Erg goede compilatie-CD.

Puntjes van kritiek: de chronologie is hier door elkaar gegooid, en er zijn vanwege een misverstand 3 B-kantjes op gezet.

Positief: single versies op CD, deze zijn meestal beter dan de LP-versies. Deutscher Girls en Plastic Surgery voor het eerst op CD!

Er is ook een bijbehorende videoband met videoclips.

Vergeet track 22, by far het slechtste nummer.

Deze CD is een compilatie van nummers van de eerste 6 Ant-LP's. Een aantal single-versies wijkt in meerdere of mindere mate af van deze versies. Meestal zijn de single-versies beter.

Deze CD werd gereleased in een tijd dat de meeste Ant LP's niet of moeilijk op CD waren te krijgen. Die tijden zijn inmiddels over, en er zijn betere compilaties te vinden..

Niettemin een puik album.

Ik vind dit een geweldig album, allemaal uitstekende B-kantjes, die vaak veel creatiever waren dan de LP-tracks. De meeste nummers zijn heropnames van songs uit de beginperiode (die origineel meestal de plaat nooit hebben gehaald).

De CD is bestemd voor de Amerikaanse markt, waardoor helaas Press Darlings is geskipt en het ondermaatse Making History is toegevoegd. Verder is de instrumentale versie van Vive Le Rock ook ondermaats, er zijn betere niet-instrumentale remixen verkrijgbaar.

Niettemin voor de Antfan een onontbeerlijke plaat, garant voor een hoop luistergenot.

Het is moeilijk kiezen wat ik de beste nummers vind, ik ben dol op de rauwe sound van Beat My Guest, Physical en Red Scab, maar vind de slapstickachtige humor van Juanito the Bandito ook geweldig (Adam met fake Mexicaans accent).

De originele CD heeft 12 tracks, de rest zijn bonus tracks, waarvan Coup D'Etat het interessants is.

Uitstekend album met zeer energieke en aanstekelijke nummers.
De cover van Hello I Love You is best te pruimen, maar wel het minste nummer van de CD, als je het mij vraagt.

In zijn teksten reflecteert Ant vooral op het grote succes (When you get a number 1, the only way is down).

Voor het eerst in jaren heeft Ant weer opgetreden. De aanleiding was de verschijning van zijn autobiografie Stand and Deliver.

Samen met jeugdvriend Dave Pash op gitaar, brengt Ant een aantal klassiekers ten gehore alsmede een aantal stukken uit zijn boek (tracks 1-5-9). Een heel intiem gebeuren in een klein theater en dat levert een heel aparte sfeer op. En het bewijs dat Ant´s stem in de jaren er niet op achteruit gegaan is.

Nu maar hopen dat hij ook nog eens een CD met nieuwe nummers gaat maken.

(Deze CD is alleen te verkrijgen via de officiele website.)

Britse psychedelica van een cultheld die ooit een piepklein hitje in Nederland scoorde (DCT Dreams).

Deze CD verzamelt zijn werk van 1978 tot eind 90er jaren. Het nieuwere werk vind ik persoonlijk wat minder. De 2 singles DCT Dreams en Hilly Fields zijn het best, ondanks de bordkartonnen produktie. Hilly Fields is duidelijk door The Beatles (m.n. The Walrus) beinvloed.

Een conceptalbum met nogal wisselende nummers.

Geluidscollages, gregoriaans gezang, experimentele herrie, creepy noises en mooie luisterliedjes wisselen elkaar af. Met de bekende nasale klanken van Genesis P. Orridge daar overheen.

Top nummers:
* The Orchids
* White Nights
* Black Moon
* In the Nursery

Het vervolg op "Hell Is Invisible...Heaven Is Her/e" van een jaar eerder. De pandrogyne zanger(es) van de band, Genesis P-Orridge (ook bekend van Throbbing Gristle), heeft zijn wederhelft Lady Breyer verloren. Dit album staat volledig in het teken daarvan.

