menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van verm1973. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Black Crowes - Happiness Bastards (2024) 3,0

15 maart, 12:49 uur

De Amerikaanse bluesrockband The Black Crowes kent een lange geschiedenis van ruzies, twisten en vetes zoals alleen broers dat kunnen. De samenstelling van The Black Crowes is in de afgelopen decennia meermaals gewijzigd, maar wat bleef was het centrale duo: de broers Chris en Rich Robinson. Na elkaar weer eens een periode van jaren niet gesproken te hebben werd het tijd voor de zoveelste reünie en een nieuw album: Happiness Bastards. Het ‘Happiness’-deel van de titel van dit tiende studioalbum verwijst naar de verzoening tussen de broers. Het ‘Bastards’-deel naar het gegeven ‘dat we zijn nog steeds klootzakken zijn’, zoals gitarist Rich Robinson liet optekenen in een interview met het Britse boulevardblad The Sun. Al met al voldoende ingrediënten als voedingsbodem voor de nieuwsgierigheid.

Bij de eerste luisterbeurt van Happiness Bastards vallen twee dingen op: het enorme plezier waarmee de tien nieuwe nummers gespeeld worden en de stem van zanger Chris Robinson. Zijn nasale, wat scherpe stemgeluid is altijd het ‘unique selling point’ van de Crowes geweest. Op hun laatste studioalbum uit 2009, Before the Frost…Until the Freeze, was al wat sleetsheid te horen. Op albumopener van Happiness Bastards – het stampende Bedside Manners – doet de stem van Robinson zich nog minder gelden dan op de vorige plaat. Op zichzelf hoeft dit geen bezwaar te zijn, er zijn immers genoeg artiesten waarvan met de jaren de klankkleur van hun stem verandert. In dit geval echter lijkt door de verandering, de aantrekkingskracht van de band een deuk opgelopen te hebben. Tekstueel zit het echter prima in elkaar met originele vondsten als ‘Ride the Black Mariah’; een zwart politiebusje dat dateert uit de jaren dertig van de vorige eeuw.

In het lied Cross Your Fingers horen we wél (vleugjes) van de kwaliteit van het ‘oude’ The Black Crowes. Het is wat minder bombastisch, minder vol qua geluid dan de voorgaande tracks op deze plaat, waardoor er meer ruimte en aandacht is voor de zangpartijen. Toch blijft het allemaal een beetje neutraal en ondanks de energie waarmee de nummers aan de man worden gebracht, echt overtuigen doet het nog niet. Wanting And Waiting doet dat wél. Aangename en aantrekkelijke southern rock zoals we die kennen van The Allman Brothers Band, Lynyrd Skynyrd en ZZ Top. Wanting And Waiting ademt een soortgelijke sfeer als Jealous Again van het debuutalbum Shake Your Money Maker van de Crowes uit 1990.

Kindred Friend (dat de eerste dertig seconden klinkt als Acda en de Munnik) is tegelijkertijd albumafsluiter en –hoogtepunt. Mooie mondharmonica, sterke vocalen van zowel Robinson als de achtergrondzang, sfeervol strijkorkest en oprechte lyriek. ‘Oh, kindred friend, where have you been?/ Guess it’s been a while.’ Het heeft alle facetten van een make-up-song, waarbij de onverbrekelijk geachte band tussen broers opnieuw gesmeed wordt met behulp van tijd. Prachtig.

Over tijd gesproken; tijd is de enige dimensie die ons in staat stelt het verleden te herinneren. In het geval van The Black Crowes gaat die herinnering al snel uit naar het succes van de beginjaren met nummers als Hard To Handle, She Talks To Angels, het eerder genoemde Jealous Again en uiteraard hun grootste hit Remedy. Sinds die gloriejaren is er veel gebeurd en is ook voor de gebroeders Robinson de tijd een dimensie gebleken waaruit wijsheid te destilleren valt. Dat is terug te horen op Happiness Bastards. Het album steekt boven het maaiveld uit door goede songteksten, maar muzikaal is de scherpte er misschien wat af waardoor Happiness Bastards een doorsnee album geworden is. Aan plezier en energie ontbreekt het de band echter zeker niet. Wie daar met eigen ogen en oren getuige van wil zijn kan op 22 mei terecht in de AFAS Live als The Black Crowes Amsterdam aandoet.

