menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / MusicMeter Prog Top 300 - de ontknoping

zoeken in:
avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
279

Roger Waters - What God Wants (part 1) [6:00]

(afbeelding)

Amused to Death |1992 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: vigil

Het schrijven van een lekker cynisch tekstje kun je aan Roger Waters wel overlaten. Amused to Death, waar dit nummer op staat, is tekstueel toch wel een uitmunted schijfje. Muzikaal ook wel trouwens. Dat gezegd hebbende, moet ik toch constateren dat deel één van What God Wants één van de mindere nummers is van het album. Het komt nogal staccato op me over door de langzaam dreunende ritmesectie. De positieve dissonant (contradictio in terminis, ik weet het) wordt gevormd door het opvallende gitaarspel van Jeff Beck die het nummer nog een beetje kleur geeft. Het nummer is na het intro de eerste track op het album. Daarna wordt het alleen maar beter. (uffing)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
278

The Reasoning - The Nobody Effect [7:04]

(afbeelding)

Adverse Camber |2010 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Startlijst

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
277

UK - Carrying No Cross [12:20]

(afbeelding)

Danger Money |1979 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: uffing

Natuurlijk zullen de echte prog-puristen in negen van de tien gevallen hun voorkeur hebben voor het onvolprezen debuutalbum van deze supergroep. Het beste U.K. nummer aller tijden is in mijn beleving echter het schitterende slotnummer van 'Danger Money'. Het nummer kent een opbouw die zijn weerga niet kent. Als na een aanzwellend begin John Wetton 'Stop' roept, weet je al dat er iets moois aan gaat komen. Vervolgens wordt je vier-en-een-halve minuut lang op een aantal sfeervolle zanglijnen op een mooi toetsentapijtje getracteerd. Maar daarna? Man, wat een instrumentale krachtpatserij komt hier voorbij zeg! Eddie Jobson gaat helemaal los op een manier zoals alleen hij dat kan. De laatste twee minuten zorgen voor een prachtig emotioneel slotakkoord. Wat een topnummer. (uffing)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
276

Radiohead - Paranoid Android [6:23]

(afbeelding)

OK Computer |1997 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: echoes

De mini rock opera van Radiohead. Magistraal stuk muziek dat vele kanten op gaat, maar toch een prachtig geheel vormt. Geweldige grooves en sounds, maar bovenal één brok emotie.

Venijn, agressie, melancholie.

Paranoid Android neemt je mee op een relaxte, groovy trip, pakt je dan bij je lurven en schudt je helemaal door elkaar. Het laat je schreeuwen en huilen om je vervolgens bij te laten komen in een euforische trance waarna de boel dan uiteindelijk nog één keer los barst.

Wat moet dit een energie kosten om te spelen. Het kost al zoveel energie om het te luisteren. Maar het werkt als een therapie. Het zuivert je. Razend knap hoe ze dat voor elkaar krijgen. (echoes)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
275

Pinnacles - Better Than the Enemy [8:05]

(afbeelding)

Automation |2014 | Verenigde Staten

Genomineerd door: Papartis

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
274

Transatlantic - Into the Blue [25:11]

(afbeelding)

Kaleidoscope |2014 | Verenigde Staten

Genomineerd door: jasper1991

Transatlantic blijft voor mij een van de weinige bands die met recht het predicaat 'supergroep' verdient, want wat brengen deze heren toch een geweldig muzikaal vakmanschap aan het voetlicht.
Je moet natuurlijk houden van de lang uitgesponnen nummers, de bombast, van de composities die maar voortduren en geregeld alle kanten uitgaan, waardoor je nauwelijks rust krijgt. Maar als je er van houdt is er nauwelijks een band te bedenken die het beter tot uitvoer kan brengen.