Het aanstekelijkste nummer is Papal Breakdance, dat eigenlijk Have Mercy zou moeten heten. Het is namelijk gebaseerd op een ouder nummer, dat hier alleen als backing track wordt gebruikt. No Good Trying en Foggy Notion zijn covers, New York Story is een remix van een nummer van de vorige CD (die versie was beter).

Track nummer 11 is een hidden track, een live opname met Gibby Haines (van The Butthole Surfers).

Het is een heel intrigerende plaat geworden, deels in lijn met de vorige, maar toch ook met andere accenten, vooral door de manier van opnemen (live in de studio met slechts een uurtje oefenen vooraf). Daardoor komen sommige nummers niet helemaal goed uit de verf.

Er bestaat ook een dubbel-LP uitvoering met extra nummers (meest covers).

Dit is eigenlijk Sonic Temple deel twee, maar dan met een aantal opvallende manco's.

Ten eerste zijn de meeste songs een stuk zwakker, met "If" als opvallendste uitglijder (walgelijke piano, sentimentele tekst). Ten tweede zijn de lyrics soms stuitend slecht (zoals in het titelnummer en in Wonderland). Ten derde rammelt de productie aan alle kanten. Bijvoorbeeld aan het eind van Full Tilt (chaotische herrie).

Toch zijn er ook wel wat lichtpuntjes, zoals de singles Wild Hearted Son en Heart of Soul. White is ook een goed nummer, maar daar had wel een minuut of twee af gemogen.

Als ze nou If hadden vervangen door de B-kant Red Jesus en wat meer aandacht hadden besteed aan de productie, had het nog heel wat kunnen worden. Gemiste kans.

Death Cult verandert haar naam in The Cult en verfrist meteen de sound. Een verademing vergeleken met zijn duistere voorloper.

De eerste 4 songs zijn werkelijk fenomenaal, daarna zakt de boel wat in. Slechtste nummer: Go West. Is zelfs op single uitgebracht.
Beste nummer: Horse Nation, bijna apocalyptisch te noemen.

Aangevuld met 3 bonus tracks (2 B-kantjes en de single Ressurection Joe) die zeker de moeite waard zijn.

Kort samengevat: prima debuut van The Cult.

Na het succes van Love, nam The Cult nog zo'n plaat op (bekend als Peace of "The Manor Sessions"), maar men was niet tevreden over de sound. Producer Rick Rubin werd erbij gehaald en de hele plaat werd opnieuw opgenomen. De sound is kraakhelder, droog en van iedere opsmuk ontdaan. Dat levert een zeer aards en direct geluid op. Pure rock, met duidelijke invloeden van Stones, Led Zeppelin en AC/DC.

Juist doordat de bombast, die latere albums zo kenmerkte, hier ontbreekt, is dit imho een van de betere (misschien de beste?) Cult plaat. Love Removal Machine en Electric Ocean zijn mijn favorieten.

Alleen de cover van Steppenwolf's Born to be Wild had wat mij betreft achterwege mogen blijven.

De sound is een stuk voller en de nummers zijn meer 'aangekleed' dan zijn voorganger Electric. Soms werkt dat, maar vaker niet. De plaat wordt gered doordat de songkwaliteit hoog is.

Alleen Wake Up Time For Freedom vind ik onder de maat, en naar de single Edie kan ik niet meer luisteren. Te drakerig. Mijn favoriet is Soldier Blue, een recht toe recht aan rockend nummer.

"Peace", oorspronkelijk bedoeld als het vervolg op Love. De opnames werden afgekeurd en opnieuw opgenomen, wat resulteerde in het album Electric.

5 van de nummers van de Peace Sessions zijn verzameld op deze CD, elders zijn meer nummers te krijgen. Vooral Love Removal Machine en Electric Ocean zijn geweldig. Bij Bad Fun krijg je een idee waarom deze opnames zijn afgekeurd.

