menu

Hier kun je zien welke berichten wouter8 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

The Alan Parsons Project - The Turn of a Friendly Card (1980)

4,0
Jammer genoeg is dit een beetje een vergeten plaatje in mijn kast. Ik draai hem amper, terwijl hij er toch al een tijdje staat. Jammer, kom ik nu tot de conclusie. Want hij blíjft goed!

De opener is werkelijk prachtig. Het zet meteen een zeer goede sfeer, en duurt voor mij veel te kort. Het zou van mij makkelijk 10 minuten mogen duren! (hoewel je dat natuurlijk ook niet zeker weet, aangezien je niet weet wat ze er dan tussen zouden frotten)

Games People Play is voor mij een echt Alan Parsons nummer. Vrolijk, blij, opbeurend. Erg leuk. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat het nummer me op het eind iets gaat vervelen.

Time daarentegen zeker niet. Hier komt de sfeer die in het eerste nummer is neergezet weer in zekere mate terug, wat natuurlijk een groot pluspunt is. Dit hoort volgens mij tot 'de groten van Alan Parsons', maar om eerlijk te zijn vind ik de opener beter. Time vind ik iets te gezapig en langzaam.

I Don't Wanna Go Home is het minste nummer van de plaat. Het komt op mij over of Alan Parsons hier een rock-nummer wilde laten horen. Maar voor mij is dat helemaal niet geslaagd. Die gitaarsolo past niet bij de rest en stoort me alleen maar. Nee, jammer.

Nummer 5 is dan weer erg mooi. Die fluit aan het bezig van het nummer maakt me weer blij zegt: 'Dit belooft wat!'. En dat doet het ook, het is het op een na kortste nummer op het album (niet dat alles zo ver uit elkaar ligt (met uitzondering van het titelnummer dan)), maar dat is niet erg. Het is instrumentaal, iets wat ik altijd wel kan waarderen. Het mystieke komt weer terug, dit is Alan Parsons zo als ik hem horen wil!

Het titelnummer. Ja, een prachtig nummer natuurlijk, dat in zijn geheel meer dan 10 minuten klokt. Het wekt bij mij associaties met de Middeleeuwen op. Ik weet niet of dat de bedoeling was, maar voor mij is het positief, nu pas kan ik dan ook dat mystieke in de vorige nummers plaatsen, iets wat natuurlijk ook wel positief is, en wat het album meer samenhang geeft.
Het is een prachtig nummer dat alle essentiële 'Alan Parsons elementen' in zich heeft. Wat ik hier mee bedoel is, dat ik zulke nummers verwacht, wanneer ik besluiten naar de beste man te gaan luisteren. Hij voldoet aan mijn verwachtingen, maar overtreft ze echter niet.

Al met al kan ik concluderen dat het jammer is, dat ik deze plaat zo weinig draai. Het is een erg goede plaat, een van de betere die de man heeft gemaakt.
De plaat is echter niet erg verrassend, nergens wordt ik van mijn stoel geblazen, niets. Gewoon goed. Daarom ga ik ook voor een gewoon goede score: 4 sterren

The Cure - Seventeen Seconds (1980)

4,5
Seventeen Seconds is toch een van mijn favorieten in het oeuvre van The Cure. Het is sfeervol en mooi. En het sleurt je mee.

De sfeer wordt vooral gezet door het eerste nummer. Een instrumentaaltje, die een volgens mij ook voor bedoeld is om de sfeer op te bouwen. In mijn gedachten komt een mistig bos naar boven, het heeft zelfs wel iets weg van de hoes van Blackwater Park.

Play For Today is dan veel opgetogener dan het eerste nummer, maar storen doet het zeker niet. En opgetogen is bij The Cure ook maar relatief

Secrets is dan weer veel mystieker, veel donkerder en heeft bovendien een geniaal basloopje. Misschien komt het wel omdat de titels van de nummers, maar ze geven in ieder geval precies weer wat ik bij de nummers voel. En dat is toch wel speciaal moet ik zeggen.

Ook In Your House zit in diezelfde duistere, mystieke sfeer die vanaf het eerste nummer er dus al een beetje in zit. Het nummer vind ik iets minder dan zijn voorgangers op het album, maar dit komt vooral denk ik omdat ik het een beetje vind voortkabbelen. Het gaat me te langzaam.