En Into the Blue is zo'n nummer dat al deze kanten van Transatlantic weer in optima forma laat zien. Het begint liefelijk met strijkers, maar verder gaat het nummer alle kanten uit. Ze balanceren in hierin geregeld op het randje van 'too much' en daarbij hoort het ook dat je af en toe over dat randje gaat, maar dat stoort me niet. Ze laten ook graag horen waar ze muzikaal allemaal in staat zijn op de afzonderlijke instrumenten. En hoewel ingetogen niet een woord is (zelfs niet in de rustige stukken), wat ik gauw aan Transatlantic zal koppelen, staat al die muzikale krachtpatserij wel altijd in dienst van het nummer. En dus word je gedurende 21 minuten meegenomen op een trip waar je van alles voorbij hoort komen en wat toch als een geheel en één nummer aanvoelt en geen moment saai is, of echt indut. De afwisseling tussen de stemmen helpt daarbij. Daarbij een speciale vermelding voor de vocale bijdrage van Daniel Gildenlöw (volgens mij de eerste keer in Transatlantic voor hem), die ook nog eens een prachtige emotie in het nummer weet te leggen op een moment dat je eigenlijk denkt dat het nummer afgelopen is (en dan nog een kleine vijf minuten duurt ).
Natuurlijk kun je dit nummer met de beste wil niet vernieuwend noemen en dat hoeft ook niet altijd. Wel is het op een heel hoog niveau o zo goed gedaan en o zo lekker. (Bonk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
273

Mona Lisa - Créature de la steppe [9:44]

(afbeelding)

Avant qu'il ne Soit Trop Tard |1977 | Frankrijk

Genomineerd door: Brunniepoo

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
272

Renaissance - Mother Russia [9:19]

(afbeelding)

Turn of the Cards |1974 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: musicborst

Ieder zelf respecterend rockbandje doet het vroeg of laat, een concert in samenwerking met een klassiek orkest. Renaissance doet niet anders en is voor mij wat dat betreft niet te overtreffen. Mother Russia is voor mij de kers op de taart in hun repertoire. Ik kan geen andere song bedenken waar rock en klassiek zo in elkaar verweven zijn en mocht er iets in de buurt komen maakt Annie Haslam wel het verschil. Een stem van een engel die tegenwicht geeft aan de bombastische muziek die bol staat van de spanning en drama in een compositie waarmee je je ook in Rusland waant en mee laat lijden in de donkere dagen van het communisme. (musicborst)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
271

White Willow - Paper Moon [6:45]

(afbeelding)

Sacrament |2000 | Noorwegen

Genomineerd door: Casartelli

White Willow hoort bij de grotere namen uit de Noorse progscene. Zoals vaker bij de Scandinavische progbands uit de jaren '90 wordt op een solide basis uit de jaren '70 verder gebouwd met die kenmerkende melancholieke klanken, waar ongetwijfeld de donkere winters uit die contreien iets mee te maken hebben. De spookachtige toetsensound is vermoedelijk het meest onderscheidende element van White Willow en het gezochte avontuur verzandt soms wel eens wat in vrijblijvendheid. Paper Moon is wellicht hun meest traditioneel-symfonische nummer en, of het zo moet zijn, wat mij betreft ook hun beste. (Casartelli)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Even een overzichtje tussendoor:

271. White Willow - Paper Moon
272. Renaissance - Mother Russia
273. Mona Lisa - Créature de la steppe
274. Transatlantic - Into the Blue
275. Pinnacles - Better Than the Enemy
276. Radiohead - Paranoid Android
277. UK - Carrying No Cross
278. The Reasoning - The Nobody Effect
279. Roger Waters - What God Wants (part 1)
280. Fates Warning - The Ivory Gate of Dreams
281. Van Der Graaf Generator - My Room (Waiting for Wonderland)
282. The Mighty Bard - I Know
283. Katatonia - In the White
284. La Coscienza di Zeno - Gatto Lupesco
285. Mystery - Wolf
286. t - The Aftermath of Silence
287. Earth and Fire - Storm and Thunder
288. Sylvan - In Between
289. Uriah Heep - Return to fantasy
290. Jethro Tull - Aqualung
291. Phish - Time Turns Elastic (#9)
292. Aragon - Rocking Horse
293. Resistor - Mimosa
294. Tool - Schism
295. Agalloch - In the Shadow of Our Pale Companion
296. Pallas - The Blinding Darkness
297. Led Zeppelin - The Battle of Evermore
298. Dream Theater - Scarred
299. Van Der Graaf Generator - The Undercover Man
300. Tony Banks ft. Fish - Another Murder of a Day

