menu

Hier kun je zien welke berichten wouter8 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

4,5
Een van de mooiste debuten in de muziekgeschiedenis vind ik toch wel. Led Zeppelin is een prachtig afwisselend album waarop de kwaliteit van de band al volledig tot uiting komt.
Het openingsnummer is een heerlijke bluesy nummer, dat een mooie sfeer neer weet te zetten. Sommigen zullen het ‘gedateerd’ noemen, ik noem het authentiek. Niet dat dit qua betekenis ook maar iets verschilt. Het is heerlijk opgetogen, en staat in een heerlijk contrast met het volgende nummer ‘Babe, I’m gonna leave you’.
Of het opzettelijk is gedaan, weet ik niet, maar ik vind het in ieder geval erg grappig, dat de laatste zin van ‘Good Times, Bad Times’
“Realize, sweet babe, we ain't ever gonna part.”
is, om vervolgens ‘Babe, I’m gonna leave you’ te beginnen met:
“Babe, baby, baby, I’m Gonna Leave You.”
Het nummer zelf is overigens iets neerslachtiger dan de opener. Verwonderlijk is dit echter niet, gezien de tekst van het nummer. Het nummer lijkt door een zelfverzekerde man te worden gezongen, waarvan langzaam maar zeker duidelijk wordt, dat hij zelf enorm veel pijn heeft van breuk. De twee nummers vormen mijns inziens een mooi tweeluik en een perfecte opening van de plaat. Contrasterend, humoristisch en toch kwalitatief erg goed.

De gitaarsolo van ‘You Shook Me’, is echt geniaal. Het heerlijke bluesy geluid dat Jimmy Page uit zijn gitaar weet te toveren is ongehoord. Het kenmerkende element is bas, die het hele nummer door dezelfde solide basis blijft spelen. Daarop bouwend lijkt er voor iedereen ruimte om te soleren om zo tot een prachtig eindresultaat te komen. Het nummer lijkt een grote improvisatie, maar kent tegelijkertijd een prachtig samenspel en versmelting van de verschillende instrumenten.
Waar de Jimmy Page You Shook Me geweldig inluidt, doet Robert Plant dat bij ‘Dazed And Confused’. Het nummer is redelijk te vergelijken met You Shook Me, hoewel hier de zang centraal staat in plaats van de gitaar. Bovendien kent het nummer iets minder blues-elementen en is het iets experimenteler. Welke van de twee mijn favoriet zou moeten zijn, zou ik niet kunnen zeggen. Dan is de reactie ‘Ik wil ze allemaal!’ van de multivlaai-reclame wel toepasselijk denk ik…
‘Your Time Is Gonna Come’ is mijns inziens het zwakste nummer op de plaat. De synthesizers mogen deze keer de opening verzorgen en kunnen dat niet zo overtuigend als de vorige twee. Bovendien raakt Led Zeppelin hier een verkeerde snaar met een enorm cheesy refrein tot gevolg. Verder is het geen slecht nummer. Uitblinken zal het echter nooit doen, en dan kun je een dergelijk refrein zeker niet gebruiken.
Verrassender is het instrumentale ‘Black Mountain Side’, waarin de eerste tonen worden gespeeld door een acoustische gitaar om vervolgens met een compleet ander geluid het nummer te vervolgen. Het zorgt voor een gezonde afwisseling op de plaat. Het werkt, na de misser, enorm verfrissend en dat is wel zo prettig. Verder heeft het nummer niet zo veel om het lijf, maar gezien de duur van het nummer is dat dan ook helemaal niet vervelend.
Vooral niet waneer dan ingezet kan worden voor ‘Communcation Breakdown’. Een nummer dat ik in het rijtje ‘You Shook Me’ en ‘Dazed And Confused’ schaar. Hoewel het nummer sneller en korter is dan voorgaande twee, passen de nummers voor mijn gevoel perfect bij elkaar. De solo’s komen weer terug en de blues is ook weer van de partij. Prachtig nummer gewoon. Led Zeppelin herpakt zich hier volledig.

