menu

Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Venetian Snares - Chocolate Wheelchair Album (2003)

1,0
Snares blijft een rare kerel, die jammer genoeg, naar mijn mening, nog nooit een echt stabiel album heeft uitgebracht (van diegene die ik reeds gehoord heb dan). Ook hier staan weer enkele goeie nummers te schitteren naast dieptepunten, die deze keer wel erg laag liggen.

De eerste 3 nummers zijn bedroevend. Geen idee wat Snares van plan was, maar voor dit soort nummers wordt doorgaans snel even een sideproject opgezet, zodat het niet te hard clashed met het normale werk van een artiest. Vreselijke samples, die absoluut irriteren, gemixed met naar de achtergrond verdrongen, ietwat simpele Snares loops. "Einstein-Rosen Bridge" is een track die me net wat beter ligt. Af en toe nog zeer irritante samples, maar wat meer gegoochel, wat dansbaarder, en een geinige voice sample. God bless "Hand Throw", want ik begon al te vrezen dat Snares de hardere muziek vaarwel had gezegd. Heerlijk nummertje, grappige voice samples en lekkere basses/loops/claps. Absoluut geniale climax ook, een track die ik hard nodig had op dit album. Toppunt van het album. "Epidermis" begint ook lekker, maar glijdt verder terug naar af, met de introductie van enkele jazzy samples.

"Ghetto Body Buddy" ratelt lekker, maar wederom de vreselijk keuze van achtergrondsamples nekt dit nummer volledig. Echt jammer, want dit was zeker een nummertje met potentieel. "Sky Painted On Car" en "Marty's Tardis" zijn twee half geslaagde experimenten. "Sky" een schattig nummertje, dat niet helemaal uit de verf komt, en "Marty's Tardis", dat vooral in het tweede deel weet te overtuigen. Gelukkig sluit Snares wel in schoonheid af. "Herbie Goes Ballistic" is weer lekker stevig gekloot met leuke samples. Goeie track die het album al lang niet meer kan redden.

Geen idee wat Snares met dit album wilde bereiken, maar ik vind het een totale mislukking. Vooral de overvloed aan irritante kutsamples killen dit album, en maken het een enerverende luisterbeurt. 1* voor twee goeie tracks.

Venetian Snares - Higgins Ultra Low Track Glue Funk Hits, 1972-2006 (2002)

3,5
Best eens met Aurum.

Blijf Snares een wat vervelend artiest vinden. Heeft vaak leuke dingen, maar je moet wel steeds door een resem doorsnee tot gewoonweg slecht materiaal waden. Zo'n Make Ronnie Rocket is erg leuk, maar na Banana Seat Girl had ik veel zin het album weer af te zetten. Zou leuker zijn als hij z'n releases wat meer qua thema zou opdelen, is het makkelijker om bepaalde albums volledig links te laten liggen.

Fijne nummertjes weer, maar ook totale missers. Goede overheerst wel, maar echt geweldig vind ik het niet. 3.5*

Venetian Snares - Rossz Csillag Alatt Született (2005)

4,5
Het mag sommigen soms verbazen dat ik zoveel Snares album beluistert heb, aangezien ik dikwijls redelijk negatieve dingen over de man z'n werk te melden heb, het heet zo z'n redenen. Waaronder bijvoorbeeld dit album. Zijn de meeste VS albums een aaneenschakeling van hit & miss, dan is deze knalraak.

Geweldige clash tussen de typische VS breakcore en klassiek werk. Geen mix van beide stijlen, wel een contrast. "Sikertelenseg" opent het album rustig, waarna "Szerencsetlen" het album definitief uit de startblokken doet schieten. Wat ik dan noem typisch zenuwachtig klassiek geneuzel, waar als snel zenuwachtig breakcore geneuzel overgegooid wordt. De clash tussen beide stijlen is zo groot dat het perfect werkt. Creeert een zeer coole sfeer, geweldige opener meteen. Ook "Ongyilkos Vasarnap" is een voltreffer. Zeer mooi samplewerk, melodisch geweldig en daarover lekker chille ritmes. Klinkt wel erg elitair verantwoord dit, maar is gewoon een steengoeie track. De violen die "Felbomlasztott Mentökocsi" zou ik normaal niet kunnen slikken, grappig dat wanneer deze in een electronische context geplaats worden zoveel meer aan kracht winnen voor mij. Cool trackje. "Hajnal" is terug een pak steviger. Breakbeatjes worden weer bovengehaald, maar het speels gejengel op de achtergrond blijft.

