Mijn bespreking op Luminous Dash:

In het tijdperk van de stomme film speelden muzikanten in de bioscoopzaal livemuziek bij de beelden die je op het scherm te zien kreeg. Niobe, de tweede ep van jazzcollectief Aki, geeft je het omgekeerde gevoel: wij nemen plaats in het rode pluche en terwijl de groep haar wonderlijke klanken laat horen, mogen we zelf de beelden projecteren op ons netvlies.

De Niobe uit de titel is een vrouw uit de Griekse mythologie die in steen veranderde terwijl haar tranen een rivier vormden. Misschien klinkt de harp in het titelnummer daarom als druppels die zachtjes op de grond vallen en langzaamaan beginnen te stromen. Zo helpen de titels je wel vaker wegdromen. De weemoedige gitaar van Ver neemt je mee naar uitgestrekte grasvlakten. Over de Zee laat je als een albatros boven de oceaan glijden, die soms zachtjes rimpelt, dan weer heftig golft.

Als een regisseur die telkens met andere acteurs een film maakt, zocht drumster Anke Verslype de juiste muzikanten om haar composities mee uit te voeren. Elk nummer kreeg pas zijn definitieve vorm bij de repetities of zelfs tijdens de opname. Iedereen improviseert en experimenteert erop los. Soms heb je dan ook een paar luisterbeurten nodig voor de puzzelstukjes op hun plaats vallen. Zo vond ik bij Lang Geleden niet onmiddellijk de passende beelden bij de muziek. Tokyo kan dan weer wat repetitief overkomen, al lijkt het perfect te passen bij het gewoel en gezoem en de eeuwige knipperlichten van de grootstad.

Afsluiter Hoog in de Lucht is het meest gepolijste nummer van de ep. De melodie klinkt zo warm en zo kostbaar dat je je afvraagt waarom je ze nooit eerder gehoord hebt. Misschien moet Aki ooit een zangeres zoeken en hier de juiste tekst bij schrijven om er een tijdloos lied van te maken. Nu is dit in elk geval het perfecte nummer op de aftiteling van ons filmisch avontuur.

(P.S.: ik mocht ook frontvrouw Anke Verslype interviewen over wat deze plaat te maken heeft met lange treinritten en de boeken van Haruki Murakami).

Amy Winehouse was er plots. Vanuit het niets, leek het wel. En even plots was ze ook een icoon, een personage dat iedereen kende. Gelukkig maakte ze ook goede muziek. Fan-tás-ti-sche muziek, om precies te zijn. Ze bezat de gave om liedjes te schrijven en te laten klinken alsof ze al decennia oud waren, en tegelijk gloednieuw. Love is a Losing Game, het had een standard kunnen zijn die al door iédereen was vertolkt, net als Tears Dry On Their Own uit de hoogdagen van The Ronettes had kunnen komen, of Martha and the Vandellas, of Marvin Gaye of Stevie Wonder. En toch konden ze alleen van Amy zijn, die blanke met haar unieke soulstem die als geen ander kon zingen over gebroken harten en gevulde glazen, verscheurde foto's en doorgespoeld verdriet. Die in één lied, wat zeg ik, in één noot, zowel intriest als opgewekt kon klinken, zowel vurig als uitgeblust, zowel zelfverzekerd als terneergeslagen. Die klonk alsof ze er altijd al geweest was, en toch maar net op het wereldpodium was verschenen, om haar demonen te bezweren en liefde en andere ellende te bezingen. En plots was ze er ook niet meer, terwijl we al die tijd wisten dat ze dronk op een niveau dat ze niet lang zou kunnen volhouden. En toch heeft niemand haar een helpende hand geboden, een schouder om op te huilen. Misschien wilde ze dat ook niet. Ze zei immers dat haar tranen wel vanzelf zouden drogen.