Twee dames die mij dit jaar enorm verrast hebben en zorgen voor een fraaie top 10 notering aan het einde van dit jaar (is althans de verwachting op dit moment): Rosalía en FKA twigs.

Albums die ergens wel in elkaars verlengde liggen ook.

En in het verlengde van EUSEXUA komt FKA twigs nu met EUSEXUA Afterglow. De titel laat al zien dat dit verder gaat waar EUSEXUA is gebleven.
Dat is natuurlijk best wel gevaarlijk, want het kan allemaal wel een beetje te veel worden zo in één jaar tijd en wellicht is het toch een soort 'leftovers' ook al wordt het zeker zo niet gebracht.

Ik denk dat het voor mij een beetje in de eerste categorie valt. Ook dit album bevalt me goed, maar ik merk wel dat EUSEXUA dusdanig intensief is dat het eigenlijk voldoende was voor nu. Dat album is zo gaan groeien en onder mijn huid gaan kruipen waardoor het niet voor niets tot mijn lievelingsalbums van dit jaar is gaan behoren.
Nu krijgen we er een flinke schep bovenop. Dat zou een luxe-probleem kunnen zijn natuurlijk, maar het voelt een beetje als een overdosis.

En wellicht zijn de nummers net een tikkeltje minder pakkend dan degene die we al kenden.

Is het daarmee dus een overbodig album? Absoluut niet. Net als EUSEXUA is het een meer dan uitstekend album, alleen vrees ik dat ik net wat sneller naar de voorganger zal grijpen omdat dat album nu eenmaal zo gegroeid is. Of deze dat precies zo gaat doen valt te bezien. De tijd zal het leren.

Laat ik het gewoon houden op wat het is: een zeer aangenaam toetje zo aan het einde van het jaar.

stem geplaatst

stem geplaatst

Orville Peck keert terug met wederom een EP met daarop zeven nieuwe nummers die een klein half uurtje klokken.

Daar kan ik wel even mee door (niet te lang uiteraard).

De man is populair met zijn queer-country. Het masker is nog steeds niet verdwenen, maar genoeg foto's online te vinden van de tijd dat hij nog gewoon Daniel Pitout was. Daarop is geen masker te zien; zijn kleding overigens ook niet

Appaloosa blijkt een vrij rustige EP te zijn geworden, met wat trage, slepende countrynummers zoals we ze inmiddels wel kennen van hem.
Wellicht dat hierdoor de verrassing, voor zover die er ooit was, wel verdwenen is maar dat neemt niet weg dat ik nog lang niet ben uitgekeken, eh uitgeluisterd, op Orville Peck.

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

Je draait Lux flink wat keren achter elkaar en het overdondert.

En dan gebeurt het.... je besluit er nu eens echt heel goed voor te gaan zitten maar dan met een koptelefoon op om vervolgens de zeldzame muzikale bliksemschicht te ervaren die je eens in de zoveel tijd raakt. Het moment was daar. Waar Lux me al wist te pakken, wist het nu ook te raken. De omslag was er.

En met die omslag was er sprake van de ultieme magie die Lux voor mij is.

Voorheen had ik niet zoveel met Rosalía en ik moet dan ook bekennen dat ik vooraf totaal niet met deze release bezig was, laat staan dat ik in de gaten had dat het iets bijzonders zou moeten gaan worden. Compleet gemist. En dat maakt deze release extra leuk voor mij.

En bijzonder is het: bijna alle platenzaken melden al dat het album niet meer leverbaar is en dat we moeten wachten tot eind november voor nieuwe persingen. Dan is er dus iets gaande, zoals het zich ook al uitte in de talloze recensies die dit album als soort wereldwonder wisten te bewieroken.
Of dat terecht is zal altijd persoonlijke smaak zijn. Ik ben nog steeds van mening dat dat iets te veel van het goede is. Fado en flamenco in een modern sausje met juist het bombastische karakter als meest opvallende kenmerk inclusief wat moderne gekkigheidjes. Ja, dat ligt er soms net wat te dik bovenop. Alsof het móét opvallen, terwijl het dat eigenlijk uit zichzelf zou moeten doen. Meer hoofd dan hart.

