menu

Hier kun je zien welke berichten aERodynamIC als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

a balladeer - A Wolf at the Door (2016)

4,0
'Swim With Sam’ is een nummer van a balladeer (Marinus de Goederen) dat nog steeds de top 2000 weet te halen. Niet zo verwonderlijk, want het is een tijdloos liedje en daar is Marinus sowieso wel goed in: het schrijven van tijdloze liedjes.

Op zijn nieuwe album A Wolf at the Door staan ze ook. Eerder tijdens een akoestisch PopUp 010 optreden kregen we al het nummer Wishes, Horses te horen dat hij samen met een oud-student van hem liet horen. Een nummer dat hij gratis ter download aanbood in de aanloop naar dit album en dat in mijn mp3-speler heel erg vaak voorbij kwam.

Nee, niet spannend of vernieuwend, maar wel hartverwarmend en het nestelt zich snel in je hoofd. Wat mij betreft de opvolger van 'Swim with Sam' voor wat betreft een top 2000-notering.

Buiten dat schitterende nummer staan er nog tien andere op, waarbij ik Never-Never Land graag extra wil benoemen. Alleen al dat heerlijke intro met strijkers is om van te smullen. Wat mij betreft het mooiste en beste nummer van A Wolf at the Door. Zei ik dat het misschien niet spannend was? Dan wil ik dat voor wat betreft dit nummer toch heel graag rechtzetten, want dit nummer is broeierig en heeft een prachtige opbouw. Wat een ongelooflijk mooi nummer!

Overigens is het leuk te horen dat Marinus ook dansbare nummers kan schrijven zoals You Have Not Been Given Love dat lekker weg swingt.

Een album dat nog vele draaibeurten zal gaan krijgen en elke keer wel een beetje meer van z'n pracht zal ontvouwen.

Marinus heeft een fijne stem en maakt ambachtelijke liedjes die je alleen maar kan omarmen, zelfs als het een wolf at the door blijkt te zijn.

A Beatband - Jintro Travels the Word in a Skirt (1993)

Alternatieve titel: 5 Songs of Wrath

3,5
De oerversie van het huidige Zita Swoon. Voordat ze onder de naam Moondog Jr gingen werken heette het bandje van Stef Kamil Carlens A Beatband met daarop dus als gezegd een eerdere versie van het nummer Ragdoll Blues, toch wel een favoriet Zita Swoon nummer van mij. Hier heeft het wel wat weg van Carlens' idool Bob Dylan.
De stem van Carlens is duidelijk ontwikkeld de laatste jaren als je deze EP zo terug hoort want die vind ik nu veel krachtiger en voller (dat bewees hun Sound Hobbyist optreden afgelopen weekend in Rotterdam wel weer).
De EP is voer voor de fans van Moondog Jr / Zita Swoon en is haast onmisbaar om hun enorme verandering in de loop der jaren te tonen.

A Lull - Confetti (2011)

3,5
Er is een hoop te doen over de nieuwe Radiohead, de nieuwe Elbow en als Sufjan Stevens, U2 of Arcade Fire een album uitbrengen is dat niet anders.

Wat als je deze artiesten eens een flinke gangbang laat hebben? Dan volgt er een explosie genaamd A Lull. Dat zal een hoop confetti opleveren!

Neem nu opener Weapons for War. Dat heeft toch iets weg van Elbow maar dan veel exotischer. Spannender. Het zou me niet eens verbazen als Vampire Weekend opgestaan heeft tijdens het feestje waar de heren hun, eh, gang zijn gegaan.
Allemaal melige flauwekul natuurlijk, maar dat we hier een leuk en origineel bandje horen is zeker een serieuze opmerking.
We horen op dit album een kakafonie aan geluiden: een hoop stuiterende ritmes, alsof de buren fikse ruzie hebben gekregen en van alles tegen de muren smijten.
En toch weten ze het allemaal in goede banen te leiden waardoor wij als luisteraars een hoop kunnen ontdekken en beleven.
Minpuntjes? Ja. Misschien wel dezelfde als die ik bij Elbow heb: het ietwat saaie stemgeluid van zanger Nigel Evan Dennis en ik denk dat dit nog niet het meesterwerk is wat ze eventueel in zich hebben (na een aantal nummers begint het een beetje een truukje te worden).

Dit is een uiterst bijzonder debuut waarvan ik hoop dat meer mensen dit gaan ontdekken.

Welke mensen? Liefhebbers van Arcade Fire, Elbow, Explosions In The Sky, Sufjan Stevens, Vampire Weekend, Animal Collective en Jónsi.

A Tribute to Joni Mitchell (2007)

3,0
Tributes dus................ ik heb er zoals gezegd niet veel mee, maar als er dan een tribute aan één van je favoriete artiesten gewijd wordt en als dat dan ook nog eens gedaan is door een paar van je favoriete artiesten?
Tja, dan ben je nieuwsgierig.

Sufjan Stevens mag het bal openen met Free Man in Paris. Heel knap hoe hij dit nummer compleet eigen maakt, hieruit blijkt ook de kracht van deze waanzinnige muzikant.
Het is een zwierig en barok nummer geworden en ik vind het een aanwinst in mijn Sufjan Stevens-collectie.
En dan Björk............ een dame die ik dan weer heel bijzonder vind en waar een ander moment mijn haren van omhoog gaan staan (en niet vanwege positief kippenvel).
Maar net als bij Sufjan gaat ook hier op dat we te maken hebben met een eigenzinnige artieste die een compleet eigen stijl heeft. En dat laat ze hier op The Boho Dance zeker ook horen. Joni Mitchell? Welnee: Björk! Zacht, fluisterend en knisperend. En weet je wat? Het is nu maar 1 nummer en dat trek ik heel erg goed. Het is er zelfs een pareltje door geworden.
Dreamland is hier in de uitvoering van Caetano Veloso te horen. Het zegt me niets: nooit van gehoord. Het contrast met Björk is mij ook te groot en dan kom ik terug op mijn bezwaren als het gaat om tributes: het blijft één grote grabbelton. Dit is een zuid-amerikaans getint nummer en voegt wat mij betreft niet veel toe.
En dan switchen we over na de pop-jopi piano jazz van Brad Mehldau. Don't Interrupt The Sorrow is een instrumentaal, donker piano-nummer geworden. Ook hier heb ik niet veel mee.
Cassandra Wilson mag For The Roses coveren. We blijven dus nog even in jazz-sferen hangen. Een stijl die natuurlijk ook dicht aanschurkt tegen die van Joni Mitchell zelf. Wilson maakt er een donker en zwoel nummer van. Ik hoor liever het origineel, maar slecht kan ik het niet noemen.
Prince is al jaren een groot fan van Joni Mitchell (denk maar eens aan zijn nummer The Ballad of Dorothy Parker waar Mitchell genoemd en gequote werd).
Dit nummer, A Case of U is al menigmaal door de man live uitgevoerd vooral tijdens aftershows.
Nu is dit nummer natuurlijk wel een klassieker van jewelste. Deze versie is een typische Prince-piano-ballad met vet orgeltje, maar ik vind hem duidelijk ontdaan van alle kracht die in het origineel terug te vinden is. Maar misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, want dit soort Prince-ballads zijn nooit echt favoriet geweest bij mij.
Sarah McLachlan covert Blue. Haar stem is hier herkenbaar uit duizenden. Een aparte uitvoering, maar het blijft een wat klinische versie: iets te gekunsteld.
Dan mag Annie Lennox wat proberen te maken van Ladies of The Canyon. Annie heeft wel eens eerder mooie covers gemaakt (No More I Love You's) en eerlijk gezegd doet ze het hier ook zo slecht nog niet: ze probeert er echt iets eigens van te maken en dat lukt heel aardig.
Emmylou Harris vertolkt Magdalene Laundries en weet heel erg in de sfeer van Joni Mitchell zelf te blijven.
Harris had mijn hart veroverd met een nummer uit Brokeback Mountain en eigenlijk weet ze me met deze versie ook wel een beetje in te pakken. Sober en mooi uitgevoerd en die stem doet me toch wel wat.........
Edith And The Kingpin is hier te vinden in een uitvoering van Elvis Costello. Deze man is altijd al een muzikale duizendpoot geweest dus echt verassen doet ie me niet meer. Dit is een degelijke cover met mooi blazerswerk. Niet veel op aan te merken.
K.D. Lang zingt Help Me en blijft angstvallig dicht in de buurt van het origineel. Ik vind dat altijd een domme zet, want waarom dan nog een nummer coveren?
Ze doet het niet slecht hoor. Maar deze versie voegt echt helemaal niks toe, hoe degelijk ook.
River mag dit tribute afsluiten en dat wordt gedaan door James Taylor.
Het origineel is een mooi breekbaar nummer en dat probeert Taylor er ook van te maken. Maar hier vind ik het voor het eerst zonde dat een man het zingt. Het is een beetje een saaie versie geworden.
Een saaie versie die een tribute aan een waanzinnig goede artieste afsluit.
Mijn mening blijft staan: tributes zijn vaak oervervelend. Soms pakken nummers goed uit en meestal minder of zelfs slecht.
Heel erg slechte covers heb ik niet gehoord, dat is een plusje voor dit album, maar ik heb ook te weinig nummers gehoord die me echt wat deden.
Sufjan, Björk en Emmylou krijgen van mij de vinkjes.

