menu

Hier kun je zien welke berichten MDV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Leo Ieiri - LEO (2012)

3,5
MDV
Ze komt uit Fukuoka, ze is een singer-songwriter met een prachtige stem. Daarnaast schrijft en componeert ze leuke liedjes die in het productieproces wat naar beneden gehaald worden met overbodige strijkersarrangementen die haar muziek kennelijk makkelijker te verkopen maken. Heb ik het hier over Yui? Nee, die had genoeg van het keurslijf waarin SONY haar plaatste, en is inmiddels aan de weg aan het timmeren als gitariste van een indieband. Ik heb het hier over Leo Ieiri en LEO is haar debuutplaat.

Dat Leo Ieiri goed naar Yui heeft geluisterd is goed te horen op de binnenkomer Sabrina. Een leuk poprocknummertje met een prettig verrassende zware bas. Het was mooi geweest als heel LEO uit dergelijke nummers zou bestaan. Maar helaas, zo is het niet. Ik zeg zeker niet dat dit een slecht album is, want dat is het allerminst, maar ik hoor zoveel gemiste kansen. Neem bijvoorbeeld het nummer Say Goodbye. De eerste halve minuut van dat nummer is top. Denk aan een combinatie van de relaxte folkrock van Kazemachi Roman (Happy End) en de rustige nummers op My Short Stories (Yui). Maar voordat Say Goodbye echt op gang komt, gooien de overbodige viooltjes en drumpatronen alweer roet in het eten. Wat dat betreft is er nog een titel die mij te binnen schiet, Butchered at Birth (Cannibal Corpse). Dat laatste is misschien wat overdreven, want Say Goodbye is nog steeds een goed nummer, Leo's stem maakt veel overproductie goed. Maar toch, het had zo veel beter gekund, en dat vind ik jammer. Andere nummers hebben last van vergelijkbare mankementen, waardoor LEO slechts zelden boven het niveau van degelijkheid uitstijgt.

Het nummer dat dit album voor mij redt, is Bless You, misschien wel een van de beste J-popliedjes die ik ken. Nou moet ik daar meteen bij zeggen dat ik veel minder J-pop beluister en ontdek dan ik zou willen. Dat terzijde, Bless You is een nummer dat me raakt, en waarop Leo Ieiri laat horen wat voor kwaliteiten zij allemaal in huis heeft. Goed riffje, goede zang, helemaal top. Sommige nummers zijn zo goed dat ze door overproductie heen glanzen.

Leo is nog 18, en kan nog ontzettend groeien in haar muzikale carrière. Toch ben ik bang dat dit niet zal gebeuren, en dat op LEO nog een aantal overgeproduceerde would-be topalbums volgen. Heb ik weer eens een mopperige recensie geschreven van een album dat ik eigenlijk best leuk vind? Ik ben bang van wel, maar ik sta achter mijn woorden. Deze plaat had veel beter gekund als er wat minder mee geknoeid had. Ik heb me laten vertellen dat Paul McCartney en John Lennon wel eens ruzie kregen over de presentatie van hun muziek. McCartney zou ieder nummer aan willen kleden met koren, strijkersarrangementen en weet ik veel wat nog meer. John Lennon zou het liever zo rauw mogelijk gehouden hebben. Als dat klopt, is dit een album waarop de geest van Paul McCartney overwonnen heeft. En dat is ontzettend jammer, want de geest van John Lennon had LEO veel beter uit de verf doen komen.

Leonard Cohen - Dear Heather (2004)

2,0
MDV
Moet ik in slaap vallen? Moet ik me hier aan storen? Moet ik hier om lachen? Of moet ik dit misschien mooi vinden? Ik weet bijna zeker dat dat laatste de bedoeling is. Het spijt me heel erg, maar of deze plaat is nou eenmaal niet zo goed, of ik ben er gewoon te jong voor.

Een geforceerd klinkende natte stem die zit te fluisteren, compleet wachtkamerjazz en goedkope achtergrondzang erbij. Ik geef toe dat de teksten er mogen wezen, maar van de manier waarop ze gepresenteerd worden krijg ik het idee dat 'Heather' een slaapprobleem had en Leonard Cohen haar wilde helpen droomland weer te bereiken. Ik mis variatie, ik mis spanning, ik mis iets pakkends.

Dear Heather is het eerste album van Leonard Cohen dat ik hoor, en toch kan ik al wel concluderen dat de beste man toen hij deze plaat opnam al een flink eind over zijn hoogtepnt heen was. Ik vind het niet leuk om deze artiest af te branden, want ik heb van genoeg mensen gehoord hoe goed hij is, en ik geloof ze. Dear Heather is voor mij echter geen prettige kennismaking en een muziekalbum dat me niet weet te boeien.