Maar waar het bij mij de eerste draaibeurten vooral hoofd was is het dus ook hart geworden. Nu hou ik sowieso wel van orkestrale bombast, dus dat zat al wel goed. Maar Lux had net dat zetje nodig om de totale euforie bij mij te bewerkstelligen. Is het meedoen aan de hype? Nee, want dat zou genoeg reden zijn voor mij om het links te laten liggen, dat is dan wel de snob in mij. Het is juist de hype die me de weg wees naar dit album en ik ben blij de sprong gewaagd te hebben in navolging van alle enthousiasme overal.

Want wat is dit een schitterend album. Hypnotiserend, bezwerend en vooral bloedmooi. Een album waar nog veel emoties bij zullen komen verwacht ik. Op alle vlakken: bewonderend, emotioneel, waarderend.
Hier zitten zulke mooie momenten tussen waardoor ik ook niet echt een favoriet nummer kan aanwijzen. Lux is namelijk een vijftig minuten durende trip die je in z'n geheel moet ondergaan.

Of je verzuipt erin en constateert dat het je ding niet is of je verdwaalt in de pracht ervan en constateert dat dit een klassieker in wording is. Nu al? Ja, nu al! Voor mij wel.....

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

stem geplaatst

Fijn dat Lux van Rosalía nu zo in de schijnwerpers staat, want hierdoor heb ik ook dit album opgepikt.

Op moment van schrijven is het een zondagmiddag in november. Het zonnetje schijnt naar binnen in de late middag, de blaadjes aan de bomen voor de deur zijn roodbruin, welke extra opgelicht worden door de zon en dan Cancionera als soundtrack.

Een gelukzalig moment overvalt me. Mensen om me heen die ernstig ziek zijn, kwakkelen met hun gezondheid en nu voel ik heel even een moment waarin ik kan ontsnappen aan die narigheid en mijn eigen sombere buien die hiermee samengaan.

Ja, je zou denken dat deze melancholie het juist versterkt. Maar de combinatie van genoemde elementen zorgen bij mij juist even voor rust en een soort terugtrekken in mezelf waar ik even behoefte aan had. Na de uitbundigheid van Rosalía's Lux valt Natalia Lafourcade's Cancionera helemaal op z'n plek.

Prachtig!

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

stem geplaatst

Hoge verwachtingen... altijd spannend of ze dan ook uit gaan komen.

Nu heb ik Anna sowieso al hoog zitten sinds ze me wist te overdonderen met haar album Ceremony. Toen ik haar snel daarna live bezig zag als voorprogramma van Efterklang en even zo snel daar weer na haar eigen show in dezelfde zaal (Rotown, Rotterdam) was het duidelijk dat ze mijn muzikale hart veroverd had.

Opvolger The Miraculous had iets minder impact maar beviel ook goed, net als Dead Magic, maar bij All Thoughts Fly ging het even een beetje mis. Dat album vond ik niet zo'n succes. Debuut Singing from the Crave beviel ook goed trouwens, maar vind ik een buitenbeentje.

Dus toen Iconoclasts werd aangekondigd was er nog geen enkele nieuwsgierigheid, maar dat veranderde toen het duet met Iggy Pop uitkwam. The Whole Woman wist me te pakken en de nieuwsgierigheid naar dit album was aanwezig en dat werd alleen maar groter per nieuwe release. Zo erg zelfs dat dit ging voelen als een geweldig en majestueus album. Net zo goed als Ceremony wellicht.

De vraag stellen is hem beanwtoorden: ik zeg volmondig ja op de vraag of dit kan wedijveren met Ceremony, mijn persoonlijke favoriet die toen zoveel impact had.

De instrumentale opener laat een knorrende saxofoon horen en dat was niet helemaal verrassend omdat we dit al konden horen op de eerder vrijgegeven nummers. Het keert zeker nog terug op het album zoals op die andere instrumentale track Consensual Neglect.

Iconoclasts is groots, bijna pompeus, maar toch heeft het ook iets compacts. Niet zozeer gezien de lengte van de nummers, maar het is allemaal wat toegankelijker voor zover je de term toegankelijk in je mond kunt nemen bij dit soort muziek.

Het doet me denken aan het Kate Bush album The Dreaming: experimenteel maar toch ergens nog genoeg toegankelijk. Sprookjesachtig en tegelijkertijd aards.
Het album dendert heerlijk voort in een doorgaand ritme dat af en toe onderbroken wordt door wat rare zijwegen.