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
270

Opeth - The Grand Conjuration [10:21]

(afbeelding)

Ghost Reveries |2005 | Zweden

Genomineerd door: jasper1991

De Opeth-liefhebbers vallen uiteen in drie kampen. Een groep die vooral van het harde en ‘vroegere’ werk houdt, wat toch duidelijk metal-georiënteerd was en een kamp wat vooral van het meer recente, rustigere en meer prog-georiënteerde werk houden, zonder de grunts. Ik heb het idee dat het derde kamp het kleinst is, maar daar behoor ik toe; de groep die beide kanten van Opeth eigenlijk wel heel goed kan waarderen.

Dit is zo’n nummer waar je de verschillende kanten en kwaliteiten van Opeth wel hoort, maar wat nog overduidelijk onder de harde kant valt te scharen.
Over de grunts kun je natuurlijk vallen, maar ik vind Mikael Akerfeldt echt een ongekende zanger. Ook in dit nummer laat hij horen dat hij vocaal gezien een enorme kracht heeft en zowel goed ‘clean’ kan zingen, als dat hij kan grunten op een manier, dat het goed muzikaal gedaan is en helemaal bij het nummer past. Ik ken geen betere grunter, maar dat kan ook aan mijn gebrek aan kennis van de metal liggen .

Wat verder opvalt, naast o.a. het geweldige gitaarwerk, is het gebruik van toetsen, waaronder de Hammond. Het onderscheidt zich daarmee van vele andere metal (en overigens worden de toetsen ook wel wat anders gebruikt binnen de ‘reguliere’ prog ). Wat dat betreft was de muziek wel meer onderscheidend dan dat wat ze nu maken.

Heerlijk nummer dit, voor mij het hoogtepunt van Ghost Reveries! (Bonk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
269

The Lens - Frost & Fire * (26:30 tot 32:56) [6:24]

(afbeelding)

A Word in Your Eye |2002 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Salvadore

In 2002 was daar ineens een nieuw bandje, genaamd The Lens. Of nouja, nieuw... het album A Word in Your Eye bevatte twintig jaar oude opnames van ene Mike Holmes op gitaar en ene Martin Orford op toetsen - inderdaad twee heren die later de band IQ zouden vormen. Op dit nummer drumt ook nog ene Paul Cook mee (inderdaad van datzelfde IQ). Deze nummers waren vrijwel allemaal instrumentaal. Frost & Fire is in elk geval niet de uitzondering op die regel en nog in het stemmige begin, nog in het meer rockende laatste stuk is het moeilijk vingerwijzingen naar die latere grote neoprogband te ontdekken. (Casartelli)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
268

Wolverine - Into the Great Nothing [8:36]

(afbeelding)

Communication Lost |2011 | Zweden

Genomineerd door: Bonk

Wolverine is voor mij een band die een veel groter podium verdient dan dat ze tot nu toe krijgen, want wat maken deze mannen toch een geweldige mooie en intense muziek. De band heeft zijn roots in de metal liggen en dat valt ook te horen in de stevige basis, maar er ligt een lekkere dikke melodieuze saus over heen. Het album Communication Lost staat vol met dergelijke geweldige composities, dus geef dat album een kans als je hier van kunt genieten.

Vrolijke muziek kun je het niet noemen, maar dat hoeft ook niet. De heerlijke gitaarriff en de intens zingende Stefan Zell trekt je steeds meer ‘het grote niets’ in. Want duister valt de muziek wel te noemen. De prachtige tekst biedt ook geen ‘lichte’ kijk op het leven.

