The Suburbs. Ooit de ultieme weerspiegeling van de post-Tweede-Wereldoorlog American Dream. Toen het Amerikaanse kapitalisme ons nog welvaart en geluk schonk. De hoopvolle fifties en sixties. Fraaie huizen, tuinaanleg piekfijn en de ravottende kinderen voor het donker thuis. Arcade Fire neemt ons mee naar deze Suburbs. Dezelfde plaats, twintig/dertig jaar later. Op verkenning doorheen de straten die we konden zien in de videoclip van Arcade Fire's eerste single Rebellion.

Onze wijk is niet meer dezelfde als voorheen. De maatschappij heeft zijn olie- en andere economische crisissen gehad. Wij inmiddels onze eerste identiteitscrisis. De tijden zijn veranderd, het leven heeft ons gehard. Laat ik vlug een dochter krijgen. Alvorens de maatschappij helemaal dol draait. Alvorens mijn geest gecorrumpeerd is. Laat ik mijn mooie herinneringen en al het goeds dat ik nog in me heb doorgeven aan wat mij het meest dierbaar is in dit leven. Mijn kind. Hopend op een evenzeer zorgeloze jeugd.

Niet zoals de moderne man. Steeds intelligenter, altijd maar meer techniek; doch langer in de wachtrij tussen lotgenoten. Overdag druk in de weer, 's nachts een glas whisky en de grote en kleine levensvragen. Carrière. Een respectabel man. Net wit pak. Het vertrouwde recept is oud. De patiënt vaker ziek. De rattenmolen draait voort. Elke nacht het verlangen om de misleidende spiegel te breken. Tot de ochtend komt. Hetzelfde ritueel. Dag na dag. Jaar na jaar. Het kind in jezelf reeds lang onderdrukt. Een moderne man. In een stad zonder kinderen. Zonder toekomst. Geen naïviteit, amper verwondering. Voldoende witte maatpakken. Grote grijze sedans. Enkel te onderscheiden aan de hand van hun nummerplaat.

Ergens halverwege geboorte en dood. Half Night.. Jeugdige onschuld en overmoed verloren. Hopend dat ook de laatste vonk niet helemaal uitdooft. Terug naar mijn oude Neighbourhood.
Remember our parent's bedrooms. Purify my mind. Laat me de wereld doorheen de ogen van een kind zien. Niet doorheen de ogen van een dode man.

Tijdens de eerste dagen van Mei. Vergezel me bij deze rit, vriend van weleer. Ook al betekent het voor jou niet half zoveel als voor mij. Laat me deze gevoelens met jou delen. Laten we nog eens naar ons pleintje gaan. Een bal trappen. Onze gekke maskers dragen. Praten over vrienden waarvan de namen reeds even vaag klinken als de herinneringen aan hun schalkse gezicht. Mijmer met mij over de verspilde uren. Youth is wasted on the young.

Morgen ga ik een brief schrijven naar mijn ware liefde. De brief naar de vrouw van mijn leven, ergens onderweg in de ratrace verloren. Of is mijn schrijven aan mezelf gericht? Naar mijn ware ik? Zal mijn zuivere hart morgen ontwaken? Of zal ik opnieuw wachten, tot er niets meer is om op te wachten? Later dan? Of nooit meer later? Sleeping is giving in. Hoe suïcidaal The Sprawl ook klinkt. Ergens moet er meer zijn dan dit. A place, where no cars go.

January is endless.

Rond deze periode van het jaar durft deze zin wel eens doorheen mijn hoofd spoken, de ideale gelegenheid om nog eens terug te grijpen naar WITC.

2007, de aanslagen in Madrid en London liggen nog vers in het geheugen. Er is nog geen sprake van een financiële crisis. De indie en post-punk revival is in volle bloei, dat jaar zullen zowat alle grote bands in het genre met een ijzersterk album op de proppen komen, in hun kielzog gevolgd door heel wat heerlijke kleinere releases. Bloc Party had in 2005 de wereld verblijd met Silent Alarm. So Here We Are gold als statement, een dijk van een album, meteen een maatstaf voor de post-punk revival generatie.

