menu

Hier kun je zien welke berichten Capo Regime als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

WC - Revenge of the Barracuda (2011)

3,0
Al sinds begin jaren negentig is hij bezig met muziek. Vooral als gastartiest, maar ook als onderdeel van Westside Connection, Low Profile en WC and the Circle wist hij zich als rapper met een gretige flow en overtuigende delivery te onderscheiden. Op zijn soloprojecten deed hij het tevens aardig, met name op de tracks waarbij hij met andere artiesten samenwerkte. Na vier jaar aardig stil te zijn geweest komt WC met zijn vierde soloplaat Revenge of the Barracuda.

Voor het productiegedeelte is WC voornamelijk afhankelijk van het duo Hallway Productionz. Het tweetal heeft in het verleden aan onder andere Laugh Now, Cry Later en Guilty by Affiliation gewerkt en staat dus garant voor een Westcoast-geluid. Door middel van funky synthesizers en stuiterende baslijnen wordt er zeer levendig een Californisch sfeertje geschetst. WC rapt alleen over het gangsterbestaan, khaki’s en Chuck Taylors waardoor je je bijna in L.A waant en de karakteristieke Lowriders onder de palmbomen voor de geest kan halen. Helaas zijn de teksten en de flow van de rapper te eentonig voor een heel album, en dus moet hij gaan leunen op zijn gastartiesten - en dat is waar het misgaat. Bij Guilty by Affiliation kon WC nog een heel album rekenen op de ondersteuning van Ice Cube, maar laatstgenoemde is op Revenge of the Barracuda slechts op één track (You Know Me) te horen. De andere gasten zoals Daz, Kurupt en Kokane zijn misschien tekenend voor Westcoast-hiphop, maar klinken op dit album oninteressant en zijn niet van toegevoegde waarde.

Revenge of the Barracuda is een aardige plaat, die na een paar luisterbeurten haar weg naar de cd-speler helaas niet snel meer zal vinden. De sfeervolle producties zijn zomers en doordrenkt van het G-Funk-geluid. WC weet met zijn straatraps en heel eigen manier van flowen goed van de muzikale ondersteuning gebruik te maken. Het enige probleem is dat de vocalen al snel in herhaling te vallen en saai worden. Ice Cube en Maylay weten de rapper nog een helpende hand toe te reiken, maar de overige gastartiesten klinken afgezaagd en suf, waardoor het album nooit echt spannend wordt. Ondanks het matige niveau van het geheel, is het wel prettig om bij de hoogtepuntjes voor even de oude G-Funk-flair te proeven.

Bron: Hiphopleeft

Wiley - 100% Publishing (2011)

3,5
Wiley wordt door velen gezien als één van de grondleggers van grime, maar in 2008 werd hij bekritiseerd op het verloochenen van zijn wortels op het album See Clear Now, en voornamelijk met diens hitsingle Wearing My Rolex. De Londenaar zou een pop/house-sound hebben aangenomen om meer in de schijnwerpers te komen. Sindsdien is hij met een charmeoffensief bezig. Hij verbrak zijn contract met Asylum en startte het eigen label Eskibeat Recordings. Daarna bracht hij de plaat Race Against Time zelfstandig uit en zette hij veel gratis muziek op internet. Maar iedereen wachtte op 100% Publishing, een plaat waarop Wiley in tegenstelling tot vroeger alles zelf doet, van rappen tot afmixen. Toch presteerde het album slecht in de UK-charts (nummer 76), wat zeker niet in verband staat met de kwaliteit van de muziek.

Wiley klinkt namelijk als vanouds: zijn wat kale producties ademen grime uit. De diep bassen, elektronische melodieën en rappe breakbeats geven allemaal een ouderwets gevoel aan de muziek. Toch blijft Wiley vooral sterk met zijn vocalen. Hij wisselt serieuze, persoonlijke nummers (Wise Man and His Words, Talk About Life) af met het gebruikelijk gepoch (Boom Boom Da Na, Numbers in Action), maar eigenlijk dringt de inhoud van de woorden niet door. Hij steelt de show voornamelijk met zijn strakke flow en perfecte timing. Elk woordje lijkt moeiteloos op zijn plek te worden neergezet en de snelheid van de beats wordt maar al te makkelijk bijgebeend.