Loli Ripe - Little Sweet Dolores (2007)

3,0
MDV
Loli Ripe is een gestoorde Japanse pedofiel die de hele dag alleen maar op chansites zit en tamelijk aparte happy hardcore achtige muziek maakt, zelf noemt hij het trouwens lolicore. Waarschijnlijk is de hele identiteit van deze internet-DJ maar een verzinsel maar laten we het spelletje maar meespelen.

Op Sweet Little Dolores doet Loli Ripe waar hij goed in is, namelijk schuine teksten en geluidjes over keiharde beats gooien. In nummers als Be My Pet! en Fossilized Shit Maggot Inferno werkt het concept echt geweldig maar hoe ziek en kort het ook is, dit album is vooral heel veel van hetzelfde, al lijkt het meer dan het is. Hier komt bij dat het hippety-hoppety nummer 'The Gay 90's' eigenlijk totaal niet bij de rest hoort en een beetje roet in het eten gooit. Ook al die filler had van mij niet gehoeven, of beter gezegd: de nummers die als filler zijn geëindigd hadden verder uitgewerkt moeten worden, al is Hehenonomohe een erg leuk nummertje.

Dit is leuke muziek om bij te channen of voor in een melige bui, daar is op zich niets mis mee, maar ik vind het jammer, want Loli Ripe laat duidelijk horen dat hij meer zou kunnen als hij een beetje zijn best deed.

Lou Reed & John Cale - Songs for Drella (1990)

4,0
MDV
Lou Reed, John Cale, Andy Warhol, The Velvet Underground, allemaal zaakjes die ik alleen van naam kende, en ik voelde ook nooit echt de drang om de boel te gaan onderzoeken. Misschien was het wel terecht dat ik dit album in het 'Ga dat album eens reviewen'-topic aangewezen kreeg, na iemand eerder de bodemloze put genaamd Macabre, een album waar ik zelf een jaar over deed om het te doorgronden, aan had gesmeerd.

Toen ik Songs for Drella voor de eerste keer hoorde zonder te weten waar het precies over ging trok ik een raar gezicht en dat was zo'n beetje alles wat het met me deed. Ik hoorde het eerste nummer, Smalltown, wat ik hoorde was een ongeïnterreseerd stemmetje dat kennelijk iets te klagen had over het plaatsje waar hij vandaan kwam. Nou nou, zijn dit nou de spannende teksten van Lou Reed? Wat een tegenvaller zeg, ik zou er wel te jong voor zijn. Snel! Volgende nummer! Weer hetzelfde Als het volgende nummer niet leuk is zet ik 'm af! ... Mwa, deze knul probeert nog te zingen maar echt boeien doet het me niet, ik ga maar eens leuke muziek luisteren.

Open house… O-pen house… Het bleef maar echoën in mijn hoofd, als het allemaal zo slecht is, waarom kan ik het dan niet loslaten? Waarom achtervolgt dat nummer me zo? Open house… O-pen house… Het bleef maar doorgaan, ik moest weten waar het over ging, ik moest dit album, of tenminste dit nummer doorgronden, het boeide me niet hoe lang het zou duren. Maar echt heel lang duurde het niet. Toen ik Smalltown voor de tweede keer hoorde maakte het nummer al een totaal andere indruk op mij dan bij de eerste luisterbeurt. Deze kerels proberen me niet een of andere lading meezingers voor te schotelen, ze proberen me iets te vertellen, en ik luisterde aandachtig.

Wat voor verhaal kan ik vertellen bij wat ik hoorde? Ik heb geen idee, Oldfart overtreffen kan ik nooit. Ik kan alleen zeggen dat ik Songs for Drella ondanks Images (ik kan dat nummer echt niet aanhoren) een erg mooi album vind, misschien juist omdat het zo eenvoudig is en klinkt alsof het in een weekje in elkaar is gegooid. Nummers als It Wasn’t Me raken me echt, en ik heb zin om meer muziek van Lou Reed en John Cale te gaan ontdekken. Helemaal niet verkeerd dit… Open House… O-pen House…

Loudness - The Law of Devil's Land (1983)

4,0
MDV
Ik ken best wel wat goede Japanse Heavy Metalbands uit de jaren 1980. Gargoyle, Rommel, Rosenfeld, Show-Ya en natuurlijk X Japan. Deze bands zijn allen geïnspireerd door een andere Japanse band die in Nederland bekender is dan het rijtje dat ik opsomde, maar waarvan ik vooralsnog weinig van gehoord heb, Loudness. Omdat The Law of Devil’s Land hoge waarderingen heeft gehad, lijkt het mij een goede instapper.

