zijn pech zal zijn dat veel mensen Bitcrush uitchecken met de Gridlock referentie in het achterhoofd. Als je op zoek bent naar Cadoo’s werk dat daar meer een link mee heeft, dan is de laatste van zijn andere project “Dryft”, een betere optie. Ben je echter bereid om onbevooroordeeld naar een stevige postrock plaat te luisteren, dan kun je hier best eens een hoop plezier aan beleven. Ik ben er in ieder geval erg blij mee.

Brendan Perry - Ark (2010)

5,0
Dit moet zo'n beetje het album zijn waar ik het meest naar uit heb gekeken in...wat zal het zijn...een jaar of 10?

Ingewijden weten natuurlijk dat Brendan de mannelijke helft van het fameuze en vooral ook fenomenale Dead Can Dance is geweest. Een band waar ik in de jaren ’80 verknocht aan raakte, maar in eerste instantie vooral door de hemelse gezangen van de onaardse Lisa Gerrard. In de loop der jaren ben ik juist Brendan Perry meer gaan waarderen. Wat mij betreft is zijn stem met het vorderen van zijn leeftijd alleen maar mooier geworden. Ik denk zelfs dat ik het de mooiste mannenstem vind die ik ooit gehoord heb al kan de euforie van het moment van invloed zijn op dit statement. Evengoed schiet me nu geen andere naam te binnen. Ja, ok, eentje dan. Scott Walker maar ook die haalt het niet en verdient zijn sterren ook in een genre dat me net een tikje minder raakt.

Goed, 10 jaar naar uitgekeken dus. Zijn laatste album, het prachtige Eye of the Hunter, dateert van 1999. Hoeveel geboortes, banen en minder gezellige life events is dat geleden zeg. De tijd gaat snel. Sneller nog dan ik dacht want dat er zo’n lange periode voorbij gegaan was, stond me niet direct bij. Daar is Eye of the Hunter ook te vaak voor in de speler. Die plaat verveelt nog geen moment en hoort, kennelijk al 11 jaar, tot de platen die ieder jaar nog hoog in mijn rotatielijst terecht komen. Dan blijft hij gevoelsmatig van deze tijd hé. Enfin, je kunt je voorstellen dat ik de release van Ark met genoegen en enige spanning tegemoet zag. Zelfs nieuwe releases van mijn favoriete bands gaan vandaag de dag, blasé als ik ben geworden, achteloos de speler in terwijl ik de vaatwasser leeg ruim.

Zo niet bij Ark. Gewacht op een avondje vrij, licht uit, pittig dure koptelefoon op en Ark voor het eerst afspelen. En..ik ben echt helemaal omver geblazen. Wat een ge-wel-dige plaat vind ik dit. De ingrediënten zijn voor iemand met een hang naar theatrale, gedragen, melancholische, duistere langere stukken ook allemaal weer aanwezig. Het zal heus met mijn vorderende leeftijd te maken hebben dat ik klaagzangen van mannen van middelbare leeftijd verkies boven gestuiter van de trend of the week. En ik sluit ook enige vooringenomenheid niet uit maar jongens…als je majestueus voortslepende nummers als Wintersun, Utopia en het tot tranen roerende This Boy niet mooi vindt, zou ik de EQ test van Intermediair voorlopig niet doen.

Echter, door deze nummers te noemen, doe ik eigenlijk de andere songs te kort. Babylon kende ik al maar dan als Sanvean van de Dead Can Dance tour uit 2005. Dit geldt tevens voor Crescent. Ik ben blij dat deze nummers op Ark staan. Ze passen uitstekend bij de sfeer van het gehele album. Een album waarbij de zonnestraal nagenoeg ontbreekt. Alleen bij The Devil and the Deep Blue Sea bespeur ik vaag iets van luchtigheid. En dat is direct een van de minieme kritiekpuntjes die ik zou kunnen hebben op Ark. De elektronica stoort mij in het geheel niet. Integendeel, het is smaakvol gedaan, komt nergens geforceerd over en het geeft het album iets eigentijds terwijl de kans dat dit ooit gedateerd gaat klinken, door de stem van Brendan en de prachtige melodieën evengoed nihil is.

Hier en daar lees ik nog dat de teksten van Brendan wat al te theatraal verhalen over de grote issues op aarde. Hoewel dit mogelijk op twee nummers inderdaad net aan is, boeit het uiteindelijk ook geen zier. Als Brendan Perry met zijn stem op deze melodieën de Vaarbijlage van de Telegraaf voordraagt, is het nog steeds prachtig.

