menu

Hier kun je zien welke berichten MDV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Killswitch Engage - As Daylight Dies (2006)

3,0
MDV
Leuke plaat van Killswitch Engage. De eerste zes nummers zijn zeer sterk maar daarnaa zakt het een beetje in. Het is mij allemaal net een tikkie te eentonig. Wat solo's hier en daar waren ook fijn geweest, maar helaas. Ik moet zanger Howard Jones wel een compliment geven, zijn zang en geschreeuw klinken fijn in de oren, ook probeert hij in tegenstelling tot een paar andere metalcore zangers die ik niet bij de naam ga noemen niet overdreven 'stoer' of 'duister' te klinken maar doet hij gewoon lekker zijn ding. Ook zijn de de teksten met een positieve Christenlijke boodschap een leuke variate in een genre dat jammer genoeg gedomineerd word door oppervlakkig ge-emo. Ik ben niet zo'n metalcore liefhebber maar deze plaat gaat er nog wel in, maar hij is verre van geweldig.

Korn - Korn III: Remember Who You Are (2010)

4,0
MDV
Ik ben er lang niet aan toegekomen om Remember Who You Are te recenseren. Maar nu deze plaat alweer bijna vier jaar oud is moet ik zeggen dat ik 'm nog steeds goed vind. Het beste album van Korn sinds Issues. Nee, sinds het debuut. Dat er tijdens de optredens van Korn zo weinig materiaal hiervan gespeeld wordt vind ik echt onbegrijpelijk.

Korn klinkt hier zoals ik het graag hoor: rauw. De ene riff na de andere komt hard aan. De ritmesectie klinkt misschien wel beter dan ooit, maar dat kan aan de productie liggen. Korn klinkt hier ongeveer even hard als op Take a Look in the Mirror, maar dan met veel betere songwriting. Jonathan Davis weet een goede balans te vinden tussen cleane zang geschreeuw/grunts en gejammer. Inderdaad, Jonathan Davis doet even zielig als altijd, maar dat stoort mij totaal niet. Op nummers als 'Fear Is a Place to Live' en 'Are You Ready to Live?' kan ik er zelfs ontzettend van genieten. 'Lead the Parade' is de misser op deze plaat, maar gooit wat mij betreft geen roet in het eten.

De voorspelling van Don Cappucino dat Korn er inmiddels mee opgehouden zou zijn is niet uitgekomen. Ergens is dat jammer, want hierna is Korn weer slecht materiaal gaan maken met vervelende electronic-invloeden. Ik had liever gezien dat Jonathan Davis zich in een soloprojecte op de bonkzooi had gestort en Korn gewoon Korn was gebleven. Op deze plaat was Korn in ieder geval weer even echt Korn, en hoe!

Korn - KoЯn (1994)

4,0
MDV
Korn, in de tijd dat dit album uitgebracht werd was het een onbekend bandje dat bestond uit een paar hopeloze types die verslaafd aan speed hun dagen sleten door op straatgevechtjes te gokken en ruige muziek te maken. Hoewel hun muziek een beetje leek op die van Faith no More en Rage Against The Machine hadden ze een eigen stijl en waren ze bijzonder creatief en origineel te noemen. Ze speelden harde gitaarmuziek met sterke hiphopinvloeden in de bas, keihard, maar niet al te 'heavy metal', dat was het plan.

En ja hoor, het plannetje werkte en de muziek sloeg aan, en sindsdien is Korn samen met al zijn na-apers de meest gehate en uitgekotste band van de metalscene, door de minder succesvollen uiteraard. Want het afkraken van zo'n goed album als dit getuigt volgens mij vooral van jaloezie.

Want wat is dit goed zeg! Je kan klagen dat het niet bijzonder moeilijk is om te spelen maar riffs als die in Blind en Clown zijn van wereldniveau. Nog beter dan de riffs van Korn is de zang van Jonathan Davis, een geweldige stem had die knul hier nog, hij klinkt beheksend, gefrustreerd en oprecht.