Tussenin werd ook nog het nummer Two More Years gereleaset, alweer een hoogtepunt in het toen nog jonge Bloc Party oeuvre. Dit vergeten nummer oversteeg zelfs het Silent Alarm materiaal zodat het verlangen naar de moeilijke tweede nog groter werd. Reeds eind 2006 kon je het album reeds –in slechte kwaliteit- downloaden en begin februari 2007 was het dan zover. De fysieke release van het lang verhoopte Weekend In The City. Starend naar de release kon men het evenzeer Waiting For A Miracle Part Two dopen, later zou blijken dat zowel thematisch als muzikaal er een nauwe verwantschap is met de desbetreffende Comsat Angels klassieker.

East London is a vampire. In opener Song For Clay verwijzen Kele en maats naar het boek Less Than Zero waarin de gelijknamige Clay de hoofdrol vertolkt. Nihilisme en decadentie in de jaren ’80. WITC biedt net hetzelfde, maar dan twintig jaar later.

Bij wijlen is dit album ook behoorlijk politiek getint. Zo zit Kele in Hunting For Witches gewapend op het dak van zijn huis, wachtend op het moment dat hij het als kleurling zal moeten ontgelden. In de nasleep van de Londense aanslagen, terreur en rassenhaat aangewakkerd door de media. In de intro hoor je korte stukjes uit diverse Britse journaals. Dit hoekige nummer ligt, losstaand van de minder abstracte tekst, nog het meest in het verlengde van Silent Alarm.

Waiting For The 7.18 is misschien wel het mooiste, of meest relevante nummer dat BP ooit heeft gecomponeerd. De perfecte omschrijving voor de dagelijkse sleur als (jong) volwassene. Het eindeloos wachten op de ochtendtrein in de neerslachtige januari maand, mijmeringen over gemiste kansen en momenten waarop het leven zoveel rooskleuriger leek. If I could do it again I’d eat more wild blackberries. Daaruit besluitend dat heden enkele fijne momenten al voldoende kunnen zijn –Give me moments. Veel meer rest er uiteindelijk niet. Het nummer mondt uit in de enige nog overbleven uitweg. Let’s drive to Brighton on the weekend. Escapisme in het nachtleven. Oorspronkelijk was dit nummer als ballad bedoeld.

Helaas valt ook dat escapistische nachtleven nogal tegen, zo kunnen we horen in The Prayer. Dit was tevens de eerste single uit WITC. Een behoorlijke stijlbreuk, r&b ritmes en een OK Computer solo, doch nog steeds aanwezig dat typisch hoekige geluid van Bloc Party. Een dot van een song, die me met bitterheid aan een andere escapistische nachtsong van het tragische Ou Est Le Swimming Pool doet denken, Dance The Way I feel. And some might exchange a glance. But keep pretending to dance zong AM op hun debuut. Toegegeven, de aapjes zijn speelser en spitsvondiger in hun teksten, terwijl Bloc Party naar een wat ernstigere vorm van diepgang streeft.

Uniform is haast een punk song. Hier klinkt Kele woedend als nooit tevoren, zowel de oppervlakkige jeugd als de gezagsdragers krijgen er flink van langs.

Met On wordt terug een versnelling lager geschakeld. Een bloedmooi sfeervol nummer over een fabrieksarbeider die zich, met de hulp van coke, op zaterdagavond ineens koning voelt. De twijfel uit The Prayer heeft, dankzij het cocaïne gevoel, plaats gemaakt voor euforie.

Where Is Home? Is het enige nummer waarover ik niet laaiend enthousiast ben. De haat en vertwijfeling kan ik wel plaatsen, mede door de gebeurtenissen in Kele’s omgeving, toch vind ik de raciale problemen net iets té dik in de verf gezet.

Gelukkig zorgt het daaropvolgende Kreuzberg alweer voor een kippenvel moment. Vervreemding in de grootstad, casual seks en alles wat erbij hoort doen Kele een Oost Londen – Oost Berlijn vergelijking maken. I have decided at 25 something must change. Ik was destijds 22 bij de release, dit zinnetje maakte nogal indruk. Dat doet het eigenlijk zeven jaar later nog steeds.

Vervolgens krijgen we twee breekbare goudeerlijke love songs. In I Still Remember wordt gerefereerd naar een biseksuele vriendschap/relatie, echter is het nummer van die aard dat het ieder van ons, losstaand van geaardheid, kan raken. Sunday beschrijft de hangover na een wilde stadsnacht.