Aafke Romeijn - Stella Must Die! (2011)

4,0
Een album waar ik voor in de stemming moet zijn denk ik maar wel een album van eigen bodem waar we toch eigenlijk best trots op mogen zijn.
Prachtige arrangementen, verstilde sferen en een mooie stem.

Eerlijk is eerlijk; ook Aafke slaagt er niet helemaal in om te verhullen dat Engels een 'tweede taal' is. Op de een of andere manier blijf ik het toch wel een beetje horen (of hoor ik dit nu niet goed?).

Maar het maakt me eerlijk gezegd niet zoveel uit. Een nummer als Stella XVIII is toch ongelooflijk mooi gemaakt. Nergens een noot te veel en uiterst krachtig met minimale middelen.

Enzonen schreef:
Ik ga niet vertellen aan wie de muziek me doet denken, al was het maar omdat dit volgens mij geen recht doet aan dit album.

Ik herken er ook wel wat maar dan is het telkens een combinatie van uiteenlopende artiesten dus het heeft inderdaad weinig zin om hier met namen aan te komen.

Zeker geen hap-slik-weg muziek en het vergt misschien wat inspanning om in de sfeer te geraken maar ik zou zeggen: doe er je best voor en constateer dat er net als in België wel degelijk mooie albums gemaakt worden. Je moet ze alleen wel getipt krijgen (dank u archangel9) en bij deze voor de users die nu bij dit album belanden door dit stukje.

ABBA - The Album (1977)

4,0
Qua albums ben ik toch echt een liefhebber van eh..... de verzamelaars Gold en More Gold en dan is het toch echt The Visitors.
Abba heeft gewoon ongelooflijk sterke nummers geschreven maar helaas zitten er toch ook net iets te veel tussen die altijd op het randje balanceren.
Ik lees hier regelmatig dat Eagle als favoriet genoemd wordt en dat ervaar ik zelf niet zo. Voor mij hangt er net iets te veel een handjes-in-de-lucht-meedein-sfeer aan vast. Ik doe ze met deze uitspraak zeker tekort omdat het vernuft van deze band zit in de kleine dingen die de composities ook zo onsterfelijk maken, maar helaas kan persoonlijk gevoel niet uitgeschakeld worden. Thank You for the Music vind ik zelfs ronduit drakerig.
Klinkt nu allemaal wat negatief en dat is niet zo hoor: ook ik vind Eagle best leuk, alleen heb ik grotere favorieten op dit album (Take a Chance on Me, I'm a Marionette en Hole In Your Soul bijvoorbeeld).
Zo af en toe zijn de reguliere albums leuk te horen en die verzamelaars zijn gewoon top en dat zul je mij niet snel over verzamelaars horen zeggen.

ABBA - The Visitors (1981)

4,5
Het laatste Abba-album was tevens mijn eerste reguliere album in bezit (na de verzamelaars Abba Gold en More Abba Gold).
Hierop staat tevens mijn favoriete Abba-nummer: titelsong The Visitors.
Elders meldde ik al dat het pakweg 15 jaar terug niet in mijn hoofd zou zijn opgekomen om deze 'trutmuziek' waar mijn ouders nog een verzamel-LP van hadden staan überhaupt te voorzien van een stem, laat staan commentaar.
Ach, als kind vond ik het ook goed dus laten we het zien als een tijdelijk zwart gat waarin de muziek van dit kwartet de tijd kreeg om even te rijpen waardoor het zich opnieuw in alle glorie aan mij kon presenteren.
Gniffelen hoeven we hier al niet meer over: het is nu slechts een kwestie of het je smaak is of niet. De mijne dus wel en dit album staat dan ook met trots tussen mijn grote cd-verzameling.

ABBA - Voyage (2021)

4,0
Het moge duidelijk zijn: ABBA is na veertig jaar terug. En nog steeds weten ze voor opschudding te zorgen, en dat voor zo'n brave band. Voorstanders en tegenstanders buitelen over elkaar heen. Toch knap dat ze er na al die tijd nog toe doen. In welke hoedanigheid is voor iedereen anders. Dat toont de discussie tot nu toe wel aan.

Maar uiteindelijk willen we weten hoe Voyage nu echt klinkt.

Lastige vraag als je het mij vraagt. Als kind een groot liefhebber van de band, als tiener verafschuwde ik ze en toen ik de twintig gepasseerd was en mijn muzikale idolen uit die tijd hoog opgaven van ABBA ging ik ook langzaam weer om. Een soort coming out was dat wel: ABBA mocht je leuk vinden. Hoera!

Maar die cheesy nummers dan?! Nou, we hoorden ook allemaal wel dat het knap in elkaar zat en was er ergens ook niet een gunfactor voor dit viertal uit Zweden?!

Op Voyage horen we het allemaal terug. Wat moet je eigenlijk ook verwachten van een band die na veertig jaar weer met een album komt?! In de jaren dat ze actief waren gingen ze met hun tijd mee zonder hun eigen sound te vergeten. Nu erop terugkijkend kunnen we constateren dat dit best knap was, of je ze nu leuk vindt of niet.
Maar hoe doen ze dat nu dan? Hun sound aanpassen op de actualiteit? Niet te doen. Hebben ze dan ook niet gedaan.

Eigenlijk is Voyage een soort Greatest Hits, maar dan met nieuwe nummers.

Opener I Still Have Faith in You vind ik dus prachtig. De zang is dik in orde, de productie als altijd tip top verzorgd en een lekker hoog kitsch gehalte waar ik toch best een brok van in de keel krijg. Ja, ongetwijfeld een hoog sentiment gehalte. Het leven gaat veel te snel voorbij. Nostalgie gaat hier voor mij goed gepaard met andere emoties zoals dat alles vergankelijk is.

When You Danced with Me is dan weer een beetje de hoempa-carnavalsmuziek waar de band ook wel patent op heeft. Dat klinkt negatiever dan het is. Maar toch verbaast het me dan wel dat een ABBA met dit soort nummers wegkomt en een BZN niet. Leuk nummertje hoor. De handjes mogen op elkaar, op volle toeren als het kan graag.

En dan is het ook al weer bijna kerst en daar doet ABBA graag aan mee op Little Things. De bekende koortjes horen we hier helemaal terug. Het is mierzoet, zoals kerstliedjes ook horen te zijn. Hier hoor je duidelijk dat de heren Ulvaeus en Andersson ook musicals hebben geschreven. De klokjes ontbreken niet en het kinderkoor mag aan het einde ook nog even meedoen. Die kerstboom zal toch nog wel even moeten wachten wat mij betreft. Spreek me over een maand nog maar eens over dit nummer.

Don't Shut Me Down is zeker een sterk nummer dat zich kan meten met oud werk van de band. De meesten onder ons kennen het nu wel en ik lees veel dat fans dit als hun beste nummer beschouwen van de nieuw vrijgegeven nummers voordat het album in z'n geheel het levenslicht zou zien. Ik snap dat wel. Het zit goed in elkaar en ik luister er graag naar.

Just a Notion is old-school ABBA zoals we ze op hun eerste albums konden horen. Aardig, maar nooit helemaal mijn kopje thee geweest. Dit is voor mij toch echt ietwat te veel vergane glorie. Het zal z'n reden hebben gehad dat het in 1978 niet werd uitgebracht. Is de vraag: past het op dit album eigenlijk wel? Ik moet zeggen dat dat best wel het geval is. Als losstaande track had ik daar mijn twijfels over, maar zo in het grote geheel valt het niet eens zo heel erg op. Blijft staan dat ik niet zo veel met het nummer an sich heb.

I Can Be That Woman start als een wat donkere ballad. Het klinkt breekbaar en kwetsbaar en dat maakt het wel fraai. De ouderdom is hier goed terug te horen, maar op een mooie manier. Een typische, meeslepende ABBA-ballade. Hier heb ik dan weer veel meer mee. Dit ontroert op geheel eigen wijze.

Op Keep an Eye on Dan komt de disco periode een beetje terug. Zoals eerder al gezegd: alle stijlen die we van de band kennen komen terug op Voyage. Deze periode is wel een favoriete van mij, en dit nummer doet het dan ook goed in huize aERo. Ook hier hoor je dat de stemmen van de dames wat rauwer zijn geworden. Wanneer de mannen meedoen geeft het het nummer net nog wat meer glans. En dat einde is gewoon grappig: een eigen oude hit erin verwerken (S.O.S). Moet kunnen.

