Alice In Chains heeft nooit echt garant gestaan voor vrolijke feel-good muziek. Zowel tekstueel als muzikaal was er altijd ellende, verdriet en narigheid in de muziek van de band uit Seattle terug te horen, en de paar nummers die wel vrolijk klonken lieten meestal een cynische indruk achter.

Ook dit album vormt geen uitzondering, deze hond met drie poten is zelfs de smerigste en ellendigste plaat uit de hele discografie van Alice In Chains. Dit album klinkt minstens even gepijnigd als de hond op de hoes eruit ziet.

Een van de eerste dingen die opvalt aan het eerste nummer, Grind genaamd is de zware vervorming van de stem van Layne, die eigenlijk goed laat horen hoe de beste man er aan toe was, zoals Kaztor al zei was hij behoorlijk naar de klote en zag hij het leven niet meer zitten, deze gevoelens komen goed naar voren op nummers als Shame In You en Brush Away.

Naast de sterke verdrietige en best wel confronterende teksten van het album ligt de kracht van de hond in de rauwheid van het beestje. Vooral het gitaarwerk klinkt modderig en vuil, soms zelfs tegen het valse aan. Aan de ene kant is dit natuurlijk voor veel luisteraars niet prettig, die horen liever muziek volgens alle nette regeltjes die iedereen leuk vindt en objectief als goed te bestempelen valt, gelukkig sta ik aan de andere kant. Want zeg eens eerlijk, het is toch nooit de bedoeling van blues geweest om mooi te zijn?

Op dit album laat Alice In Chains zich zowel van hun (Again, Brush Away) harde als van hun zachte (God Am) kant zien. Wat dit album beter doet dan de andere is het combineren van deze twee kanten, bijvoorbeeld in Heaven Beside You en Frogs.

Maar perfect is dit album ook weer niet hoor. Ik moet toegeven dat het gewoon net een tikkeltje te lang duurt en hier en daar wat eentonig is. Imperfect als het is blijft dit hondje een van mijn favorieten en een belangrijke inspiratiebron voor een van mijn favoriete albums, namelijk The Marrow Of A Bone van Dir en grey. Van Alice In Chains is alleen Dirt beter dan dit.

Zoals eerder al gezegd is dit een fraai stukje akoestiek van Alice In Chains. Eigenlijk is het niet helemaal akoestisch, hier en daar hoor je ook wel wat elektrische gitaren, maar die komen niet echt zo op de voorgrond, de akoestische gitaren en in Whale & Wasp ook de cello zijn dominanter. Jar of Flies staat hier op Musicmeter geboekstaafd als een rockalbum maar ik vind het zelf niet echt als rock klinken, eerder een soort blues. Omdat de zware gitaren en het geschreeuw niet aanwezig zijn denk ik dat luisteraars die helemaal niks met Alice In Chains of wat voor rockband dan ook hebben dit toch nog best kunnen waarderen.

Na een lange zware regenachtige herfstdag vol tegenslag zak je achterover in je luie stoel en draai je dit, tenminste, dat is een beetje het sfeertje van dit potje met vliegen. De teksten zijn op Jar of Flies net als op voorgaande albums erg negatief en verdrietig, maar niet op een deprimerende manier zoals bij Dirt. Het heeft ook te maken met de insteek van de teksten. Layne lijkt het gevecht tegen zijn problemen bijna op gegeven te hebben en zijn noodlot te accepteren, maar hij is nog niet zo kapot als op de hond met maar drie poten. Eigenlijk is het het beste van twee werelden.

Net als op het Unplugged album is er hier weer te smullen van de harmonie in de zang van Layne en Jerry, wat gaan die twee stemmen prachtig samen zeg! Maar ook zonder zang kan Alice In Chains er wat van, Whale & Wasp is een prachtig instrumenteel nummertje. Ik zal Don't Follow niet de hemel in prijzen, dat hebben genoeg mensen al gedaan en kan ik vast niet beter. Maar gelijk hebben ze allemaal.

Maar ook aan Jar Of Flies is het een en ander op te merken. I Stay Away begint mooi maar krijgt al gauw een beetje onnodige pit, dat nummer had veel beter kunnen zijn dan het is. Ook de boogie van Swing on This is een beetje misplaatst.

Jar Of Flies is zeker mooi maar zoals deric raven als zei is het eigenlijk een beetje een tussendoortje. Begrijp me niet verkeerd, het is geen hap-slik-weg maar het mist de impact van bijvoorbeeld Dirt , Alice In Chains (die hond) en Unplugged.

Ik heb eigenlijk nooit willen weten hoe Alice In Chains live zou klinken, niet tot ik naar een van hun concerten zou kunnen. Maar toen ik misschien mijn enige kans hiertoe voorbij zag glippen (uitverkocht ) heb ik deze plaat toch maar in huis gehaald.

En damn, wat is het weer goed. Om eerlijk te zijn had ik verwacht dat dit live-album weinig voor zou stellen gezien de conditie van Layne, ik zat ernaast. Alles aan die knul was kapot, behalve zijn stem zo te horen. Muzikaal is alles ook dik in orde, en het is een fijne bijkomstigheid dat Alice In Chains zijn nummers net iets anders live speelt dan op de plaat.

Waar Unplugged vooral de mooie en kwetsbare kant van AIC toonde is het op Live vooral de agressieve en donkere kant die naar voren komt. Aan nummers als Again en Love, Hate, Love is goed te horen dat Alice In Chains geen band voor en door watjes is. Hard, donker, emotioneel, hier en daar toch een geintje, en vooral veel mooie muziek. Op de plaat een topband, en live ook. Een dikke voldoende.