The Black Crowes - Happiness Bastards - nieuweplaat.nl

» details   » naar bericht  » reageer  

Norah Jones - Visions (2024) 3,5

8 maart, 11:57 uur

'De reden dat ik het album Visions heb genoemd, is omdat veel van de ideeën voor de twaalf songs, midden in de nacht of op dat moment vlak voor het slapengaan ontstonden’ zei Norah Jones bij de presentatie van Visions; haar negende studioalbum. De acht voorgaande langspelers werden tezamen meer dan vijftig miljoen keer verkocht en leverde haar negen Grammy Awards op. Inmiddels staat de teller op 109 keer platina en mag ze zich, op Adele na, de bestverkopende vrouwelijke artieste van de eenentwintigste eeuw noemen.

Wie nu de verwachting heeft dat Jones zich op Visions van eenzelfde slaapkamer-zwoelheid bedient als op bijvoorbeeld haar debuutalbum Come Away With Me, zal enigszins verbaasd opkijken. Visions tapt uit een iets ander vat. Dat was trouwens al te horen op haar vorige plaat I Dream Of Christmas uit 2021, maar aangezien die een beperkt aantal weken per jaar beluisterd wordt (normaliter), zal de huidige sound van Jones voor velen toch als een verrassing komen.

Gelukkig neemt Jones de luisteraar bij de hand en begint Visions warm en vertrouwd volgens beproefd receptuur: jazzy pianospel en gezongen met veel lucht om het geheel zo in een intieme sfeer te dompelen. Albumopener All This Time is een typische Norah Jones-zomeravondballade. De speels verwerkte vogelgeluiden (voor de liefhebber: te horen zijn een zwartkopje en een merel) maken het geheel compleet. Staring At The Wall verscheen eind februari als eerste release van Visions. Het lied was voor velen een eerste kennismaking met Jones als soulvolle blueszangeres. ‘Walk in the room, staring at the wall/And I wonder what I came in for at all.’ De stem van Jones klinkt anders, de woordkeuze is net even anders, een stemming van onbehagen is hoorbaar. De songtekst laveert tussen de thema’s verlangen, verlichting en troost, en benadrukt dat gevoel van onbehagen. Het is misschien even wennen, maar na een tijdje blijkt het een pakkend en passend nieuw geluid te zijn.

In 2013 maakte Jones een van haar vele muzikale uitstapjes door een album met covers van The Everly Brothers op te nemen met niemand minder dan Billie Joe Armstrong (Green Day). Het rockabilly- en close harmony-geluid van eind jaren vijftig is Jones blijkbaar goed bevallen, want anno 2024 grijpt ze hier een aantal keer naar terug, zoals op Queen Of The Sea. Dit lied laat een kwetsbare Jones horen die zingt over zelfverlies en zelfontdekking. Dat de Titanic als bijnaam ‘Queen of the sea’ had, beschouwen we maar als een toevalligheid. On My Way (ook met vogelgeluiden, deze keer boomkruipers) is dan juist weer veel optimistischer en meer vastberaden van karakter, zowel in woord als klank. Zo laveert ze twaalf tracks lang soepel langs de kustlijn van herkenbare menselijke emoties die zich aandienen zo net voor het slapen gaan.

Meer dan op voorgaande albums verkent Jones op Visions haar persoonlijke staat van zijn. De hypnagoge fase, het moment net voordat je in slaap valt, is een inspiratiebron voor haar gebleken waarvan we alleen maar kunnen hopen dat ze die vaker en grondiger gaat verkennen. Visions is namelijk een genuanceerde plaat geworden met vloeiende poëtische frasering en een immer sensueel stemgeluid. En dat zonder in herhaling van voorgaande albums te vallen. Boeiend, vertrouwd en toch ook verrassend fris.

Norah Jones - Visions - nieuweplaat.nl

» details   » naar bericht  » reageer  

Kaiser Chiefs - Kaiser Chiefs' Easy Eighth Album (2024) 2,0

1 maart, 15:04 uur

Op een verloren, druilerige namiddag besluiten de leden van de Britse band Kaiser Chiefs hun studio eens op te gaan ruimen. Tijdens het opruimen stuit de band op een tiental tapes waarvan het bestaan allang vergeten was. De tapes worden afgestoft, een beetje opgeleukt en op plaat gezet. Een dergelijk scenario moet ten grondslag hebben gelegen aan de ontstaansgeschiedenis van Kaiser Chiefs’ achtste studioalbum met de bedenkelijke titel Kaiser Chiefs’ Easy Eighth Album, want bijna de hele plaat ademt inspiratieloze nietszeggendheid.