"There you are alone
With no hope of ever having something to be proud of
Something earned without begging
Yes, I know you're a person, a person close to me
Who do you think you are? What more do you want from me?! "

En dat moest er even uit zeg! Dat is duidelijk te horen. Wat ook duidelijk te horen is is het talent van David Silviera en Fieldy. Samen weten ze onder het gitaargeweld en het geschreeuw een sterke beat te zetten, zonder ook maar ergens overdreven te gaan rammen.

Het beste nummer van het album is faget, een nummer dat vaak onterecht voor homohaterij aan wordt gezien. Faget is een instrumentaal sterke en weinig eentonige song die gaat over hoe Jonathan Davis altijd getreiterd werd. Critici zien dit vaak als een flauw trucje om jongeren aan te spreken. En mochten ze gelijk hebben kan dat me niets schelen, ik kan Korn dan alleen maar een compliment geven voor het bereiken van hun doen en het maken van een steengoed nummer op een album dat de rockwereld terecht op z'n kop heeft gezet.

Korn - Untitled (2007)

3,5
MDV
Er zijn van die albums die je wel slecht moet vinden, we kennen natuurlijk allemaal het schoolvoorbeeld 'St. Anger' van Metallica, maar ook dit naamloze schijfje van Korn hoort thuis in de categorie van verplichte pispalen. Ik wilde natuurlijk ook bij het stoere groepje haters horen en heb me dan ook een tijdje flink tegen Untitled en eigenlijk al het materiaal van Korn uit het nieuwe millenium afgezet.

Maar ik werd na een tijdje toch nieuwsgierig naar hoe slecht Untitled in werkelijkheid was en ik heb 'm maar beluisterd. En het spijt me zeer, ik heb echt mijn best gedaan om het slecht te vinden, maar tevergeefs. En natuurlijk haalt Korn op dit album niet meer het niveau van hun gloriedagen rond Life Is Peachy en Follow The Leader, dat neemt alleen nog niet weg dat dit best een vermakelijk plaatje is.

Poppy? Ja. Ontzettend ruig? nee. Gemaakt? Absoluut. Maar het weet me toch te boeien. Het drumwerk in mummers als Starting Over en Killing is gewoon goed, en ook zanger Jonathan Davis levert in mijn oren zijn beste prestatie sinds Issues af. Ik krijg soms zelfs het idee dat hij het eindelijk weer eens een keer ook echt meent (Starting Over, Ever Be) De teksten zijn hier en daar wat vaag, maar klinken toch best leuk en uitnodigend om mee te zingen. Begrijp me niet verkeerd, dat popgedoe past eigenlijk helemaal niet bij Korn. Maar zeg eens eerlijk, dat oude Korn-geluid was toch al lang uitgekouwd en leeggezogen? Ik kan het me best voorstellen dat ze naar een nieuw geluid zoeken. Ik ken nog wel twee andere bands die meneer Davis nogal hoog heeft zitten waarbij zo'n verandering in stijl alleen maar goed uitpakte. (1, 2). Aan de andere kant, zo goed gaat Korn niet meer worden. Maar ik denk dat het wel duidelijk is wat ik bedoel.

Verklaar de band uit Bakersfield maar dood als jullie dat willen, daar word niemand slechter van. Ik blijf in ieder geval nog naar ze luisteren, ook naar dit album. En misschien is het omdat ik hun beste jaren nog te jong was om ze goed te vinden, maar ik vind dat ze het nog steeds kunnen.

Kuroyume - Headache and Dub Reel Inch (2011)

2,5
MDV
Headache and Dub Reel Inch is het eerste album van Kuroyume sinds 1998. Het album Corkscrew bevatte vooral lekker rauwe punk en ska. In 2009 kwam de band na een aantal jaren inactiviteit terug met een weergaloze liveshow waarvaan de opname op het moment van schrijven in mijn top 10 staat. Twee jaar later was er een nieuw album van Kuroyume klaar.