Afsluiten doet Bloc Party met het suïcidale SRXT. Say Goodbye To Everyone You Have Ever Known zong Editors enkele maanden later. De zoektocht en vechtlust uit nummers als Kreuzberg, Uniform en On heft plaatsgemaakt voor wanhoop en overgave. SRXT is een donker slepend nummer, de band wou hiermee een soort Closer gevoel oproepen.

Op latere releases werd het disco georiënteerde Flux toegevoegd. Dit nummer werd zelfs een klein hitje en zorgde voor extra goede verkoopcijfers van WITC. Bloc Party stond aan de vooravond van de grote doorbraak. Het vervolg is ons allen bekend en doet er in retrospectie niet veel meer toe. De release van wat de blauwdruk van de nillies generatie is geworden, was toen al een feit. Hoezeer ik de rake observaties van The Streets en later Arctic Monkeys ook apprecieer, dit Bloc Party album is het ultieme tijdsdocument uit de post 09/11 maatschappij.

Aanvankelijk was Chvrches het bandje dat je wel eens kon horen op de (alternatieve) radio, heden zijn ze uitgegroeid tot één van mijn favoriete acts van het moment. Dit album verveelt nooit, mede door de constante kwaliteit. De eerste negen nummers zijn stuk voor stuk hoogtepunten. De combinatie van de lieflijke stem van Lauren en haar giftige teksten (Lies!) doet het uitstekend, vooral als dit alles wordt ingekleed door stuk voor stuk fijne elektropop composities.

De nummers met mannelijke vocals vind ik ook erg sterk, en tijdens een combinatie van beiden lijk je wel naar een uptempo versie van The XX te luisteren. Tether doet in de verte denken aan Cindy Lauper's Time After Time, alleen is dit nummer zoveel leuker dan de eighties variant. Science/Visions heeft een Anne Clark beat, Night Sky neigt naar eurodisco. Persoonlijk vind ik Recover -met zijn smeekbede refrein- nog het mooiste nummer op The Bones What You Believe.

Een light versie van Linea Aspera, maar wel een zeer lekkere. Bovendien is LA reeds dood, en heeft deze band, voor zover we kunnen hopen, een zeer mooie toekomst in het verschiet. Wie niet genoeg kan krijgen van Chvrches moet ook dringend achter het eerste Parallels album aan, nummers als Ultralight, Dry Blood (en bij uitbreiding het volledige Visionaries) zullen in de smaak vallen bij de Chvrches liefhebber.

Dit moet in de loop der jaren mijn vaakst gedraaide album zijn. Dit album leunt erg op de sound van The Cure en New Order. Niet enkel qua sfeer, het kan haast niet anders of het idee van No Human Can Drown/Take Me For A Walk is ontstaan na het luisteren van het gelijknamige Cure nummer. Jump out of time/walk into my dream, aan welk Pornography nummer doet dit denken?

Sinds New Order succes boekte met Blue Monday zijn er talloze acts die geen graten zagen om deze succesformule om te toveren tot basis van hun eigen sound. Laten we echter niet vergeten dat Blue Monday ook is beïnvloed door enkele disco nummers en dat de grote Robert Smith op zijn beurt, niet enkel muzikaal maar tevens tekstueel, leentjebuur heeft gespeeld bij NO ten tijde van Movement en zijn opvolger (The Walk, of de link tussen A Strange Day/Truth, en zo kunnen we nog even doorgaan).

En ondanks/dankzij de inspiratie van andere bands, de eerste twee albums van COX blijven voor mij volkomen uniek. Op dit album en op opvolger Medusa weten ze de perfecte snaar te raken. De muziek is donker/melancholiek, maar nergens opdringerig of lachwekkend theatraal zoals bij SOM, The Mission of andere potsierlijke acts. De teksten zijn vrij eenvoudig maar de kracht bestaat erin om met enkele tekstflarden, dit in combinatie met de dromerige haast hypnotiserende synths en ijle gitaren, behoorlijk tot de verbeelding te spreken en een sfeer neer te zetten die ik noch voorheen noch nadien heb teruggehoord bij andere bands.

A Day moet destijds een kleine cult classic zijn geweest, en als je het nu terughoort is het nog steeds een zeer relevant nummer. Het versnelde tempo en zelfs elektroclash sound (hoewel het genre nog lang niet bestond) waren voor die tijd best opvallend te noemen. Voor de liefhebbers, beluister eens hun nummer Going Round uit Subsequent Pleasures, zuivere elektroclash bijna twintig jaar alvorens er sprake was van het genre.

