Saori@destiny schijnt een electropopartiest te zijn die begon als straatartiest in Akibahara. Daar op af gaande ging ik er van uit dat dit een knotsgekke denpa-album zou zijn, of iets als Kyary Kyary Pamyu. Zo knotsgek is dit echter niet. Perfume, en sxesven noemde die band al in het topic dat me op dit album bracht, heeft er meer van weg, al heb ik wel het idee dat dit iets meer op de beat leunt dan Perfume.

Om te beginnen, Wow War Techno klinkt bijzonder aangenaam. De zang is goed en ik hoor hier en daar wat eurobeat-invloeden die leuk zijn verwerkt. Dat klinkt als het recept voor een leuk album, en dat is dit ook, maar toch gaat er naar mijn mening hier en daar wat mis. Zo hoor ik de beat hier en daar toch te veel op de achtergrond, en vind ik het haperen in Lost ronduit irritant. Ik krijg hier en daar het idee dat Saori niet helemaal heeft kunnen kiezen voor het maken van dansbare muziek of muziek die gewoon prettig is om aan te horen. De beste nummers van Wow War Techno zijn naar mijn mening de nummers waarop deze keuze wel duidelijk gemaakt wordt, Ez do Dance en 弱虫ハー.ト. Ook het dromerige ステンレス・スターライト bevalt me. Het doet me een beetje denken aan Tripshots, en dat bedoel ik zeker als compliment.

Ik mis op deze plaat uitschieters, nummers die beter zijn dan leuk of prettig. Maar slecht wordt het nergens, en het is te kort om langdradig of vervelend te worden. Ik hou het voorlopig op 3,5 sterren, maar dan wel in de ruimst mogelijke variant van die score .

Saxon is een band die vaak in hetzelfde rijtje als Iron Maiden, Judas Priest en Motörhead wordt genoemd. Als laatste in het rijtje, dat wel. Ik zou ze zelf eerder vooraan zetten, maar ik ben een fan dus ik ben wat dat betreft misschien niet helemaal betrouwbaar. De reden dat Saxon vaak als de minste van de vier wordt beschouwd is denk ik hun slechte periode van eind jaren 80 waarin ze muziek maakte die stylistisch nogal afweek van de rauwe heavy metal van hun eerdere albums.

Crusader is eigenlijk de schakel tussen Saxon's gouden en duistere jaren. Op het album is zowel metal van het hoogst denkbare niveau als lullige hardrock die van Bon Jovi had kunnen zijn. Maar vooral iets dat tussen die twee uitersten in zit.

Het titelnummer (dat trouwens het mooiste is als je het met de prelude erbij luistert) is wat mj betreft het mooiste nummer uit de hele discografie van Saxon. Muzikaal is het sterk, de teksten en de manier waarop Biff Byford ze ten gehore brengt zijn nog sterker, en de gitaarsolo is zelfs nog beter. Crusader is een nummer dat iedereen die beweert dat hij/zij van metal houdt een keer gehoord moet hebben, en als ze gaan roepen dat ze het niet goed vinden, neem ze dan alsjeblieft niet meer serieus. In tegenstelling tot een zekere andere Britse band waarvan ik de naam niet ga noemen met een dergelijk goed nummer speelt Saxon Crusader altijd vol enthousiasme als het publiek het wil horen, en zo gat het al een kwarteeuw. En terecht, want Crusader wordt nooit oud, nooit.

Maar een goed nummer maakt nog geen goed album, al helemaal niet als de andere nummers het niveau van de aftrapper bij lange na niet halen. Begrijp me niet verkeerd, A Little Bit Of What You Fancy, Just Let Me Rock en Rock City zijn allemaal prima nummers. Stuk voor stuk zijn het goede en feestelijke hard rock knallers die op zich niet verkeerd zijn mar gewoon in de schaduw staan van het fenomenale eerste nummer.

Wacht, ik vergeet iets. Sailing To America is bijna net zo goed als het titelnummer. In Sailing To America word de reis van Britse kolonisten die naar het 'beloofde land' Amerika varen in de hoop een betere toekomst te vinden.