‘I Can’t Quit You Baby’ is een rasecht blues-nummer. Het herpakt het gevoel van de eerste twee nummers weer. Heerlijke solo’s die de bijna fluisterende zang begeleiden. Alles staat hier in het teken van Jimmy Page, en eigenlijk is dat wel terecht.
De afsluiter is meteen het langste nummer van de plaat. De sfeer van de eerste twee nummers wordt weer herpakt en zo vormt het album in zijn geheel een mooi afsluitend geheel. Het nummer zelf, daar valt weinig op aan te merken. Een heerlijk nummer, dat je doet snakken naar meer. En dat hoort een afsluiter eigenlijk ook voort te brengen, toch?

Al met al is Led Zeppelin (I) een mooi afgerond en prachtig debuut. De indeling klopt gewoon, alles is een geheel maar toch kennen de afzonderlijke nummers genoeg variatie. Jammer van ‘Your Time Is Gonna Come’, maar deze misser wordt snel genoeg goedgemaakt. Het lijkt een natuurlijke overgang van een minder nummer, naar iets compleet anders om vervolgens keihard en goed terug te komen. Verder, luister en geniet.

4,5*( vanwege You Time Is Gonna Come)

Led Zeppelin - Led Zeppelin IV (1971)

4,5
Dé plaat van Led Zeppelin. En puur en alleen al om Stairway To Heaven eigenlijk, wat toch hét nummer van de verder overigens ook geniale band blijft. Deze nummer IV en nummer I blijft ik toch wel het beste van de band vinden. Welke van de twee boven de ander uitsteekt, zou ik niet weten. Ze zijn beide érg goed.
Deze begint in ieder geval met Black Dog, een heerlijk bluesnummer met een gitaarpartij om 'U' tegen te zeggen. De kracht van dit nummer wordt voortgebouwd in Rock And Roll wat ook een erg lekker nummer is, hoewel in mindere mate dan Black Dog. Black Dog heeft net dat beetje extra vind ik. Dit komt ook wel door de plaat van opener. Ik duw de cd in de speler en weet dan dat er pas over een halve minuut
Hey, hey, mama, said the way you move
Gonna make you sweat, gonna make you groove
uit de speakers zal knallen. En het is iedere keer weer een feest wanneer het weer zover is.
The Battle Of Evermore is dan iets rustiger, meer folk zou je kunnen zeggen. Een erg mooi folk nummer overigens. Het creeërt een rustpuntje in het album, maar weet de sfeer van de eerste twee nummer wel heel erg goed te bewaren. En dat is positief.
En dan, ja, Stairway To Heaven. Hier is al erg veel over geschreven, maar toch zou ik mijn mening er toch nog even aan toe willen voegen. Het is gewoon prachtig. Revolutionair weet ik niet, het is wel 1971 en ik weet niet of er toen al ooit iemand had gedacht aan zo een geweldige opbouw met climax. Het nummer vloeit eigenlijk moeiteloos voort uit The Battle Of Evermore, omdat het ook zo rustig begint. En bijna onmerkbaar wordt de climax opgebouwd, eerst nog heel degelijk en subtiel, later gewaagder en plotser. Het nummer zit echt prachtig in elkaar en ik vraag mij af of dit niet een enorme bron van inspiratie is voor menige postrock-band. De solo rond de zesde minuut verdient overigens nog een aparte vermelding. Wát een solo!
Misty Mountain Hop gaat dan weer iets meer terug naar het geluid van Black Dog en Rock And Roll maar om hee; eerlijk te zijn haalt hij het niveau van twee genoemden niet. Niet dat het nummer slecht is, maar het grijpt me nergens echt bij de strot.
Four Sticks is dan weer een heerlijk nummer. De riff is bluesy en rockend tegelijk en de uitwerking van het nummer met de bijna wel afrikaans aandoende drums is erg goed te noemen. Het nummer krikt het niveau van de plaat weer omhoog naar een erg hoog niveau, hoewel ik moet toegeven dat het het niet haalt bij de eerste helft van de plaat.
Going To California gaat dan weer eens beetje terug naar The Battle Of Evermore en ik zie nu pas een zeker patroon ontstaan. Het album, oorspronkelijk opgedeeld in twee delen (kant A en B) kent op allebei de kanten dezelfde song-indeling lijkt het wel. Eerst twee rock en bluesachtige nummers, om dan met een folky en ingetogener nummer een rustpunt te creeëren om vervolgens met Stairway To Heaven en When The Levee Breaks een soort 'grande finale' te creeëren. En in tegenstelling tot de twee vorige nummers, weet Going To California zijn 'broertje' wel te evenaren, misschien wel te overtreffen. Het is een prachtig, ingetogen nummer waar de acoustische gitaar volledig tot zijn recht komt. Prachtig!
En dan dus weer een 'grande finale', tenminste dat zou ik op dit moment verwachten. When The Levee Breaks echter, begint compleet anders dan Stairway To Heaven en is, op de lengte in enige mate na, totaal niet te vergelijken met Stairway To Heaven. En tóch noem ik het geslaagd in zijn bedoeling. Het nummer is bluesachtiger, zit erg goed in elkaar en de gitaarpartij rond de 2:30 is werkelijk geniaal gevonden. Ik weet niet hoe ze het presteren, maar hier weten de heren van Led Zeppelin me weer compleet te betoveren. Nee, het is geen Stairway To Heaven en misschien klopt mijn gevoel over de indeling van het album dan toch niet. Maar ach, wat maakt het uit. Het is gewoon prachtig!