De openingstrack Feeling Alright is in die zin goed gekozen dat dit lied meteen het niveau aangeeft dat verwacht mag worden van de overige negen tracks. Alsof het een demo-opname betreft voor een lied waarvan de muziek wél af was, maar er nog geen songtekst was. Wat zanger Ricky Wilson zingt klinkt namelijk nogal geïmproviseerd en oppervlakkig: ‘Feeling alright/ I’m yours tonight’, dat werk.

Hoogtepunten van Kaiser Chiefs’ Easy Eighth Album zijn Beautiful Girl en Reasons To Stay Alive. Bij de laatstgenoemde zijn de bas-, gitaar- en drumpartijen lekker bombastisch opgenomen, passend bij de tekst die gaat over het idee dat liefde en relaties steeds sterker worden beïnvloed door externe factoren zoals rijkdom, macht en de (sociale) media. Beautiful Girl is onmiskenbaar Kaiser Chiefs. Het gitaargeluid van de (rode) Gibson ES-333 bespeeld door Andrew White is de handtekening van de band geworden. In combinatie met een melodieus refrein en uptempo-drum zal dit lied tot de vaste setlist van Kaiser Chiefs gaan behoren.

Wat resteert zijn zeven tracks die tezamen een vreemd ratjetoe aan stijlen vormen. Dieptepunt is How 2 Dance, waarin Nile Rogers is opgetrommeld om een funky gitaarriff te verzorgen. Die had nog wat liggen uit zijn tijd met INXS begin jaren tachtig wat hem nog wel bruikbaar leek. Met als gevolg dat Kaiser Chiefs klinkt als Justin Timberlake met een luchtweginfectie. Het nummer Noel Groove doet dan juist weer aan Oasis denken, kortom: op de twee genoemde uitzonderingen na klinkt Kaiser Chiefs nergens als zichzelf.

Nee, met Kaiser Chiefs’ Easy Eighth Album maakt de band die zoveel wereldsucces had met songs als Everyday I Love You Less and Less, I Predict a Riot en natuurlijk Ruby, zich er wel heel makkelijk van af. Wat dat betreft is de albumtitel in ieder geval trefzeker gekozen. Voor de rest heeft het weinig om het lijf en kan dit studioalbum zich op geen moment meten met haar zeven voorgangers. Vaak is er kritiek op albums die korter duren dan een half uur, maar soms is het ook een zegen. Zo ook in dit geval, want Kaiser Chiefs’ Easy Eighth Album ontbeert richting, scherpte, focus en creativiteit. Een album om des keizers baard zeg maar. Of des Kaiser’s baard in dit geval…

Kaiser Chiefs - Kaiser Chiefs' Easy Eighth Album - nieuweplaat.nl

» details   » naar bericht  » reageer  

MGMT - Loss of Life (2024) 3,0

24 februari, 13:30 uur

Het is voor de Amerikaanse band MGMT een zegen dat succes en kwaliteit in de muziekindustrie niet enkel worden gemeten op basis van hits. Hun hoogste (en tevens enige) notering ooit in de ‘Billboard Hot 100’ is namelijk plek 91. In Europa viel de psychedelische indiepop van het duo in ontvankelijker aarde met in Nederland een redelijk solide plek in de Top 2000 van NPO Radio 2 met het lied Kids (2008). Het succes van MGMT schuilt hem dus niet in de individuele songs, maar in de invalshoek waarmee ze popmuziek benadert bij het maken van een nieuw album. Zo ook op Loss Of Life, hun vijfde album in achttien jaar tijd. Niet een al te hoog moyenne dus, maar gelukkig zegt ook dát niets over kwaliteit.