'' The quayside's full of friends
A farewell in their hands
No-one knows if they'll reach the shore
As Plymouth slips away
They'll not be back again
They're sailing off towards the promised land ''

Biff Byford heeft het begrepen! Leuke teksten, goed nummer.

Maar er staan helaas ook een paar aanfluitingen op Crusader. Met name Do It All For You, waar was dat in hemelsnaam voor nodig? Do It All For You doet me denken aan die slechte ballad van Aerosmith, je weet wel, dat zeiknummer dat veel te vaak op de radio komt. Ook Run For Your Lives is niet veel aan, al moet ik de band toch wel een complimentje geven voor het bedenken van zo'n toepasselijke titel voor zo'n draak van een nummer.

Het begon allemaal zo goed maar waar ging het heen? Joost mag het weten... Het lijkt de carrière van Saxon wel. Nee, dat is geen vergelijking. Saxon kwam er als band na een lange tijd van onderpresteren weer bovenop. Dat kan ik over dit album helaas niet zeggen.

Aardig Saxon plaatje. De eerste twee nummers zijn ijzersterk, Court of the Crimson King coveren is gewaagd en gevaarlijk maar ik moet zeggen dat ik deze heavy metal versie van het legendarische progrock nummer erg leuk vind. Dragon's Lair en Deeds Of Glory zijn ook erg leuk, maar hebben voor mijn smaak een iets te hoog powermetal-gehalte. De rest is niet erg interresant maar nog wel luisterbaar.


Hoogtepunten: Killing Ground, The Court Of The Crimson King, Deeds Of Glory, Dragons Lair.
Dieptepunten: Het gebrek aan consistentie, iets waar Saxon vaker last van heeft.
Is dit album het kopen waard? Dat ligt er maar aan. Killing Ground haalt zeker niet het niveau van de twee volgende albums, Lionheart en The Inner Sanctum. Als je nog niet echt bekend bent met Saxon kan je beter die albums halen, of een van de klassiekers (Wheels Of Steel, Strong Arm Of The Law, Denim & Leather). Maar als je Saxon een beetje kent en goed vind is Killing Ground best de moeite waard.

Een popgroepje bestaande uit vier leuke Japanse vrouwtjes die goed kunnen zingen en voor de verandering wel eens echte op instrumenten gespeelde muziek maken en ook nog eens aardig kunnen spelen. Wat wil een liefhebber van J-pop- en rockmuziek als ik nog meer? Oké, eindelijk eens een nieuw album van Dir en grey en een akoestisch album van Yui. Helaas kan een mens niet alles hebben. Niet alles, maar wel veel. En klagen doe ik zeker niet, want Scandal weet me altijd wel uit welk rothumeur dan ook te trekken. Al helemaal met een goede plaat als deze.

Als we hun eerste EP niet meetellen is dit het eerste album van Scandal. En wat een binnenkomer is het zeg! Met nummers als Scandal Baby, Shoujo S en Doll. Powerakkoorden rammen en er met z’n vieren overheen zingen met hier en daar een gitaarlickje is niet moeilijk, maar wel hartstikke leuk, zowel voor de muzikant als voor de luisteraar. Dat Scandal dit goed heeft begrepen blijkt wel uit de eerste drie nummers van Best Scandal. Nummer 4 en 5 zijn wat rustiger, en duren toevallig of niet even lang. Yume Miru Tsubasa is trouwens een cover van een Japanse jaren 80 band die zich de Hillbilly Bops noemde. Het nummer viel niet zo goed bij de fans die begonnen te klagen dat Scandal hun wortels als garagerockband niet trouw bleven. Mij storen dat soort dingen niet zo. Yume Miru Tsubasa is een goed nummer en klinkt in ieder geval een stuk beter dan de rockgeluiden die je wel eens uit garages hoort komen.

