Ik ben op z’n tijd wel te porren voor een beetje ‘enge’ muziek. Met Burzum en het dronewerk van Boris kan ik me bijvoorbeeld prima vermaken. De recensies hierboven beloofden in ieder geval een goede griezelplaat. Ik kan me jammer genoeg echter niet vinden in de positieve mening die andere reviewers over dit album hebben.

De zondag is mijn minst favoriete dag van de week. Omdat ik geen kerkganger ben staat die dag voor mij vooral in het teken van verveling en bijkomen van te laat naar bed gaan. De sfeer is de hele dag bedorven, en omdat ik niets hoef lukt het me ook zelden om op zondagen iets nuttigs te doen. Dit album doet mij niet aan een spokende donkere nacht denken. Nee, dit album sleurt me mee naar een van die zondagmiddagen die ik liever oversla.

Een gitaarloopje dat alsmaar herhaald wordt, een ongeïnteresseerd klinkend stemmetje, krakende deuren op de achtergrond, soms iets harder, soms iets zachter. Het is niet pakkend en het is niet spannend. Herhaling is leuk in muziek, maar na voor mijn gevoel 10 keer hetzelfde niet al te boeiende lapje tekst word ik toch een beetje moe.
Kennelijk is indie niets voor mij. Als ik het gemiddelde en het aantal stemmen van 2 in acht neem, moet ik toch concluderen dat het aan mij en niet aan deze plaat ligt dat dit me niet weet te vermaken. Laat dit album dus vooral liggen als je smaak met die van mij overeen komt.

Wat mij toen ik The Charm The Fury live aan het werk hoorde vooral opviel was de slechte uitspraak van het Engels van de zangeres. Helaas ligt het accent er ook op de plaat dik op. Ze kan beter Nederlandstalig zingen of alleen maar grunten waardoor het niet zo opvalt. Verder hoor ik hierin een album dat niet boven de normen van een verzadigde stijl uit weet te stijgen. Creatief mag er een tandje bij, dan zal The Charm The Fury vast iets leuks afleveren.

Ik luister eigenlijk nauwelijks naar muziek uit de zeventiger jaren. Toch ben ik ben altijd wel te porren voor een stevige pot blues en rock 'n roll. Van de J. Geils band had ik voor ik op Musicmeter over dit album las nog nooit gehoord. Allen maar beter! Dan kan ik tenminste zonder enige vooringenomenheid naar ze luisteren.

House Party is in ieder geval een zeer sympathiek feestnummertje met genoeg leuke drumfills en gitaarlicks. De teksten zijn vrij direct en aan de afgezaagde kant, maar ik hoor in de verste verte geen poëtische pretenties, dus het is de schrijver vergeven . In het tweede nummer laat de band zich al van zijn gevoelige kant zien, dat is in mijn opzicht bijna altijd een pluspunt. Hierop volgen twee nummers die meer op elkaar lijken dan ze van elkaar verschillen, toch zijn ze dankzij de verdienstelijke solo's geen straf om naar te luisteren.

Helaas begint het album hier voor mij een beetje in te kakken, de solo's vallen niet meer op, de zang verliest een beetje zijn charme en de kwaliteit van de nummers ligt volgens mij net iets lager. Het te lange en niet bijster vermakelijke einde van het nummer 'Start All Over Again' vat wel aardig samen hoe ik de tweede helft van deze plaat ervaar. Desondanks waren de eerste vier nummers zeker niet slecht en moet Bloodshot een genot voor het oor zijn voor liefhebbers van klassieke rock 'n roll en rythm & blues.

Ik ontdekte dit album van The Ocean door een tip van Aghora. Het eerste dat me opviel toen ik even op deze pagina ging kijken wat dat hele Precambrian-gedoe nou inhield was het geologische thema, de lengte van het album en de individuele nummers, de aparta hoes, en de lange ingewikkelde namen van alle nummers. Een hele hoop aan indrukken nog voor ik ook maar iets van het album heb gehoord, indrukken waaruit ik op kan maken dat het album in ieder geval niet makkelijk, licht verteerbaar of slecht zou zijn.

Vooral de eerste van mijn drie verwachtingen werd al gauw bevestigd. De eerste keer dat ik Precambrian in z’n geheel beluisterde kon ik er totaal geen vat op krijgen, ik kon er hier en daar wel mooie stukjes uit vissen maar er echt iets van maken kon ik niet. Natuurlijk hoeft dit helemaal niets te zeggen, de eerste keer dat ik Silhouettes van Textures hoorde kreeg ik ongeveer hetzelfde gevoel en dat album staat nu in mijn top 10.

De tweede luisterbeurt was al beter. Maar weer kreeg ik het gevoel naar een Textures-album te luisteren, vooral tijdens tijdens Mesoarchian (Legions of Winged Octopi) kreeg ik zelfs het idee Eric Kalsbeek te horen, maar ik kwam er later achter dat hij het ook was. Het volgende nummer beviel me ook zeer goed, vooral het drumwerk. Een ander nummer dat mij zeer bevalt is Statherian. En vooral de teksten:

“What it means to be fully human is to strive to live by ideas and ideals
And not to measure your life by what you've attained in terms of your desires but
Those small moments of integrity, compassion, rationality... because in the end, the only way that we can measure the significance of our own lives
Is by valuing the lives of others
Fantasies have to be unrealistic
Because the moment, the second that you get what you seek, you don't, you can't want it anymore.
In order to exist, desire must have its objects perpetually absent
It's not the 'it' that you want, its the fantasy of 'it'
We are only truly happy when daydreaming about future happiness.
This is why we say: the hunt is sweeter than the kill, or: be careful what you wish for - not because you'll get it: because you're doomed not to want it once you do
Living by your wants will never make you happy.”

Ik weet niet wie het bedacht heeft en waar het vandaan komt maar dat ik het prachtig vind weet ik zeker, al helemaal met die melodie op de achtergrond.

Maar ik kan het beter niet over aparte nummers hebben. Voor mij draait Precambrian meer om het grote plaatje, het geheel dat alle nummers vormen, volgens mij is het ook niet anders bedoeld.

Precambrian is duidelijk meer dan vermaak alleen, het is kunstmuziek. Elk nummer en misschien wel elke noot die gespeeld en gezongen wordt symboliseert een fase van de langste periode van het geologisch tijdvlak. Leuk concept, ik heb me altijd al geïnterreseerd voor alles dat prehistorisch is. Maar zoals ik al zei, muziek is zowel kunst als vermaak en het grote (en tegelijkertijd enige) minpunt van Precambrian is dat beide kanten van de munt elkaar een beetje in de weg zitten. Tegen het einde van het album krijg ik er toch wel een beetje genoeg van, aan de ene kant omdat het album in z’n geheel te lang duurt, en aan de andere kant omdat alles na Statherian een beetje inzakt, niet dat het opeens slecht wordt of zo, maar ik vind het begin leuker. De band had de laatste paar nummers niet weg kunnen laten, dat zou het concept wegnemen. Misschien was het concept ook nog wel wat beter tot z’n recht gekomen als Precambrian een ambient album zou zijn, maar dan was het waarschijnlijk niet zo goed luisterbaar geweest. Er is dus naar en compromis gezocht en er is een ding die alle compromissen gemeen hebben…

Dat neemt echter allemaal niet weg dat Precambrian een mooi album is, vier dikverdiende sterren.