Loss Of Life begint mysterieus met een gedicht. Onterecht claimt MGMT dit op hun site als eigen werk, want dit gedicht stamt reeds uit de dertiende eeuw en is sinds jaar en dag onderdeel van de Welshe literatuur en poëzie. Laten we houden op een omissie. Het daaropvolgende Mother Nature begint simpelweg mooi, heeft een mooie crescendo opbouw en ontvouwt zich als een krachtige Oasis-track. Dancing In Babylon is een duet met Christine and the Queens. En daarmee is het enige leuke aan dit lied meteen benoemd, want het is een draak van een duet. De eerste drie minuten klinken als een goedkope musical-versie van de jaren ’80-film Top Gun om vervolgens te transformeren in een vreemde dance-track à la Pet Shop Boys. Pas bij de derde track wordt Loss Of Life spannender, gelaagder.

People In The Streets lijkt te gaan over de tegenstelling tussen wat het innerlijke zelf wil geloven en de mogelijkheid dat deze wil is gebaseerd op leugens en angst. Daar waar MGMT zich op vorige platen tekstueel wat frivool en speels liet kennen, laat het nu een meer volwassen en weldoordacht vocabulaire horen. ‘Nothing to declare/ Not in the bags under my eyes’ uit het nummer Nothing To Declare laat daarbij het beste uit beide werelden horen: goede woordspeling, maar een waar wel degelijk een volwassen gedachtegang onder schuilgaat. Bij dit lied maakt MGMT overigens ook nog een boeiend muzikaal uitstapje dat bijna folk-achtig klinkt. Toch zijn er ook wel wat planken misgeslagen, zoals de wijze waarop de verstoorde zangpartij is opgenomen in het lied I Wish I Was Joking. Of de waslijst aan instrumenten en genrewisselingen die in het slotnummer en titelstuk Loss Of Life voorbij komen. Hier is de zang onder handen genomen door een producer die een keer Pink Floyd-je wilde spelen. Jammer.

Wat na drie kwartier, naast een aantal prettige momenten, het meest beklijft is het gevoel dat Loss Of Life te vroeg het daglicht heeft gezien. Alsof het nog net niet rijp genoeg is, alsof de fase van het finale afmixen is overgeslagen. Daardoor is Loss Of Life, ondanks een aantal goede songs, een album dat op afstand blijft en weinig doet. En dat is een vreemde ontwikkeling. Was het bij eerdere albums zo dat MGMT het moest hebben van de samenhang in het geheel, moet ze het nu juist hebben van een paar losse momenten die niet echt binding hebben met de rest van de plaat. Wie weet verklaart dat de albumtitel Loss Of Life wel, want wie kan immers bij het verlies van een dierbare het geheel overzien? Niemand; ieder voor zich blijft achter met een paar fijne, losse momenten. Kwaliteit boven kwantiteit.

MGMT - Loss Of Life - nieuweplaat.nl

» details   » naar bericht  » reageer  

Usher - Coming Home (2024) 2,5

9 februari, 13:26 uur

Op 24 september vorig jaar werd aangekondigd dat de Amerikaanse r&b-zanger Usher de halftime show tijdens de Super Bowl (de kampioenswedstrijd van de National Football League) in de nacht van 11 op 12 februari 2024 (Nederlandse tijd) voor zijn rekening zou nemen. Een beter moment voor het aankondigen van je nieuwe album is bijna niet denkbaar dus greep Usher deze gelegenheid met beide handen aan om bekend te maken dat zijn negende studioalbum, getiteld Coming Home, twee dagen voor de Super Bowl in de winkels zou liggen.

Wat meteen opvalt bij het bestuderen van de betrokkenen bij het tot stand komen van Coming Home is de tourbuslading aan tekstschrijvers die Usher heeft laten aanrukken: 56 in totaal! Daarnaast hebben er ook nog eens 25 producers achter de knoppen gezeten en zijn er acht aanpalende artiesten te horen zoals Burna Boy, Pheelz en Jung Kook (BTS). Toch weet deze hele Poolse landdag het album als geheel niet boven het r&b-maaiveld uit te tillen, enkele individuele tracks daargelaten.

De eerste klanken van deze een uur en zes minuten durende langspeler komen van titeltrack Coming Home. ‘Yeah, I’m comin’ today/ Wanna cuddle in bed /Won’t just open your legs and then leave you for dead.’ Plastisch, zoveel is wel duidelijk. Maar ‘dead’ is toch wel uitermate onaantrekkelijk om te gebruiken als je de hunkering naar het bedrijven van de liefde onder woorden wil brengen. Gelukkig herpakt Usher zich met Good Good. Heerlijke slaapkamer-r&b die doet denken aan de sound van Montell Jordan eind jaren negentig en ook de sfeer ademt Marvin Gayes Sexual Healing, mede door het echoënde geluid van de woodblocks. Ook A-town Girl is een aantrekkelijke song geworden die ongetwijfeld het Allegiant Stadium in Las Vegas in beweging zal krijgen tijdens de halftime show van Usher. Dat het lied voor minstens 50% op het conto van Billy Joel geschreven kan worden (zijn lied Uptown Girl uit 1983 wordt rijkelijk gesampled) mag de pret niet drukken.

Kissing Strangers bevat een van de zeldzame tekstuele vondsten die Coming Home rijk is: ‘How we go from strangers kissing to kissing strangers?’ Mooi gevonden, allitereert lekker en is een van de spaarzame momenten waarin Usher zich kwetsbaar toont. Maar even later volgt dan een draak van een duet met H.E.R. in Risk It All, afkomstig uit de remake van de film The Color Purple. Zo wisselt Usher aangename momenten af met onthutsend zwakke, waarbij de laatste categorie helaas overheerst. Het gros van de twintig tracks gaan het ene oor in en in een mum van tijd het andere oor weer uit. De oppervlakkige teksten van het niveau ‘Meisje ik ken je net, nu lig je bij me in bed/ We hebben de hele nacht, hier heb ik zo lang op gewacht’ (was getekend: uw recensent van dienst) zorgen ervoor dat de aandacht al snel verslapt en dat is met deze sensueel georiënteerde r&b op zijn minst onhandig. Tegen het einde leeft Coming Home gelukkig nog een keer op met One Of Them Ones en de Usher-remix van Standing Next To You. Deze laatste is in zoverre verwarrend dat nauwelijks te horen is of het nu Usher, Jung Kook of toch stiekem The Weeknd is die zingt. Buiten dat om is Standing Next To You samen met A-town Girl het hoogtepunt van deze plaat.

Evenals op recente werken van stijl- en tijdgenoten als NE-YO, Nelly, Craig David en Justin Timberlake is op Coming Home te horen dat Usher beperkt met zijn tijd meegegaan is daar waar het gaat om veranderende muzieksmaak. Desalniettemin is hij samen met diezelfde Timberlake een van de weinigen die de r&b uit de jaren ’90 en ’00 een plaats heeft weten te geven in het hedendaagse muzieklandschap. Het ziet er zelfs naar uit dat genre aan populariteit aan het winnen is. Dat is deels te danken aan de vasthoudendheid aan en geloof in het genre zoals Usher laat horen op Coming Home. Even geen politiek, oorlog of andere wereldse ellende, maar ruim een uur lang verdwalen en wegdromen in twintig liedjes over liefde, intimiteit, romantiek en seks. Soms vergeet je in de dagelijkse beslommeringen en actualiteiten hoe prettig deze aspecten van het leven zijn. Fijn dat Usher ons daar in zijn geheel eigen stijl aan herinnert. Een minuut of vijfendertig had echter ook volstaan om dat doel te bereiken.

Usher - Coming Home - nieuweplaat.nl

» details   » naar bericht  » reageer  

The Last Dinner Party - Prelude to Ecstasy (2024) 4,5

3 februari, 11:59 uur

Het nastreven van genot, dat is het hoogst bereikbare binnen het hedonisme. Deze filosofische levenshouding zorgt bij het bereiken van dit streven voor zelfontplooiing en zingeving. En hoewel deze filosofie al dateert uit de tijd van Epicurus (341-270 v.Chr.), is het anno nu aan een zekere opmars bezig. Zo ook bij de leden van de vrouwelijke Britse barok-rockband The Last Dinner Party. Hun oorspronkelijke naam ‘The Dinner Party’ was geïnspireerd op het beeld van een weelderig hedonistisch Romeins banket met alle vertoon van liederlijke losbandigheid, macht en genot. Het muzikale equivalent daarvan heeft The Last Dinner Party op voortreffelijk theatrale wijze weten te vangen op hun debuutalbum Prelude To Ecstasy.