No Words kondigt zich meteen als een rustiger nummer aan. Out In The Night It Could Be Fun en vervolgens krijgen we het relaas van kriebels op de dansvloer. Geen enkele handendaagse band komt ermee weg, echter weet COX dit zodanig te verpakken dat het na al die jaren nog steeds een (dansvloer) juweeltje is. Hetzelfde geldt voor de daaropvolgende nummers, dezelfde formule wordt gebruikt en Cry In The Wind snijdt misschien nog iets dieper dan Stumble And Fall.

Stranger klinkt mysterieus, The Seventh Time zelfs ronduit dreigend. Het allermooiste nummers is misschien nog wel Equal Ways, alsware een hypnose die de vergelijking doorstaat met New Order's The Him. No Human Can Drown is een meer dan waardige afsluiter, een simpel haast lieflijk liedje maar o zo treffend, met dank aan The Cure' Walk.

De liefde voor dit album zit dus behoorlijk diep. En opvolger Medusa? Daar is nog een flinke scheut Bowie aan toegevoegd (Low). Voor zover het nog kan is die misschien wel nog iets straffer dan dit debuut.

Crystal Castles was me als naam al bekend, maar de echte appreciatie kwam na het nummer met Robert Smith. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde werd ik wel heel benieuwd naar de uitvoerder; het klonk als een jong bandje met een frontman wiens stem verduiveld goed op die van Smith leek. The Cure was geen mogelijkheid, Smith en co klinken al jaren slaapverwekkend en dit nummer klonk zo sprankelend... als The Cure in de beste dagen!

Over de tweede van Crystal Castles kan ik vrij kort zijn; als ze er naast zitten, zitten ze er ook écht naast; op hun best zijn ze meer dan genietbaar e nog vaker subliem.

Van de eerste vijf songs zijn er slechts twee goed, maar - je raadt het al -, deze zijn dan ook écht goed. Celestica is een zuiver, mooi dromerig popliedje. CC bewijst ook zonder luide feedback in staat te zijn tot het voortbrengen van mooie composities. Tweede prijsbeest is Baptism; CC op z'n best met een combinatie van dromerige en harde stukken. Die andere drie nummers; de opener en Doe Deer zijn net wat téveel herrie voor deze gezegende popjongen en één Sigur Ros is voor mij al meer dan genoeg.

Gelukkig valt nadien een constante kwaliteit te horen; Empathy en Suffocation zijn opnieuw vrij dromerig -ik had me de muziek van CC harder voorgesteld-, vrij softe sound met zweverige vocals en (elektro)gaze geïnspireerde muziek. CC doet me op hun meest melancholieke momenten wat denken aan oude Clan Of Xymox, ik weet niet of de band dat zelf als een compliment zou ervaren.

Vietnam klinkt als soundrack van een Koreaanse horrorfilm en Birds eerder als een ouwe Deathrock song voorzien van een flinke portie feedback en bliepjes.

Not In Love klinkt beter met de Smith vocals; al blijft het hoogtepunt van dit nummer (met of zonder Robert) het moment waarop de synths ons een fameuze uppercut bezorgen, meer dan raak!

Het voorlaatste nummer is gewoon een leuk en elektrodeuntje en wat de afsluiter betreft hoop ik aleen maar dat hiervoor niet écht een katje heeft moeten sneuvelen. Ik moest al eerder aan M83 denken (CC Violent Dreams vs In M83 In Church), mede door de afwisseling soft/hard en deze onheilspellende afsluiter had ook op de doomplaat van M83, Before The Dawn Heals Us, kunnen staan.

Conclusie : Dankzij die ouwe Smith één van de leukere acts uit de hedendaagse muziek leren kennen, er is leven na The Cure!

Zomer van weleer, zeggen en schrijven 2007. Laten we er niet hersenloos van uit gaan dat vroeger alles beter was, laten we het vooral staven met enkele concrete feiten. Het is zaterdag 30 juni 2007, als even voorbij het middaguur Amy Winehouse present tekent op het hoofdpodium van Rock Werchter. Nog vreemder dan het feit dat Amy er daadwerkelijk is, in relatief goede toestand, is het uur dat zij haar optreden mag komen verzorgen. Een dag eerder viel de eer te beurt aan Kings Of Leon, zij betraden de main iets voor 15h. Niet dat Amy of KOL bang zijn voor het donker, nee; deze vier dagen stonden danig veel grote namen en beloftes geprogrammeerd zodat er geen opwarmers of voorprogramma's waren. Headliners de hele dag door.