Het blijft knap dat Wiley helemaal in zijn eentje kwalitatief goede muziek weet te maken, maar het concept van het album is meteen ook de achilleshiel van 100% Publishing. De beats zijn allen van dezelfde hand en hebben daardoor allemaal wat van elkaar weg. Er is maar één gastartiest die Wiley bijstaat (Daniel De Bourgh), wat tot gevolg heeft dat Wiley de hele tijd aan het woord is. Hierdoor wordt zelfs zijn ijzersterke flow op den duur helaas wat monotoon.

Alle strubbelingen met zijn fans en zijn label hebben Wiley gemotiveerd om een album te maken waar hij alle touwtjes in handen heeft. De verwachtingen waren bij sommigen hooggespannen, maar voorlopig heeft 100% Publishing niet de gewenste impact gehad. De reden hiervoor is onduidelijk, omdat het haar doel grotendeels vervult. Wiley temt op het album rappe, grauwe grimebeats als vanouds, en laat zien op alle vlakken van het vak te kunnen excelleren. Het enige jammere is dat hij zichzelf in de vingers snijdt met zijn concept: hij wil als enige in de schijnwerpers staan, en dat maakt het geheel wat eentonig.

Bron: Hiphopleeft

Wiz Khalifa - Rolling Papers (2011)

2,5
Wiz Khalifa debuteerde in 2006 met Show and Prove, maar kende met de single Say Yeah pas een jaar later zijn grote doorbraak in de V.S. Sindsdien heeft hij een stijgende lijn weten vast te houden met één album (Deal or No Deal) en nog wat mixtapes. In Nederland is de jonge rapper echter niet zo lang bekend. Toch is zijn concert in de Melkweg maanden van tevoren uitverkocht. Waarom? Eigenlijk door één nummer (Black & Yellow) dat een immense hype om Wiz Khalifa heeft aangewakkerd. Doordat deze track voor velen de eerste kennismaking was, wordt de nieuwe plaat Rolling Papers als debuut behandeld en zijn de verwachtingen hooggespannen.

Op al zijn platen heeft Wiz het eigenlijk over hetzelfde: geld, vrouwen en heel veel wiet. Door de beheerste manier van rappen en bijna hypnotiserende stem van de jonge artiest wordt de eenzijdigheid hem vergeven. Het is vooral bij de beats dat er een grote verandering ten opzichte van het oude werk heeft plaatsgevonden. Daar rapte hij vooral op rustige, zweverige producties die je ook zonder verdovende middelen in een trance wisten te brengen. Maar na het succes van Black & Yellow heeft Wiz Khalifa veel van zijn oude beatbakkers de rug toegekeerd en kiest hij voor het geluid van Stargate, die aan de basis van deze hit stond. Rolling Papers staat dan ook vol poppy synthesizerproducties die stuk voor stuk veel te vrolijk klinken. De meerderheid van de beats lijkt een soort twinkeling in zich te hebben waardoor Wiz amper serieus is te nemen. Gek is dat niet als je nagaat dat Stargate in het verleden voornamelijk heeft samengewerkt Ne-Yo en Rihanna. Daarnaast dragen alle gezongen refreinen van Wiz Khalifa bij aan het Top40-geluid van het album.

In tegenstelling tot wat men misschien had verwacht, staan er maar weinig samenwerkingen op Rolling Papers. Op slechts drie tracks roept Wiz Khalifa de hulp in van een buitenstaander (Too $hort, Curren$y en Chevy Woods). Alle drie de artiesten hebben een geluid dat erg van Wiz verschilt en ze bieden hiermee een noodzakelijke afwisseling op zijn stemgeluid. Jammer is wel dat de gastbijdragen beperkt zijn en ze om die reden de eentonigheid van de muziek maar in mondjesmaat kunnen tegengaan.

De eerste plaat van Wiz Khalifa bij een groot label mag best een kleine deceptie worden genoemd. De rapper heeft duidelijk zijn geluid aangepast om bij het publiek aan populariteit te winnen. In het verleden wist hij met zijn kalme raps en chille beats nog een rustig sfeertje te schetsen. Op Rolling Papers rapt hij nog weliswaar over hetzelfde, maar de blije producties gooien een veel te zoetsappig sausje over het geheel heen. De Stargate-stempel die op deze plaat staat gedrukt maakt het instrumentale gedeelte - op een enkele uitzondering na - ook geschikt voor een willekeurig zestienjarig zangeresje. Het is te hopen dat Wiz Khalifa ook wat van zijn oude werk in de Melkweg opvoert, zodat ook de fans van het eerste uur zich nog enigszins kunnen vermaken.

Bron: Hiphopleeft