Nederlandstalige metal is schaars, en dat is jammer! Gelukkig hebben we Heidevolk. Een goede folk-metalband met sterke Nederlandse teksten.

Deze plaat is moeilijk te onderscheiden van zijn voorganger, maar dat is in dit geval zeker geen punt van kritiek. Een van de sterke punten van Uit Oude Grond vind ik de afwisseling die het album heeft. Metalalbums hebben nog aal eens de neiging om aaneenschakelingen van nummers met nagenoeg hetzelfde tempo en dezelfde hardheid te zijn. Met als gevolg dat je het na een nummertje of 3-4 al wel gehoord hebt. Dit album heeft daar helemaal geen last van, en dat vind ik een compliment waard.

Muzikaal zijn de nummers niet bijzonder origineel, maar ze liggen lekker in het gehoor en worden met genoeg overtuiging en technische kwaliteit gespeeld. Waar Heidevolk het natuurlijk vooral van moet hebben is de zang, en op wat hun twee vocalisten op dit album presteren heb ik weinig aan te merken. De harmonie tussen de hogere en de lagere stem is om van te smullen. Hun teksten zitten ook goed in elkaar, al zal de thematiek lang niet iedereen aanspreken.

Wat mij betreft is Uit Oude Grond het beste album van Heidevolk, en een album dat mijn geloof in de heavy metal weer doet herleven na het beluisteren van de zoveelste duffe en doodsaaie death- of thrashplaat.

Ik was fan van High and Mighty Color dat youtube nog iets nieuws was, ik nog nooit naar heavy metal had geluisterd, Amerika nog een Christelijke president had en animu-serieus als Bleach me nog wisten te boeien. Deze 'Japanse periode' waarin YUI mijn ogen open opende voor de muziek zou me uiteindelijk naar Dir en grey brengen, de band die van mij toch een beetje een metalmannetje heeft gemaakt. Hoe lullig het ook klinkt, destijds waren nummers als Ichirin no Hana en Here I Am (schandalig dat die niet op dit album staat!) in mijn oren behoorlijk ruig. En om het nog erger te maken: ik vond Yusuke een behoorlijk stoere bink!

Genoeg sentimenteel gebral, ik ben hiet om een recensie van 10 color singles neer te leggen.

Het eerste nummer, Pride, laat meteen de kracht en de zwakte van dit album en alle muziek van HAMC zien. Maakii zingt geweldig en de instrumentatie mag er ook wel zijn. Helaas is deze instrumentatie veel te ver naar de achtergrond gemixt, en laten de muzikanten zich veel te vaak verleiden tot slechte breakdowns. Deze breakdowns zijn er om Yusuke een momentje te geven om naar voren te komen. Wie is dat? Yusuke is een of andere waardeloze... sja, wat is 'ie eigenlijk? Iemand die met een digitaal vervormd nazaal stemmetje loopt te dreunen en een beetje cool doet. Veel voegt hij niet toe. Bij Over past eigenlijk hetzelfde verhaal als bij pride.

Run Run Run en days zijn aardige softere en vrolijkere nummers, weinig op aan te merken. Style ~Get Glory in This Hand~ is een drol op een stokje waar ik niet te veel woorden aan vuil ga maken maar Ichirin no Hana is een nummer dat laat zien dat High and Mighty Color in potentie best een goede band is. Waarom? Omdat het lekker hard is, Yusuke eindelijk te ruimte krijgt om te zingen en er zelfs een paar screams tegenaan te gooien, en hij doet het nog goed ook!

Dive into Yourself en Enrai ~Tooku Ni Aru Akari~ zijn prima nummers, maar wat stoort is dat de hele band naar achteren word geschoven en alles eigenlijk alleen nog om Maakii gaat. Dit geld al helemaal voor de laatste twee nummers, en hoe tragisch het ook klinkt, dat zijn toch echt de twee beste uit de hele carrière van High and Mighty Color.

Na deze verzamelaar is het niveau van deze band nog veel verder achteruit gehold, en dat gold ook voor hun populariteit. Uiteindelijk verliet Maakii de band om met een of andere ouwe knar te trouwen. En dat had ze eigenlijk al veel eerder moeten doen, want, hoe triest het ook is: High and Mighty Color was en is ondanks een paar goede nummers geen band die goed in elkaar zit.

Onlangs kwam ik erachter dat High and Mighty Color gesplit was. Jammer, ik heb ze altijd gezien als een band met veel potentie. Helaas is die potentie nooit volledig tot bloei gekomen. De verschillen tussen de popachtergrond van zangeres Maki en de metalachtergrond rest van de band waren uiteindelijk toch te groot. Ik moet er wel bij zeggen dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit van deze band had gehoord als Maki er niet bij zat, en dan had ik toch wel een hoop moois gemist. Ik ben toch blij dat ik een wereldmummer als Pride niet gemist heb.

High and Mighty Color werd wel eens met Linkin Park vergeleken, zelf vind ik dat geen bijzonder geslaagde vergelijking. Linkin Park maakt voor zover ik weet nooit gebruik van snelle metalriffs of double-bass drums. Hetzelfde geldt voor gitaarsolo's, in het nummer Over zit trouwens een goede solo! Linkin Park heeft er dacht ik geen. Bovendien heeft Linkin Park geen zangeres, en al helemaal geen zangeres die zo goed is als Maki. Dat ze beter is dan Utada Hikaru durf ik in tegenstelling tot Raekwon niet te beweren, wel dat ze beter is dan Ayumi Hamasaki en Tomiko Van. De ballad waar deze plaat mee afsluit bewijst dat geloof ik wel.

Misschien komt er een moment waarop ik het niet leuk meer vind om 'What For%u2026' op een onverantwoord volume door mijn koptelefoon te laten knallen. Ik zou alleen niet weten wanneer, ik wacht er al jaren op, en het komt maar niet. Over Notice kan ik ongeveer hetzelfde zeggen. Toch word ik vaak een beetje verdrietig als ik Yusuke hoor zingen in dat nummer. Waarom doet hij dat zo zelden en moet hij meestal zo nodig door nummers heen rappen en schreeuwen zonder dat het ook maar iets toevoegt? Jammer. Gelukkig rijzen zijn streken op Go Over nog niet de pan uit.

Go Over is niet het album van High and Mighty Color waar de beste nummers van deze band opstaan, dat is Gou On Progressive. Dit is echter wel het meest consistente album van de band, en de eerste plaat van hen die ik aan zou raden als iemand me er naar zou vragen.