menu

Hier kun je zien welke berichten Cabeza Borradora als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Fatoumata Diawara - Fatou (2011)

4,5
Ook op Spotify te beluisteren.

Schitterend langspeel-debuut van deze in Frankrijk residerende Malineese actrice/zangeres met de oh zo heerlijke, en onmiskenbaar afrikaanse, stem. Op AfroCubism (2010) bij een drietal songs nog te horen als achtergrondzangeres, hier de hoofdrol vertolkend: zichzelf begeleidend op akoustische gitaar, aangedreven door overwegend traditionele, maar soms ook modern beinvloede, bescheiden maar doeltreffende ritmes. Een veredelde versie van (afrikaans) kampvuurmuziek, om voor ons als westerlingen lekker bij de open haard in onze lederen sofa te degusteren. De kille herfstavonden worden plots een heerlijk warme beleving. Dankuwel Fatoumata!

Forbidden - Green (1997)

3,5
Het is al meer dan 5 jaar geleden dat ik de eerste twee albums van Forbidden nog eens gehoord heb. Maar ik heb de indruk dat er alvast 1 ding niet is veranderd t.o.v. Twisted into Form, en dat is dat Forbidden nog steeds albums maakt die niet makkelijk zijn te doorgronden. Dat heeft volgens mij te maken met de, op het eerste gehoor, saaie, eentonige geluidsmuur, waar er niets echt uitspringt, ook de zanger niet. Dit in combinatie met nummers die zo vol met afwisseling zitten (hoeveelheid riffs waar andere bands een heel album mee vullen, verschillende tempowisselingen, van hard naar zacht en traag naar snel...enz.) dat het wel minstens een luisterbeurt of vijf nodig hebt voordat je een beetje meekunt. Trop is teveel en teveel is trop is een gezegde waar deze mannen niet van moeten hebben. Het spijtige is echter, dat zelfs wanneer je de nummers een beetje door hebt, en ondanks hoe geweldig het technisch allemaal in elkaar steekt, de verveling soms de kop blijft opsteken.
Ik heb met dit album het zelfde gevoel als bij Vicious Rumors uit de eerste ronde. Geweldige muzikanten, uitgewerkte nummers, technisch goede zanger, maar op de 1 of andere manier kan het me geen heel album boeien. Zodra je de songs kent, en afzonderlijk afgespeeld, staan er toch wel erg sterke pareltjes op. pHat, Face Down Heroes en Noncent$ zijn mijn favorieten. De down-tempo opener What Is the Last Time is een skip-nummer voor mij, anders ben ik al te verveeld om nog verder te gaan, en Blank mocht er voor mij ook tussenuit gelaten worden. Omdat over het algemeen de stijl van deze muziek wel in mijn smaak ligt, toch een (nipte) 4****.

(P.S. Was hier Metal Album v/d Week.)

Frank Marino & Mahogany Rush - What's Next (1980)

4,5
Cabeza Borradora schreef:
Bij het album "World Anthem" Mijn eerste kennismaking met Frank Marino (en zijn band Mahogany Rush) was met het album What's Next (1980) , nu zowat 30 jaar geleden. Uit mijn sokken werd ik geblazen! Harde hard(!)-rock met scherpe kantjes en weerhaken in de songs. Het blues gevoel altijd om de hoek loerend. Flitsende, gierende, tierende solo's over een stuwende, stampende, dikwijls grillige ritmesectie. De zanger die in ware pre-Jon Spencer stijl met zijn kreten de boel nog meer ophitst...
Genieten genieten... [...]

Frank Marino & Mahogany Rush - World Anthem (1977)

3,5
Mijn eerste kennismaking met Frank Marino (en zijn band Mahogany Rush) was met het album What's Next (1980) , nu zowat 30 jaar geleden. Uit mijn sokken werd ik geblazen! Harde hard(!)-rock met scherpe kantjes en weerhaken in de songs. Het blues gevoel altijd om de hoek loerend. Flitsende, gierende, tierende solo's over een stuwende, stampende, dikwijls grillige ritmesectie. De zanger die in ware pre-Jon Spencer stijl met zijn kreten de boel nog meer ophitst...
Genieten genieten... en op zoek naar meer natuurlijk. Zo toen bij deze terechtgekomen. Tsjonge tsjonge, wat een tegenvaller, wat een slaapverwekkende bedoening... Het enige nummer dat niet zou misstaan op What's Next is Broken Heart Blues. De rest is toch echt wel slappe kost, zelfs al is er het gitaarspel van Marino. Na deze ben ik dus niet meer op zoek gegaan naar werk van Frank Marino. Voor het risico waren mijn schare centjes mij te lief, en minder risicovolle ontdekkingen lagen er in overvloed te wachten.
In deze tijden zijn muzikale ontdekkingstochten wat makkelijker en goedkoper, dus toch nog maar eens op zoek gaan of er nog meer pareltjes van deze gitaartovenaar te ontdekken zijn. (Wordt vervolgd )