4,5* (i.v.m. het mindere Misty Mountain Hop)

Let Me Introduce You to the End - A Love of the Sea (2006)

5,0
Ik had me al heel lang voorgenomen, om mijn eerste recensie ooit bij dit album te plaatsen. Nooit geen tijd voor gehad natuurlijk, totdat ik vandaag besloot om hem nog echt eens te gaan schrijven

Het eerste nummer begint heerlijk rustig met vioolachtige geluiden waarna er een gitaar komt die zo heerlijk een 'riff' achtige partij speelt.
Na ongeveer een minuut begint Ryan Socash te zingen en komt het nummer pas echt op gang. Heerlijk nummer waar ik echt rustig van wordt een een waardige opener, die zeer verassend eindigt (heel anders dan hoe hij begint).

Het tweede nummer vloeit eigenlijk uit het eerste nummer voort en begint met een paar piano akkoorden, waarna vrij snel de zang alweer om de hoek komt kijken. Hier wordt het voor het eerst op het album iets 'ruiger' (in de vorm van drums). Vervolgens duikt er ineens een piano solo op die wordt bijgestaan door de gitarist.

Het derde nummer begint weer lekker rustig met een gitaar-intro en een paar strijkers. De eerste twee nummers vormden een soort tweeluik en waren iets electronischer. Dit lijkt een gewoon rocknummer maar na een paar keer luisteren, had ik inmiddels zoveel in dit nummer ontdekt dat ik er alleen maar lof voor kan hebben!

Nummer 4 heeft zo een heerlijk simpele pianopartij. En dan net voordat je met je gedachten af wil dwalen, dan is daar die elektrische gitaar die om de hoek komt kijken en alles weer iets ruiger maakt. Rond minuut 3 komt hij dan weer terug in een geweldig duet met de pianist, met het einde van deze solo eindigt ook het nummer.

Met een overwegend vrolijk en opgewekt piano deuntje begint het 5e nummer. En er naar luisterende weet ik eigenlijk niet goed wat ik er van moet zeggen. Het roept een gevoel van weemoed naar iets bij mij op, maar ik weet niet waarnaar. Dit intrigeert me en daarom vind ik dit ook een van de beste nummers van het album. De sfeer was tot nu toe overwegend 'depri', terwijl ik nu het idee begin te krijgen dat het nu pas loskomt. Ik weet echt niet wat ik met dit nummer aan moet, maar ik ben hier zeker nog niet klaar mee.