Values of life changed currency somehow
Pockets lined with greed and shallow smiles of need
Somewhere we lost sight of who we are
Now more is more, less is nothing

All we need is ‘need’, a glass full of ‘me’
As we toast to madness we find fulfillment in
All this wealth is deafening, deafening our minds
As we all stray further into the great nothing (Bonk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
267

Steve Rothery Band - Morpheus [7:55]

(afbeelding)

The Ghosts of Pripyat |2014 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: vigil

Een instrumentale track van deze gitarist van Marillion, in samenwerking met ex-Genesis gitarist Steve Hackett. Een atmosferisch, loom nummer met mooie gitaarklanken. Precies wat je zou verwachten van een solo-nummer van Rothery. Pink Floydishe soundscapes maar toch met genoeg eigen smoel door de herkenbare gitaarsound van Rothery. (Ozric Spacefolk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
266

Transatlantic - My New World [16:16]

(afbeelding)

SMPT:e |2000 | Verenigde Staten / Zweden / Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Rudi S

Zo op het eerste gehoor lijkt supergroep Translantic hoofdzakelijk het kindje van Neal Morse. Vocaal en compositorisch is zijn inbreng het grootst. Op het eerste album SMPT:e is het echter een compositie van Roine Stolt die de show steelt. In de coupletten moet ik dan ook regelmatig aan The Flower Kings denken. In de refreinen hoor we de hand van Neal Morse wel weer terug.

Als er één band is die grossiert in lange nummers is het natuurlijk Transatlantic. Ook My New world duurt ruim 16 minuten en is daarmee niet eens één van de langste nummers van deze band. Deze 16 minuten zijn in een oogwenk voorbij want er gebeurt zo veel hier. Het lange instrumentale intermezzo swingt als een tiet en is de opmaat naar een grootse finale. Op het album gaan de laatste tonen van dit nummer over in een fenomenale Procol Harum cover, maar dat is weer een ander verhaal. Wellicht voor een nieuwe progladder..... (uffing)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
265

Peter Hammill - In the Black Room [10:55]

(afbeelding)

Chameleon in the Shadow of the Night |1973 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Misterfool

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
264

Dream Theater - The Great Debate [13:45]

(afbeelding)

Six Degrees of Inner Turbulence |2002 | Verenigde Staten

Genomineerd door: jasper1991

Uit de tijd dat Dream Theater nog wel eens iets experimenteels deed. En dan nog een (poging tot een) nummer met maatschappelijke relevantie ook: The Great Debate luistert als een collage van meningen en meninkjes (uitgesproken met die typische Amerikaanse televisiegewichtigheid) voor en tegen het gebruik van (embryonale) stamcellen voor medische toepassingen. Ter verhoging van de feestvreugde zitten alle voorstanders in je ene geluidsbox en alle tegenstanders in de andere. En dan af en toe wordt er ook nog gewoon wat gezongen, gewoon met een melodie en zo. Dit alles is geplaatst op een serie typische Dream Theater riffs met een relatief laag clichégehalte. Het is niet het soepelst wegluisterende Dream Theaternummer, maar meer dan tien jaar na dato kunnen we wel stellen dat The Great Debate evenzeer een blijvertje is als het onderwerp van het nummer. (Casartelli)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
263

The Gathering - Waking Hour [5:38]

(afbeelding)

Home |2006 | Nederland

Genomineerd door: da dude

De samenwerking tussen Anneke van Giersbergen en de rest van The Gathering eindigde met het fantastische album Home. We hebben inmiddels kunnen vaststellen dat de band nog wel enigszins in de buurt van de glorietijd heeft kunnen blijven maar dat Anneke solo een toch wel... ehm... heel andere kant opgegaan is. Enfin, de metaldagen zijn op Home reeds lang voorbij en dat horen we ook hier: stemmig pianospel over een grimmig elektronisch riffje en later minimalistisch swingende drums... en dan die stem die dat prachtige refrein draagt. Een van hun beste nummers. (Casartelli)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
262

Albion - Particle of Soul [10:17]

(afbeelding)

The Indefinite State of Matter |2012 | Polen

Genomineerd door: Papartis

Deze Poolse band verdient het om meer waardering te krijgen.
Deze band maakt prachtige nummers met veel Gilmour achtige gitaarsoli.
Voor de liefhebbers van Neo-prog is deze band zeker een luisterbeurt waardig.
Albion, een prima band met mooie nummers en prachtige gitaar soli.
Mijn favoriete album is Wabiac Cienie uit 2005.
Dit album is nog in het Pools gezongen, wat zeker zijn charme heeft. (Papartis)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
261

Genesis - The Dividing Line [8:59]

(afbeelding)

Calling All Stations |1997 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Startlijst

Alle knopjes van het toetsenbord aan, drums getest, gitaren gestemd? Mooi, dan kunnen we beginnen!