Voor het eerst in jaren direct 5 sterren voor een recent uitgebracht album. Horen is geloven

Brokenkites - Fugue State (2008)

4,0
Ik ben eerlijk gezegd niet super thuis in het electronic genre dus deze Fugue State van Brokenkites, kennelijk iemand uit Alaska, gaat afgezet worden tegen een beperkt referentiekader. Ben benieuwd wat de electronic goeroe's ervan vinden.

Dit album heb ik al een jaar in huis, maar eigenlijk nog niet echt gedraaid. Daar is deze week verandering in gekomen en daar ben ik blij om. Waarom ik nog nieuwe cd's koop met al die onontdekte pareltjes in mijn eigen kast is me een raadsel. Nou ja, eigenlijk niet, maar toch.

Op de site waar ik deze cd besteld heb (cdbaby) kun je een naam invoeren en dan geeft de zoekmachine suggesties van acts die erop lijken. Ik Gridlock invullen, mijn eerste electronic release (buiten JM Jarre en dat soort werk) die insloeg en de plaat die het beginpunt is geweest van een speurtocht door de electronichoek en ook mijn favoriete referentiepunt. Inmiddels ben ik bekend met Proem, Keef Baker, Stendeck en nog een hele lijst varianten op deze acts, maar een kenner durf ik me niet te noemen. Heb zelfs geen idee wat met IDM bedoeld wordt, al weet ik dan inmiddels wel dat als dat label erop staat, ik het uit moet checken.

Anyway, Brokenkites dus, want dat was de naam die de zoekmachine opleverde. Op de site staat het volgende over het genre:
Cinematic progressions of chill out & dark ambient indietronica. Chillbient. File under: Anti-Genre

Niet dat ik dan weet wat het is, maar het klinkt alvast cool. Verder wordt een if you like these bands then you'll like Brokenkites lijstje opgesomd. De bands terzake zijn Massive Attack, waar het wat mij betreft niets mee van doen heeft, en Hybrid en BT alwaar ik nog nooit van gehoord heb.

Zelf maar luisteren dus. Nou, dat heb ik diverse malen gedaan en ik vind het een lekkere cd zeg. Ik denk dat de electronic puristen mogelijk niet heel blij zijn met de toegankelijkheid van de plaat. Die lijkt me te hoog om echt cool te blijven in de scene. Distorted beats en andere desorienterende sounds staan er niet op. Wel heerlijke melodieën, chille waves (tenminste, ik denk dat het chille waves zijn, het jargon moet ik mezelf ook nog wat eigen maken) en hier en daar wat beats.

Het album is kennelijk opgenomen nadat de artiest terzake een bezoek heeft gebracht aan Pripyat, Ukraine. Dit is wat ze er zelf over zeggen:

In 2007, we visited the modern abandoned city of Pripyat, Ukraine, located approximately 2 km from the city of Chernobyl (inside of the Chernobyl Exclusion Zone) and the site of the Chernobyl nuclear power plant disaster. Pripyat formerly had a population of over 50,000 people and was completely abandoned in 1986 due to radioactive fallout and contamination from the reactor's meltdown/explosion.The album art for "Fugue State" consists of photographs from the city of Pripyat.

De sfeer op het album sluit wat mij betreft aan bij dit verhaal. Een ijskoud verhaal, abstract gebracht door an sich kille sounds maar die op een een of andere wijze toch heel warm blijven klinken. Knap vind ik dat.

De plaats is geheel gratis en legaal te downloaden van de site van Brokenkites (hier) . Zelf heb ik de fysieke versie die er dankzij de fraaie foto's netjes uit ziet. En deze kost nog geen 5 dollar (ex verzenden). Mocht er ooit belangstelling voor zijn, wil ik eea wel verzamelen en bestellen om zo verzendkosten te drukken (pm please)

Kortom, ik heb mijn vooroordeel tegen gratis of goedkope releases (want kan nooit wat zijn dan) opzij gezet en geniet van deze fraaie electronicplaat. Of de kenners het met me eens zijn, geen idee, maar ik ben er blij mee.

Voor de goede orde toch een referentie. Van het beperkte arsenaal dat ik ken, vind ik een vergelijking met Proem het meest hout snijden.