menu

Hier kun je zien welke berichten MDV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Big L - Lifestylez ov da Poor & Dangerous (1995)

3,0
MDV
Ik weet nog hoe ik als jochie van tien/elf graag de muziek van rappers als Eminem, Busta Rhymes en Puff Daddy. Ik vond hun muziek goed, en daarnaast vond ik het hele stoere mannen die het over fouten dingen hadden en een spannend leventje leden, dat sprak me aan, ik noemde mezelf een hiphop-liefhebber. Nu ben ik een jochie van zestien en mijn smaak is veranderd. Tegenwoordig kick ik niet meer op mannen met gouden kettingen en dure auto’s, tegenwoordig kick ik op mannen met leren kleding en dure gitaren. Het enige dat ik nog voel voor hiphop is sentiment.

Deze Big L is precies zo iemand die sentimentele hiphop-gevoelens bij mij oproept, ik weet zeker dat ik hem helemaal geweldig had gevonden toen als ik een paar jaar jonger was geweest. In het hier en nu vind ik weinig van hem, aangezien ik hard mijn best doe muzikanten niet op hun karakter maar om hun muziek af te kraken of de hemel in te prijzen.

Afzeiken of de hemel in prijzen ga ik allebei niet doen met dit album, daar is het simpelweg niet goed of slecht genoeg voor. Hoewel ik Put In ON, het eerste nummer van het album samen met Fat Joe helemaal geweldig en meteen goed genoeg voor mijn hiphop top 10 vind bevestigt Lifestylez Ov da Poor & Dangerous een paar vooroordelen die ik over het rapgenre heb. Het ene vooroordel dat bevestigd word is dat hiphopteksten meestal over pistolen, grote auto’s en pikken en andere opschepperij gaan, niet dat het niet leuk is om daar naar te luisteren, maar een heel album vullen met ‘ik ben cool en gevaarlijk en neuk je moeder’ gaat me iets te ver.
Het is echter het tweede vooroordel dat me er van weerhoudt dit album meer dan drie sterren te geven. Namelijk het vooroordel dat hiphop vooral iets leuks voor op de achtergrond is en zelden muziek is die regelrecht uit het hart van de artiest komt en je in je hart raakt. De enige rapper die voor mij dit vooroordeel kan doorbreken is Eminem, al moet ik zeggen dat ik niet veel hiphop luister. Big L is de MVP van NYC en hij weet me prima te vermaken, maar meer dan dat krijgt hij helaas niet voor elkaar.

Boris - Boris at Last -Feedbacker- (2003)

4,5
MDV
Boris, die bandnaam is zo goed als synoniem van hipster garbage. Lovende, hatende maar vooral trollende berichten vliegen je om de oren als de naam van deze Japanse undergroundband valt. Een van de berichten die de haters vaak om hun oren krijgen is 'dit is te diepgaand voor je!' en 'je hebt een slechte smaak!'. Toen ik voor het eerst op deze discussie stuitte geloofde ik nog in het onnozelle en pretentieuze idee van een goede smaak, dus ik moest ook maar eens naar Boris gaan luisteren, het eerste album dat ik kon vinden was deze feedbacker. Na een paar minuten luisteren begreep ik al waarom deze bend voor zoveel herrie zorgt, dit is aparte muziek! Drone doom schijnt het labeltje voor dit soort muziek te zijn, al vind ik die benaming zelf een beetje suf, doom beschrijft de sfeer van dit plaatje totaal niet.

Maar goed, laat ik het eerst maar over de muziek zelf hebben. Deze hele feedbacker is eigenlijk één heel lang nummer dat vooral bestaat uit bijna eindeloos doorgalmende geluiden. Om het heel lullig te verwoorden klinkt het een beetje als zo'n oude koelkast. Hoewel ze allemaal van deel uitmaken van het geheel onderscheiden de nummers zich duidelijk van elkaar. Deel 1 is duidelijk de sfeerzetter, deel 2 is veel melodischer, er word ook in gezongen en er zit een gitaarsolotje in. Deel 3 is wat meer upbeat, deel 4 is pure chaos, deel 5 brengt de rust van het begin terug en is een mooie afsluiter. Als je dit allemaal gehoord hebt... Is er iets met je gebeurd, ik kan moeilijk omschrijven wat precies. Het is alsof de klanken je meenemen naar plekken in je eigen geest die je nog nooit gezien hebt. Feedbacker is een mooi album om je leven bij te overdenken. Het is misschien wat moeilijk om je hoofd er bij te houden als je deze plaat beluistert, maar het is het echt waard. Absoluut een van mijn favoriete albums en de beste van Boris.

Borko - Celebrating Life (2008)

3,0
MDV
Electronic/Postrock. Volgens een mooi muziek en hoogstaand muziekgenre met veel diepgang, volgens anderen een hoopje pretentieuze rommel voor hipsters die doen alsof ze een muzieksmaak hebben. Aangezien de beschrijving van de luisteraar in de tweede optie best wel met mij overeen komt werd het maar eens een keer tijd dat ik me een beetje in het genre ging verdiepen.

En toevallig hoorde ik op het Musicmeter dat er iemand op zoek was naar een review van dit 'Celebrating Life'. Dus ik ben er maar naar gaan luisteren.

De eerste twee nummers drongen niet helemaal tot me door, ik was een beetje aan het zoeken hoe ik er naar moest luisteren. Maar ik vond het aardig hoor, leuke luisterervaring. Het derde nummer 'Shoo Ba Ba' vond ik echter vooral irritant. Wat mij betreft kan meneer Borko beter zijn mond houden, al helemaal als er alleen maar dat soort geluiden uit komen. Sushi Stakeout maakt gelukkig een hoop goed, een van die melodieën in dat nummer doet me een beetje denken aan Art Of Life, zal wel toeval zijn. Dingdom Kingdom is ook wel leuk, er word lekker in getrommeld. Of misschien ook niet. Ik weet zelf niet helemaal zeker of dit allemaal met de computer gemaakt is of dat alles apart opgenomen en daarna gemengd is zoals bij pak 'm beet Burzum. Hoe dan ook, het klinkt leuk. Ook Summer Logic klinkt wel leuk, weinig bijzonders eraan, gewoon leuke achtergrond muziek. Doo Doo Doo haalt het irritante van Shoo Ba Ba terug maar is gelukkig niet zo'n ramp als het eerdere nummer. Hondo & Borko valt een beetje in de herhaling, maar het is niet zo erg. Het album is klaar voordat het echt saai kan worden.

Ik kan nou niet echt zeggen dat ik Celebrating Life zo'n groot feest vond. Maar het is zeker niet slecht, het is leuke achtergrondmuziek voor als je in de juiste stemming bent.

Bring Me the Horizon - Count Your Blessings (2006)

3,0
MDV
Een Engelse metalband bestaand uit vijf vegetatische emo-ettertjes met fans van een Tokio Hotel niveau, de nachtmerrie van elke 'true metalhead'. Bring Me The Horizon is misschien wel de meest gehate band door de metalscene sinds Slipknot. Dit album van ze word dan ook menig maal de grond in geboord als het 'slechtse metalalbum ooit'. Ik werd nieuwsgierig en besloot het zelf maar eens te luisteren.

En ik vond het nog goed ook! Oke, bijna alle nummers bevatten letterlijk dezelfde riff, dat is een beetje goedkoop. Maar voor de rest kan ik niet echt een duidelijk minpunt bedenken (op het emovego gedoe na dan). Het klinkt allemaal lekker agressief en vol energie, je kan horen dat deze vijf pubertjes er plezier in hebben.

Ik moet zeggen dat ik over het algemeen veel meer naar echte death metal dan naar deathcore luister, en dus weinig afwissilende grunts gewend ben. Maar dit is zo'n beetje het omgekeerde, al die techniecken die Oli erin gooit, een heerlijke variatie is het. De solo's weten me ook te boeien.

Het gehele album duurt ook lekker kort, veel van die harde metal word saai na een tijdje, dit is al afgelopen voordat het saai kan worden.
Maar maken al die goede punten Count Your Blessings 'geweldig'? Nee, dat ook weer niet, daar is het allemaal te simpel en melig voor. Dit is gewoon een leuk ruig tussendoortje.

Bring Me the Horizon - Suicide Season (2008)

3,5
MDV
Suicide Season! Het nieuwe album van Bring Me The Horizon. Ik kan niet begrijpen dat een stel principiële vego's op zo'n manier ingewanden op de hoes van hun album zetten, maar goed daar gaat het nu even niet om.

Waar het natuurlijk wel om gaat is de muziek die op Suicide Season te vinden is. Volgens de bandleden van BMTH zou dit album 100% van Count Your Blessings verschillen, en op Count Your Blessings klonken zo'n beetje alle nummers hetzelfde, ik kreeg een beetje het idee dat ze ook niet meer dan dat konden. Hoe deze jongens iets totaal anders in elkaar zouden gaan flansen benieuwde me.

En ik werd voor de tweede keer positief verrast. Het begin van het album met The Comedown en Chelsea smile is fenomenaal. Deze twee nummers hebben al meer variatie dan heel Count Your Blessings. Grunts, zware riffs, gejammer, geluiden die Engelse hooligans maken en melodische stukjes vliegen je om de oren. Dit hele gebeuren kakt een tijdje lekker door. Maar soms gaat het fout, de melodische passages zijn vaak zo slecht uitgewerkt dat het van mij eigenlijk niet had gehoeven, vooral op The Sadnass Will Never End slaat de band flink de plank mis. Suicide Season (het nummer) slaat er echter wel in om de melodische kant van BMTH op een vermakelijke manier naar buiten te brengen. Dat deze jongens ook nog steeds kunnen grinden bewijzen ze wel met No Need for (...) en Football Season Is Over. Wat ik wel mis op dit album zijn de solo's die op Count Your Blessings wel aanwezig waren.

Maar goed, alles bij elkaar opgeteld is dit album net als zijn voorganger best leuk. Als Slipknot nog goed was geweest zouden ze ongeveer zo klinken.