Elke keer als mijn oren het laatste nummer van dit album proeven valt mijn bek weer wagewijd open. Wat een schit-te-rend nummer is dat toch. Verder beslist niet het sterkste schijfje van Anathema maar oh, oh wat mooi.

drift in and out...

Raar dat ik hier nog niks heb neergezet. Ah fijn. Inderdaad zoals Rinus zegt een schoolvoorbeeld van een transitiealbum. Vincent had na "The Silent Enigma" wat zanglesjes genomen, en dat is duidelijk te horen.

Ik had het er maar moeilijk mee in het begin, was toen de tijd helemaal weg van The Silent Enigma, en sprong enthousiast op bij de harde riffs en sporadische grunts in The Beloved en Eternity Part 1. Maar...na wat luisteruurtjes ging er een nieuwe wereld voor me open. Sindsdien heeft deze band me nooit meer losgelaten.

Kortom: alweer een fantastische plaat van Anathema.

Na 5 jaar is dit nog steeds voor mij plato nummero uno (van eveneens mijn fav band). Vooral de nrs. Deep, Forgotten Hopes, Judgement en Don't Look Too Far zijn zo ongelooflijk mooi, maar eigenlijk is (uiteraard) heel de plaat gewoon geniaal.

Kortom een werkstuk van uitzonderlijke schoonheid.

Ik ben niet iemand die snel idolaat wordt van een bepaalde artiest of band, maar na het luisteren van deze plaat ging ik voorgoed voor gaas...


Fantastisch album...de hele plaat door wisselen rustige, beeldschone, akoestieke passages en grauwe, duistere riffs elkaar af als donderslag bij heldere hemel, zoals de layout al doet vermoeden. Je ziet en hoort als het ware het geheel tot leven komen.
De eerste vocale hoofdrol van Vincent die o.a. een van de meest vette grunts ooit laat horen ("Forever searching...", "We need an open sky....", "...Forever was her name" etc.).
Ga geen nummers apart benoemen, heeft geen enkele zin.

Bruutse Doomplaat ooit, met een dikke vette hoofdletter B.

Allemachtig wat heb ik hier van genoten (en nog steeds). Afgelopen weken wat rondgereden in Midden-Europa en dit schijfje heeft daar echt een extra dimensie aan gegeven. Hoe flikt deze ondoorgrondelijke mafkees nou toch elke keer weer mijn lastig te vinden snaartje te raken? Ik snap er niets van.

Nou ja toch wel een beetje:

Cleane gitaar met een overkill aan reverb is wel aan mij besteed. En Dorval schopt deze plaat echt een kilometer de hoogte in. Wat een combinatie! Ik vond haar op Ki ook al echt een geweldige aanvulling, maar wat ze hier op bijv. "The Field" laat horen is echt bruut en subtiel tegelijk. Dat nummer, simpel van opzet, is zo mooi ingezongen dat zelfs Devin nederig een stapje terug doet met zijn solo.
Grappig genoeg hoor je hem in het laatste refrein wel weer zachtjes meezingen, details die wederom her en der te horen zijn.


De ogenschijnlijk lompe, voorheen idiote metal boer die dan weer zoiets meesterlijk subtiels uit zijn mouw schudt...

Ik buig.

Één van mijn eerste platen die ik niet grijs maar doorzichtig gedraaid heb (zo versleten dat je er doorheen kan kijken).
Portobello Belle,Tunnel of Love,Romeo and Juliet,Private Investigations en de klapper Telegraph Road, stuk voor stuk pareltjes. De aparte pluk-stijl van knopfler is echt een lust voor het oor. Sindsdien nagenoeg alle Dire Straits albums geconsumeerd. Moet wel zeggen dat ik na een jaar of 5 wel helemaal klaar was met de monotone sound, wat eigenlijk toch wel een fors minpunt was/is van deze band. (en dan bedoel ik niet saai he). Desalniettemin vind ik dit album nog steeds een klassieker van formaat.

Tijd geleden dat ik zo hooked ben geweest aan een afzonderlijke plaat.

Toonaangevend: Catalyst... vooral het bass en drumwerk is echt "oceansize". Bruut groots dus. Maar dat geldt eigenlijk voor de hele schijf:

de inkomer 'I am the morning',
het hypnotiserende 'one day...' ,
het dromerige 'Massive bereavement',
het dwingende 'You Wish',
de intemezzo's 'rinsed' en 'unravel',
de zangpartij van 'remember where you are',
het schitterende 'Amputee',
nr 10 behoeft geen commentaar,
het 'schizofrene' Saturday morning...',
de melangolische afsluiter 'Long Forgotten'.

Eeuwig respect voor Oceansize...