En dan die stem! Ja, die stem is natuurlijk nog steeds magistraal. Ik snap best dat mensen het juist niet trekken (net als bij Kate Bush), maar bij mij komt ze wel binnen. Opvallend veel gastvocalen ook: Iggy Pop en Ethel Cain zijn niet bepaald de minsten en dan vind ik de samenwerking met Cain net wat beter uitpakken alhoewel het nummer met Iggy me toch ergens ook goed weet te grijpen. Zijn bijdrage heeft iets breekbaars.

Stardust geeft me trouwens een Dead Can Dance gevoel.

Verder is het een bonte toverbal van stijlen: folk, doom metal, pop, orkestrale rock en ga zo maar door en toch weet ze het allemaal binnen de lijnen te houden. Het levert spannende contrasten op zonder te irriteren als 'kijk mij eens lekker tegendraads bezig zijn'.

En dat is het knappe aan dit album: het bevat zoveel indrukwekkends dat je hier nog wel even mee zoet kunt zijn.

Of dit mijn album van het jaar gaat worden is nog even afwachten als de tijd wat meer z'n werk heeft gedaan wordt dat wel duidelijk. Nu zou ik onmiddellijk zeggen dat dit een grote kanshebber is voor die titel, maar het kan ook mijn enorme enthousiasme van dit overdonderende eerste gevoel zijn dus ik wacht het nog even af.

Wat wel zeker is: Iconoclasts is een dijk van een album geworden waar ik denk ik wel eens enorm van zou kunnen gaan houden. Maar die hoes had toch wel anders gekund?!

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,5 sterren

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

Vorig jaar wist Prelude to Ecstasy mijn top 10 te halen. Genoeg reden om enorm naar dit album uit te kijken, maar gek genoeg gebeurde dat niet echt.
Moeilijk te verklaren waarom, waarschijnlijk omdat ik nog zo geniet van het debuut en dit zo snel volgt.

Het stond op een laag pitje zullen we maar zeggen, maar dat wil niet zeggen dat ik het pitje wat hoger zet als ik het kan beluisteren uiteraard. De singles zijn wat langs me heengegaan, dus ik kan het album in z'n geheel zonder grote voorkennis tot me nemen.

En dan start het album met Agnus Dei, wat een kitscherig, bijna musical-achtig nummer blijkt te zijn en ik ben gelijk helemaal wakker. Want ik hou hier wel van!

En dat (ietwat brutale) musical-gevoel blijft het hele album hangen. Maar het is vooral het barokke, zwierige geluid dat hier voor zorgt. En dan de zang. Het is en blijft zo fijn. Plus een beetje Frans in Rifle.... lekker hoor.

Bij het intro van Woman Is a Tree wil je toch bijna 'easy come easy go, will you let me go' gaan zingen, of anders het akoestische deel van Queen's Prophet Song?! Wees gerust: het is geen Queen-imitatie poging verder, alhoewel ik naast de veelvuldige ABBA-vergelijking ten tijde van het debuut nu best wel een beetje Queen kan toevoegen (I Hold Your Anger).

From the Pyre blijkt een warm album; heerlijk om zo de donkere dagen tegemoet te gaan met een Last Dinner Party die ons nog even beglittert met een gouden gloed.

Deze zag ik even niet aankomen. Wat mij betreft net zo sterk als het debuut. Een beetje anders, maar toch ook heel herkenbaar.

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

Asaf Avidan heb ik hoog zitten. Ooit leren kennen in de tijd dat ik ontdekte dat er veel goede muziek uit Israël komt.

Toen in Nederland nog niet bekend. Dat bleek ook toen ik naar zijn optreden met de Mojos in de kleine zaal van Paradiso was gegaan. Weinig Nederlands gesproken in het publiek, des te meer Hebreeuws. Live een geweldenaar en ik was fan.

En fan ben ik gebleven....

Inmiddels aardig wat albums verder is er nu het vrij korte Unfurl waar Avidan weer geheel nieuwe richtingen opgaat.
We horen een groots orkest, folk, jazz, rock en zelfs hip-hop (een rappende Avidan in het openingsnummer I Don't Know When, I Don't Know How, I Don't Know Why bijvoorbeeld.

De nadruk ligt toch voornamelijk op het filmische. Films uit lang vervlogen tijden. Groezelige, rokerige nachtclubs.... dat sfeertje. En dan ben je bij mij wel aan het juiste adres. En het theatrale is hier nog meer aanwezig dan ooit tevoren.