Anata ga Mawaru is weer een steviger nummer dat verrassend swingend uit de hoek komt. De bandleden van Scandal kennen elkaar trouwens van de dansschool, dat is waarschijnlijk ook waarom hun muziek zo dansbaar is. Naast dansbaarheid is de afwisseling van stemmen iets wat de muziek van Scandal zo leuk maakt. In de eerste zeven nummers van het album zijn het vooral Haruna met haar relatief lage keelstem en Tomomi met haar hoge nasale stem die als zangeressen op de voorgrond te horen zijn. In Ring! Ring! Ring! neemt leadgitariste Mami ook de voorgrondzang voor haar rekening, en dat is wat dat nummer voor mij een van de hoogtepunten van Best Scandal maakt. Haruna gaat al in tegen het stereotype van de emotieloze en pieperige Japanse vrouwenstem, maar Mami al helemaal. Wat een karakter heeft zij! Ergens is het jammer dat ze niet zo vaak te horen is zonder dat die andere twee er doorheen zingen.

Maar goed het zij zo, ook zonder Mami op de voorgrond is Maboroshi Night een lekker pakkend rockliedje. De drie volgende nummers zijn wat zachter, en vormen naar mijn mening de zwakke plek van het album. Gelukkig is Kagerou er nog, de uitsmijter waarin Drumster Rina haar beste prestatie op dit album levert. Ondanks (stiekem dankzij) die bizarre grunt in het refrein is Kagerou een mooie afsluiter van Best Scandal, een van de leukste albums die ik ken.

Temptation Box... Ik vraag me af of de dubbelzinnigheid van die titel opzettelijk is, ik denk het niet. In ieder geval is Temptation Box het tweede album van Scandal. Dit album is diverser dan zijn voorganger, en hoewel de bandleden enthousiast vertellen dat er op dit album iets voor iedereen te vinden valt, vind ik dat eigenlijk niet echt iets positiefs.

Ondanks het feit dat de scherpe randjes er hoorbaar af zijn begint het album bepaald niet slecht met Everybody Say Yeah! en Taiyou to Kimi Ga Egaku Story. In nummer 2; Shunkan Sentimental, levert Haruna waarschijnlijk haar beste prestatie als zangeres van Scandal. Houkago 1H is het eerste twijfelachtige nummer. Het is drumster Rina die de zang voor haar rekening neemt. Ze klinkt alleen als Otsuka Ai die een liedje van K-on! probeert te zingen, en ik kan niet echt zeggen dat ik daar voor warm loop. Namida no Regret is een ballad, ook iets dat niet op Best Scandal stond. Het is eigenlijk best een goed nummer, maar niets dat andere J-popartiesten niet beter kunnen.

Hi-Hi-Hi is echter een schot in de roos, wat een goed nummer! Hi-Hi-Hi heeft energie en power, en benut het contrast in de stemmen van Haruna en Tomomi optimaal. Het gitaarwerk mag er zeker ook zijn, net als het slappen op de bas van Tomomi. Shoujo M wordt gezongen door Mami en kan dus moeilijk slecht zijn . Girlism heeft al het goede van Hi-Hi-Hi maar dan beter. Drie snellere maar rustige nummers sluiten Temptation Box af.

Dit is geen slecht album, maar vergeleken met de voorganger toch een beetje een teleurstelling. Het is bijvoorbeeld jammer dat de stevegire nummers hier in de minderheid zijn, dat zijn juiste de leukste van deze band. Ook de toevoeging van synthesizergeluiden is niet echt iets dat ik toejuich. Ondanks deze puntjes van kritiek is dit een leuke plaat voor wie van poprock en J-pop houdt. Het is alleen wel een leuk album dat in de schaduw staat van een eerder en nog veel betere plaat van dezelfde band.

Leuke Japanse meidenbandjes zijn er wel meer geweest. Princess Princess en Zone bijvoorbeeld. Vandaag de dag heb je in die categorie Chatmonchy en Stereopony, en natuurlijk Scandal. Deze EP is waar het voor die laatste band allemaal mee begon.