"Galamb Egyedúl" is een puur klassiek intermezzo, "Második Galamb" knalt het hardst op dit album denk ik. Track begint met een stukje poëzie (!!!), zeer coole melodieën en zacht ratelende breakbeats. Maar al snel wordt het een pak heftiger, gooit Snares een pak roffelende samples erbij en is het dit keer de breakcore die voor het meest zenuwachtige gedoe zorgt. Zelfs de hardcore beats worden even bovengehaald op het eind van deze track. Topper van dit album. "Szamár Madár" volgt dezelfde lijn, is wel iets braver, maar komt wel aandraven met heerlijke zweverige "aaah" voice samples. "Hiszékeny" is een fantastisch klassiek belletjesintermezzo, in de beste AT traditie. Super lief en schattig stukje muziek. "Kétsarkú Mozgalom" is de laatste volwaardige track. Niet zo goed als de rest, maar binnen het album nog steeds een zeer sterke track. "Senki Dala" sluit het album lekker dramatisch af en laat je redelijk bedeesd achter.

Yup, met dit soort albums kan ik wat. Net als een End geen brave mix van stijlen, maar een exploratie van het contrast tussen twee stijlen. Een pak boeiender en avontuurlijker wat mij betreft. Buiten de gortige tracknamen en het feit dat dit geen album is waar ik op elk moment kan van genieten, echt niks op aan te merken. Dikke vette 4.5*

Edit : wil deze ook al nomineren voor mooiste cover 2005. Wat een kunstwerkje.

Venetian Snares - Winter in the Belly of a Snake (2002)

3,5
Ik begin met 3.5*.

Zoals vaak veel net-niet werk op Snares releases. Vaak breakcore die maar wat aanneuzelt, wat toch niet echt bij het gevoel achter het genre past vind ik. Zo'n "Dad" vind ik echt totaal niks. Gelukkig zijn er trackjes als Suffocate, die met mooiere melodieën heel wat goed weten te maken.

Want van de breakbeats moet Snares het uiteindelijk toch nooit hebben. Te wisselend weer dit album. Ik hoor liever z'n conceptalbums, waar één stijl of sfeer de hele rit doorgedragen wordt.

Venetian Snares + Speedranch - Making Orange Things (2001)

4,5
Zo, bij deze is dit m'n laatste top 10 entry waar ik een berichtje moet achterlaten, al zegt m'n gevoel dat deze er wel eens snel uit zou kunnen gaan. Desalniettemin blijft dit een knaller van formaat.

't Is echter geen geval van 'safe the best for last', eerder stel de moeilijkste review uit tot't laatste . Dit is wat je noemt echte noisecore. Een combinatie van pure noise met terror, met als resultaat een verschroeiend tempo van veelal ongecontroleerde basses en uiterst schreeuwerige, allesvernielende samples. Uiterst complexe composities (eigenlijk enkel metacomposities hier) vormen met dit alles een oorverdovend geheel, dat zowel als ontspanning, maar ook als effectief wapen tegen vervelende gasten kan gebruikt worden.

De nummers apart bespreken is nogal moeilijk, omdat ze allemaal zo wel volgens hetzelfde principe opgebouwd zijn, al doet dit weinig af van de variatie van het album. Elk nummer is duidelijk anders opgebouwd (als je al van opbouw kan spreken), en heeft voor een getraind oor een gevarieerde sampleset. "Unborn Baby" vormt het dieptepunt van het album, met een nogal idiote voicesample, en neigt verdacht veel naar gewone hardcore/speedcore. Gelukkig wordt dit gevolgd door het hoogtepunt van het album, met name "Meta Abuse". Een titel die boekdelen spreekt, en z'n naam waardig is. Dolkomische voicesample middenin (ongetwijfeld van één of ander bekend kutnummer), waarna alles gewoon weer rustig verder grind.

En veel meer heb ik hier niet meer aan toe te voegen. Niet voor gevoelige oortjes, en voor mensen met openminded buren/moeders. Oh, en niet naar tovenaar luisteren ... valt best in één zit te luisteren, dit album. Komt zelfs geregeld voorbij in m'n playlist .

5*.