Dit album is moeilijk te plaatsen. Het is wel een studio-album, met nieuw materiaal, maar uitgebracht op een ander label dan normaal. Ook is de muziek duidelijk anders, een soort mengeling van psychedelische rock en soundscapes. Daardoor is het album een stuk minder toegankelijk dan andere LPD-albums uit dezelfde periode. En die waren al tamelijk introvert en hermetisch.

Het is een album dat ik pas langzaam begin te waarderen. Zeker niet slecht, maar toch een pak minder dan ik van ze gewend ben. Voor meer recent werk kan je beter The Legendary Pink Dots - Pages of Aquarius (2016) - MusicMeter.nl pakken.

Deze CD kenmerkt zich door een rustige, dromerige en tamelijk psychedelische sound. De nadruk ligt minder op experiment dan op de vorige 2 cd's. Er staan veel juweeltjes op deze intrigerende plaat.

Nine Shades to the Circle is het centerpiece van de plaat: een lang, tamelijk experimenteel nummer met vervreemdende samples, een dreigend-melancholische sfeer en de typische, poetische lyrics van Edward Ka-Spel.

Een typisch Pink Dots CD, en 1 van hun betere.

Goede nummers:
* Madam Guillotine
* On Another Shore
* Crack in Melancholy Time
* Siren
* Angel Trail
* Nine shades to the Circle

Een handvol prachtige songs, maar verder veel oninteressant noisy experimenteel gedoe. Iedere CD op deze 3 CD box bestaat uit 1 track, waardoor nummers skippen onhandig is.

Guinevere, Touched by The Moon en The Truth is Out There zijn de beste songs. Toevallig (?) ook de openingstracks van elk van de 3 CD's.

Stijl: dromerige neopsychedelica met experimentele trekken.

Na de teleurstellende vorige plaat komen de Pink Dots weer heel sterk terug, met een CD die qua sfeer doet denken aan "Nine Lives to Wonder". Deze plaat heeft een rustige, dromerige sfeer, met een breed scala aan songs. The Saucers are Coming is stampende jamsessie-achtige spacerock. Hallway is de dromerig epische, slepende afsluiter van de plaat.

Betere nummers:
* On High
* All Sides (zeer psychedelisch)
* Lucifer Landed
* Hallway

The Pink Dots waren in de afgelopen jaren weer ontzaglijk actief, maar het meeste onttrekt zich aan de aandacht, omdat hun muziek vooral relatief obscuur ter wereld werd gebracht (CD-R's, bandcamp-only, samenwerkingsverbanden etc.). De kwaliteit varieert nogal, er zitten zeker ijzersterke nummers tussen.

In 2016 dan toch weer een "officieel" album. Na het matige Gethsemane Option herpakken ze zich hier met een iets toegankelijker geluid. Maar het blijft typisch Pink Dots: een idiosyncratische vorm van neopsychedelica zonder toe te geven aan fans of kritiek. Gewoon ijzerenheinig doen wat je zelf leuk vindt.

Beste nummer vind ik D-Train, voor LPD-begrippen een redelijk up-tempo nummer.

Let ook op de samenwerking tussen Edward Ka-Spel en Amanda Palmer (Amanda Palmer & Edward Ka-Spel - I Can Spin a Rainbow (2017) - MusicMeter.nl) en binnenkort komt er ook weer een nieuwe Tear Garden aan, die naar verluid beter is dan ooit. Dat belooft wat.

Weer een zeer gevarieerde plaat van de Pink Dots en duidelijk sterker dan het vorige album. Geen song valt uit de toon. Mijn favorieten: Faded Fotograph en Cubic Caesar.

Stijl: neospsychedelica met experimentele trekjes.

Tracklisting: hierboven staan de songs precies in de omgekeerde volgorde zoals ze op de CD staan. Torch Song is dus de opener en Cubic Caesar de afsluiter.