An Cafe is waarschijnlijk de meest imbeciele rockband ter wereld. Op dit eerste album is duidelijk te horen dat de bandleden geen flauw idee hebben waar ze mee bezig zijn en maar wat aankloten, waarschijnlijk hadden ze het te druk met shoppen in Harajuku om serieus aan een muziekalbum te werken. Wat ik bedoel: geschreeuw afgewisseld door donald-duck geluiden met een vrolijk punkriffje op de achtergrond, dat is toch... Best briljant eigenlijk.

Of het opzettelijk is of niet zou ik bij God niet weten maar An Cafe zet hier een hilarische parodie op zichzelf en de hele visual kei scene neer. Amedama Rock mist helaas wel de goede nummers die zijn opvolger, Shikisai Moment, wel heeft. Deze EP is vooral debiel en niet veel anders,en dat is in dit geval best vermakelijk.

Het derde album van An Cafe, van mij had het niet gehoeven. De eerste keer was het grappig, de tweede keer was het ook nog wel leuk maar ging de lol er een beetje vanaf, en de derde keer is het gewoon vervelend. Je kan het zelfde geintje niet te vaak maken, dan gaat de lol er gewoon vanaf.

Op heel Gokutama Rock Cafe staat eigenlijk maar een goed nummer, namelijk Ryuusei Rocket. En voor zover ik weet is die ook uit op single dus is dit hele album eigenlijk overbodig. Alle andere nummers zijn gewoon niet veel aan, veel te overdreven, ze zijn een beetje te beschrijven als een herhaling van het eerdere werk maar dan veel te overdreven en geforceerd. Miku's mongolenzang is hysterischer dan ooit, maar vooral irritanter. De twee nieuwe banleden, Takuya en Yuuki zijn bij elkaar niet eens zo goed als Bou, en die was ook al slecht.

An Cafe begon ooit als een leuke spoof maar is totaal doorgeslagen en helaas precies zo'n soort band geworden waar ze eerst de spot mee dreven. Er is een punt waarop je doorslaat, jammer dat je dat als band niet doorhebt. Laat dit album alsjeblieft liggen, misschien stoppen ze dan eindelijk eens een keertje.

Dit is An Cafe op z'n best! Shikisai Moment is eigenlijk zo fout dat het grappig word, misschien is het niet eens zo bedoeld maar dit album is een hilarische parodie op de hele 'J-rock' scene van tegenwoordig. Daar komt ook nog eens bij dat het gewoon een verzameling prima luisterbare pop-rock nummers is, op Rinne No Tsumi na dan, dat is namelijk het enige serieuze nummer.

Zanger Miku klinkt alsof hij een downsyndroom en geen flauw idee waar hij mee bezig is heeft. De manier waarop hij in escapism met een overdreven geaffecteerd stemmetje zingt over sex, drugs en rock 'n roll is hilarisch. En dat kan je eigenlijk wel van zo'n beetje alle nummers zeggen. Gitarist Bou weet er hier en daar wel een leuk solotje aan toe te voegen. Bassist Kanon is het enige bandlid dat zijn instrument een beetje onder controle heeft, dit resulteert in goede baslijntjes die lekker in je hoofd blijven hangen.

Allemaal erg catchy en komisch. Misschien zien de luisteraars die minder bekend zijn met de Japanse rockscene er de humor niet van in, maar voor weeaboo's als ik is dit album een must.

Omdat ik Aoi Eir's cover van Yui's Gloria op She Loves You bijzonder geslaagd vond, ben ik hier achteraan gegaan. Helaas is dit een tegenvaller. Ik hoor op Blau helemaal niets dat andere artiesten in hetzelfde straatje niet al beter gedaan hebben, en het duurt ook nog eens veel te lang . Aoi Eir kan vast wel wat, maar de songwriting moet echt beter dan dit.

Rise of the Tyrant van Arch Enemy is een echte krimpplaat. Toen ik het voor het eerst hoorde vond ik het prachtig, de combinatie van melodie en brutaliteit, en die solo's! Kan metal beter dan dit? I dacht van niet. Maar hoe meer ik er naar luisterde, hoe meer gebreken ik ontdekte. De riffs zijn eigenlijk een beetje lullig, de teksten slaan vaak nergens op en de solo's zijn geforceerd mooi, het zou me niets verbazen als ze gekopieëerd zijn. Waarom er twee fillers voor het beste nummer (Vultures) moeten staan on ontgaat mij ook een beetje.

Maar goed, alleen afzeiken is ook weer een beetje overdreven. Blood On Your Hands, The Day You Died en Vultures blijven overeind staan, hoe vaak je ze ook luistert. Ook het instrumentele Intermezzo Liberte gaat niet vervelen, eigenlijk is dat gewoon het beste nummer van de hele CD (daarnet was het nog Vultures, kiezen is niet makkelijk). Ik kan het ook niet laten om de band voor het nummer I Will Live Again te complimenteren, een melodeath versie van I Will Survive, wie had ooit gedacht dat het zo goed uit zou pakken?

Maar goed, alles kort: Leuk album, alleen niet te vaak draaien, want dan gaat de lol eraf en geef je het net als ik een score van drie sterren, die eigenlijk een beetje te laag is.

Ik heb wel eens wat te klagen over overgeproduceerde J-pop vol strijkersarrangementen en andere toeters en bellen die de muziek alleen maar naar beneden halen, maar daar is hier gelukkig geen sprake van. Dit zijn prachtige nummers met goede pianobegeleiding en zo goed als geen onnodige aanhangsels. Prachtig, gevoelig, rustgevend. Alleen het laatste, Engelstalige nummer, vind ik wat minder, maar ook zeker niet slecht. Bijzonder aangenaam plaatje dit, en ook weer voorbij voordat het saai kan worden, daar kan Aya Ide's collega Rie Fu wat van leren.