Bumblebee moet je zoeken in de Fernando-categorie. Een beetje pathos hier en daar kan geen kwaad en hier merk ik dat het zo ongelooflijk knap is dat ABBA een soort stijl op zichzelf is. Een beetje cheesy is het wel, maar dat willen we toch ook wel een beetje nietwaar.

No Doubt about It vertegenwoordigt de 'rock and roll' kant van de band en daar gaat een dansbaar sausje overheen. Waterloo op de Voulez-Vous toer. Een onweerstaanbare meezinger wel.

Met Ode to Freedom komt deze reis ten einde. Met weemoed kunnen we afscheid nemen van de band. Want het lijkt me stug dat er een vervolg komt op Voyage. Het vervolg zit hem in de shows die in Londen opgevoerd gaan worden. Het is een waardige afsluiter van dit album. Ook hier voel ik weer de vergankelijkheid. Aan alles komt echt een eind. Niet alleen aan ABBA.

Een prachtig einde van een album dat nog een keer laat horen waar ABBA ooit toe in staat was. Nee, dit zullen niet meer van die klappers worden als al die oh zo bekende hits. Andere tijden, andere beleving. Zaten we hier op te wachten? Nou, dat zal voor iedereen weer anders zijn. Ik verwacht dat het over elkaar heen buitelen weer rustig verder zal gaan.

En ik? Ik geniet gewoon even van de zijweg op mijn muzikale pad, want dat is ABBA (bijna) altijd wel geweest voor mij. Een pad die ik graag bewandel. Ook na veertig jaar nog.

Abecedarians - Resin (1987)

3,5
Op aanraden van Lin dus ook geluisterd naar dit album en geheel tegen mijn eigen regels in nu gelijk na 1 draaibeurt een bespreking.
Mijn allereerste indrukken zeg maar

Het gothic sfeertje komt je al tegemoet bij de opener Dinner. Sisters of Mercy en andere vleermuizenmannen zijn in de buurt en qua zang hoor ik er een heel klein beetje de alternatieve Marc Almond kant ook nog wel in.
Spaghetti Western komt op mij over als country-gothic. Gothic lijkt me vanzelfsprekend voor wat betreft degenen die dit horen, maar dat country zit hem in dat gitaarloopje en sfeertje. Nou ja, country.... bij wijze van spreken dan. Lekkere lome, doomy muziek die prima bevalt zo op het eerste gehoor.
Where Whitie Ain't Allowed heeft een lekker tegendraads ritme en dat klinkt apart. Wel even wennen zo bijna zonder zang, maar die bas klinkt soms gewoon erg funky. Funky-gothic ook nog!
Wild Flowers Grow From the Trash heeft ook iets gortdroogs in zich. Noemde ik al Sisters of Mercy, ook een The Cure kan wel in dit rijtje genoemd worden. Ik waan me weer eind jaren '80 waar ik soms uitging in tenten waar ze dit soort dingen veelvuldig draaiden. Wie weet heb ik het toen zelfs al eens gehoord.
Press Escape kent een dreigend loopje en waaiert aardig op zijn Cures uit. Galm er op en we hebben weer een fijn nummer te pakken. Je moet er wel voor in de stemming zijn dat dan weer wel.
Laugh At Yourself kent eenzelfde soort loom tempo. Je zou er zowaar nog hangerig van worden ook, maar dat gebeurt niet omdat het niet relaxed, loungy overkomt. Geen zondagmiddag-aan-de-thee-gevoel dus. Wel donkere clubhuizen met veel zwart en getoupeerd haar.
Het intro van Sufferin' Tarnation heeft heel even dat country sfeertje terug. Americana in the desert, maar dat is maar heel even want al snel is het een lekker dansbaar nummer.
En Panic In Needle Park eindigt dan weer lekker loom en sluit het album in stijl af.
Goh, valt niet mee om mijn allereerste indrukken gelijk al vast te leggen. Maar dit is ook geen cd die je even snel op zet, sterker: je moet er voor in de stemming zijn.
Eerste indruk is niet slecht, alleen zit ik toch minder in de gothic, wave, 80's-revival die veel collega-users op de site momenteel wel hebben. Mijn openingsbod is dan ook 3,5*

Adam and the Ants - Prince Charming (1981)

4,0
Toen aERo nog een aERootje van 11 jaar was zag hij op T.V. een struikrover voorbijkomen. Zo rond die tijd had je ook de serie Dick Turpin wat ik ook al zo geweldig vond, maar deze meneer maakte ook nog eens een heel erg swingend liedje: Stand and Deliver.
Deze man mocht mij hierna nog lang beroven van mijn tijd om te luisteren naar zijn muziek.

Muziek die op dit album van start gaat in de vorm van Scorpios. Een bombastische opener met vooral heel veel toeters (bellen zal vast ook nog wel). Heel veel gekte dus en die gekte zou nog wel even blijven aanhouden.
Voor liefhebbers van de twee vorige albums misschien best nog wel schrikken overigens.
Want wie schrikt er nu niet van al dat wildemans-gedoe op Picasso Visita El Planeta De Los Simios. Ik niet. Natuurlijk moeten we dit niet al te serieus nemen, maar dat maakt dit ook zo leuk allemaal. Het is zo lekker vrij en klinkt compromis-loos. Gewoon feesten en beesten.
Op titelnummer Prince Charming doen ze dat zeker ook en dat werd beloond met een vette hit. Alleen al dat 'indianen-gehuil' gevolgd door die droge gitaarakoorden. Voeg daar het rovers-koortje aan toe en je hebt te maken met nog steeds een zeer aanstekelijk nummer dat niet uit je hoofd te rammen is.
Five Guns West opent alsof we zitten te luisteren naar een Tarantino-soundtrack. Zodra de indianen, piraten, of weet ik welk volk inzetten is dat idee weer gelijk verdwenen en luisteren we naar simpelweg een gezellige popdeun. Pak de lasso maar....Yihaaaaaa!
That Voodoo! lijkt wat serieuzer te willen overkomen en doet me wat meer denken aan het oudere werk van Adam & the Ants. Het grappige is dat het hierdoor juist wat minder weet op te vallen.
Maar ho, wacht even, horen we daar dat bekende trompetje niet klinken? Ja. Te laat ook, want je bent inmiddels al overvallen door Ant en kornuiten in het over the top klinkende Stand and Deliver. Maar o wat blijft dit toch een vreselijk leuk nummer. Wie hier niet spontaan een struikrover door wil worden verdient het om aan een boom te worden vastgebonden en compleet leeggeplunderd achtergelaten. Uiteraard een heel slim opgezet nummer met dito video-clip. Niet voor niets werd ook dit nummer een grote hit.
Mile High Club heeft wederom van die 'huil-koortjes'. Het is zo'n beetje het kenmerk van dit album geworden. Maar als je goed luistert is het niet zomaar wat gejank in de rondte. Het zit wel degelijk knap in elkaar.
Dan volgt de hilarische en tevens enorm pakkende Ant Rap. Adam Ant was zijn tijd vooruit zullen we maar zeggen
Mowhok kabbelt mij iets te lang door en doet me minder dan de andere nummers op dit album. Misschien dat het truukje ook een beetje uitgewerkt raakt, ik weet het niet. In elk geval niet echt een favoriet van mij.
S.E.X. vind ik dan weer een stuk leuker ook al is het ontdaan van alle franje die hiervoor wel luid en duidelijk aanwezig waren.

Hoe serieus moeten we een album als dit nu werkelijk nemen? Een vraag die ieder maar voor zichzelf moet beantwoorden.
Voor mij is het gewoon een flinke dosis nostalgie vermengd met deunen waar ik simpelweg vrolijk van kan worden. Het hoeft niet altijd moeilijk te zijn.

Adam and the Antz - Dirk Wears White Sox (1979)

3,5
Okee dan: het eerste album van Adam en zijn Ants. Rauw en punky. Duidelijk anders dan de albums die hierna kwamen maar tegelijkertijd ook wel een blaudruk voor dat latere werk.
Opener Cartrouble (Parts 1 & 2) is ook verkrijgbaar in een ietwat andere versie (op zijn Greatest Hits).
Let op dat lekkere puntige gitaartje en de zang. Het lijkt soms verdorie Pixies wel. Dit is post-punk optima forma!
Digital Tenderness klinkt voor Ant-begrippen ook behoorlijk rauw. De gitaren wat naar de voorgrond gemixt en de zang wat naar achteren. Lekker punky.
Bij het intro van Nine Plan Failed verwacht ik elk moment dat Billy Corgan 'Today is the greatest day I've ever known' gaat zingen. Maar nee. Ant zingt een midtempo nummer waar de achtergrondzang al laat horen waar de band later zo bekend mee zou gaan worden: een soortement van indianengehuil.
Day I Met God doet aan allerhande postpunk bands uit die tijd denken. En ze laten hier horen zeker ook tot de top te behoren. Vreemd eigenlijk dat ze nooit als dusdanig erkend zijn.
Tabletalk is behoorlijk zweverig en klinkt nogal mysterieus. Niks lekker meezingbare nummers zoals in latere tijden. Dit is een spannend nummer waar Adam & the Ants hun donkere kant tonen.
Cleopatra is wederom een wat rauwer nummer. Qua zang gaat dat dan weer niet op. Dat klinkt redelijk verzorgd en dat zorgt gelijk ook voor een aparte wisselwerking. Misschien ook de reden dat ze binnen dit genre indertijd niet helemaal voor vol werden aangezien? Ik heb geen idee, maar het zou zomaar kunnen natuurlijk.
Catholic Day opent als een oude, krakende vinylplaat met een of andere trompetmars. Na dit intro horen we een funky punky popmelodietje. Hier herken ik dan wel nummers in die we later als de grote hits leerden kennen.
Never Trust A Man (With Egg On His Face) heeft wederom wat Pixies-achtigs als je het mij vraagt. Maar dat niet alleen: ik hoor er na een minuut juist weer heel erg Blur in. En nu ik dit album zo eens bespreek begin ik toch het vermoeden te krijgen dat Adam Ant wel degelijk van invloed is geweest op andere artiesten (Pixies zal ik niet beweren, maar Damon Albarn moet dit album toch echt wel kennen).
De surfsound van Pixies (Isla de Encanta) hoor ik terug in Animals & Men. En wat klinkt dit aanstekelijk zeg. En na al die jaren toch best nog erg fris.
Family Of Noise is weer meer de Ants sound van latere jaren. Fijne samenzang en aanstekelijke ritmes.
Op The Idea rammelen de gitaren van alle kanten en haalt Ant soms lekker uit. Dit is een nummer dat lekker alle kanten opspat en daardoor zeker een perfecte afsluiter is.
Op de geremasterde versie met bonustracks zijn zeker Zerox, Whip In My Valise, Physical, Friends (let op: iets tragere versie dan op Greatest Hits) en Kick! de moeite waard.
Laat je niet misleiden door de later hits en probeer dit album zeker eens uit. Ik denk namelijk dat hier een veel groter publiek voor is op musicmeter dan nu het geval is. Dit is echt geen Stand and Deliver of Prince Charming, laat staan Puss'n Boots!

Adam Ant - Adam Ant Is the BlueBlack Hussar in Marrying the Gunner's Daughter (2013)

3,0
Na 18 jaar met een album komen. Zo af en toe gebeurt het in de muziekbizz en dan is er vaak een hoop heisa omheen.
Maar bij deze nieuwe Adam Ant lijkt dat mee te vallen. Misschien omdat zijn laatste albums al niet zo bijzonder meer waren?

Feit is dat de man heel wat jaartjes de weg is kwijtgeraakt op allerlei vlakken en dan is het de vraag wat dat anno 2013 oplevert.
Hij is al weer een tijdje aan het touren en we kunnen constateren dat hij nog steeds een voorkeur heeft voor verkleedpartijtjes ook al leek hij dat bij zijn laatste albums afgezworen te hebben

Cool Zombie is inmiddels op single verschenen en doet me een beetje aan Hey Joedenken. Geen onaardig nummer vind ik zelf. En dan volgen er nog 16. Dat is aardig wat en met een speelduur van meer dan een uur vrees je dan toch het ergste. Als iemand juist met een lekker kort maar krachtig album op de proppen zou moeten komen....
Goed er zit een lange tijd tussen dus je zou kunnen zeggen dat hij wat te melden heeft maar ik vind het niet zo passen bij Adam Ant.

En al snel blijkt die vrees gegrond. Het album start best aardig en zakt dan langzaam af naar een wat lamlendige sound. Hij wil graag weer de punkrocker van Dirk Wears White Sox zijn maar het pakt niet echt goed uit op Adam Ant Is the BlueBlack Hussar in Marrying the Gunner's Daughter. Het zijn eigenlijk die wat saaie nummers van zijn laatste albums met een punky rocksausje eroverheen om de zwakheid ervan te maskeren.
Ik mis de vrolijke springerigheid van Kings of the Wild Frontier, Prince Charming of Friend or Foe. Geen puike Strip-pop te bekennen op deze schijf en het punkgeluid van Dirk Wears White Sox horen we hier toch echt niet terug.
En wat doet Who's a Goofy Bunny hier opeens? Dat was toch een demo uit de Prince Charming periode? En zo klinkt het nog steeds!

Had niemand dan enige controle kunnen uitoefenen over het zwalk-gedrag van deze artiest? Allereerst het mes er in en flink wat nummers schrappen.
Ietwat meer kruiden en vervang die vreselijk ouderwetse keyboards in hemelsnaam.
Misschien had het dan een glorieuze terugkeer geweest. Nu doet het allemaal wat sneu en knullig aan en dat terwijl de mensen toch al een beetje dat beeld van hem hadden.
Ik gun hem zo graag een triomftocht terug in muziekland maar the Gunner's Daughter gaat het niet bewerkstelligen helaas.

Hier spreekt een liefhebber van zijn jaren '80 werk. Ik zal dat altijd blijven koesteren en net als zijn album Wonderful moet ik deze maar weer vergeten. De piraat kan maar beter zijn pakje aan de wilgen hangen of gewoon de juiste mensen om zich heen verzamelen want er staan best wat leuke dingen op dit album maar het is niet genoeg (of anders gesteld: het is gewoon te veel).
Een aantal titels lenen zich voor een leuke afsluiter maar ik doe het niet. Ik filter de leuke tracks er uit en dan heb ik toch best nog een fijn ceedeetje.

Adam Lambert - For Your Entertainment (2009)

2,5
Ik geef het eerlijk toe: met een grote boog ben ik tot nu toe om Adam Lambert heengetrokken. Wat moet ik met zo'n talentenshowmeneer die het ook behoorlijk moet hebben van zijn persoontje?!
Niks, dus had ik weinig zin om hem eens een kans te geven. Categorie 'ongetwijfeld niet mijn ding'.
Totdat ik hem zag opduiken in het lijstje van een last.fm-friend die enorm overeenkomt met mijn smaak. En het waren nog behoorlijk wat luisterbeurten ook zag ik. Zou het dan toch?
Vooruit. Opener Music Again dan maar eens proberen. Mika meets Queen. (Later hoor ik overduidelijk Muse in Soaked). Kitscherige poprock die toch echt over the top gaat. Waarom dan door blijven luisteren? Waarom het einde van de cd halen zonder er erg in te hebben dat het niet helemaal je ding is maar mooi wel uitzitten zonder al te veel problemen.
Waarschijnlijk om dezelfde reden dat ik Mika op z'n tijd ook wel okay vind, ik Lady Gaga een boeiend fenomeen vind, Kylie regelmatig in de cd-speler belandt. Behoefte aan kitschy gay-glam wellicht? Het zou zomaar kunnen. Ik ben geen clip liefhebber dus ik hoef Lambert verder dan ook niet in actie te zien en muzikaal is het gewoon uitermate vermakelijk, luchtig en qua pop zo slecht nog niet.
Een beetje verandering qua dagelijkse kost kan geen kwaad en dan voldoet deze cd best aardig.
Ik ga het aantal draaibeurten die ik constateerde bij mijn last.fm-friend zeker niet in korte tijd evenaren maar dat het af en toe eens tevoorschijn komt zal niet eens zo onwaarschijnlijk zijn. Niet al te serieus nemen want volgens mij doet hij dat zelf ook niet

Adele - 19 (2008)