Ray Wilson werd zanger van Genesis maar niemand wist dat… De verkopen waren redelijk maar lang niet naar Genesis maatstaven. De tour was een tegenvaller; “ah, het voorprogramma begint” maar de uitstekende oud-Stiltskin zanger Ray Wilson was toch maar mooi zanger geweest van de ultieme symfonische rockband Genesis. Was het zo slecht dan? Nee natuurlijk niet, het was er blijkbaar de tijd niet voor. Dat de groep in de opstelling ook gewoon stiekem erg goed liedjes kon maken bewees het onder andere met The Dividing Line. (vigil)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
260

Van Der Graaf Generator - Man Erg [10:21]

(afbeelding)

Pawn Hearts |1971 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Rudi S

Pareltje van Pawn Hearts en ook wel de hele VDGG discografie.
Het nummer begint met een hemels mooie melodie, prachtig gezongen door Hammill.
Na een minuut of drie gaat het roer om en laat de rest van de band zich niet onbetuigd (jackson / Saxon), Hammill staat ook in fellere mode.
Jackson speelt rond de 6 minuten nog een prachtige solo, Hammill keert weer terug naar die mooie opening, waarna wij met een echt VDGG outro eindigen.
Geweldig nummer. (Rudi S)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
259

no-man - Returning Jesus [5:20]

(afbeelding)

Returning Jesus |2001 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Startlijst

Van één van de zijprojecten van de veelzijdige Steven Wilson. Een bijzonder nummer met een intrigerende titel, maar het is aan de fantasie van de luisteraar wat er mee bedoeld wordt, want de tekst (bestaande uit drie verschillende zinnen) biedt daarvoor geen aanknopingspunten.
In het begin denk je nog: dit klopt toch niet? Dit is gewoon vals of verkeerd opgenomen, maar toch word je gepakt door dat bijna hypnotiserende ritme. Dan komt de volle en warme stem van Tim Bowness en langzaam wordt je ongemerkt betoverd door het nummer en dein je heerlijk mee. Hoe vaker je het hoort, hoe meer je betoverd wordt. Dus pas op, het is een gevaarlijk nummer. (Bonk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
258

Moonrise - Surrender to Win [6:56]

(afbeelding)

Stopover - Life |2012 | Polen

Genomineerd door: Startlijst

Moonrise is een Pools neoprog project van Kamil Konieczniak, die zich oa laat bijstaan door zanger Marcin Jajkiewicz, alhoewel de teksten geschreven zijn door zanger Lukasz Gall van Millenium, en gitarist Marcin Kruczek. Wat we krijgen is atmosferische neoprog, die wat doet denken aan Millenium maar ook IQ en Pendragon. Het gitaarwerk is stevig maar de synths erg new-age-erig, waardoor je continu in vervoering bent. Het gevoel voor dynamiek is echt enorm, waardoor je soms het idee hebt naar Marillion ten tijde van Clutching at Straws te luisteren. Erg knap. (Ozric Spacefolk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
257

Jethro Tull - Heavy Horses [8:54]

(afbeelding)

Heavy Horses |1977 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Startlijst

Tull is band met de vele gezichten. Ze maakten blues, rock’n’roll, folk, progrock. Waren geinspireerd middeleeuwse muziek, klassieke muziek, wereldmuziek en jazz. Ze versloegen zelfs Metallica bij de Grammy’s. Wat krijg je dan? Dat elke plaat van Tull een geval apart is. Soms zelfs, lukt het Ian en co. om een consistente lijn te volgen. Tegen het eind van de jaren zeventig produceerde de band een drietal platen die tezamen de folkrockperiode van de band belichaamden; Songs from the Wood, Heavy Horses en Stormwatch.
De titeltrack van de middelste van dit drieluik, brengt ook precies dat; progressief getinte folkrock met zo’n typisch brits sfeertje. Een ingewikkelde song met een gastrol voor violist Daryll Way. Een nummer met een lange opbouw die rond het midden echt explodeert, met dubbelbasswerk van drummer Barlow en hardrock gitaar van Barre. Het nummer verhaalt over het verdwijnen van het Britse platteland en de paarden in de velden. (Ozric Spacefolk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
256

