Iedereen altijd maar zeggen dat in de metalscene de technisch meest begaafde gitaristen rondlopen... Ze mogen eens naar dit album luisteren en dan zal je die statement toch moeten heroverwegen.
Ook in allerlei 'beste gitaristen ooit' lijstjes worden gitaristen uit jazz en flamenco doorgaans schaamteloos over het hoofd gezien. Ten onrechte, want daar lopen heel wat mensen rond die gitaar kunen spelen dat het echt niet normaal meer is.

Drie zo'n mannen hoor je hier samen op plaat, echte giganten in hun specifieke niches: Di Meloa (fusion), De Lucia (flamenco) en McLaughlin (jazz).
Je mag gerust van een masterclass spreken, want de vingervlugheid die je hier hoor kan maar door weinigen worden gereproduceerd. Onnavolgbaar is hier absoluut het juiste woord, het gaat allemaal zo snel en er gebeurd zo veel tegelijkertijd dat je het gewoon onmogelijk kan bijbenen, echt virtuoos.

Natuurlijk krijg je hier wel wat over the top gedeeltes waarin de snelheid en technische hoogstandjes primeren over de muziek (precies het verwijt wat veel metalgitaristen vaak krijgen), hoort een beetje bij zo'n concept. Maar dit kan de pret niet drukken, want de plaat blijft enorm boeiend om naar te luisteren. Ik moet er wel echt mijn aandacht kunnen bijhouden, als 'achtergrondmuziek' werkt dit niet.
Ben het wel eens met de meesten hierboven dat het eerste nummer veruit het beste is, al vind ik Frevo Rasgado ook smullen. Ook sluit ik mij aan bij de De Lucia liefhebbers, hij weet toch net iets meer gevoel in zijn spel te leggen en is dus mijn favoriet van de drie (en een van de beste gitaristen ooit naar mijn mening).

Vooral het titelnummer vind ik echt van een betoverende schoonheid (erg leuk om na te spelen ook), maar de rest van het album is er ook lang niet naast (Rose & Thorn!). Best veel afwisseling en muzikaliteit, mooie teksten en aangename stem. Toch makkelijk een van de beste singer-songwriter platen van de laatste jaren.