4,0
Dat alle critici en beter oplettend publiek al een tijdje erg letten op Adele is niet echt verwonderlijk. Of het nu je muziek is of niet: je voelt gewoon dat dit groot gaat worden. Waarom? Heel simpel! Dit soort muziek ligt momenteel goed in de markt, het alternatieve publiek kan er mee thuis komen en hun libelle-lezende moeders kunnen goede klanten zijn om dit album zo rond de kerst kado te doen (als Adele inmiddels is doorgebroken naar het grote publiek).
De naam Amy Winehouse wordt genoemd vanwege het stemgeluid. Dat kan, maar echt helemaal er op lijken doet ze nu ook weer niet (alhoewel ook ik die vergelijking niet uit de weg zal gaan). Qua muziek is die vergelijking niet helemaal terecht, tenzij je het genre erg breed gaat nemen en ja dan past ze er goed tussen, want zoals gezegd is dit soort muziek nu eenmaal 'in' momenteel.
En laten we eerlijk zijn: opener Daydreamer zet al uitstekend de toon voor dit album. Toegankelijk en toch met ietwat scherpe randjes om al te popie-jopie-top 40 te zijn.
Best For Last bevat wat meer soul en dan inderdaad wel van het soort zoals Corrine Bailey Rae heeft wat ik al las.
Vocaal vind ik dit zeker voor een 19-jarige erg goed. Natuurlijk is het niet vernieuwend en zullen velen hun neus er voor op gaan halen, maar het mens heeft wel een strot waar je u tegen zegt zonder dat het vocale acrobatiek gaat worden die je gaat irriteren. Het blijft nog puur en geeft niet dat 'kijk mij eens even zingen' gevoel.
Het is een gelikte deun die toch niet echt overkomt als gelikt (snapt u hem?!) en dat is de kracht van Adele.
Chasing Pavements is op single verschenen en mag voor velen niet onbekend meer zijn. Is het dan wel dan is er altijd nog een video-link beschikbaar. Het is een relaxed, poppy soul nummertje dat door een combinatie van factoren (stem, pakkend refrein) toch wel degelijk een sterk nummer is.
Cold Shoulder krijgt een dikke lading strijkers mee en swingt uitstekend. Als je goed luistert moet je misschien constateren dat het nummer niet eens zo heel sterk is op bepaalde momenten, maar er zijn genoeg grappige wendingen en passages in gestopt waardoor het niet in de categorie zwak valt maar juist daarbuiten: gewoon een heerlijk nummer en hier lijkt haar stem inderdaad best wat op die van Amy (toch wel). Voor mij zelfs een favoriet van dit album.
Crazy For You is geen Madonna-cover. Het is wel een gestript bluesy liedje waar Adele's stem goed uit de verf komt en alle ruimte krijgt. En prima rustpuntje.
Melt My Heart To Stone is misschien wel zo'n nummer waar obsessed naar verwijst als zijnde 'net-niet'. Voor mij persoonlijk is het net-wel, maar het is voorlopig nog wel één van de minder opvallende songs op 19.
First Love is een lieflijk liedje met minimale klokkenspel-begeleiding en het rauwe stemgeluid geeft het een apart tegenwicht waardoor je een bijzonder liedje te horen krijgt.
Right As Rain bevat weer een flinke portie soul en doet daardoor gelijk weer wat sterker denken aan Amy. Geen slecht nummer, maar vooralsnog kabbelt het iets te snel voorbij.
Op Make You Feel My Love krijgt de piano een hoofdrol. Ik ben wel een piano-liefhebber en dat merk ik dan wel weer aan deze ballad. Voor een aantal mensen misschien wat te emo of klef, voor mij simpelweg zwijmelen en als het onvermijdelijke strijkers ensemble gaat inzetten ben ik verkocht. Goedkoop sentiment? lekker boeiend; laat mij maar.
Jazzy is My Same en jazzy/bluesy gaat het 3 minuten voort. Na alle gezwijmel van daarnet een leuk momentje 'hallo we gaan nog even door hoor'.
Tired is een mengeling van modern en oud en doet het album weer helemaal opleven en voorzien van een flinke warme gloed. Het is wat grootser en ook in die setting blijft Adele goed overeind.
Afsluiter Hometown Glory is ook al wat langer bekend en behoort zeker weten tot de toppers van dit debuut-album. Het nummer heeft alles in zich om groots te worden en vooral groots te blijven. Alle positieve elementen van dit album verenigen zich in dit ene nummer.
Waren er dan ook slechte elementen? Voor mij persoonlijk niet echt. Het enige commentaar is misschien dat we het allemaal al eens gehoord hebben. Als tegencommentaar zeg ik dan maar dat dit wel uitstekend gedaan is en voor een 19-jarige gaat al helemaal op dat we misschien nog een hoop te verwachten mogen hebben in de toekomst mits Adele er met haar koppie bij weet te blijven en niet afzakt naar Amy Winehouse-niveau.
Nu 'in' bij mensen die goede toegankelijke muziek kunnen waarderen, over 11 maanden ook 'in' bij jouw libelle-lezende moeder. Let op mijn woorden

Adele - 21 (2011)

4,5
De afsluitende zin in mijn stukje over 19 van ene Adele 26 januari 2008:
aERodynamIC schreef:
Nu 'in' bij mensen die goede toegankelijke muziek kunnen waarderen, over 11 maanden ook 'in' bij jouw libelle-lezende moeder. Let op mijn woorden

Mijn hemel, wat is het hard gegaan! Elf maanden? Ik geloof dat dat er heel wat minder waren.
Vooral in Nederland is Adele erg populair geworden en ik denk dat Paul de Leeuw daar ook een handje mee geholpen heeft. Ze trad al snel in zijn zaterdagavond show op en er was chemie tussen die twee. Niet snel daarna volgde nog een optreden in haar show, en nog eentje.... die twee konden het wel vinden, en Nederland idem dito bleek wel, want 19 sloeg in als een bom.

Op één of andere manier hing er de afgelopen weken een spannende sfeer rondom het verschijnen van 21. Velen voelden een goed album aankomen, mede dankzij de geweldige single Rolling in the Deep en haar optreden bij Jools met Someone Like You. Dit in combinatie met het succes van 19 en haar populariteit, zeker hier in Nederland, zorgde voor torenhoge verwachtingen. Altijd eng natuurlijk, want de teleurstelling kan groot zijn.
Toch zullen velen deze toegankelijke, goedlachse zangeres met dat heerlijke accent ook nu wel weer in de armen sluiten.

En of dat terecht is? Ik denk het wel. Op 21 horen we een gegroeide Adele. Haar stem draagt net als op 19 het album, maar nu is de songkwaliteit ook hoger, klinkt het allemaal wat voller en is er niet bezuinigd op de instrumentatie. Sommigen zullen dat misschien als charme-verlies ervaren, maar de meerderheid zal het wel waarderen, zeker de liefhebbers van Rolling in the Deep.
Want wie kan nu niet genieten van de strijkers in combinatie met die powerstem en piano op Turning Tables? En dat rauwere geluid op Rumour Has It is toch heerlijk? (invloed van Rick Rubin wellicht?).
Of wat te denken van zo'n heerlijke ballad als Someone Like You? Dat zijn toch geweldige nummers. Ze kan hier met gemak de concurrentie aan met haar eigen (pardon: Dylan's) Make You Feel My Love; we hebben er een nieuwe zwijmelaar bij.
Zwijmelen is het ook op Don't You Remember waar ik bijna spontaan met mijn handen in de lucht heen en weer wil gaan zwaaien om vervolgens schichtig om me heen te kijken of niemand dat gezien heeft, want ergens is dat toch iets te genant. Zo'n nummer is eigenlijk op het randje, maar verdomme nog an toe: als je zo'n strot opentrekt maakt dat toch helemaal niet uit? Handjes in de lucht dus.
Dan is het soulvolle One and Only er ook wel eentje om lekker op mee te deinen, maar dat nummer heeft toch iets rauws en het orgeltje geeft het een ietwat sleazy laagje mee waardoor dit minder op het randje is.
De swing (of gospel) van Rolling in the Deep keert terug op I'll Be Waiting en dat is een richting die mij bevalt. Hier hoor je duidelijk de groei die Adele heeft doorgemaakt.
En die Cure-cover Lovesong? Nee, het origineel is beter maar ik heb the Cure, en zeker dat nummer nu eenmaal hoog zitten. Deze 'loungy versie' is echt heel mooi geworden en past helemaal bij Adele, maar mocht ik kiezen....tja.... misschien niet helemaal terecht, want ze geeft het nummer een eigen draai en het lukt haar prima.

U begrijpt het al: ook ik was al weken bevangen door de Adele koorts en ik kon het bijna niet meer uithouden tot vrijdag 21 januari. Het heeft lang geduurd, maar het wachten is na vandaag over en het is zeer zeker beloond.
Ik weet wel dat ik iets te veel binnen een roze wolkje aan het luisteren ben. Ik voelde dat het mooi zou worden zoals vele anderen, en het mocht simpelweg niet tegenvallen. Voeg daarbij de euforie van het bemachtigen van het Paradiso-kaartje en dan weet je het wel....
Nogmaals: het wachten is beloond en de verwachtingen zijn wat mij betreft ingelost. Adele zal alleen maar nog grootser worden en ik hoef deze keer niet af te sluiten met de zin waar ik bij 19 mee afsloot. De Heineken Music Hall heeft ze al achter de rug en ik kan daarom nu juist zeggen blij te zijn tot de gelukkige groep te behoren die er exclusief bij mag mij zijn in Paradiso, want dat is het: je behoort tot de geluksvogels door daar bij te zijn.
Wie had dat 3 jaar geleden toch kunnen bedenken?!

Adele - 25 (2015)

4,0
Dat Adele inmiddels een zeer grote dame is mogen we een understatement noemen. Ze was het al na 19.
Maar om 21 kon niemand meer heen en mede door het succes van dat album zijn de messen voorafgaand aan het verschijnen van 25 enorm scherp geslepen wat al blijkt uit 0,5* stemmen vlak na lekken van het album, of het niet in z'n geheel willen luisteren maar wel willen oordelen.

Je moet wat van Adele vinden blijkbaar, het lijkt haast niet meer te gaan of je er van houdt of niet. Je ontkomt er ook niet aan en dat ergert velen. Zelf heb ik daar niet zo'n last van omdat ik nooit naar de radio luister en daarbij al bij verschijnen van 19 liefhebber werd.
Naar 21 keek ik enorm uit en dat album pakte me gelijk en vind ik nog steeds krachtig (voordeel van er niet mee doodgegooid te zijn maar zelf kunnen doseren). Het raakte me.