Three is dan al afgelopen voordat je het in de gaten hebt. Het sluit kant A af zoals hij begonnen is en vervelend is dat zeker niet.

Kant B begint met The Final Sound en dit is eigenlijk meer een voorstukje voor A Forest, hét nummer op de plaat natuurlijk.
Qua sfeer is het een goede indicatie van hoe mooi A Forest gaat worden. Helaas is het een beetje nutteloos om het nummer op zichzelf te gaan luisteren.

En ja, A Forest, daar valt weinig over te zeggen denk ik. Het stond niet voor niets dit jaar op nummer 1 in de MUME-ladder en er is al heel veel over geschreven hier. Een geniaal nummer gewoon.

Maar ik begin me er langzaam bewust van te worden dat voor mijn gevoel ook A Forest niet meer zonder M kan. En dat vind ik op zijn minst vreemd. Het nummer is namelijk totaal anders en sluit niet bepaald aan zullen we maar zeggen. Toch, iedere keer als A Forest afgelopen is, wacht ik op de tonen van M en als die er niet komen, blijft ik met een raar gevoel achter.

M ligt dan weer meer in het straatje van Play For Today, en dat komt de plaat eigenlijk wel ten goede. De gitaar hierin is erg goed te noemen en zoals ik als zei, het nummer is bij mij compleet 'ingeburgerd'. Vooral het laatste stuk vind ik echt prachtig.

At Night is dan alweer het op een na laatste nummer en het is weer veel langzamer dan M. De drums voeren hier de boventoon, wat het geheel iets depressiefs geeft. Een beetje Joy Division, maar toch weer niet (waarom hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen).

Seventeen Seconds dan is de afsluiter van dit inmiddels tot 'geweldig' gebombardeerde album. En dit nummer weet het geheel erg sfeervol af te sluiten. De bas heeft naar mijn mening iets weg van Secrets, waardoor de terugkoppeling naar kant A weer is gevonden.

Al met al een erg goed album, wat terecht tot de beste van de band mag horen. A Forest blijft natuurlijk superieur, maar hoe moeilijk moet het wel niet zijn om dát nummer te overtreffen!

4,5 *

The Doors - The Doors (1967)

5,0
Het blijft toch echt een geweldige plaat, deze van The Doors. Het heeft lang geduurd voor ik de band kon waarderen, maar uiteindelijk is het kwartje toch gevallen! Ik heb hem inmiddels lang niet meer geluisterd, maar nu ik hem weer op heb staan, weet hij me toch echt weer te grijpen. Morrison Hotel en L.A. Woman kunnen me tot op dit moment nog veel minder bekoren, maar misschien als ik die ook iets vaker gehoord heb, hetzelfde gebeurd als met dit pareltje is gebeurd.
Een nummer als Break On Through en Twentieth Century Fox is bijna rockend en doet me stiekem een beetje denken aan The Who, hoewel dit natuurlijk veel psychedelischer is. En dat hoor je bijvoorbeeld weer erg goed op Light My Fire en Back Door Man en het geniale The End. En gooi er dan nog wat blues bij (Soul Kitchen, Alabama Song ) en je krijgt The Doors! Ookal stamt de muziek uit 1967 en heb ik die periode (helaas?) niet mee mogen maken, het neemt me wel helemaal mee naar de tijdsgeest van toen. Prachtig is ook overigens de film over de band, met Val Kilmer. Het bracht mij, als iemand van een latere generatie in ieder geval veel dichter bij de muziek die de band heeft gemaakt. In hoeverre de band revolutionair was, dat moet ik van anderen aannemen. Maar om het revolutionaire gaat het mij niet eens zo zeer, waar de kracht in sluit is de sfeer die het album uitstraalt. Het neemt me echt mee terug naar een tijd die ik niet mee heb mogen maken, en dat is erg bijzonder. Dat heb ik in ieder geval niet vaak bij een album. Sommigen zullen dat als 'gedateerd' aanduiden, ik noem het de tijdsgeest. Daarbij komt natuurlijk dat er over deze periode nogal positief wordt gesproken, dus dat zal beslist ook wel helpen in de beleving die ik bij de muziek heb. Het is voor mij een beetje een icoon voor betere tijden aan het worden. Niet dat de jaren '60 echt beter zouden zijn geweest, maar deze plaat laat me beseffen dat, hoewel we erg goed leven tegenwoordig, het altijd nog beter kan. En daar is natuurlijk naar te streven. Het album werkt dus ook erg positief op me en dat is ook wel eens leuk, om heel eerlijk te zijn . Overigens draai ik het album ook graag in de auto. Heerlijk onder het rijden dit!