Dan is het tijd voor het langste nummer van het album: Times Of Growing Grimmer. Dit begint weer met een gitaarpartij die na 30 seconden van acoustisch overstapt naar elektrisch. Het gaat in de intro soms in de richting van het bombastische en epische, met name door de strijkers. Storend is dit trouwens echt niet. En dan: het meest geniale moment op het album, namelijk die gitaar
Je kunt de vingers letterlijk over de hals horen glijen en niet iedere noot komt meteen heel zuiver en zeker uit de luidspreker tevoorschijn, prachtig! Samen met de zang die op dit moment heel erg fragiel klinkt is dit hét moment van de plaat voor mij. Dit typende denk ik aan die heerlijke zang van Ryan Socash. Hij heeft een stem die zo fragiel is, dat het de muziek zo menselijk maakt. Hierdoor word ik er altijd weer aan herinnerd dat we maar mensen zijn. Hoe hij dit hier uit, daar zijn gewoon geen worden voor. Normaal zou je zeggen dat het allemaal veel te zwak in elkaar steekt, en hier vormt het gewoon het beste aspect op het album!
Vervolgens wordt het nummer langzaam maar zeker steeds harder maar toch niet zo hard dat een piano partij zou misstaan. Deze komt namelijk op het hoogtepunt van de climax weer om de hoek kijken en ik moet zeggen, hij misstaat helemaal niet. Hiermee is meteen de outro ingezet, die nog 2 minuten zal gaan duren, maar zeker niet slecht is.

Who will save me, is het snelste nummers op de plaat. En is ook meteen het meest 'standaard' nummer op de plaat. Het doet me denken aan Blackfield. Het is een mooi tussendoortje van 2:30 maar meer ook niet.

Dan, As You Sink begint weer heel melancholisch en de strijkers komen weer terug. Dit is de eerste keer sinds het begin van het album dat ik me begin af te vragen of de zang wel bij de muziek past, maar na 20 seconden ben ik al weer overtuigd en geniet ik weer met volle teugen van de heerlijke, licht deprimerende (positief bedoeld) sound. Na 2 minuten wordt er voor het eerst tweestemmig gezongen (voor zo ver ik kan horen zijn ze allebei door Ryan Socash ingezongen) wat het nummer ten goede komt. Ik ben bang dat het anders een beetje eentonig zou zijn geworden. Een piano sluit het nummer weer heel gepast en rustig af.

Sitting Alone begint heel anders dan de rest van de nummers, en het overvalt me een beetje. Het lijkt alsof er iets heel langzaam instort, heel vaag. Het hele nummer klinkt trouwens anders. Hier komen geen strijkers aan te pas, geen piano en alleen maar zang gitaar en drums. Totdat rond de anderhalve minuut een vrouwelijke stem voor het eerst zich laat horen. Ik vind het nummer een beetje uit de toon vallen, niet dat het slecht is. In de verste verte niet, maar het klinkt heel anders dan de andere nummers. Terwijl ik dit schrijf hoor ik toch weer die elementen die dit album typeren en komt het toch nog goed. Ryan Socash wordt op dit nummer trouwens het meest emotioneel (zinnen als ´Goodbye Mother´ die half geschreeuwd tussendoor komen).

Het slotnummer is een versnelde versie van het eerste nummer, waardoor het album dus eindigt zoals het ook begon. Dit is totaal niet storend vind ik, maarja het eerste nummer had al een diepe indruk op me achtergelaten, dus dan kun je die ook niet storend vinden.

A Love of the Sea is een album wat erg melancholisch is en zoals jullie misschien al hebben kunnen merken worden er niet veel instrumenten gebruikt. Maar dit maakt alles juist zo mooi. Die tederheid, die fragiliteit, die melancholie, het maakt het zo menselijk. Dit is echt iets wat ik mis in de muziek die ik normaal luister (kan ook aan mijn muziekkeuze liggen). Ik weet niet hoe ik het gevoel wat ik hierbij krijg moet uitdrukken. Ik denk ook niet dát ik het uit kan drukken. Ik weet wel dat, als het album eenmaal afgelopen is, ik met een gevoel zit waarvan ik niet weet wat ik er mee aanmoet. Een gevoel van rust, vredigheid en veiligheid.
Ik denk dat je dit gewoon meegemaakt moet hebben, wil je echt het kunnen begrijpen. Het kan best zijn dat ik een uitzondering ben en ik het als enige bij dit album heb, en dat anderen dit bij andere albums voelen, maar voor mij betekend dit album heel veel.

5***** en een mooie 2e plek in mijn top 10!