Het album begint met de anderhalve minuut durende instrumentale titeltrack, gevolgd door Burn Alive. Een lied waarin zangeres Abigail Morris een intense, destructieve relatie bezingt waarin ze worstelt met pijn en zelfopoffering. ‘I am not the girl I set out to be’ en ‘I’d break off my ribs to make another you’ zijn opvallende zinnen uit dit Depeche Mode-achtige nummer over verandering van identiteit en de bereidheid om lichamelijke pijn te doorstaan om de ander te behagen. Maar wie dieper luistert hoort tevens een krachtige Bijbelse verwijzing, waarin Morris, gelijk het verhaal Genesis (2:22-24), een rib uit eigen lichaam gebruikt om een mens te creëren. Tekstueel is Burn Alive enorm indrukwekkend, zeker ook omdat het ambacht van de zeventiende-eeuwse barokke dichtkunst erin te ontwaren is. En deze schrijfkwaliteit duikt op in bijna alle songs, zoals Caesar On A TV Screen; de meest recente single van het vijftal. Opvallend zijn de tempo- en stijlwisselingen in dit lied, waardoor de songtekst over genderrollen, empowerment van vrouwen en het streven naar gelijkheid een extra dimensie krijgt. De historische verwijzingen in de tekst verraden een meer dan basale kennis van de wereldgeschiedenis, die The Last Dinner Party ook nog eens weet te verbinden aan het huidige tijdgewricht. Uiterst indrukwekkend.

De ballade Beautiful Boy is een intrigerend rustpunt halverwege de plaat. Morris zei in een interview met NME het volgende over dit lied: ‘Als je een mooie vrouw bent, is dat niet per se een voorrecht, het heeft ook verschrikkingen. Maar hoe is het om niet alleen een man te zijn, maar een man die zo mooi is dat niemand ooit nee tegen je zou zeggen?’ (ondergetekende moet het antwoord hierop schuldig blijven). Een boeiende en originele benadering van de complexiteit van genderidentiteit. Zowel het lied Sinner als Nothing Matters beginnen verraderlijk aantrekkelijk ABBA-esk. Sinner ontpopt zich al snel tot een energiek rocknummer dat zondigen niet alleen als iets religieus beschouwt, maar ook ziet als een vorm van corruptie van liefde als lust en passie om de hoek komen kijken. Nothing Matters begint onschuldig, maar ademt plots een einde-der-tijden-sfeer waarin de hoofdpersonen proberen te navigeren door een wereld die onzeker is en wellicht niet geschikt is voor hen. De herhaling van de zin ‘And I will fuck you like nothing matters’ benadrukt dit gevoel van dystopie. Mirror is het onheilspellend slotakkoord van Prelude To Ecstasy, waarin The Last Dinner Party een spiegel als metafoor gebruikt om de fragiliteit van het zelfbeeld en de afhankelijkheid van externe percepties bloot te leggen.

Geen makkelijke kost wat de vijf leden van The Last Dinner Party je voorschotelen op hun debuutalbum. Wel uiterst smaakvolle, authentieke en eigenzinnige kost. Het valt nauwelijks in een genre te vatten. Sterker nog, het lijkt alsof The Last Dinner Party direct een eigen genre geworden is. Er is zowel muzikaal als tekstueel zoveel te ontdekken op deze plaat. Elke zin is weldoordacht en voorzien van meerdere lagen van betekenis- en interpretatiemogelijkheden. En dat mét behoud van emotie, persoonlijkheid en invoelbaarheid. Het sterkste songwriters-collectief in jaren! Muzikaal verdient Prelude To Ecstasy ook alle lof. De twaalf tracks klinken spannend, enerverend en uitdagend. Volgens de ongeschreven wetten van het hedonisme zouden individuen moeten streven naar het maximaliseren van plezier en het elimineren van emotionele pijn, zonder zich te veel zorgen te maken over toekomstige generaties. In het maximaliseren van plezier is The Last Dinner Party met deze debuutplaat zonder meer geslaagd. Over het elimineren van pijn zijn wij niet in de positie een oordeel te vellen en kan slechts gezegd worden dat de vijf leden een aantrekkelijk platform gecreëerd hebben om er uiting te geven. Nu maar hopen dat ze zich wél bekommeren om toekomstige generaties, want het zou toch een zonde zijn als de muzikale schoonheid van The Last Dinner Party zich zou beperken tot een enkele generatie.

The Last Dinner Party - Prelude To Ecstasy - nieuweplaat.nl

» details   » naar bericht  » reageer