Een stuk consistenter dan het vorige album, en tegelijk ook een stuk rustiger. Het nivo van begin jaren 90 halen ze niet meer, maar een fijn album is het nog wel steeds.

Favoriete tracks: Russian Roulette en Someday.

In 1992 begonnen de Pink Dots met een nieuwe gitarist (Martijn de Kleer) en violist Patrick Wright, die speciaal voor deze sessies even terugkwam (in de jaren 80 was hij de vaste violist). Het geheel werd medegeproduceerd door Steven Stapleton (Nurse With Wound) en dat hoor je duidelijk af aan de resultaten.

De sessies resulteerden in zoveel materiaal, dat er twee albums van werden gevuld. Shadow Weaver is het album met de meest afgeronde songs, duoplaat Malachai heeft het meer experimentele werk.

Wat mij betreft zijn deze 2 albums het beste wat de Pink Dots ooit hebben gemaakt. Shadow Weaver bevat een breed scala aan spooky psychedelische songs die allemaal staan als een huis. Opener Zero Zero is het meest toegankelijke nummer, Stitching Time is voor mij een song die heel diep gaat. De produktie is vlijmscherp. Luister dit met je koptelefoon op, want het zit vol met rare samples, geluidjes, stemmetjes en electronische dingetjes. Martijn en ook blazer Niels zitten hier aan de top van hun kunnen.

Geloof de lage score niet, er heeft iemand haatscores zitten uitdelen, waarschijnlijk zonder de plaat gehoord te hebben.

Merkwaardig dat deze zo lang ontbrak op MuMe.

Oorspronkelijk was dit een 3-LP box, later ook als 2-CD. Volgorde van CD en LP wijkt iets af, maar het zijn dezelfde nummers.

CD 1:
Nrs 1-9 zijn heropnames van oude (niet uitgegeven) nummers. Volledig opnieuw ingespeeld dus.
Nr 10 is een nieuw nummer, en een regelrechte klassieker!

CD 2:
Nrs 11-23 zijn oude nummers, oorspronkelijk uitgegeven op cassette, begin jaren 80.
Nr 24 is een nieuw, instrumentaal nummer.

De heropnames zijn meest geslaagd en leveren zelfs 1 klassieker op (Space Captain). De oude nummers zijn vooral interessant voor de fans.

Hiermee beeindigen de Pink Dots hun heropnames van oude nummers en na deze box verschijnen vrijwel alleen nog volledig nieuwe nummers.

Eigenzinnige popmuziek die compleet nieuwe paden betreedt wat songwriting en lyrics betreft. Geniaal.

Wie hier niets aan vindt, is te dom om het te begrijpen.

Colours wordt niet door Eldritch gezongen. De Sisters-versie uit 1987 wordt WEL door Eldritch gezongen, en die is daarom duidelijk beter.

Jihad is een aardig idee, maar dreint veel te lang door. Giving Ground kan ook nog wel door de beugel, maar de laatste 2 nummers zijn echt stomvervelend.

Een snel tussendoortje om Hussey c.s. de pas af te snijden. Ondertussen was Von al bezig met de demo's voor Floodland.

De Hot Chocolate cover Emma is een Sisters-klassieker. Echt geweldig. Dominion is natuurlijk ook een prima nummer, maar de rest moet je snel vergeten.

Op mijn CD staan maar 15 nummers. Dat laatste nummer zegt me niets.

De oorspronkelijke LP (ik heb hem gehad) kwam uit nadat de band al uit elkaar gevallen was. Die bestond geheel uit demo´s en live nummers.

Op deze CD is daar de 12" van Moya/Fatman toegevoegd (de eerste 3 nummers van de CD), plus een aantal nieuwe demo´s.

De live nummers zijn niet zo geweldig en een aantal van de demo´s is ook maar erg matig. Niettemin staan er ook genoeg goede nummers op. Met name Fatman en Moya (beide versies) zijn erg goed.