Het was een vreemde zomer. Haast dagelijks liepen renners tegen de dopinglamp in de Tour De France. Helemaal te gek werd het toen tijdens de avondetappe bekend raakte dat de gele trui, enkele uren na zijn triomftocht, door zijn Nederlands team naar huis werd gestuurd ten gevolge van het sjoemelen met whereabouts. Dat mijn grote kleine held Amets Txurruka werd uitgeroepen tot meest strijdlustige renner, is slechts een kleine persoonlijke voetnoot. Niettemin, het waren vreemde tijden.

Gelukkig was daar Editors. Met een album vol referenties naar dood, eenzaamheid en vliegtuigcrashes konden zij niet anders dan soelaas brengen. Reeds in het voorjaar werd de lead single Smokers op de wereld losgelaten. De hierbij horende mooie stilistische video (de zwanen op het meer!) deed mij, na het eindeloze Back Room plezier, reikhalzend uitkijken naar het volledige album. Vol verlangen kocht ik het schijfje.

Smokers is meteen zeer representatief voor de koerswijziging ten opzichte van The Back Room. Grootser, weidser, zelfs met een koor aan het einde. Ook een vollere sound, aanvankelijk was ik niet zo dol op de producer die eerder met Bloc Party en Snow Patrol had gewerkt.

Het grootste verschil zit hem in de teksten, en de manier waarop ze zijn geschreven. De nummers op het debuut worden gekenmerkt door losse, vaak half suggestieve zinnen en repetitief woordgebruik, zodat de luisteraar zichzelf een beeld moet vormen. An End Has A Start klinkt allesbehalve mysterieus; de teksten zijn zeer romantisch en niet meer voor meerdere interpretaties vatbaar. In the end all you can hope for Is the love you felt to equal the pain you've gone through. Your face in my hands is everything that I need.

Het oude recept, de afwisseling van down/uptempo songs is wel behouden. De ballads zijn meeslepend en kennen ideeënrijke wendingen, die mooie brug in The Weight of The World is daarvan een treffend voorbeeld. De uptempo songs zijn catchy met grootse refreinen en die mooie licht shoegazende gitaar van Chris Urbanowicz. Het titelnummer sluit aan bij kanjers als Munich en Blood, maar dan in een An End Has A Start kleedje.

Profetische woorden, want dit zou het laatste album zijn waarop Urbanowicz een prominente rol krijgt. Een groot gemis voor Editors, al kan ik zijn inbreng bij Spectors evenzeer waarderen.

De twee laatste nummers leunen eerder op piano, met name Spiders klinkt een stuk kaler dan de andere songs op het album. Editors klinkt als een stel doodgravers op zoek naar een lijk, schreef Humo destijds. Naar mijn mening, ookal vormt de dood het centrale thema, schuilt er wel degelijk hoop en licht in een merendeel van de nummers.

Hoewel ik het debuut verkies, stelde dit album niet teleur. Teleurstellen was sowieso geen optie in die tijd, door een resem aan sterke releases moest het materiaal sterk zijn, falen hoorde er niet bij.

Een week later zou Interpol (ik moet ze minstens één keer vermelden bij een Editors recensie) hun onvolprezen OLTA uitbrengen.

Het waren vreemde tijden. Misschien was destijds niet alles beter. Evenwel de popmuziek en de Tour De France. Als het al geen hoofdzaken zijn, minstens belangrijke bijzaken in een mensenleven.

Joy Division, en vooral diens dramatiek, was aanvankelijk een grote invloed voor het vroege Front 242 werk. Later ging men richting EBM, dit album zou ik nog eerder als Minimal Synth omschrijven, kille cold war muziek waar België in die tijd echt een een patent op had. Denk maar aan Snowy Red, early Neon Judgement, Twilight Ritual, Autumn en andere, jammer genoeg, vergeten Belgische acts.

