menu

Hier kun je zien welke berichten unaej als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Ketil Bjørnstad / David Darling / Terje Rypdal / Jon Christensen - The Sea (1995)

4,0
Vooreerst moet het gezegd dat zowel Ketil Bjørnstad als David Darling mij volstrekt onbekend waren toen ik het album in handen kreeg. Met Rypdal als gitarist had ik er echter vertrouwen in dat ‘The Sea’ de rust en de uitgestrektheid van het zeelandschap zouden kunnen vatten. Dat het album bij het label ECM werd uitgebracht, kon in die optiek geen toeval zijn.
De verrassing is echter dat Bjørnstad, Darling, Rypdal en Christensen evenzeer de ongebreidelde kracht en het overweldigende van een kolkende zee kunnen opwekken. Het typische ECM-geluid vloeit ook hier rijkelijk uit de speakers, maar het quartet geeft er een wonderlijke eigen dimensie aan.

Frappant is (in mijn ogen) dat elke muzikant ruwweg een bepaald aspect van de zee belichaamt. De zoete piano van Bjørnstad, die meestal de warme, harmonieuze composities inleidt, doet dienst als rustig wateroppervlak. De wispelturige cello van Darling vertelt wat onder het oppervlak gebeurt: nu eens gestaag meegaand, dan weer tegendraads en als een verre echo onder de troebele watervlakte. Christensen wil (volgens mij) eerder een houwvast zijn, en is het ankerpunt waaraan ons bootje los ronddobbert. Rypdal is tot slot de voorbode van de nakende storm: in zijn spel ligt altijd wel iets onguur te wachten op verkenning.
Vooral het samenspel tussen Darling en Rypdal is prachtig, terwijl Bjørnstad subtieler te werk gaat en zijn zweverige klanken heel secuur neerpoot. Christensen valt het minst op in positieve zin…maar zonder een anker kan je nu eenmaal niet op volle zee.

Desondanks begrijp ik sq’s aanmerking: op den duur smeren de muzikanten het sentiment nogal breed uit, maar eigenlijk vind ik dat voor een romantische plaat zoals deze niet storen.
‘The Sea’ is hunkering en verwondering tegelijk. Haast meesterlijk, deze verbazingwekkende wereld waarin je vredig kopje onder kunt gaan.