Het is al meer dan 5 jaar geleden dat ik de eerste twee albums van Forbidden nog eens gehoord heb. Maar ik heb de indruk dat er alvast 1 ding niet is veranderd t.o.v.
Twisted into Form, en dat is dat Forbidden nog steeds albums maakt die niet makkelijk zijn te doorgronden. Dat heeft volgens mij te maken met de, op het eerste gehoor, saaie, eentonige geluidsmuur, waar er niets echt uitspringt, ook de zanger niet. Dit in combinatie met nummers die zo vol met afwisseling zitten (hoeveelheid riffs waar andere bands een heel album mee vullen, verschillende tempowisselingen, van hard naar zacht en traag naar snel...enz.) dat het wel minstens een luisterbeurt of vijf nodig hebt voordat je een beetje meekunt.
Trop is teveel en teveel is trop is een gezegde waar deze mannen niet van moeten hebben. Het spijtige is echter, dat zelfs wanneer je de nummers een beetje door hebt, en ondanks hoe geweldig het technisch allemaal in elkaar steekt, de verveling soms de kop blijft opsteken.
Ik heb met dit album het zelfde gevoel als bij
Vicious Rumors uit de eerste ronde. Geweldige muzikanten, uitgewerkte nummers, technisch goede zanger, maar op de 1 of andere manier kan het me geen heel album boeien. Zodra je de songs kent, en afzonderlijk afgespeeld, staan er toch wel erg sterke pareltjes op.
pHat,
Face Down Heroes en
Noncent$ zijn mijn favorieten. De down-tempo opener
What Is the Last Time is een skip-nummer voor mij, anders ben ik al te verveeld om nog verder te gaan, en
Blank mocht er voor mij ook tussenuit gelaten worden. Omdat over het algemeen de stijl van deze muziek wel in mijn smaak ligt, toch een (nipte) 4****.
(P.S. Was
hier Metal Album v/d Week.)