Ik heb het eigenlijk nooit zo op Nirvana gehad. Iedereen wordt nog steeds wild van 'Smells Like Team spirit', en zo goed vind ik dat nummer niet. Nirvana, als iemand er over begon was ik altijd dat ene wijsneusje dat riep dat Alice In Chains beter was. Maar zoals iedere puber die zich ergens tegen afzet vond ik Nirvana stiekem heel interressant. Toen ik een keertje op youtube het nummer 'Where Did You Sleep Last Night' hoorde begon ik echter om te slaan, zijn deze gasten echt zo goed? Nee! De versie van Leadbelly is beter! En zo ging het nog wel even door. Maar uiteindelijk heb ik toch maar besloten om de Unplugged CD van Nirvana te gaan beluisteren. En ik moet toegeven dat ik helemaal om ben. Hoewel ik de band nog steeds niet van het niveau van Alice In Chains vind moet ik toegeven dat dit optreden machtig goed is en me echt raakt.

About A Girl begint meteen al aanstekelijk. Het is te horen dat de muzikanten er zin in hebben, Kurt's stem is even wennen maar klinkt al gauw prettig in de horen. About A Girl is niet het beste of het meest emotionele nummer van de show, maar het smaakt naar meer en pakt de aandacht, je raakt benieuwd naar wat er nog komen gaat. Come as You Are borduurt hier lekker op voort, het is een van Nirvana's bekendere nummers en dat is te horen aan de reactie van het publiek. De introductie en het verplichte bekende nummertje zijn geweest, nu kan het echt beginnen!

Jesus Doesn't Want Me For A Sunbeam vind ik persoonlijk een van de mooiste nummers van de CD. Vanwege de typisch Amerikaanse accordeonklanken en de stem van Kurt Cobain die niet kraakt of geforceerd klinkt, maar zacht en ingetogen. Ook vind ik het iets hebben om iemand die de dood recht in het gezicht kijkt over Jezus te horen zingen, al ben ik niet gelovig, en Kurt Cobain dacht ik ook niet. Even mooi als Jesus Doesn't want Me For A Sunbeam is The Man Who Sold The World, de cover van David Bowie. Ik wil best geloven dat het origineel beter is en zo, maar dat neemt niet weg dat de versie op deze plaat zeer vermakelijk is om naar te luisteren. Alleen de mysterieus (maar verdacht electrisch) klinkende intro is eigenlijk al genoeg om van The Man Who Sold The World een topnummer te maken, en dan heb ik nog niets gezegd over de teksten en de manier waarop ze gezongen worden%u2026

Pennyroyal Tea is een van de donkererdere en angstig klinkende nummers, vol zelfhaterij en verveling, niet het beste nummer van het hele optreden, maar misschien wel de meest typerende. Dumb is wel een van de beste nummers, voor mij tenminste. De teksten zijn in ieder geval elk herkenbaar, misschien heeft Kurt de teksten anders bedoeld dan ik ze opvat maar dat doet er niet toe, teksten waar mensen iets in herkennen, en die mensen eigen betekenissen aan nummers doen geven zijn per definitie goed. Polly, het nummer dat op Dumb volgt vind ik de minste van het album en sla ik eigenlijk altijd over.
On A Plain is een heerlijk swingend niets aan de hand nummertje, dit in contrast met Something In The Way. Something In The Way is een ingetogen en gebroken lied dat me doet denken aan%u2026 Inderdaad, de Unplugged sessie van Alice In Chaians. Klasse!

Voor de volgende drie nummers krijgt Nirvana assistentie van de Meat Puppets, een band die ik nog niet kende maar kennelijk een paar leuke nummertjes heeft geschreven. Plateau is een leuk chillertje, ik hoor alleen een stemmetje dat me niet helemaal bevalt. Is dat Kurt die gek doet of is het een van de Meat Puppets. Het doet me een beetje denken aan die griet van de 4 non blondes, beetje jammer. Desondanks zijn Plateau, Oh Me en vooral Lake of Fie (goede teksten!) leuke nummertjes om naar te luisteren. All Apologies klinkt een beetje krom maar het laatste nummer van het concert maakt het allemaal meer dan goed, en nog veel meer dan dat. Where did you sleep last night is een van de mooiste live-opvoeringen die ik ooit heb gehoord, van wat dan ook. Anderen hebben hier voor mij al beter dan ik zou kunnen de magie van dat nummer beschreven en ik geef ze volkomen gelijk.

Alles bij elkaar op geteld is MTV Unplugged in New York een fijne CD om naar te luisteren en een goede kennismaking met Nirvana, prima plaat!

Ik zal heel eerlijk zijn, toen ik dit album in het 'Ga dat album eens reviewen'-topic aangewezen kreeg had ik op iets afschuwelijks gerekend. Een Japanse mengelmoes van hiphop en jazz, ik kreeg nare visioenen van naar en penetrant klinkende bigband herrie met een stel faalhazen als de Teriyaki Boys die er een beetje stoer doorheen lopen te rappen. Na het horen van de eerste paar seconden van Blessing It kwam ik gelukkig al tot de conclusie dat mijn verdachting nergens op sloeg.

Hoe heet die rapper die je hoort in Beat Laments the World? Is dat MC Nujabes? Ik betwijfel dat een Japanner zo goed Engelstalig kan rappen, maar als het wel zo is bewonder ik hem alleen maar nog meer, geweldige rap! Ik heb het zelden zo goed gehoord. De Jazzgeluiden hebben me ook positief verrast, geen oorverkrachtend getoeter maar een rustig pianoloopje met hier en daar een paar sublieme saxofoonklanken, niets mis mee.

Metaphorical Music doet me een beetje denken aan Endtroducing van DJ Shadow, maar in dit album zit veel minder overbodige onzin. Geen muzikale youtube poop maar een mooi muzikaal assemblage-kunstwerk.

Maar dit kunstwerk is helaas niet zonder gebreken, bloedmooie achtergrondmuziek is namelijk nog steeds achtergrondmuziek. Dit album vermaakt me als de beste, maar het raakt me niet, ik mis een beetje het gevoel en de boodschap in de muziek. Daar staat natuurlijk tegenover dat dit een brok samples is en ik zo een gevoel ook niet in een verzameling beats moet zoeken, dit is een topalbum!