menu

Hier kun je zien welke berichten Game als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Eazy-E - Eazy-Duz-It (1988)

4,5
De producties van Dre, veel teksten van Ice Cube, de gast optredens van MC Ren en dan nog hoe Eazy-E het zelf allemaal brengt maakt dit voor mij bijna 5 sterren. Humor is geweldig, en vaak niet serieus te nemen. Zoals de intro, haha hoe Cube en MC Ren aan het lullen zijn.

Veel beter als z'n volgende werk dus. Ligt ook aan Dre natuurlijk, die de plank niet misslaat qua beats. Toch vind ik het niet echt 'gangsta' klinken allemaal. De onderwerpen vaak wel, gaat vaak over bitches etc. Alleen de beats niet zo, de enige is Boyz-N-The-Hood knalt er echt flink uit.

Teksten zijn verder vaak grappig (Nobody Move ) , Eazy-E zelf heeft ook een heerlijk flow. Stem vond ik eerst best irritant, maar dat is helemaal weg nu. Conclusie: geweldige plaat, mijlpaal in de West Coast hiphop.

Eminem - Recovery (2010)

3,0
Na meer dan een maand kan ik eindelijk mijn conclusies trekken op dit album. Intussen speel ik het album bijna nooit meer af; op een paar tracks na. Dat had ik met Relapse minder. Een maand na de 'lek' luisterde ik het album nog steeds, nu lijkt Recovery van mijn iPod te gaan verdwijnen.

Het is fascinerend om te zien dat je via een paar Twitter berichtjes, berichten op je eigen website en wat interviews zo'n hype kan creëren voor een album. Dat kan alleen Eminem natuurlijk. Ondanks alle kritiek lijkt zijn fanbasis elk jaar te groeien, en dit jaar lijkt hij qua sound een veel jonger publiek aan te trekken. Not Afraid is een goed voorbeeld, alle populaire ingrediënten zijn er, het heeft echt zo'n beat die ook door T.I. of Young Jeezy zou worden gebruikt. Maar Eminem doet er gelukkig totaal iets anders mee. Hij uit zijn agressie en gevoelens, en dat is ook gelijk het hele concept van Recovery. Op papier klinkt dat geweldig, Eminem die serieus rapt. Maar het pakt anders uit.

Het is gewoon too much. Eminem rapt op bijna alle tracks agressief, op dat When I'm Gone toontje, en dat is prima. Maar op den duur zou ik willen dat hij iets rustigers zou doen, in de zin van Beautiful. De eerste helft van het album is prima uit te zitten, maar tegen het einde toe word dat steeds moeilijker. Een rustige beat bij Seduction komt eigenlijk perfect na Not Afraid, wat doet Eminem? Hij gaat de beat schreeuwerig aan gort aan rappen. En zo kabbelt dat aan het einde een beetje door. Die snelle ratelflow leek ook leuk op Forever en Drop The World, maar hier begint het me de keel uit te hangen.

Een ander minpunt zijn de beats. Nog nooit had ik gedacht dat ik een Eminem productie zou gaan missen, maar het is echt zo. De beats missen een soort gevoel, ze passen niet bij Eminem. Just Blaze laat weer zien dat hij zijn oude gloriedagen niet kan doen herleven; de sampe op No Love is lachwekkend en de andere tracks die hij doet zijn een slap aftreksel van zijn zuidelijke collega's. Cold Wind Blows is wel weer aardig, maar dat lijk meer op een Dr. Dre imitatie. Laatsgenoemde heeft met So Bad een dreunende beat geleverd, maar echt speciaal is dat ook niet te noemen. Klinkt als een Relapse leftover. DJ Khalil levert de meeste beats, die zijn ook wel prima maar helaas onder zijn doen. Ik mis die West Coast sound van een paar jaar terug. Almost Famous is wel het voorbeeld, hij kan zoveel beter. 25 To Life vind ik wel een geslaagd experiment. Boi-1da en Jim Jonsin produceren voor hun doen best aardig, en Emile levert de meest sfeervolle productie die het best bij Eminem past (Going Through Changes. Ook de beat van Mr. Porter beat op On Fire mag er zijn.

Ook wat kwalijk is: de refreintjes. Nu moet ik zeggen dat ik daar nu wel overheen been, maar op You're Never Over blijft het tergend.

Is er dan niks goed aan dit album? Tuurlijk wel. Eminem blijft een fantastische rapper. Het begint allemaal erg goed. De flow en stem van Em op Cold Wind Blows is als vanouds en On Fire is een lekkere duistere track waarop Eminem zijn psychisch gestoorde teksten op loslaat. De sample van Black Sabbath op Going Through Changes is gewoonweg schitterend en voor mij het beste nummer van het album. Die track geeft me kippevel en doet me denken aan Sing For The Moment. Vooral het laatste couplet is mooi. Tekstueel zit alles prima in elkaar. Pas na Not Afraid zakt het in, dan wordt de stem van Eminem te irritant. Iets wat ik bij Relapse gek genoeg niet had. Maar toen zaten de beste tracks ook aan het einde. 25 To Life is ook het vermelden waard, wat een aardige twist op het einde heeft. Ook een van de weinige tracks waarop Eminem echt oprecht klinkt, net zoals Not Afraid.

3*, Eminem luisterde naar zijn fans maar heeft teveel van het goede gedaan.Wellicht moet hij The Eminem Show beter gaan bestuderen, want daarop vind hij de perfecte balans in humor, emotie en producties. En hij gebruikt zijn stem daar beter.

Wel ben ik blij dat Marshall Mathers nu eindelijk zijn drugsverleden achter zich heeft gelaten, hopelijk heeft hij met dit album een moeilijke periode in zijn leven afgesloten.