Bij dit album was 'het uitkijken naar' minder smachtend, meer gezonde interesse. Kan ze dat enorme succes nog wel evenaren laat staan overtreffen? Niet heel belangrijk wellicht, maar het kan enorm meespelen bij het maken van zo'n album. Alle ogen waren op haar gericht. En ze is nu gelukkig met haar gezinnetje, gaat dat van invloed zijn?

In al deze punten zit wel iets. Adele levert met 25 een album af wat je kunt verwachten en ze gaat er geheid mee scoren. 21 overtreffen? Geen idee. Misschien een beetje het Michael Jackson effect na Thriller. Bad scoorde ook enorm maar heeft het Thriller succes nooit geëvenaard, was ook haast onmogelijk maar het werd wel een mega-klapper.
Hartzeer klinkt nog steeds door op 25, en hoe oprecht dat is kun je je afvragen. Ik heb me ook niet erg in de teksten verdiept dus op dat vlak durf ik daar (nog) geen oordeel over te geven.
Ze probeert soms enigszins een nieuw sausje toe te voegen wat er bij mij voor zorgt dat er iets van de emotie is afgesleten die 21 bij mij kon veroorzaken. Ik heb dat nu minder. Geforceerd is het niet maar het komt iets afstandelijker op me over.
Uiteraard kan het ook dat de 'nieuwigheid' er wat vanaf begint te raken, ik heb dat met zo ongelooflijk veel artiesten dus dat is niks geks.

En verder? Ik vind het een lekker popalbum met een scheut soul geworden. Het is een prima afleiding op de weltschmerz waar ik normaliter naar luister, dus met betraande oogjes naar Nick Drake luisteren gebeurt ook nog steeds en van The Smiths en Pixies zal ik altijd enorm fan blijven. Af en toe een ander menu kiezen is soms zo heerlijk. Adele serveert de volgende gang.

En heerlijk is de nieuwe Adele gewoon weer hoor, zeker met een nummer als Sweetest Devotion. Zeiken doen we graag dus het zal (nog) vaak gebeuren. Adele zal er niet wakker van liggen (haar kassa rinkelt toch wel weer) en de liefhebbers idem. Ik ben liefhebber dus dan weet u dat ook weer.

Adele - 30 (2021)

3,5
Toen 19 uitkwam zat ik helemaal in het soort albums zoals die van Adele, Amy, Duffy en aanverwanten. Bij 21 was mijn 'fan-zijn' op een enorme piek, zeker door haar concert in Paradiso en bij het derde album 25 was de charme er voor mij vanaf.

Easy on Me stemde me niet erg hoopvol dat dit zou gaan veranderen. Te veel 'meer van hetzelfde' en dan een tandje minder interessant.

De vooruitgesnelde reviews zorgden ervoor dat ik toch wel nieuwsgierig werd naar 30. Een andere richting?! Het kan dus toch?!

Ja, het kan toch, en dat is een enorm pluspunt van dit album. Het klinkt allemaal anders en toch onmiskenbaar Adele en dat vind ik knap.
Ik hoor nummers die goed in elkaar zitten en bij elkaar voor een aangename vibe zorgen. En toch merk ik ook dat het allemaal wat afstandelijk blijft voor mij. Ik voel het niet zoals ik 21 voelde.
Prima nummers, wederom goed gezongen (ook al moet je een beetje tegen haar manier van zingen kunnen), maar echt raken doen ze niet.

Ik vind 30 een prima album waar ik ongetwijfeld een tijd van zal blijven genieten, maar de tijd van 21 is nu wel voorbij.

Adem - Takes (2008)

3,0
Altijd een beetje eng om met een cover-album te komen, zeker als er dan ook nog eens nummers tussen staan die je zeer goed kent en zelfs zeer hoog waardeert (Hotellounge van dEUS of Starla van Smashing Pumpkins bijvoorbeeld). De waardering voor dat soort nummers is zelfs zo hoog dat ik ze vind horen tot mijn favoriete nummers ooit. En dat is nog wat.
Toch weet Adem me met de opener Bedside Table wel te pakken. Het album Love and Other Planets kabbelde wat aan me voorbij, maar bij de klanken van deze cover heb ik alvast een prettig gevoel: dit kan een lekker cdtje gaan worden.
Oh My Lover in de versie van PJ Harvey is natuurlijk erg moeilijk te evenaren. De manier waarop mevrouw hier mee omgaat kan nooit zo uitpakken in een lieflijk folky nummer van ene Adem. Op zich brengt hij het er prima van af alleen hier heb ik toch wat last van 'het kennen van het origineel'.
Slide is dan weer wel nieuw voor mij en ik merk dat de tintelingen die ontstonden bij het eerste nummer een beetje wegtrekken. Het kabbelt net iets te gemakkelijk voort allemaal.
Loro kent de inmiddels toch erg bekende combinatie van folk met wat knisperende electronica geluidjes op de achtergrond. Eerlijk gezegd voegt het weinig toe aan dit genre wat op zich best bijzonder was maar wat een beetje te veel is uitgemolken. Het tadadaat net even te lang door helaas.
En dan dat wereldnummer van dEUS: Hotellounge. De zinderende spanning die ik bij het origineel ervaar kan nooit of te nimmer gehaald worden. Het is dan ook van belang om de knop even om te zetten en te proberen hier blanco tegenaan te luisteren.
Het valt mee: het nummer is ontdaan van zijn scherpe randen maar blijft in deze gestripte versie nog prima overeind wat gelijk maar de kracht van deze compositie aantoont.
To Cure a Weakling Chile (Boy Girl Song) knettert op aangename en warme manier. Hier kan ik prima mee leven eerlijk gezegd. Spannend is het niet, aangenaam is een ander verhaal.
Van Yo La Tengo ken ik niet zo heel veel, maar datgene wat ik ken wijkt niet heel erg sterk af van wat ik hier als cover hoor op Tears Are in Your Eyes. Ook hier geldt: we hebben het al zo vaak gehoord maar dat wil niet zeggen dat er dan gelijk niets meer aan is.
Starla beschouw ik als één van de allerbeste nummers van de Smashing Pumpkins. Mensen wat houd ik van dat nummer! En sorry, maar deze versie laat me dan ook geheel koud.
Gamera laat uitstekend gitaarwerk horen maar doet mij vrijwel niets.
Unravel kent klokkenspel om het Björk-sfeertje toch een beetje vast te houden. Eigenlijk jengelt Adem hier op dezelfde wijze als Björk dat doet. Nee, ook dit is wel een skip-momentje.
Ach ja de Breeders. Wat heb ik een lol beleefd met hun album Last Splash. Invisible Man klinkt in deze versie erg lief en gelukkig ben ik ook weer bij de les, want dit bevalt me op zich prima.
Laser Beam is een voor mij volslagen onbekend nummer en dat scheelt gelijk want dan beluister je het toch anders. Ik vind het een prima nummer en daarmee trekt het dit album toch nog net naar een voldoende in de vorm van 3*.

Adna - Adna (2012)

4,0
Debuut EP van Adna Kadic afkomstig uit Gothenburg. Ze is 17 jaar ten tijde van het uitbrengen van deze nummers maar klinkt al heel wat ouder en zo ook deze EP: een behoorlijk volwassen klinkende EP waar haar stem me nog al eens aan Adele doet denken.

Een absolute belofte voor de toekomst en dat bewijst ook haar onlangs uitgebrachte debuut album. Wat een pracht!

Adna - Night (2014)

4,0
Adna Kadic is 19 en komt uit Zweden. Zo dat is één. Genoeg negentienjarige meiden die een prima debuut uitgebracht hebben toch?!
Zeker, maar zo heel af en toe steekt er eentje net boven de rest uit en zo iemand is Adna. Afkomstig uit Gothenburg en nu woonachtig in Berlijn.

Waar ik op haar EP uit 2012 toch een aardig Adele-gevoel krijg daar is dat hier slechts af en toe maar dan wel een Adele met wat minder soul. Soul in de muzikale begeleiding dan want qua stem is het even gloedvol wat mij betreft.
De begeleiding is allemaal wat koeler en dan denk ik al snel aan London Grammar. Het namedroppen is begonnen maar soms is dat nodig om interesse te wekken en interesse verdient dit jonge talent zeer zeker.

Mijn kennismaking was het nummer Night waar ik mede door de cello en de droevige ondertoon een behoorlijke Agnes Obel deja-vu kreeg. Koel en ijzig zoals het een echte dame uit het noorden betaamt maar bloedstollend mooi. Wat hebben ze daar toch waardoor er zoveel talent rondloopt?
Nightbreeze is ook al zo'n staaltje pracht en praal met dank aan de cello.

