menu

Hier kun je zien welke berichten Johnny Marr als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Janet Jackson - Rhythm Nation 1814 (1989)

4,5
Voor mij is dit één van de allerbeste platen uit het genre "80s blockbuster albums" (je weet wel, zo van die hele grote, goedverkochte albums uit de tachtiger jaren waartoe ik ook juweeltjes als Born in the USA en Thriller reken).

Wat een heerlijk geheel zeg. De nummers die geen single of hit zijn vind ik ook heel sterk trouwens. Dan denk ik vooral aan The Knowledge en Livin' in a World (They Didn't Make). Maar zowat de helft is dus wel op single verschenen, dat kun je je anno 2019 toch niet meer voorstellen.

Om af te sluiten: wat blijft Rhythm Nation toch een absolute knaller, wat een banger, fantastisch nummer en voor mij haar allerbeste (mijn #1 van de afgelopen Greatest Hits-editie van Ms. Jackson, waarvoor nogmaals mijn dank aan catdog voor de hernieuwde kennismaking met dit toptalent).

Jimmy Page & Robert Plant - No Quarter (1994)

Alternatieve titel: Page & Plant Unledded

3,0
Als groot Zeppelinfan deze maar es beluisterd, het is de enige aan LZ gerelateerde cd die mn vader had. Ondertussen natuurlijk hun eerste zes albums in huis gehaald

Ik vind het een middelmatig album, vooral omdat ik Plant echt niet goed bij stem vind op dit album. Hij zaagt veel.

Het absolute hoogtepunt van dit album is wel de werkelijk prachtige versie van 'Thank You'. Kashmir is ook mooi uitgevoerd maar vind ik dus niet de climax, vooral omdat ze echt wel iets te lang doorgaan. De studioversie is onovertroffen.

Het dieptepunt is spijtig genoeg No Quarter, zoals hiervoor al een aantal keer is vermeld geweest. Verschrikkelijke zang. Schandalig dat ze dit op de plaat hebben gezet en hun ambum dan nog vernoemd hebben naar dit nummer. Ook hier: de studioversie...

De nieuwe nummers en die arabische probeersels vind ik meestal maar niks. Mooi iniatief wel. Toch nog een mooie 3 dus.

Judas Priest - Painkiller (1990)

4,0
Kijk gewoon alleen al naar de cover... het is een f*ing RoboCop-achtige stalen robot met ijzeren vleugels die een Harley berijdt, en die Harley heeft dan ook nog eens een drakenkop als stuur en draaischijven als wielen. Hoe episch kan je het hebben? Nu zijn de verwachtingen wel heel erg groot.

En die komen grotendeels wel uit, vooral de eerste 3 nummers zijn niet minder dan geniaal, voor de rest loopt dit album heerlijk. Ik weet niet wat Halford heeft genomen tijdens de opnamesessies voor dit album, maar zijn stem klinkt satanisch, krankzinnig en zo scherp als de wielen van de motor op de hoes.

Mijn favoriete moment is het begin van 'All Guns Blazing', met de a cappella noten van Halford die je raken tot in de diepste krochten van je ziel. Geniaal, meer valt er niet te zeggen. 'Hell Patrol' is dan wel m'n favoriete nummer van het album, buiten natuurlijk het titelnummer die niet echt overtroffen kan worden, en die ook waarschijnlijk wel de favoriet van iedereen is. Zo goed is dit nummer. En zo goed is die drummer! (de drums op dit album zijn echt waanzinnig).

Ik moet Screaming For Vengeance, Defenders Of The Faith en Sad Wings of Destiny nog in hun geheel beluisteren, maar dit zou zomaar eens het allerbeste Judas Priest-album kunnen zijn. Op mijn kopie staat het bonusnummer 'Living Bad Dreams', maar laat die aub links liggen. Hier klinkt de stem van Rob dan weer tenenkrommend. Voor de rest is dit een 90's klassieker.

Ik ga afronden met het eerder vermelde a cappella stuk uit 'All Guns Blazing':

Twisting the strangle grip
Won't give no mercy
Feeling those tendons rip
Torn up and mean