Helaas trakteert het duo Kiyoharu en Hitoki ons hier niet op punk en ska, maar op een poging om terug te gaan naar de roots, met wet electro erbij. Goed klinkt het helaas niet echt. Het melodieuze kantje dat oude nummers als for dear hadden ontbreekt hier. Echt hard of snel wordt het ook nergens. Eigenlijk hoor ik hier vooral een combinatie van de mindere kanten van Kuroyume. Wat mij betreft mogen deze heren weer lekker gaan ragger en skanken, wat dat kunnen ze beter dan wat ze hier proberen. De singles van het aankomende album beloven in ieder geval een stap in de goede richting.

Kuroyume - Kuroyume the End (2009)

Alternatieve titel: CORKSCREW a GO GO! FINAL

4,5
MDV
We kennen ze allemaal wel, de vooroordelen over gesplitte bands die weer terug komen. Ze kunnen er niets meer van, spelen alleen nog de hitjes, en doen het bovendien alleen voor het geld. En helaas, deze vooroordelen zijn in de meeste gevallen waar. Zo ook in de J-rock wereld. Denk maar aan X Japan, of ze er niets meer van kunnen valt te betwisten. Maar ze spelen tegenwoordig meer ballads dan metal en lijken alleen nog maar om het grote publiek te geven.

Gelukkig kan het ook anders, en deze geweldige liveplaat van Kuroyume is daar het bewijs van. Wat we horen op deze plaat is geen band die even de hitjes speelt om te cashen. Maar een ruig en grof Kuroyume dat een lange sterke setlist speelt die vooral bestaat uit punknummers die lekker op elkaar aansluiten. Het sterkste punt van dit live-album is nog wel de manier waarop de nummers in hun meest rouwe vorm gespeeld worden.

Nauwelijks tot geen sampletjes, geen rare stemvervormingen, en de foutjes zijn er niet uitgehaald in de studio. Zelfs de subtiele gitaaraccenten uit van nummers als Like @ Angel zijn bot in de prullenbak gesmeten en vervangen door harde riffs. Kamikari en Can't See Yard zijn niet onherkenbaar maar hebben duidelijk wel een ander gezicht dan op de albums waarop ze oorspronkelijk te horen waren.
Je zou denken dat er op deze manier een hoop kaal geram over blijft, maar niets is minder waar. Dit is heerlijke rock 'n roll zoals het ooit bedoeld is. Of je nou of de bas, de zang, de drums of de gitaar let, in ieder nummer komt ieder instrument goed tot zijn recht. Wat maakt het dan nog uit dat de trompet uit Hello CP Isolation gefilterd is?

Mijn complimenten aan Kiyoharu en Hitoki dan hun ego niet te groot is om de sessiemuzikanten een plek op de voorgrond te gunnen, want wat komen hier toch een lekkere riffjes en drumfills voorbij. En trouwens ook om hun eigen kwaliteiten, voor Hitoki verwijs ik je door naar track 8. En Kiyoharu, mijn god, Kiyoharu. Wat een heerlijke engerd is het toch ook. Door mislukte plastische chirurgie heeft hij praktisch altijd dezelfde gezichtsuitdrukking. De cynische manier waarop hij de visual kei benadert mag er ook zijn, en dan zeg ik nog niets over zijn stem. In tegendeel van de meeste visual heeft hij echt de uitstraling van een rocker, een middelvinger, en een gezonde dosis zelfspot.

Een andere kracht van CORKSCREW a GO GO! FINAL is dat de rauwheid je veel meer het gevoel geeft echt bij de show te zijn dan de meeste live albums. Ik moet me echt inhouden om geen dingen als 'Oi! Oi! Oi!' En 'Ya! Ya! Ya!' mee te gaan bleren als ik een saaie busrit met dit album opleuk. Overigens staat er op Kuroyume The End wel meer dan alleen geschreeuw, de melodische baslijnen en vocale melodieën zullen ook de liefhebbers van makkelijker luisterende muziek vermaak bieden.

En tot slot, wat is Kuroyume toch een leuke band om te coveren!