U-Men is een ware cult-classic in het New Wave circuit, Kampfbereit een ander hoogtepunt. Dankzij de Bende Van Nijvel waren de Belgische jaren '80 nog wat killer. Front, in die tijd bekend omwille van hun agressieve optredens en militaire outfits, kreeg dan ook heel wat kritiek, een blad als Humo ging hier vrij ver in.

New Wave/Cold Wave sfeertje leefde vooral in Brussel. Voor liefhebbers of nostalgici is de verzamelaar B9 Brussels Coldwave 1979-1982 interessant materiaal.

Interpol's Our Love To Admire laat een ander geluid horen dan de twee voorgangers. De prominente bas is naar de achtergrond verwezen, en ook het stemgebruik van Banks is niet meer wat het was ten tijde van TOTBL. Toch klinkt dit album minder éénvormig dan Antics, op zich ook een sterk album, doch wordt hier meer gebruik gemaakt van sfeerelementen.

Pioneer To The Falls is misschien wel het beste nummer uit het volledige Interpol oeuvre. Samen met No I in Threesome het hoogtepunt op OLA, al dooft de kaars nergens helemaal uit, en indien ze dit wel even doet wordt dat ruim gecompenseerd met aflsluiters Wrecking Ball en Lighthouse, nummers die haast de soundtrack van een tragische western kunnen zijn. Hilarisch is ook het banale van de No I in Threesome lyrics, en hoe Interpol er toch in slaagt dit om te vormen tot een intens en sfeervol nummer. Ik herinner me ook nog de zeer fraaie video.

Interpol was altijd al een zeer consistente band. Jammer dat Banks zijn macho kant soms niet in bedwang kan houden tijdens het schrijven van zijn teksten. Pace Is The Trick is op zich een ijzersterk nummer, alleen jammer dat Banks het feestje deels verpest door ineens een you women, you have no self control in de strijd te gooien. Ander punt van kritiek is het soms ovedreven jatwerk van de band. De Chemistry-Where Is My Mind link is evident en nog te vergeven, maar The Lighthouse is een complete rip off van Pale Saints' Hair Shoes. Wie net als ik destijds eindeloos luisterplezier heeft ervaren bij het luisteren van dit album, doet er misschien beter aan de vergelijking niet te checken.

Interpol gaat terug op tour dit jaar. Hopen op een bezoek aan de lage landen en een nieuw album (al zal het zonder Carlos nooit meer hetzelfde zijn).

Met veel plezier herlees ik eens om de 2/3 jaar de eerste reacties bij een aantal albums uit de vroege jaren 2000 op MM. De verwondering en het eindeloze plezier dat mensen destijds bij dit album hebben ervaren, staat in schril contrast met het lauwe -ach het is wel ok- gevoel dat afdruipt van de laatste reacties.
Je kan er niet om heen, TOTBL is één van de belangrijkste releases uit het 2000-2010 tijdperk. Je had reeds The Strokes, en een aantal bandjes waren reeds in de marge bezig met de Post-punk revival, maar het was toch vooral dit album dat destijds insloeg als een bom.

TOTBL lijkt me niet eens een groeialbum. De eerste noten van Untitled raakten meteen de juiste snaar, een soort warmte-effect dat ik later nog bij weinig andere albums heb ervaren. Het desolate nachtgevoel van NY, bij uitbreiding elke grootstad, en de honger naar een nieuwe échte start wordt over de volledige lengte van het album uitgeademd. It's up to me now, turn on the bright lights.

TOTBL is een totaalplaatje, waarin zelfs de hoes een belangrijk onderdeel vormt van het gevoel dat het album kan teweeg brengen. Ondanks de vaak warme klanken is TOTBL een winteralbum, koude nachten van de ene underground pub naar de andere, op zoek naar het heldere licht. De onverklaarbare sneeuw in Roland zal de perceptie wellicht wat bijsturen.

Te statisch en te strak? Misschien, maar Interpol voert het hier naar perfectie uit en bovendien zijn er later 999 dance-punk bandjes bijgekomen, dus laat Interpol maar Interpol zijn. Say Hello is naar mijn mening zelfs uiterst funky. En voor wie een wat lichtere en meer disco georiënteerde Bright Lights wil is er The Killers' Hot Fuss.

Laten we op deze koude winteravonden een poging doen tot een evocatie van het TOTBL landschap van weleer.

