menu

Hier kun je zien welke berichten Capo Regime als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Ace Hood - Blood, Sweat & Tears (2011)

2,0
Na zijn eerste en ook grootste hit Cash Flow (in samenwerking met Rick Ross en T-Pain) werd Ace Hood gepresenteerd als het nieuwste paradepaardje van We the Best. Waarom ook niet? Het ging om een jonge jongen met een gretige flow en vrienden op de juiste plekken. Drie jaar en twee albums later heeft de rapper uit Florida zijn belofte echter nog steeds niet ingelost. Elke plaat bevat wel één of twee singles die aanslaan, maar het geheel weet nooit te overtuigen. Dat de muziek toegankelijk klinkt is niet de boosdoener, het is de afgezaagde uitvoering die Gutta (2008) en Ruthless (2009) hebben tekortgedaan. Onlangs bracht Ace Hood zijn derde plaat uit: Blood, Sweat and Tears, waar de succesvolle knaller Hustle Hard op staat, maar helaas begaat de rapper weer dezelfde fout.

De reden dat Hustle Hard het zo goed bij het Amerikaanse publiek en in de clubs heeft gedaan is overigens makkelijk te verklaren. Ace Hood heeft een snelle flow en een agressieve manier van articuleren, waardoor hij altijd een dreigende toon in zijn stem heeft. De beangstigende melodieën en snoeiharde drums van producer Lex Luger passen hier uitstekend bij. Maar dat iets werkt, betekent natuurlijk niet dat je als artiest hetzelfde trucje tot in den treure moet herhalen. Helaas doet Ace Hood dit wel, en zijn Hustle Hard, Hustle Hard (Remix), Go N’ Get It en Errrthang nagenoeg klonen van elkaar. Omdat het album maar twaalf nummers telt is dit meteen eenderde van de plaat en dus blijft er maar weinig ruimte over voor andere type muziek.

Op de plek die nog over is op de plaat, gooit de rapper het op een gevoeligere toer. Op nummers als Body 2 Body, Letter to My Ex en Beautiful wil Ace Hood sentimenteel overkomen, wat niet bepaald goed werkt. De beats passen zich aan aan de romantische thematiek en ook de refreinen van Chris Brown en Kevin Cossom helpen een handje mee, maar het nog steeds beklemmende stemgeluid van de rapper vloekt telkens met de rest van het nummer.

Ace Hood heeft naast een paar singles en enkele sterke gastbijdragen eigenlijk vooral teleurstellend weten op te treden. Toegankelijke muziek is geen probleem mits het goed is uitgevoerd, maar daar slaagt de jonge rapper telkens niet in. Zijn raps komen op harde hood-tracks goed uit de verf, maar helaas kopieert hij gemakzuchtig het geluid van één goed werkend nummer. En dat haalt het hele album onderuit. Wanneer hij zijn luisteraars iets anders wil voorschotelen, faalt hij volledig omdat hij op gevoelige nummers als een vis op het droge is. Na al deze toch wel mislukte albums mag worden geconstateerd dat Ace Hood naar alle waarschijnlijkheid zijn belofte nooit zal inlossen.

Bron: Hiphopleeft

Ace Hood - Ruthless (2009)

1,5
Ace Hood wist in 2008 de aandacht op zich te vestigen met de single Cash Flow; een samenwerking met Rick Ross en T-Pain. De protégé van DJ Khaled, die getekend staat bij We The Best en Def Jam, wist met zijn debuutalbum Gutta minder hoge ogen te gooien dan met eerdergenoemde single. De plaat stond bol van de clichés, op tekstueel en productioneel gebied: de raps gingen over het harde leven en geld, de muzikale ondersteuning kwam niet verder dan middelmaat. Eén jaar na deze teleurstelling is het met Ruthless tijd voor het tweede wapenfeit van Ace Hood.

Het eerste wat opvalt aan de cd is het leger van bekende muzikanten dat is opgetrommeld om Ace Hood bij te staan. De rapper is slechts op drie nummers alleen te horen en wordt onder meer gesteund door Ludacris, Akon, T-Pain, Birdman en Rick Ross (tweemaal). Dat Ace Hood in zijn eentje zijn mannetje niet staat is ook zeker te horen. Op bijna elke track is hij als gastheer niet te onderscheiden en moet hij veel te vaak in de schaduw van zijn collega's schuilen. De schreeuwerige flow van de jonge rapper is meestal het laatste wat de luisteraar bijblijft, en naast de technisch simpele raps zijn ook de onderwerpen die aangesneden worden van mijlenver te voorspellen. Geld fungeert als rode draad: eerst wordt het tekort aan geld besproken en later wordt gekeken naar hoeveel geld er in de toekomst verdiend kan worden.

Op productioneel gebied lijkt Ace Hood te kiezen voor de beats die al op het menu stonden bij zijn vorige album en speelt hij redelijk op veilig. De bombastische en commerciële producties zijn rijk aan geluid, maar arm aan emoties. Er is geen connectie te voelen tussen de woorden die uit de mond van de rapper komen en de muziek die ze vergezelt. The Inkredibles en The Runners, die het album van de instrumentale muziek voorzien, staan bekend als hitmakers, maar lijken op dit album nogal op de automatische piloot te werk te zijn gegaan.

Ruthless is een album dat bij de artiest in kwestie weinig lijkt los te maken en daarom de luisteraar ook geen seconde zal raken. De tracks zijn amper het noemen waard, omdat ze het ene oor ingaan om zich zo snel mogelijk naar de uitgang te begeven. De waslijst aan gastartiesten is ingezet om het tekort aan kwaliteit bij Ace Hood te maskeren, maar het heeft een negatief effect op de hoofdartiest gehad. In plaats van af te leiden van de tekortkomingen van de hoofdact, stelen de hulpmuzikanten de show en laten weinig aandacht over voor Ace. Na twee albums kan men wel concluderen dat Ace Hood niet zo goed is als DJ Khaled beweerde en dat er twee keuzes op zijn pad liggen: op deze manier doorgaan en weinig succes bereiken, of een hele nieuwe weg inslaan en de creativiteit zijn gang laten gaan.

Bron: hiphopleeft.nl