menu

Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Pet Shop Boys - Actually (1987)

0,5
Album waar de dance invloeden iets duidelijker zijn. Al is het dan maar de eerste goeie minuut van One More Chance. Misschien als de heren het niet nodig hadden gevonden ook nog te zingen ...

Het klinkt alleen allemaal zo enorm plat.

Pet Shop Boys - Very (1993)

Alternatieve titel: Very Relentless

1,0
Tja, ik blijf toch gewoon de electronic Top 50 volgen. Verder hou ik me in m'n eigen hoek gedeisd, voor zover dat natuurlijk al niet m'n eigen hoek is natuurlijk.

En verder lijkt het mij een geweldig dom idee om dit op te zetten als er gezelschap langskomt, maar dat zal ook wel aan het gezelfschap liggen. Daarvoor bestaat andere pop, trip-hop en loungy dingen.

Teksten vielen mij soms op en waren bij vlagen erg erg plat vond ik. Vooral bij zo'n nummers als Young Offender of Yesterday, When I Was Mad.

Anyway, ik heb er nog ééntje te gaan van de PSB zie ik. Kijk er al naar uit

Photek - Modus Operandi (1997)

2,5
Album dat z'n hoogtes en dieptes kent, al valt de balans wel positief uit denk ik. Heb het album nog een keertje doorgeluisterd, en kan er niks complexer van maken dan dnb, maar dan wel een gekoelde variant.

"The Hidden Camera" is op dat gebied een representatieve track. De dnb invloed is overduidelijk in de ritmes, maar er wordt toch veel meer ruimte gelaten voor de achtergrond waves en de melodie om zich door te drukken. Positief, want die ambient waves met het spaars pianomelodietje erover zijn prachtig. Aan de hele ritmiek verandert in het nummer barweinig, dus analyseren lijkt me niet al te nuttig, want na zo'n minuutje heb je het al wel gehoord. Wel een zeer lekkere track dus, en meteen al een topper om te openen. "Smoke Rings" is een stuk minder boeiend. Niks melodieus meer, enkel wat ritmisch geleuter dat al heel snel begint te vervelen. Slo-mo dnb is niet echt boeiend wat mij betreft. "Minotaur" valt een beetje in hetzelfde straatje, al is de openingswave wel mooi. De rest van de track is te banaal. "Alpeh 1" opent met dezelfde sample, maar weet er een boeiender geheel aan vast te breien. Wat geanimeerdere track, die ten minste niet als dood aanvoelt. Prachtige backgroundwave weer en een leuk melodietje om het af te maken. Tweede topper van het album. Ook "124" weet best te overtuigen, met dezelfde ingrediënten als "Aleph 1". Wel heel letterlijk zelfs, want de melodie is gewoon dezelfde, alleen de afwerking is een stuk chiller. Zeer mooie en dromerige track.

"Axiom" is terug een nosedive. Althans, de eerste helft van de track. Weer die te flauwe beats en snares die een beetje verveeld klinken, zo helemaal alleen. Kort komt er een waveje piepen, maar ook die merkt al snel dat er niks meer van het nummer te maken is, en verdwijnt dan ook al snel. "Trans 7" is net iets beter, maar gaat gebukt onder wat mindere samples. "Mdus Operandi", toch wel de titeltrack, is voor mij het dieptepunt. Vreselijke melodieën, ditto sfeer. Lijkt wel zo'n rokerig, cheesy cafe waar je liever niet gezien wordt. "KJZ" is gelukkig een heel stuk beter, met enkele mooie melodieën en nogal vreemde ritmes. Dit nummer boeit me wel en is het enige nummer dat misschien in de buurt komt van het elitaire waar Kos het over heeft. "The Fifth Column" is een nogal trieste afsluiter van het album. Weer wat te trage en te simpele ritmiek om van een goed nummer te spreken.

Lijkt me dus duidelijk wat ik wel en niet goed vind hier. De melodieuze nummers steken er met kop en schouder boven uit (Modus Opperandi even niet meegerekend), de ritmische nummer zijn zwaar kut. Kom ik uit op 2.5*

Plaid - Not for Threes (1997)

1,5
Het doet me deugt dat er hier mensen zijn die m'n reacties wat kunnen voorspellen, al zit zelfs een tovenaar er soms nog naast. Al slaat hij hier wel de nagel op de kop. Dit album is een beetje beter, maar verre van goed.

"Abla Eedio" begint op zich wel degelijk, vooral wanneer de wavejes erbij komen. Aardig (en herkenbaar?) trackje dat lekker rustig voortkabbelt. "Kortisin" begint met een leuk melodietje, maar verglijdt al snel naar een vervelend gejengel. "Headspin" is ook degelijk, maar weinig meer, afgezien van die eindmelodie, die toch weer gaat irriteren. Klinkt nogal idioot. Maar niks vergeleken met "Myopia". Gaat mijn verstand te boven hoe je een album met zo'n track erop 5* kan geven. Doet denken aan een Super Mario Bros melodietje, met werkelijk debiele voice samples overgoten. 't Zijn dit soort tracks waardoor een album als dit heel wat sterren verliest. Heb op zich niks tegen happy trackjes (zie µ-Ziq), maar dan wel met enig niveau. "Lat" is op zich een leuk bruggetje, maar jammer genoeg naar de volgende kuttrack. Geinig dat je wat zanglijnen toevoegt, maar neem dan iemand met een leuke/boeiende stem . Er is een reden waarom ik nooit meer de radio opzet. "Prague Radio" is weer een stevige boost (mag ook wel). Vind ik nog wel een aangenaam nummer. Mooi melodieën en wat steviger ritmisch werk. "Fer" begint leuk, pak en beet de eerste 20 seconden, maar wordt verknalt door een afschuwelijke wave die al snel het nummer indruist. "Ladyburst" is weer een beetje beter, maar blijft weer stevige middelmaat.

"Rakimou" ... tja, zie "Extork". Slaat echt nergens op vind ik. "Ol" is een beetje beter, maar ook hier schiet de sampleset weer schromelijk tekort. Naar het einde toe gebeuren er boeiende dingen met de melodie, maar ritmisch vind ik dit dor en beproefd. Met "Lilith" betrekken ze Björk in de mix, maar ook zij kan hier voor mij geen meerwaarde brengen. Flauwe track. "Getting" is weer stevig afschuwelijk, waarna het album afgesloten wordt met "Milh". Eerste 2 minuten zijn niet boeiend, maar plots, na een album van matigheden, dips en dieptepunten, ontwikkelt zich bijna uit het niets een overheerlijke track. Duurt wat kort, want ook de uitloper boeit me niet zo, maar hier ben ik dus naar op zoek. Jammer dat ze liever wat platvloerse Hawai electronic bieden, maar dat moeten ze zelf dan weten. Blijkbaar slaat het wel aan bij de meesten.

Ook aan dit album vind ik weinig aan, al zijn er wel wat weer lichtpuntjes, met name dan de laatste track, en wat degelijke tracks in het begin. Jammer genoeg teveel middelmaat, maar dan het type middelmaat dat de aandacht op zich vestigt, niet het type middelmaat dat gewoon rustig op de achtergrond voortkabbelt. 1.5*

Plaid - Rest Proof Clockwork (1999)

0,5
Ik vrees dat ik het niet vat. Hoezo intelligent, vrolijk, niet kinderachtig ? Vreselijk amateuristische en platte frut, da's mijn besluit na het album doorgeluisterd te hebben.

En inderdaad, "Shakbu" vat goed samen wat er volgt op dit album. Totaal oninteressante melodie over een flets ritme. De sfeer die dit nummer opwekt wordt perfect weergeven door deze weergalloze smiley: . "Ralome" is weer zo'n "palmbomen" track, iets dergelijks heb ik ooit bij Bent ook omschreven. "Toch allemaal net wat te cheesy". Hier kwadraat. "Little People" doet me wat terugdenken aan werk van Chris Clark, alleen dan veel braver, en platter. Ook de nummers die enkele ambient waves integreren klinken oeverloos saai en vreselijk troosteloos. Kan me niet indenken dat iemand blij wordt bij het horen van "Buddy" bijvoorbeeld. Zelfde met "Dead Sea". "Gel Lab" is een kleine verbetering, aangezien het melodisch net wat interessanter wordt, en ook ritmisch enkele leuke stukjes heeft.

Van korte duur echter, want "Dang Spots" klinkt al een riedeltje uit een kinderprogramma. Zo'n achtergrond deuntje van Tik-Tak, of K3 house. Vreselijk flauwe samples. "Pino Pomo" is wat mij betreft nog erger, en probeert weet-ik-veel-wat in het nummer te integreren. Wat stelt die gitaarmelodie in hemelsnaam voor ? "Last Remembered Thing" heeft de potentie om goed te zijn, mits het een beetje stature had gekregen. Wat vulling, wat aanwezigere samples. Nu zit je met een snelle track die te beschaamd lijkt om te laten horen wat hij te bieden heeft. En de laatste vier tracks zijn eigenlijk gewoon een mengeling van voorgaande tekortkomingen, en het album (aangezien het altijd aanstaat op de achtergrond tijdens het schrijven) begint echt m'n voeten uit te hangen. Ik laat het hier dan ook maar bij.

Fletse, identiteitsloze, kinderachtige, simplistische rukmuziek. 0.5*

Portishead - PNYC (1998)

Alternatieve titel: Portishead Roseland NYC Live

1,5
Vaak erg dramatisch, en veelal zitten de aardige tracks verscholen tussen een hoop vervelend geneuzel.

Roads is bij ver de beste track, Humming en Only You zijn ook best aardig (al vind ik de albumversie van de laatste toch heel wat beter). De rest had eigenlijk niet zo gehoeven voor mij. En die applausjes zijn nogal belachelijk, maar dat zal er wel bijhoren op een livecd neem ik aan.

Dikke 1.5*. Iets te weinig kwaliteit, en heb het niet zo of livegedoe, maar hier en daar toch wat aardigs.

Portishead - Portishead (1997)

1,0
Na het live album had ik hier eigenlijk toçh een beetje van verwacht. Minstens dat het beter zou zijn.

Humming en Only You zijn aardig, de rest vind ik niks. Da's 1 track minder dan op PNYC. Vind het zeker niet in het voordeel van Portishead spreken dat het live werk beter is dan het studiowerk. Net met dit soort muziek moet je veel meer in een studio kunnen doen. Niet dat ik er superveel van verwachtte, maar toch een stevige tegenvaller. 1*