Carptree - Mashed Potato Mountain Man [6:52]

(afbeelding)

Insekt |2007 | Zweden

Genomineerd door: Startlijst

Als één woord voor mij dit nummer moet typeren, is het sfeer. Een broeierige en duistere sfeer, dat wel. Een stem die zich prima zou lenen als verteller van enge verhalen, maar hij doet het ook verre van slecht als zanger. Als je deze muziek draait, lijkt het buiten automatisch donkerder te worden (of ligt dat toch gewoon aan de wisselvalligheid van het weerbeeld in november?) Je moet er wel voor in de stemming zijn, maar het is prachtige beladen muziek. De tekst past zich keurig aan bij de duistere sfeer, maar is ook minstens zo indringend:

I was never good with people.
(I can't) read the signs
(Don't) seem to have the proper tools

Hide inside
In your weakened state
you hope to find resolve
and slowly to evolve (Bonk)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
255

Haken - Falling Back to Earth [11:51]

(afbeelding)

The Mountain |2013 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Startlijst

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
254

Quidam - Sanktuarium [8:57]

(afbeelding)

Quidam |1996 | Polen

Genomineerd door: echoes

Tering, wat een opening van deze Polen op hun debuut plaat die in sloeg als een bom. Een juweeltje dat zich wat mij betreft mag scharen tussen de allerbeste prog parels. Bij de overstuurde openingsakkoorden was ik nog wat vertwijfeld over wat dit zou brengen, maar zodra die gitaar inkomt staat het kippenvel over m'n hele lijf en dat gaat niet meer weg tot dit kunstwerkje is afgelopen. De gitaar raakt me (Maciek Meller weet hier een toon en emotie neer te zetten die niet onderdoet voor grootmeesters als Latimer, Hackett en Gilmour), de zang raakt me (en toen had ik Emilia nog niet eens gezien..), de klarinet, de fluit, de cello... alles staat op z'n plek en wordt prachtig omlijst door de overige instrumentatie. Quidam stapt met hun allereerste song van hun allereerste plaat regelrecht de eregalerij van de prog binnen en Sanktuarium nestelt zich sindsdien in mijn top 10. (echoes)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
253

Magma - Tëha [5:15]

(afbeelding)

Félicité Thösz |2012 | Frankrijk

Genomineerd door: Startlijst

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
252

MandalaBand - Om Mani Padme Hum [20:45]

(afbeelding)

Mandalaband |1975 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Jester

Ik heb eerst maar eens opgezocht wat het betekent: Om Mani Padme Hum. In de eerste plaats: het is een mantra ofwel een uitspraak die het midden houdt tussen een spreuk met magisch effect en een gebed. In dit specifieke geval gaat het om een mantra die de totale lering van Boeddha bevat, en daarom eigenlijk niet te vertalen is. Als je dan toch een poging wilt doen betekent het iets van "Ik eer de vrucht van de lotusbloem". Maar misschien gaat het in de eerste plaats wel om het gevoel dat de mantra oproept bij het zingen ervan. Laten we het daar dan maar bij houden: dit nummer geeft een gevoel van vrijheid, optimisme en vrolijkheid. MandalaBand is overigens een project van David Rohl, ook betiteld als Egyptoloog van twijfelachtige allure en 'de werkelijke Indiana Jones'. (Jester)

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
251

Iona - Matthew the Man [11:54]

(afbeelding)

The Book of Kells |1992 | Verenigd Koninkrijk

Genomineerd door: Brunniepoo

Gast
geplaatst: vandaag om 16:04 uur

geplaatst: vandaag om 16:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.