Een wat killer klinkende oudere single Dreamer genaamd gaf me het London Grammar gevoel en toen wist ik al dat haar debuut absoluut de moeite waard moest zijn en dat is het dus ook!

We krijgen een album gezongen door een jonge zangeres die klinkt of ze al heel wat heeft meegemaakt (en misschien is dat ook zo).
Dromerige, ietwat onderkoelde pop gezongen door een warme stem. Een goedwerkende combinatie die ervoor zorgt dat Adna weet op te vallen. Geen schreeuwerige pathos (waar Adele zich soms ietwat in kan verliezen) maar relaxte nummers.
Nummers met elk een eigen identiteit maar goed bij elkaar gehouden door een almaar schitterend zingende Adna. Nergens een noot te veel, nergens op het sentiment aansturend maar wel weten aan te komen in het hart van een muziekliefhebber.

Dat is knap als je al zo jong bent. Het belooft wat voor de toekomst want ik denk dat deze dame nog heel wat in haar mars heeft en ze hoeft zich voor dit sterke debuut dan zeker ook niet te schamen. Nee, ze mag er trots op zijn en ik denk dat er velen zullen zijn die mij hierin kunnen volgen.

Agnes Obel - Aventine (2013)

4,0
Elegant, ontroerend, sfeervol en vooral bloedmooi. Agnes Obel slaagt er weer in om je te doen belanden in een sprookjeswereld vol serene rust.
De kracht van Aventine is, net als op haar debuut, je het idee te geven dat ze er alleen voor jou is en niemand anders.

In Fuel to the Fire heb je gelijk al een hoogtepunt te pakken: nergens een noot te veel en een ongelooflijk gloedvolle instrumentatie: de zang, pianoklanken en cello vloeien moeiteloos in elkaar over. Een dans tussen 3 schitterende instrumenten want zo mag je haar stem ook wel noemen: geen vocale acrobatiek maar alles in dienst van het liedje.
Elf krijg je er zo van voorgeschoteld. Elf juweeltjes. Elf nummers die je binnen no time ontroeren.

Kan het mooier dan Philharmonics? Dat zal ieder voor zichzelf moeten uitmaken. Ik vind het een vervolg waar je alleen maar van had kunnen dromen en waarvan je hoopte dat het de verwachtingen zou inlossen.
Bij deze doet Obel dat dus. Aventine is een meer dan perfecte tweede langspeler waar veel mensen deze herfst van zullen gaan genieten. De daaropvolgende winter ook nog wel en het zal ongetwijfeld ook lentefris blijken te zijn......

Agnes Obel - Citizen of Glass (2016)

4,0
Altijd lastig zo'n derde (of was het nu die tweede waar dat voor op gaat?!).
Aventine was prachtig, maar Philharmonics maakte toch meer indruk.

Agnes had kunnen kiezen voor een nummer drie. Zeker als piano en cello wederom de hoofdrol krijgen. Toch hoor je vooruitgang op Citizen of Glass. De songstructuren zijn wat minder makkelijk en de mannelijke vocalen op een nummer als Familiar geven wat meer diepte. Niet dat de voorgangers dat niet hadden, maar het klinkt anders. Steviger, minder breekbaar en dat terwijl het wel degelijk nog steeds breekbare nummers zijn. Maar anders...... ja? hoe zeg je dat eigenlijk?

Citizen of Glass is spannender, donkerder, avontuurlijker dan de twee vorige albums. Af en toe bekruipt me zelfs een ietwat unheimisch gevoel. En dat is goed. Aventine was ietsje minder, nog steeds mooi. Nog een keer herhaling zou niet meer werken en dat weet Obel hier goed te vermijden.

Levert het dan een makkelijk album op? Nee. Grillig is het toverwoord. En ondanks de grilligheid weet ze nog steeds te betoveren.

Gelukkig maar.

Agnes Obel - Philharmonics (2010)

4,5
De hoes van Philharmonics was me al opgevallen: Agnes Obel straalt iets sereens uit. Lang vervlogen tijden, waar het leven nog eenvoudig was en minder vluchtig.
Genoeg reden om het ook daadwerkelijk te beluisteren. Maar nee. Deze keer gebeurde dat dus niet. Het aanbod is immers zo groot dat je niet alles kunt beluisteren.
En zo gebeurde het dat Philharmonics weer naar de achtergrond verdween totdat user Mjuman het mij weer onder de aandacht bracht. Het zou wat voor mij als Tori Amos-liefhebber kunnen zijn.

Toen ik de eerste pianoklanken van het instrumentale Falling, Catching hoorde wist ik dat hij daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben en Riverside overtuigde me om het hele album te beluisteren.
Met Tori wil en kan ik Agnes niet vergelijken want daar vind ik haar toch iets te 'eentonig' voor. Ik mis regelmatig net dat extraatje dat het bijzonder maakt; dat ik ga zweven en een gelukzalig gevoel krijg.
Mooi is het allemaal wel. Wat dat aan gaat is de hoes goed gekozen bij deze verstilde klanken. Het klinkt allemaal vrij tijdloos en tegelijkertijd hoor ik er zoveel andere gelijkwaardige artiesten in waar ik dan net niet op kan komen (Tori in elk geval niet).
Het sluit ook wel een beetje aan bij de huidige tijdsgeest waar dit soort artiesten goed aanslaan. Misschien kan Julia Stone hier ook wel toe gerekend worden met haar solo-album. Joanna Newsom is misschien ook wel zo'n naam alhoewel die hier toch ver bovenuit stijgt al is het alleen maar vanwege haar opvallende stem, maar toch ook haar spannender muzikale wegen.
Agnes Obel valt misschien ietwat te veel weg tussen al die zangeressen die met dit soort tijdloze pracht op de proppen komen, toch weet ze genoeg op te vallen om voorlopig even te blijven hangen bij mij. Een op het eerste gehoor onopvallend grijzig album van Philip Selway wist immers ook binnen een aantal weken uit te groeien tot een favoriet van dit jaar.
We zullen zien. In elk geval is Philharmonics een sympathiek album waarvan ik kan zeggen blij te zijn dat ik er toch even op geattendeerd ben. En wie weet praat ik u allen hier over een aantal weken weer bij met de mededeling dat het niet uit mijn systeem te bannen is.
Dat zou een goed teken zijn. Het zou zomaar op kunnen gaan voor Anges Obel.
Met Beast heeft ze in elk geval al wel een nummer op zak dat enorm aanslaat bij mij! En met een album dat The Piano-achtige sferen weet op te roepen kan uiteraard ook niet veel mis zijn (The Piano: de film).

Ahmad Jamal - Blue Moon (2012)

Alternatieve titel: The New York Sessions

3,5
Ooit startte user Zachary Glass het topic De avonturen van aERodynamIC en Zachary Glass in jazzland. Dat is inmiddels al weer zo'n kleine zeven en een half jaar geleden.
In die tijd absorbeerde ik behoorlijk veel jazz. Daarna is het in golfbewegingen gegaan. Ik was inmiddels vertrouwd geraakt met de grote namen en klassiekers in de jazzwereld en daarna werd het mondjesmaat aangevuld.

Elk jaar is er wel weer een nieuw album dat mijn aandacht weet te trekken en nu is dat de nieuwe cd van Ahmad Jamal. Het zal ongetwijfeld een gebrek in mijn muzikale opvoeding zijn maar ik was tot op heden nog niet bekend met één van de albums van Ahmad Jamal.
Ik kon dus gaan luisteren naar iets dat geen verleden of toekomst had.
Blue Moon is nu. En Blue Moon beviel me uitstekend. Pianist Jamal weet bijzondere sferen neer te zetten en is behoorlijk toegankelijk voor de ongetrainde jazz-luisteraars ook kent het genoeg dwarse vindingen om het te behoeden voor 'verdedelde achtergrond lounge'.

Het zorgt er in elk geval weer voor om eens wat vaker naar nieuwe jazz-albums te gaan luisteren want dit soort cd's slaan goed aan en zorgen dat het vuurtje opnieuw gaat branden.
Ook nu zal het wel een opleving zijn gevolgd door dalen in de toekomst. Het is nu eenmaal mijn verhouding met dit muziekgenre.
Die avonturen gaan in elk geval wel voort.

Aiden Grimshaw - Misty Eye (2012)

3,0
Aiden Grimshaw was deelnemer in de zevende serie van The X Factor in het Verenigd Koninkrijk en werd daar negende.

*zapp*

En weg was ik weer...... totdat ik Is This Love hoorde. Nee, niet echt vernieuwend. Een beetje categorie Hurts maar dan nog meer pop wellicht. Toch heeft hij er z'n tijd voor genomen en dat toont aan dat er niet snel gecasht moest worden na het programma, iets dat helaas te vaak gebeurt met dit soort artiesten. Waarom dus niet het hele album beluisteren?

