menu

Hier kun je zien welke berichten Cabeza Borradora als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Gato Barbieri - Ultimo Tango a Parigi (1972)

Alternatieve titel: Last Tango in Paris

4,0
Moeilijk om dit album te beoordelen met sterren vind ik. Schitterende filmmuziek (in combinatie met de film onvergeetelijk zelfs), misschien wel een vijf waard. Maar vergeleken met de andere albums van Gato uit diezelfde periode vind ik dit dan weer erg zoutloze soep, en zo kom ik amper aan een drie. Ach ja, op zijn laatste albums ontbreekt het ook meestal aan peper en zout. Maar zelfs dan lust ik wel pap van zijn sax-spel. Een meesterkok blijft een blijft een meesterkok, al kookt hij zonder zout. De gulden middenweg dan maar hier? ****

Gentlemans Pistols - At Her Majesty's Pleasure (2011)

4,0
Ik vind dit een bangelijk goed potje eind-jaren-70-stijl hard-rock, dat toch helemaal niet ouderwets of retro aanvoelt. De muziek heeft net dat beetje, wat moeilijk te duiden invloeden, die het geheel met een soort jaren '90-stoner cool zegenen. Goed opgebouwde nummers waartoe de fantastische zanger zeker bijdraagt. Met zijn krachtige, diep in de blues en soul gedrenkte strot gaat hij stevig tekeer, zonder het nodige gevoel voor melodie uit het oog te verliezen. Vier sterren minimum, met een kans op meer later, als blijkt dat de nummers nog zouden groeien (of niet gaan vervelen).

Gwynbleidd - Nostalgia (2009)

4,0
Omdat het bij dit album blijkbaar de regel is dat er in elk bericht minstens eenmaal het woord "Opeth" moet vallen: Goed album, dat mij ondanks de eerder aangehaalde vergelijkenissen betreffende de ingrediënten grunt/clean en hard/zacht toch veel meer coherent aandoet dan de meeste Opeth-albums die ik ooit beluisterd heb. Verder heb ik het moeilijk hier enige linken met Opeth te maken. Dit klinkt helemaal anders, en ook de sfeer doet me nooit die zweedse band oproepen.