Wat onderscheidt Scandal van eerder genoemde bands? Hun muziek is in ieder geval iets harder dan die van Stereopony, en ze zingen zuiverder dan Chatmonchy. Toch doen de eerste zanglijnen van deze plaat nog het meest aan Yuki van Judy and Mary denken. In Koi no Kajitsu wordt meteen duidelijk wat de kracht van Scandal is. De afwisseling tussen de drie zangeressen, Tomomi, Haruna en Mami, maakt een vrolijk poprock nummer met een beetje ska-invloeden als Koi no Kajitsu bepaald geen straf om te beluisteren.

In Space Ranger trapt de band iets harder op het gaspedaal, en mag ik als luisteraar enkele electrogeluiden verwelkomen. De band weet in ieder geval goed af te wisselen zonder de sfeer te verknallen. In het derde nummer, Koi Moyou, verdwijnt de hoge stem van Tomomi meer naar achtergrond en is het vooral Haruna die we op de voorgrond horen. Koi Moyou is het minst spannende nummer van Yah! Yah! Yah! Hello Scandal, maar mag er vanwege de verdienstelijke instrumentatie zeker wel zijn.

In het laatste nummer, Kagerou, komen de electrogeluiden van Space Ranger weer terug, met daarnaast een aparte sample van een grunt. Vraag me niet hoe ze in vredesnaam op dat idee gekomen zijn, ik zou het zelf ook niet weten. Wat ik wel weet is dat Kagerou het beste nummer van deze EP is. Afwisseling, goede gitaarlicks, pit en verrassend leuk drumwerk zijn de sleutelwoorden voor dat nummer. Alles naar de maatstaven voor Japanse poprock natuurlijk, dit is tenslotte ook een poprockplaat, en ik vind het bepaald geen slechte!

Veel verstand van elektronische muziek heb ik niet. Als ik mijn mond er een keer over open trek, word ik meestal getrakteerd op opmerkingen als 'Dit is dubstep! Geen house!' of 'Hoor je niet dat dit techno is? Dit heeft echt helemaal niets met trance te maken!'. Het spijt me mensen, maar ik ben bang dat het nog wel even gaat duren voor ik het verschil tussen alle subgenres begrijp.

Dat ik weinig verstand heb van elektronische muziek, betekent niet dat ik dat ik het helemaal niet kan waarderen. Daar werd ik in dit topic aan herinnerd, het 'probeerliedje' dat Gajarigon aan had gewezen voor dit album was een van de meest veelbelovende stukjes muziek die ik in tijden had gehoord. Het titelnummer van Coloris is zeker even mooi als de hoes. Het lijkt net alsof ik een elektrische gitaar in dan nummer hoor, wellicht hoor ik het verkeerd, het staat in ieder geval vast dat het me bevalt wat ik hoor.

Wat is dit voor muziek? Dit is bonkmuziek, maar het is zeker geen verkeerde bonkmuziek. Dit is bonkmuziek met smakelijk uitgezochte samples en basgeluiden die ook echt uit een basversterker lijken te komen. Dit is goede melodische bonkmuziek die ik eigenlijk helemaal geen bonkmuziek zou mogen noemen.

In Circuit Lover zit een sample van een vrij naar liedje dat je vaak op de radio hoort, gelukkig overstijgt ook nummer 2 van Coloris de kwaliteit van de doorsnee radiomuziek. Jammer genoeg weet componist Lain Trzaska deze kwaliteit niet een heel album vol te houden. Monochrome is bijvoorbeeld een nummer dat lang naar een climax die nooit komt toewerkt en eindigt met bijzonder wazig geknetter. De slap-bas in een nummer als Autumn In Space maakt gelukkig het nodige goed.

Helaas blijft dit wat mij betreft geen half uur leuk, en zeker niet als de laatste twee nummers van de plaat de minste zijn. Het zou eraan kunnen liggen dat ik geen gamer ben, en het dus niet mee heb gemaakt hoe dit album klinkt tijdens het spelen van Super Mario Zoveel. Ik schat de kans echter niet bijzonder groot in dat ik She mèt die ervaring wel helemaal het einde had gevonden. Dit album krijgt van mij niet de hoofdprijs, maar zeker wel een voldoende, wat er staat meer dan genoeg leuks op.