Ik moet wel even wennen aan een 'rappende' Avidan die her en der opduikt (laten we het snelle praatzang noemen, want dat is het meer), maar de grootse composities vol pracht en praal zijn voor mij echt smullen. Mensen die Avidan niet kennen zullen misschien ook aan zijn zang moeten wennen want die is en blijft opvallend, maar dat is voor mij geen enkel probleem, nooit geweest ook.

Unfurl is kort maar krachtig qua duur, maar groots en orkestraal qua geluid. In niets meer vergelijkbaar met zijn oude Mojos albums. Daarmee laat Asaf Avidan zien dat hij kan blijven verrassen en dat hij zich blijft ontwikkelen als muzikant en het nog boeiend weet te houden ook.

Niet voor iedereen weggelegd, zelfs niet voor iedere Avidan-fan.

stem geplaatst

stem geplaatst

Na het vorig jaar verschenen funky album Be Who You Wanna Be, waar Nel Ponsaers en Rahmat Emonds op de cover naast Stef prijkten verschijnt nu al een nieuw, lijvig album met wederom de dames op de voorkant en onder een nieuwe naam: Stef Kamil Carlens & The Poem. Poem is afkomstig van de eerste twee letters van de achternamen van de dames, maar staat ook voor de inhoud van het album.

Het zijn veertien nummers die de herfst perfect inluiden. Veertien vooral weemoedige luisterliedjes waar regelmatig de tijd voor wordt genomen. Een gegeven waar je mij vooraf al mee zou kunnen inpakken en dat gebeurt dan ook blijkt.

Natuurlijk spreekt hier een grote fanboy. Stef heb ik al 25 keer live gezien in allerlei verschillende projecten: van dEUS naar Moondog Jr., de Band in a Box projecten, de artistieke theater-optredens, Zita Swoon en solo. Reken maar dat er een nieuw concert aan toegevoegd zal worden wanneer dit trio ons land gaat aandoen.

Bevooroordeeld dus wellicht, maar niet alles wat Stef aflevert is gelijk al goud voor mij dus het was even afwachten of deze afgeslankte vorm van de band die ik vorig jaar twee keer live zag ook aanslaat.

Luisterliedjes: Stef heeft gekozen voor verhalende nummers, iets waar we hem wel van kennen. Er zijn een paar 'nieuwe' nummers op te vinden maar vooral veel covers en dan moet je meestal een beetje gaan oppassen.
Gelukkig zijn het vaak nummers die niet al te bekend zijn.

Voor mij is Katrina's Paper Dolls de meest opvallende. Op het vorige album stond de Prince-cover The Future en nu is het een outtake van Purple Rain dat indertijd te vinden was op tracklist van de deluxe box, verschenen na de dood van Prince. Gek genoeg één van de wat minder opvallende nummers, mede door de korte speelduur en de speelsheid van het nummer waardoor het wellicht een beetje uit de toon valt op dit album.

Nee, dan The First Time Ever I Saw Your Face wat een stuk bekender is en hier een schitterende, desolate vertolking krijgt.
Ook opener en eerste single By Your Side zal voor veel mensen geen onbekend nummer in de versie van Sade zijn. Duidelijk met liefde benaderd.

De vorig jaar overleden vriend Matt Watts wordt geëerd met een cover van diens With Every Healing Mile en Stef's eigen Zita Swoon nummer Selfish Girl horen we terug in een compleet andere versie.

Een oude traditional I Saw Cecilia Coming is voor mij nu al een grote favoriet. En verder horen we nummers van Bruce Springsteen (All I’m Thinkin’ About van Devils and Dust), wat net als de Prince-cover een beetje uit de toon valt door het up-tempo karakter en de luchtigheid, plus Leonard Cohen (A Thousand Kisses Deep).

The Journey Will Be Long (ook een herbewerking van zijn eigen nummer uit 2017) is prachtig en dat is dit hele album zeker met een uur en bijna 20 minuten op de teller, maar het is een geweldige reis kan ik wel stellen en dan maakt de lengte niet meer uit.

Vorig jaar eindigde Be Who You Wanna Be met 5* op de eerste plaats in mijn album top 10 van 2024, de kans is groot dat het nu weer gaat gebeuren.