Qua zang is Grimshaw niet erg bijzonder. De man kan zingen maar dat kunnen er meer.
En dan de nummers: volgens mij liggen de jaren '90 al ver achter ons maar daar had dit album zo in kunnen verschijnen (waarom doet dit me soms toch aan Bomfunk MC's denken?).
Hier en daar wat geforceerd met de 'raps' (voor zover we die term mogen gebuiken) en zoals gezegd komt het allemaal wat gedateerd over maar hey, tijden kunnen herleven en wellicht gaat Grimshaw daar voor zorgen.
Soms een vermoeiend album maar tegelijkertijd ook wel weer vermakelijke pop met wat lichte Moby-invloeden (van voor zijn Play album).

Ach ja..... soms zijn dit soort albums wel aardig voor de afwisseling. maar beste Aiden: 'Blijf voortaan met je tengels af van Sia's schitterende Breathe Me wil je?!'

Air - Le Voyage Dans La Lune (2012)

3,5
Ruim half uur een tripje maan met Air. Het uitgangspunt is al goed: een album geïnspireerd op een film. Laat dat maar aan Air over.
Kunnen we het eeuwige vergelijk met Moon Safari ook wel achterwege laten maar tegelijkertijd spookt wel die andere soundtrack van Air, The Virgin Suicides, door mijn hoofd.
Dat was voor mij een aardig album en meer ook niet, maar waren de laatste albums dat eigenlijk ook niet?

Le Voyage Dans La Lune valt wederom in dezelfde categorie: het is een warme 'soundtrack' geworden maar heel memorabel kan ik het zeker niet noemen. Het album duurt een half uur en dat is ook wel voldoende. We krijgen leuke sfeerschetsen en met beeld erbij zal het waarschijnlijk beter tot zijn recht komen maar zoals ik wel vaker heb met soundtracks of scores: het lukt maar zelden om goed naar de voorgrond te dringen en dat doet deze nieuwe Air dus ook niet echt.
Nogmaals het zijn prima stukken muziek maar het zweeft ook wel een beetje voorbij.

Qua beoordeling zit ik een beetje tussen 3* en 3,5* in. Laat ik dan maar voor het laatste gaan.

Air - Love 2 (2009)

4,0
Mijn Air-avontuur begon met Moon Safari. Ik weet nog goed dat ik er iets over las en dat sprak me aan. Dus ik naar de cd-winkel (pindakazen was er nog niet bij in die tijd). Na er zappend doorheen gegaan te zijn concludeerde ik dat het de moeite niet waard was.
Toch bleef er iets hangen want heel snel daarna kreeg ik er spijt van. Dit was puur gevoel. Ik dus terug, cd gekocht en vervolgens verslaafd geraakt aan dat album. Nog steeds mag ik het graag opzetten.
10,000 Hz Legend Was dan ook een album om naar uit te kijken; ik waardeerde het feit dat ze wat gingen experimenteren en toch hun sound wisten te behouden. Maar zo als ik opging in Moon Safari was er niet meer bij en dat verhaal gold ook wel voor Talkie Walkie. Ook The Virgin Suicides beviel me maar matig en Premiers Symptomes deed het dan wel weer aardig maar was toch een soort opwarmertje voor Moon Safari.
Pocket Symphony heb ik lange tijd ronduit saai gevonden en het leek een beetje einde oefening voor Air.
Je kunt dus wel stellen dat ik aanvankelijk niet zo erg warm liep voor Love 2, maar opener Do the Joy zorgde er voor dat ik eigenlijk best wel zin had in een nieuwe Air.
En het moet gezegd: het valt me niet eens tegen. Okee, de heren zouden de vocalen weer eens wat vaker uit handen mogen geven (op Love 2 doen ze het helemaal zelf en het blijft niet bepaald hun sterkste kant) maar ik hoor hier niet het voortkabbelende geneuzel van Pocket Symphony. Dit neigt toch wel iets meer naar 10,000 Hz Legend en Talkie Walkie. Het is een mengeling van rustige nummers en wat meer up-tempo Air, voor zover de term up-tempo de lading dekt natuurlijk.
Het is allemaal redelijk luchtig en poppy en ik denk dat dit niet eens zo'n slechte zet is geweest. Be a Bee zou zo in een Tarantino film gebruikt kunnen worden.
Heb je Air in het verleden nooit wat gevonden dan ga je dat nu zeker ook niet doen, was je van plan af te haken na hun vorige album dan is het misschien raadzaam om ze toch nog een kans te geven.
Voor mij is Love 2 een behoorlijke meevaller (sterker: ik vind het momenteel erg leuk en daarom een best hoge waardering).

Air - Twentyears (2016)

Alternatieve titel: Twenty Years

4,0
Het is 1997: Premiers Symptômes van Air ziet het levenslicht. Een jaar later mogen we het debuutalbum Moon Safari verwelkomen. Een album aan de vooravond van een tijd waarin lounge een magisch woord aan het worden was, de ene hippe tent na de andere haar deuren opende en de klanken van het Franse duo Air regelmatig waren te horen.

Nicholas Godin en Jean-Benoît Dunckel vonden het na twintig jaar tijd voor een verzamelaar en ze hebben flink uitgepakt door middel van een dubbele cd of lp en er is zelfs een derde cd met remixen die de heren zelf hebben gemaakt voor artiesten als Depeche Mode, David Bowie en Beck, om er maar eens een paar te noemen.

Zelf ben ik nooit zo’n enorm fan van verzamelaars en zeker in tijden waar iedereen zijn eigen playlist kan maken in iTunes, Spotify en weet ik het wat lijkt de noodzaak van de eeuwige verzamel albums waar altijd nummers op missen niet echt nodig.

Of er moet wat tegenover staan en dat hebben de heren begrepen. Op dit album staan ook een paar nieuwe, niet eerder verschenen nummers en bieden ze een complete cd met ‘rarities’. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die nummers meestal vooral leuk zijn voor de grotere fans.

Maar misschien weet Twentyyears ook wel nieuwe fans te maken, want nummers als Sexy Boy en Kelly Watch the Stars zijn inmiddels wel hedendaagse evergreens te noemen en hebben al die hippe lounge tenten van rond de eeuwwisseling weten te overleven. Bovendien is het ideale zomermuziek om je barbecue tijdens een tuinfeest met vrienden op te leuken en is het heerlijk chillen op je balkonnetje met een glas rosé en goed boek.

Air - Twentyyears - LiveLikeTom.com

Aish Divine - The Sex Issue (2020)

4,0
Oef, alleen al bij het zien van de cover wist ik genoeg. Dit zou wel eens heel erg 'dramaqueen over the top' kunnen worden.... en ja, dat zou ik dan ook nog leuk kunnen vinden ook

Alleen viel dat wel mee eigenlijk. Ik kreeg iets voorgeschoteld waar ik niet op gerekend had: een ratjetoe aan stijlen. Echt van alles is in de blender gegooid: dance, electronic, pop, rap, Bollywood (Jungly), glamrock en dat met een groepje klassieke muzikanten, afgewisseld met oosters klinkende instrumenten, Afrikaanse percussie, synthesizers.....

..... echt hier ga je van duizelen. Klinkt spannend toch?! Ja, maar daar bleef het de eerste draaibeurt bij. De zang irriteerde me soms (zegt deze liefhebber van opvallende zangstemmen) en de nummers vond ik echt te chaotisch, rommelig en niet pakkend. Maar dat bleek een kwestie van doorzetten te zijn.

Eigenlijk is dit best wel briljant, hoe gekunsteld soms ook. Unfurler doet me bijvoorbeeld denken aan het gekke broertje van Wild Beasts en hoe de gay-app Grindr bezongen wordt in Common Questions is geniaal.

Oordeel zelf aan de hand van de clips of zo!

Origineel is het in elk geval zeer zeker. Hier moet publiek voor zijn op deze site. Check ook het debuut Mother: daar zijn de klassieke invloeden net ietsje groter.

Akira Kosemura - In the Dark Woods (2017)

4,0
Op dit moment ben ik het boek van Hanya Yanagihara "A Little Life" (Een klein leven) aan het lezen en op de een of andere manier vormt dit album daar een bijzondere soundtrack bij.

Een spaarzame combinatie van voornamelijk piano, aangevuld met flarden synthesizer, wurlitzer en op de titeltrack zelfs een strijkers kwartet zorgt voor een perfecte leesomgeving.

Sereen, introvert, het zijn de meest duidelijke sleutelwoorden die ik hiervoor kan bedenken.

De hoes en titel zijn haast cliché te noemen, maar dekken de lading wel. In the Dark Woods is aards, natuurlijk en zorgt voor innerlijke rust zonder te verzanden in oervervelende meditatieve klanken voor zweverige types.

Akira Kosemura weet een perfecte sfeer te creëren om tot rust te komen zonder dat het saai wordt. Voor mij een bijzondere lees-soundtrack. Voor een ander ongetwijfeld weer wat anders.

Kortom: mooi album en geschikt voor mensen die wel van Satie of Chopin houden maar dan vertaald naar nu.