5*

Mijn kennismaking met Floyd. (kolere dat is alweer 15 jaar geleden )

De elpee, bij ons thuis beter bekend als "de koe", intrigeerde mij zowiezo al omdat mijn moeder altijd verhalen ophing van duistere studentenfeestjes waar onder invloed van allerhande genotsmiddellen, deze plaat werd 'beleefd'.
Daar moest ik dus meer van weten (Zag natuurlijk mijn kans rijk om ongestraft een flinke paf te klaren ). Het duurde wel even voordat ik het kon bevatten maar sindsdien heeft het titelstuk een onuitwisbare indruk achtergelaten. Onheilspellend, bombastisch, melancholisch, subtiel, beangstigend, toeters en bellen, koorzang enz. en dat allemaal in één muziekstuk. Ik wist niet wat me overkwam joh .
De overige nummers zijn misschien wel erop gezet om een beetje te bekomen van die dolwaze trip op kant A, en in tegenstelling tot menig poster hier kan ik het laatste nr. wél waarderen. Hou wel van die vreemde settings en soundscapes.
De oude elpee hangt nog steeds bij mij aan de muur en is vervangen door een cd, maar de beleving is er niet minder om.

Fantastische plaat.

Allemachtig wat een fantastische plaat zeg..

na 2 maanden intensief luisteren heb ik hem een maand laten rusten en nu weer opgezet...

Conclusie:
Ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen. Thema's die op talrijke manieren terugkomen, de fabelachtige vocale kunsten van Glühmann, die zo nu en dan even een octaaf overslaat,alsof het niets is. Theatraal of niet...genoemde vocalist gooit het emogehalte gigantisch omhoog.

hoogtepunten: The Colors Changed, Questions en A kind of Eden.


Adembenemende conceptplaat met schitterende thema's, een vocalist die het geheel doet stijgen naar ongekende hoogte en natuurlijk een prachtig verhaal. Wat wil je nog meer? Ok, misschien dan toch maar een accentloos engels zingende Duister.

Russische (!) prog van de bovenste plank!
Complete reis door de wereld die muziek heet. Zowat alle denkbare genres komen aan bod en daarbij klinkt het ook nog fantastisch.

Het toegankelijkere "The Inexpressible Chagrin", de opener "Moon7"
en het slotstuk springen er vooralsnog uit. De rest moet ik nog ontdekken evenals de engels vertaalde russische, poëtische teksten.

Gaat dat horen!

Debuutalbum van Threnody. Aardige death metal met wat progressieve elementen. Mee in aanraking gekomen doordat het Schiedammers zijn, waar ik mijn hele jeugd versleten heb. Ging met een paar maten heel wat van hun optredens in Schiedam en Vlaardingen af. Was een toptijd.

Het klassieke gitaarstuk "Supersession of Breath" (naar een gedicht van ene W.B. Yeats) is nog steeds een van mijn meest begeerde naspeelnummers, maar aangezien ik er nergens tabs van heb kunnen vinden en de tuning zodanig "gedropped" is, zal het wel bij luisteren moeten blijven. Niet bepaald een straf te noemen.

Nostalgie, 4*

Ik heb deze parel gewoon weer in mijn top 10 gezet, en hij gaat er niet meer uit ook, punt. Ik schaar Johan Edlund als één van de meest geniale musici in mijn referentiekader.

Feit alleen al dat bovengenoemde heel zijn duistere ziel en zaligheid (amy winehouse zou eens zo'n album moeten durven maken ) erin gooit.

Tevens heeft deze plaat me doen overtuigen dat innovatie,
experimentalisme zoveel meer beleving brengt in muziek. Mee evolueren met een band als deze was een verademing (zelfde bij Anathema trouwens), en heeft mijn smaak gevormd tot wat het nu is.

18 april 2008 komt er een nieuw album uit: Amanethes. Na prey hoop ik dat Edlund ons weer kan verrassen met een 'ouderwetse' Tiamat plaat.

Hail Tiamat!

100 % eens met bovenstaande.

Naast Anathema's Silent Enigma is dit album nog steeds ongeëvenaard in zijn genre. Na 10 jaar zijn bij LZA de lokken eraf,de oorbellen uit en de metalshirts vergaan maar ik kan hier nog steeds uren/dagen/jaren naar luisteren. Weergaloze plaat.

Ah, leuk dat hier eindelijk wat berichten staan. Ik doe ook maar even een duit in het zakje.
Hiermee in aanraking gekomen op een verre vakantie in Venezuela, lang geleden. Onze gids had deze plaat opgezet in de 4-wheel-drive jeep. Banjerend door de Gran Sabana aldaar kwam deze schitterende multi-instrumentale verzameling helemaal tot leven. Die tocht kreeg een extra dimensie. Eenmaal thuis meteen deze cd gekocht.

Het is allemaal wat zoetsappig en clean, maar Yanni weet vanuit alle mogelijke hoeken van de wereld de beste muzikanten te verenigen om zijn composities live te verkondigen, en kiest daar tevens aansprekende decors voor. Apart.

Samvel Yervinyan (die Armeense voilist) verdient een speciale vermelding; sodeju wat is die gast goed.