menu

Hier kun je zien welke berichten wouter8 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Marillion - Misplaced Childhood (1985)

4,5
Dit blijft voor mij zonder enige twijfel de beste van Marillion onder Fish. SFAJT is eigenlijk nooit goed tot mij doorgedrongen en echt geweldig vind ik hem niet. Om maar niet te spreken over de rest.
Deze echter, blijft me iedere keer weer verbazen. Pseudo Silk Kimono is een geweldige intro, die je in een mysterieuze sfeer brengt, die mijns inziens zo typisch bij Marillion hoort.
Ik heb vorig jaar ze voor het eerst mogen aanschouwen in Tilburg, het was weliswaar Steve Hogarth die daar stond te zingen, maar de sfeer die ze uitstraalden deed me echt aan deze plaat denken. Hun commercieel meest succesvolle overigens.
En dat komt door het tweede nummer, Kayleigh, dat hun enige echt grote single was. En het nummer blijft gewoon prachtig. Het mooie eraan vind ik dat het een van de weinige nummers is, die zowel op het album perfect past, als die los ook erg mooi zijn. Het nummer vloeit over vanuit Pseudo Silk Kimono, waardoor je zou zeggen dat ze eigenlijk samen geluisterd moeten worden, maar niets is minder waar. Op zichzelf is het, weliswaar op een andere manier, ook erg prachtig.
Ook aan het einde van Kayleigh gaat het album gewoon door, het nummer vloeit door in Lavender, dat ik beschouw als het meest geëmotioneerde nummer op het album. De uithalen van Fish zijn in deze geweldig en overdonderen me.
Zonder dat ik het merk ben ik dan alweer bij het volgende nummer, namelijk Bitter Suite, waarvan ik me afvraag of dit nou een dubbelzinnigheid is of niet (bittersweet?). Het nummer grijpt weer terug naar de sfeer die op Psuedo Silk Kimono zo prachtig was. Het mysterieuze komt terug en nu besef ik me eigenlijk pas dat die op Lavender compleet was verdwenen. Zo subtiel.
Heart Of Lothian bouwt hierin langzaam maar zeker naar de climax toe. Het begint rustig en bouwt voort op Bitter Suite. Prachtige, rustige pianopartijen die geheel in het teken staan van Fish' zang. Diezelfde piano echter is het begin van een omslag. Het wordt allemaal 'harder' en agressiever. