Toen ik deze plaat voor het eerst opzette, schoot mij het gevoel te binnen dat ik te maken heb met het soort artiest dat graag afwijkt. Het type dat graag ageert tegen de ‘disneyficatie’ van wat dan ook. Het type dat moeilijk luisterbare muziek maakt en vervolgens een vies gezicht trekt als mensen het niet leuk vinden. Als ik Altoona mag geloven zat ik behoorlijk warm met deze eerste indruk, Frankie Cavallo is een onbegrepen genie en een drugsverslaafde punkheld die ageert tegen de muziekindustrie. Varg Vikernes is een goede artiest omdat hij bijzonder sfeervolle black metal produceert, niet omdat hij iemand neer heeft geknald. The Stalin is een goede band omdat ze een paar ijzersterke punkplaten gemaakt hebben, niet omdat Michiro Endo met ingewanden gooit en over zijn publiek ejaculeert. Cavallo is met zijn praatjes over gangsterschap en bezoekjes aan de gevangenis duidelijk ook een rocker met een bedenkelijke reputatie, maar maakt hij ook goede muziek?

Het titelnummer geeft mij helaas geen reden om die vraag met een ‘ja’ te beantwoorden. Cosmic Interception bestaat uit een baslijn die enkele minuten herhaald wordt, met wat gepraat eroverheen. Als je dat nummer op je computer afspeelt en op een willekeurige plek in het afspeelbalkje klikt, is de kans groot dat je precies hetzelfde hoort als voor de klik. Te lang voor een intro en te inhoudsloos voor een echt nummer. Hier is duidelijk sprake van een valse start.

Radio World is duidelijk een beter nummer, vooral de eerste minuut is erg sterk. Een aanstekelijk baslijntje, goed geplaatste blaaspartijen en aanmoedigend gitaarwerk, dit lijkt zeker een goed nummer. Jammer genoeg gooit de zanger roet in het eten met zijn gebrul. Zijn stem doet me een beetje denken aan die van de zanger van Amebix, maar dan met een slok teveel op. Ik wil best bereid tot geloven dat deze knuppel best goed kan zingen en hij uit een soort protestdrang maar wat aan brult, dat maakt het alleen niet prettiger om naar hem te luisteren. Aan de andere kant moet ik toegeven dat de instrumentatie in Radio World wel goed is en een dikke duim omhoog verdient. Hetzelfde zou ik kunnen zeggen over Ultraviolet Light. Be Yourself begint met een bijzonder irritant deuntje, dan krijg je een paar minuten de loze kreet ‘Be Yourself’ en wat gebrul om je oren, dan komt het vervelende deuntje weer terug, en dan is het klaar. Het grootste dieptepunt van het album moet toch wel Shake, Rattle & Roll zijn. Gewaagd bedoelde solomomenten klinken als geluidsbrallen en de zanger doet een poging om zijn eerdere gekkigheid nog eens te overtreffen. De afsluiter maakt iets goed, maar niet veel. In This Is Pop Rock zit best een leuk nummer verborgen, maar wordt zoals eigenlijk deze hele plaat om zeep geholpen door misplaatste kreten.

Frankie Cavallo heeft kennelijk een hekel aan de muziekwereld en de muziekindustrie. De geforceerde ontoegankelijkheid van dit album zal dan ook vast als een aanklacht tegen Frankie’s gehekelden bedoeld zijn. Dit plannetje is wat mij betreft mislukt. Een goede plaat dat uitgebracht wordt op een label dat niets met de mainstream muziekindustrie te maken heeft, dat is een goede aanklacht tegen de muziekwereld. Cosmic Interception is dat helaas niet. Het is een plaat met goede instrumentatie die verziekt wordt door raar gebrul. Na de eerste luisterbeurt dacht ik dat ik dit wel beter zou gaan vinden door er vaker naar te luisteren, het tegendeel bleek waar, ik ging me alleen maar nog meer ergeren. Jammer, hier had duidelijk meer ingezeten.