Emo, wat valt daar allemaal onder te verstaan? Een hoop in ieder geval. Maar of het nou de bruutste deathcore of hopeloos gepolijste pop-punk is, het komt allemaal overdreven en onoprecht aan bij mij als luisteraar.

Gelukkig bestaan er altijd uitzonderingen, Single File is een opkomend rockbandje dat nogal eens op de emo-hoop gesmeten wordt, maar laat de fratsen gelukkig achterwege. Zoals de titel van dit album al doet vermoeden zingen deze kerels niet over zelfmoord en verminkingen maar over alledaagse narigheden. Alledaagse narigheden als liegende vriendinnetjes, langeafstandsrelaties en zombie-aanvallen. De liedjes worden in duidelijke taal en gelukkig zonder al te veel zinloos gevloek ten gehore gebracht. Heel bijzonder is Common Struggles niet. Ik denk dat niemand een album als dit na een jaar niet luisteren nog zal herinneren, maar desondanks is het een frisse wind in een genre van verstikkende benauwdheid.

Stay Ahead of the Weather is een poppunkband, emo kan je ze geloof ik zelfs noemen. Ze dragen grote brillen en geven hun werken graag lange namen. Precies, je zou ze naast emo ook een stel hipsters kunnen noemen.

Meer dan over labeltjes gaat deze site over muziek. Muziek dient echter beschreven te worden, en dan heb je toch labeltjes nodig. Deze EP doet mij nadenken en twijfelen over labeltjes, het is me namelijk helemaal niet duidelijk wat deze band precies probeert. Proberen ze pakkende poppunk te spelen? In dat geval maken ze er een zootje van. Dit is niet pakkend, te wazig en te ruw voor poppunk. Deze band zou als Singe File kunnen klinken. Maar dat doen ze niet, ze lijken een poging te doen om dieper te klinken.

Helaas lukt dat ook niet echt. De nummers op We Better Get Goin' If We're Gonna zijn in mijn beleving te snel, te oppervlakkig en te makkelijk om echt diep te zijn. Goed, misschien gaat dit langs me heen omdat ik niet naar de teksten luister. Kan zo zijn, ik vind alleen dat een band die vooral uit is op luisteraars die voor de teksten hun platen opzetten beter langzame ballads met akoestische begeleiding kan gaan spelen.

Ondanks het feit dat de muzikanten (vooral de drummer) hoorbaar bekwaam zijn om een paar aardige nummers te spelen, leveren ze hier een behoorlijk besluiteloze prestatie. Vlees noch vis als ik me zo hard mag uitdrukken. Overal aardig, nergens overtuigend.

Aardige plaat van Suffocation die ik in mijn kast vond. Alles klinkt even bruut en technisch hoogstaand als we van Suffocation gewend zijn, ik mis alleen de charismatische nummers die de voorganger van deze plaat wel had. Hier wordt alles een beetje een bral. De gitaarsolo's springen er wel uit!

Suffocation, een metalband uit New York die wel eens de eer toegewezen krijgt de brutale death metal uitgevonden te hebben. Of ze dat ook daadwerkelijk hebben gedaan weet ik niet zeker, maar ik weet wel zeker dat ze in hun genre zeker niet de minste zijn. Ze vallen op door aparte songstructuren en teksten die eens niet over met mummies neuken en het aanbidden van Satan gaan. Oké, niet alleen maar.

Op dit album doet Suffocation waar het goed in is, beuken met hersens. Het eerste echte nummer van de plaat, Abomination Reborn laat meteen de kracht van de band uit NYC horen. Snel gespeelde ingewikkelde gitaar- en drumpartijen vliegen om je oren en de groffe stem van zanger Frank Mullen gaat er lekker overheen. De eer van beste muzikant van Suffocation gaat wat mij betreft naar drummer Mike Smith, de blastbeat die hij er halverwege Bind Torture Kill tegenaan gooit is misschien wel de beste die er in het hele metalgenre te vinden is. Dit is death metal op z'n best!