Gisteren Maxïmo Park live aan het werk gezien, en meteen maar het nieuwe album aangeschaft. Ik had destijds een zwak voor deze band, met name het tweede album werd grijs gedraaid. Temidden van de indie revival was MP een fijn bandje dat net niet de populariteit haalde van Kaiser Chiefs, Franz Ferdinand enco. Ten onrechte, want de composities waren vaak ijzersterk, denk maar aan de opbouw van Our Velocity, en de songteksten bleken stukken beter dan laatstgenoemde bands, soms benaderden ze zelfs het niveau van The Streets of Arctic Monkeys.

Later stierf de indie revival een stille dood, zo ook de/mijn aandacht voor Maxïmo Park. Vorig jaar kwam Our Earthly Pleasures nog eens van onder het stof en dankzij de energie en rake songteksten kwam de interesse gedeeltelijk terug. Het nieuwe album, dit is de eerste luisterbeurt, klinkt zeer aangenaam. In reviews heeft men het (alweer) over meer van hetzelfde. Zelf heb ik indruk dat MP hier nieuwe wegen bewandeld, het springerige is bijna helemaal weg, een nummer als Brain Cells-fraai!- is iets wat we nog niet eerder hoorden van deze band ( Soundblasted and Set free komt misschien wel in de buurt).

Dit lijkt een aangenaam album te zijn geworden, waarvan de hoogtepunten zich vooral op het eerste deel bevinden. Zo zijn Lydia, en misschien nog meer Leave This Island, in mijn oortjes gewoon erg mooie nummers. Het luistert als een fijn gitaaralbum uit de tweede helft van de jaren '80. Hoewel live nog steeds een feest, dit is nooit anders geweest, slaagt MP er niet meer in om zelfs de Botanique uit te verkopen. Radio airplay zit er vandaag al helemaal niet meer in. Toch is dit , voor zij die nog interesse hebben in de band, een mooie aanvulling in de catalogus.

Net als Architecture & Morality is dit een zeer sterk album van OMD. Op ouderwetse wijze begint het album met een heuse popclassic, een synthriedel die iedereen wel kent, Enola Gay.
Ook Second Thought is een prima nummer, vooral de melancholieke intro kan mij bekoren. Vervolgens twee prima, wat meer lichtvoetige, popnummers.

Zwaartepunt van het album is het middenstuk, de ode aan Ian Curtis, Statues is een weemoedige slowtempo song gehuld in zwaar aangedikte synths waarin OMD (alweer) laat horen meer dan een gemiddelde 80's popband te zijn. Ook The Misunderstanding heeft dat mistroostige, hetzij meer in een dansbare en opzwepende vorm gegoten.

Enig punt van kritiek is het zevende nummer, The More I See You, dit valt hier nogal uit de toon en is imo een kleine misstap.

Dit wordt goedgemaakt door Promise, een nummer waarvan de intro als twee druppels water op die van TSOM's Alice lijkt en waar ik voorts ook wat Fad Gadget invloeden bespeur.

Save the best for last moeten de mannen hebben gedacht, als afsluiter krijgen we één van de mooiste albumstracks uit de 80's, het aan de mijnen refererende Stanlow. OMD is meester in sfeerzetting en het omzetten van een sound naar het gevoel/het onderwerp van een song, zie ook Sealand. Vooral die uithaal naar het einde toe is kippenvel.

Samen met A&M een essentieel album.

moving on to someone else
you're always open with yourself
but no one
I talk to no one
always falling short of help
I choose to take this by myself
and go
I just go

Het is alweer meer dan vijf jaar geleden dat Charles Haddon, zanger van het onfortuinlijke Ou est le swimming pool, zichzelf van het leven beroofde. Deze jongeman wist perfect de leef- en gevoelswereld van Generation Y te verwoorden, zie bovenstaande quote. De enige OELSP LP, The Golden Year, is een soort Unknown Pleasures van deze tijd, waarin Charles zijn demonen tevergeefs tracht te overwinnen.

Still, it hurts for me to leave you,
I'll do what all the cheats do, and bluff that I'll be fine
And hold on to all our memories
At least they can protect me from the sadness now inside

Hoewel het album niet eens een cult-classic is geworden, heeft het des te meer waarde voor zij die het sinds release datum in huis hebben. Met als hoogtepunt het onverwoestbare Dance The Way I Feel, waarin Charles ondubbelzinnig zijn eigen wanhoopsdaad aankondigt. Een dansvloer bom die elke zichzelf respecterende DJ in zijn set zou moeten opnemen.