Loudness speelt, als ik het goed hoor, heavy metal in de puurste vorm. Vergelijkbaar met Saxon en de minder overdreven nummers van Iron Maiden. Een beetje Deep Purple is er ook nog wel in te horen. Wat mij in ieder geval goed bevalt aan deze plaat is de productie. Ieder instrument is goed te horen en heeft wel iets genietbaars te bieden. Vooral de riffs zijn genieten geblazen. Ja, eigenlijk zijn het helemaal niet zulke moeilijke akkoordenschema’s, maar ze worden bijzonder smakelijk opgediend. Met het gedwarrel op I Wish You Were Here kan ik me zeker vermaken.

De zang vind ik zelf wat minder. Niet vanwege het accent (ik luister voornamelijk naar Aziatische muziek en ben dus wel wat gewend), maar omdat ik pit mis. Minoru Niihara likt te mikken op een soort rauw stemgeluid, dat hij eigenlijk niet heeft. Roet in het eten gooien doet hij echter zeker niet. Ik kan goed begrijpen waarom veel bands een voorbeeld aan Loudness hebben genomen. Maar vooralsnog vind ik de snellere generatie die hierop volgde beter.

Low Vertical - I Saw a Landscape Once (2011)

MDV
Wat Snoeperd te zeggen had over dit ‘Review-Album van de Week’ beloofde een hoop. Hij was overdonderd, vond dit mooi, prachtig zelfs. Hij vergeleek Low Vertical met Radiohead, de band zou zelfs meer dan Radiohead te bieden hebben! Op Musicmeter is een vergelijking met Radiohead een compliment, en omdat Snoeperd I Saw a Landscape Once sterker aanraadde dan de andere twee albums die hij tipte, ben ik achter deze plaat aan gegaan.

Ik ben zelf helaas niet zo overdonderd als Snoeperd. Ik hoor op deze plaat een hoop mooie dingen, maar vaak zitten ze verborgen onder een hoop overbodigheden, eigenlijk net als bij Radiohead. Dat deze Vlaamse band het kennelijk noodzakelijk vind om in ’t Engels te zingen is voorspelbaar, maar blijft toch een kleine teleurstelling.

Toch kan ik niet zeggen dat dit hele album een teleurstelling is. At The Point Of No Return is bijvoorbeeld een prachtig nummer, met basgitaarspel van de hoogste plank. Jammer genoeg moet het opgevolgd worden door een raar nummer waarvan de eerste compleet langs me heen gaat, titels als Fat Rabbit vind ik erg moeilijk om serieus te nemen. Goed, het heeft een mooi einde, maar met zo’n stukje muziek had deze band toch veel betere dingen kunnen doen?

Low Vertical heeft melodieën in huis om prachtige popsongs mee te componeren, helaas willen ze te graag alternatief zijn of zoiets. Waarom nou die technobeat in Birth Control? Bonk Bonk Bonk Bonk… Nergens voor nodig jongens, net als die beatboxerij op het einde. De manier waarop deze muzikanten hun eigen composities verpesten is bijna pijnlijk. Planet Minus Monkey is een goed nummer, maar nee hoor, de band moet ergens middenin weer apart gaan lopen doen. Tegen het einde van het nummer worden er wat noisegeluiden tegenaan gesmeten. Jongens, maak een noiseplaat als jullie van dat soort geluidjes houden!

Ik klink wellicht als een overdreven kritische zeiksnor. Maar ik word gewoon een beetje verdrietig van bands die zo overduidelijk veel beter kunnen dat ze laten horen. Klonken alle nummers op dit album maar als Get Rid Of The Monster Within You, dan was ik zeker vier sterren armer. Helaas mag het niet zo zijn en zit ik volgens mij nog wel even te worstelen met de vraag of ik de kwaliteit op dit album moet belonen, of de gemiste kansen moet bestraffen.

Luna Sea - Style (1996)

2,5
MDV
Luna Sea is geen slechte band, ik ben de eerste die dat toe zal geven. Helaas bakken deze vijf flamboyante heren er op deze plaat bijzonder weinig van. Zelfoverschatting is het woord dat me te binnen schier bij het luisteren van onnodig lange en niet eens zo goede nummers als Forever & Ever en Selves (niet dat het korte 1999 veel beter is.

Het eerste nummer, With Love geeft een goed idee wat er van dit album te verwachten valt. Een hoop ingewikkeld gedoe waar vast en zeker een idee achter heeft gezeten, echt boeiend is het alleen niet. G. is wel een leuk nummer, maar in de visual kei scene zijn er genoeg vergelijkbare nummers gemaakt die beter zijn. Voor Hurt geldt een beetje hetzelfde. Ra-se-n valt in dezelfde categorie als With Love en dat is geen compliment. Love U, Desire en In Silence zijn goede nummers maar halen niet het niveau van toppers als Rosier en Déjàvu. Vier goede songs op een album van 11 is alleen niet genoeg voor een voldoende.