Al met al een album dat in mijn ontdekkingstocht door de gigantische hoeveelheid muziek niet een echt grote rol heeft gespeeld, maar dat daarom zeker niet minder bewonderenswaardig is. Noem het niet revolutionair, noem het een product van de tijd, noem het gedateerd, maar het is wel érg lekker!

5*

The Who - Who's Next (1971)

4,0
Who's Next is met gemak een klassieker te noemen. En hoewel het nooit mijn favoriete album zal worden, klinkt het toch allemaal wel ongelooflijk lekker. Bij de eerste tonen van Baba O'riley krijg ik al weer zin in het hele album. Niet dat ik het vaak draai, maar het is zo heerlijk opbeurend op zijn eigen manier.

Baba O'riley steekt gewoon geweldig in elkaar en de toetsenpartij is een van de bekendste ooit geworden, prachtig gewoon! De solo is overigens ook een prachtige, kortom een prachtnummer gewoon.
Bargain is dan iets minder. Het heeft iets minder de pit die in Baba O'riley zo goed overkomt. Wel is het rustige stuk erg mooi ingebouwd. Het haalt misschien de snelheid een beetje uit het nummer, maar zo is het nummer mijns inziens dan ook niet bedoeld, daar voor staan er anderen op het album.
Love and For Keeping is nog rustiger dan de twee vorige nummers, het hangt zelfs een beetje tegen de folk aan, hoewel de rock-invloeden er zeker nog in terug te vinden zijn. Dat maakt het nummer dan ook zo sterk eigenlijk. Het past perfect in de sfeer die het album uitstraalt, hoewel het van een compleet andere orde is.
My Wife gaat dan weer terug naar Bargain. Hoewel dit ook weer totaal anders is. Het swingt meer, mede door het gebruik van de blazers, wat ik erg kan waarderen. Ook positief is dat de uithalen van Roger Daltrey mooi blijven. Vaak (bij andere zangers dan) vind ik ze te krijsend en schreeuwerig en dat gevoel heb ik hier totaal niet. Ze passen er gewoon bij.
The Song Is Over is dan de ballad van het album te noemen. Het nummer is ingetogen, hoewel het een nogal rare plek heeft op het album, namelijk in het midden. Je zou het eerder als een afsluiter van het album verwachten. Ondanks dat vind ik het een prachtig nummer, dat je even een rustpuntje geeft, hoewel het nou ook niet hét rustigste nummer ooit gemaakt is.
Getting In Tune ligt weer dicht bij Bargain. De rock komt weer terug en het lijkt of The Who er weer zin in heeft (na The Song Is Over, wat een beetje een teneergeslagen gevoel overbracht). Het swingt meer, het rockt meer en dat is wel weer even prettig. The Who luister ik niet voor ballads en zielige liedjes, nee dan wil ik ook rocken.
Going Mobile ligt weer meer in het rijtje van My Wife. Het klinkt prima, hoewel het nummer verder niet zo super interessant is.
Behind Blue Eyes is misschien wel het bekenste nummer van het album. En het past gek genoeg niet echt bij de rest. Hoewel The Song Is Over nog best wel overeenkomt. Het verschil tussen de twee is echter dat Behind Blue Eyes vele malen beter is. Het is een prachtig ingetogen nummer geworden, wat naarmate het nummer vordert pittiger wordt. Het steekt gewoon prachtig in elkaar.
En ja, Won't Get Fooled Again is toch wel hét nummer van The Who voor mij. Een prachtig nummer waar de tijd voor genomen wordt om zichzelf in zijn geheel te kunnen ontwikkelen, zonder dat het te lang duurt. Hier valt gewoon weinig over te zeggen, alleen dat iedereen het toch gehoord zou moeten hebben.

