menu

Hier kun je zien welke berichten VanDeGriend als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Dave Gahan - Hourglass (2007)

4,0
Een behoorlijke verbetering ten opzichte van Paper Monsters. De twee openingstracks zijn om te smullen evenals de drie afsluiters. Het middenstuk had wat mij betreft wat puntiger gekund en daardoor haalt het album het niet bij de toptitels van DM. Niks erg, er blijft een prima beluisterbaar album over dat vooral, en wellicht zelfs uitsluitend, liefhebbers van DM zal aanspreken. Want qua stijl en sound is er nauwelijks tot geen verschil, of het moet het ontbreken van een zeurnummer met Martin Gore aan de microfoon zijn. Dat is dan weer het voordeel van een soloplaat van Dave Gahan.

David Gilmour - Live in GdaƄsk (2008)

3,0
Ik heb hem in zijn geheel beluisterd en het oordeel is niet helemaal positief. Natuurlijk fantastisch gespeeld, prima geluid en alles maar toch het volgende:

CD1 valt me eerlijk gezegd behoorlijk mee aangezien ik On An Island niet een echt indrukwekkende plaat vind. Live leeft het materiaal echter wat meer, zeker in combi met dat orkestje wat er achter staat. Mijn probleem zit hem gek genoeg eerder bij cd2. Aan de tracklist is niets mis natuurlijk en in potentie goed voor 4 a 5 sterren. Maar van de nummers waar live uitvoeringen ook op andere relaeses zijn terug te vinden (PF, Waters) heb ik toch een behoorlijke voorkeur voor die eerdere opnames. Met name Shine On vind ik, in vergelijking met de uitvoering op DSOT, behoorlijk tegenvallen. En dat geldt evenzeer voor Wish You Were Here en Comfortably Numb. High Hopes, met voorsprong wel het beste nummer van The Division Bell, valt dan in competitie met de andere tracks ook nog eens door de mand. Alleen Echoes, gelukkig wel 25 minuten, waarvan ik geen andere live opnames heb/ken, geeft wat mij betreft een meerwaarde aan deze uitgave ten opzichte van het werk dat ik al van PF, Waters en Gilmour heb (volgens mij alles).

Waar ik verder van baal is dat ik 35 euro heb weggetikt voor een 4 disc versie waarvoor ik dan 3 x On An Island krijg. Dat is echt ruim te veel eer voor dat doodgewone plaatje. Ik zou trouwens 3 x Dark Side of The Moon ook al flink overdreven vinden.

Al met al kom ik uit op een 2,5. 3 sterren voor cd1(meer dan gedacht), 3 sterren voor cd 2 (minder dan gedacht) en een halve ster aftrek voor de doublures op de andere discs (om maar te zwijgen over de doublures met voorgaande releases) die me toch een beetje het gevoel van overbodig en geldklopperij geven. Dacht dat Gilmour al wel binnen was?

edit: score aangepast naar 3* op basis van het gebodene op de twee cd's.

Depeche Mode - Sounds of the Universe (2009)

4,0
Het is oude helden tijd zeg. Prince met een goed album, U2 met een matige cd en dan nu mijn vrienden van Depeche Mode met weer eens een plaat. Het twaalfde studio album geloof ik.

Depeche Mode is een band die ik al begin jaren 80 volg en een behoorlijke ontwikkeling heeft doorgemaakt. Haast synchroon met mijn eigen smaakontwikkeling. Van lekkere synthipop naar zwaarmoedige en grootse large then life muziek. Moet er bij gezegd worden dan de basis ingredienten van Depeche Mode, veelal donkere muziek, electroniche basis en een zanger wiens stem me zeer aangenaam in de oren klinkt, garant staan voor een reikhalzend uitkijken naar iedere nieuwe release. In al die jaren heeft DM ook maar 1 cd weten uit te brengen die me niet boeit (Exciter) maar de rest kan ik allemaal nog zonder problemen met een glimlach aanhoren.

Dan nu Sounds of the Universe. Opvolger van Playing the Angel die ik zeer geslaagd vond. Ik begrijp uit andere stukken en recensies dat er ouderwetse analoge synthesizers van Ebay gerukt zijn om daarmee deze plaat vol te spelen. Dat zal dan wel. Maar ik hoor voornamelijk een band die vertrouwde kwaliteit levert. Alle genoemde ingredienten zijn weer aanwezig en een groot deel van de songs is wat mij betreft dik in orde. Slechts Little Soul en Peace vind ik , hoewel niet slecht ofzo, net wat te flauw. Maar deze tracks worden ruim gecompenseerd door topnummers als In Chains, Hole to Feed en het majestueuze Come Back. Zelfs het door Martin Gore gezongen Jezebel bevalt en dat is bij mij meestal niet het geval als hij achter de microfoon kruipt. Verder is deze cd, wat mij betreft, een soort kruising tussen Playing the Angel, Ultra en het inderdaad met (inmiddels) oude rommel volgespeelde Construction Time Again. Dat levert dan een vintage Depeche Mode cd op (sorry, vind "vintage" een tof woord dus dat staat in al mijn recensies van oude helden cd's). En een goeie.

Komt nog bij dat deze cd bol staat van de productionele foefjes en details en groots geproduceerd is. Dat is wel zo leuk voor iemand met een vette koptelefoon en een grondige afkeer van low-fi opnames.

Al met al ben ik dus alweer blij met een cd van Depeche Mode. Dat komt overigens goed uit want ik heb mij natuurlijk laten verleiden tot de aanschaf van die deluxe 3cd/1dvd box die flink in de weg staat. Zou toch jammer zijn als de enige cd die ik daar effectief van zal blijven draaien een tegenvaller blijkt te zijn. Gelukkig beschaamt Depeche Mode mijn vertrouwen niet. Voor de 11e keer niet en ik ken niet zoveel bands die dat voor elkaar hebben gekregen.