Laten we nu nog maar even vijf en een half jaar terug gaan in de tijd.

And now imagine, none of this is real...

Dit album klinkt na meer dan 30 jaar nog steeds bijzonder fris. Een soort van angst pop maar dan met meer traditionele instrumenten (zelfs een orgeltje?) in vergelijking tot sommige andere acts uit die tijd die hun angsten ventileerden door synths.

De ritmesecties zijn om te smullen, zowat alles wordt bepaald door de drums en in mindere mate bas. Ondanks het dreigende en angstige karakter zijn de songs soms onverantwoord dansbaar, en de ritmes zeer funky. Het is een bijzondere combinatie, net deze elementen maken dit album uitzonderlijk goed. Kant A is beter dan kant B, maar dat heeft vooral te maken met het hoge niveau van de eerste vijf songs.

De mix van alle Comsats ingrediënten komt nog het best tot uiting tijdens het nummer Dark Parade (Sleep No More). Plak kant A van Sleep No more aan kant A van dit album en je hebt misschien wel het beste Post-punk album uit die periode.

Overigens is dit, of ze het nu ontkennen of niet, de ultieme inspiratie voor Bloc Party. De sfeer, de teksten, zelfs de fraaie hoes van dit album lijkt als twee druppels water op BP's Weekend In The City. Draai voor de aardigheid SRXT na Total War en hoor de gelijkenis.

Typisch één van die albums die enerzijds een niet te missen tijdsdocument zijn, en anderzijds nooit gedateerd zullen klinken.

Beste debuut van een Britse band ooit? Als dat al niet het geval is zal het niet veel schelen.

The House Of Love heeft ook een liedje ''The Beatles and The Stones''; wel als je een album als dit hebt gemaakt hoef je geen minderwaardigheidscomplex te hebben tegenover de groten.

Zelden heb ik een album/band gehoord met een dergelijk gevoel voor popmuziek.
Man To Child, wat een mooie gitaar op die breekbare tekst. Love In A Car; net als dat nummer al kippevel bezorgt gooien ze er nog een wondermooie outro tegenaan. Het lijkt alsof deze band de juiste muzikale feeling in elke vezel van hun lichaam heeft; enerzijds is er die eenvoud en anderzijds die uitzonderlijke schoonheid.

Sulphur met zijn schreeuw om hulp aan het einde. Hope; sfeervol schipperen tussen hoop en wanhoop; echter dergelijk nummer kan enkel een gevoel van hoop achterlaten. En dan heb ik het nog niet eens over verdronken vlinder Christine.

Excuses aan wie bovenstaand bericht net iets te lyrisch of te lovend vindt, maar hier is het imo even op zijn plaats.

And all I know for sure
All I know for real
Is knowing doesn't mean so much
When placed against the feeling
The heat inside
When bodies meet
When fingers touch

Bedankt Andrew om de kern van dit hondse bestaan zo treffend te schetsen. De enige wijsheid die ik zelf voor de volle 100% durf te onderschrijven.

All my words are secondhand and
Useless in the face of this

Een bewustwording bekend aan iedereen die ooit zelf eens iets heeft proberen schrijven. Dit is allemaal al eens eerder gedaan. Heeft mijn werk meerwaarde?

And I know the world is cold but
If you hold on tight to what you
Find you might not mind too much though
Even this must pass away

Wachtend op zijn volgende engel gooit Andrew er nog een wijsheid tegenaan. Dit stukje doet me steeds hieraan denken (The Sound) :

What holds your hope together
Make sure it's strong enough
When you reach the end of your tether
It's because it wasn't strong enough

En ookal zijn het (wellicht) mooie engeltjes, het zijn en blijven vreemde en naamloze engeltjes. De overgang van Angel naar Stranger is het absolute hoogtepunt in dit epos.

Ook dit nog uit Nine While Nine.

She said do you remember a time when angels
Do you remember a time when fear
In the days when I was stronger
In the days when you were here she said
When days had no beginning
While days had no end when
Shadows grew no longer I
Knew no other friend but you
Were wild
You were wild.....


Na al die jaren begrijp ik het, Andrew. Jij bent geen gothic, geen overschatte rockster, noch een clown. Jouw naam plaats ik tussen de betere schrijvers en filosofen uit de twintigste eeuw.