Al met al is gewoon te horen dat we hier met een klassieker te maken hebben. Het album steekt goed in elkaar en de nummers zijn stuk voor stuk dijken van nummers. Maar waarom dan 4*? Ten eerste vanwege de rare plekken van The Song Is Over en Getting in Tune. En ten tweede omdat het nooit mijn favoriet zal worden. Ik heb er geen persoonlijke of speciale band mee. Het is gewoon een erg goed album en daar zal het altijd bij blijven.

4*

TV on the Radio - Return to Cookie Mountain (2006)

2,5
Toen ik de bandnaam TV on the Radio hoorde, kreeg ik een beetje argwaan voor de muziek. Ik weet niet goed waarom, maar om de een of andere reden kwamen associaties met emo bij mij naar boven specifieker: Tokio Hotel en Fall Out Boy...
Maar goed, gelukkig komen vooroordelen niet altijd uit, anders zou dit een hele lange rit worden voor mij. Het album begint met een redelijk log nummer, waar de zang meteen ook redelijk hoog wordt ingezet. En dat kan me niet echt bekoren, het komt op mij over, alsof de zanger het ene moment wél en het andere moment níet bij de ballen geknepen is. Muzikaal is er eigenlijk niet heel veel op aan te merken, behalve dan dat het nergens echt spannend wordt.
Hours kent die hoge zang gelukkig in iets mindere mate en dat is meteen een verademing. De stem komt me overigens erg bekend voor, alleen kan ik niet goed zeggen waarvan... Het nummer komt mijns inziens nergens echt van de grond en dat is een beetje wat ik mis, het kabbelt voort en wordt nergens spannend.
Bij Province dan, wordt die hoge stem meteen weer ingezet en begint hij me meteen te irriteren. Ik vind hem gewoon quasi-alternatief overkomen en gemaakt. En niet mooi, wat natuurlijk het belangrijkste is. Verder zit het nummer wel goed in elkaar, het doet me een beetje denken aan Arcade Fire, wat natuurlijk een compliment op zich is.
Een alleraardigst nummer is Playhouses vervolgens. Het heeft snelheid, pit en het klinkt erg goed. De zang irriteert me hier niet en muzikaal vind ik het goed uitgewerkt. De gitaar op de achtergrond maakt het geheel iets actiever en dat was hard nodig.
Dit wordt doorgezet in Wolfs Like Me, wat ook weer best sterk begint. Hoewel dit nummer iets meer catchy is (het zou me niet verbazen als het de single van het album is), weet het toch genoeg te boeien. Er gebeuren genoeg dingen op de achtergrond, die mijn aandacht toch vast weten te houden. En de irritante zang van het begin is weg.
A Method is kaal, heel kaal. Maar daar wel goed in. En daar zit ook wel de kracht van het nummer in. Gelukkig, want van de rest moet het het niet echt hebben. En als percussie dan iets nadrukkelijk op de voorgrond begint te treden, verlang ik al weer terug naar het begin van het album. Nee, niet voor mij weglegd.
Let The Devil in, is dan weer erg grappig. De gitaren worden tevoorschijn getoverd, de zang begint zijn emotie weer terug te krijgen en de muziek wordt weer interessant. Ik begin te merken dat deze band best wel potentie bij mij heeft, maar dat het allemaal te wisselvallig is. Want hoewel dit best leuk is, is het ook zeker niet meer dan dat.
En de stem blijft me toch dwars zitten. Niet alleen het hoge gedeelte, maar ook de gewone stem. Want Dirtywhirls zit muzikaal erg goed in elkaar. En ook de zanglijn is erg leuk, maar de stem niet. Die weet het voor mij hier gewoon echt te verpesten.
En dat geldt eigenlijk voor de rest van het album ook zo. Ik hoor potentie, ik hoor leuke dingen en op sommige momenten wordt zelfs mijn intresse gewekt. Maar de zang weet het gewoon echt te verpesten en bovendien weet de muziek me ondanks bovenstaande dingen niet te boeien. Het grijpt me niet. Toen ik er aan begon was ik bang voor een emo-band, dat is het niet geworden. En beter is dit zeker. Maar boeien doet het me evenmin.

2,5*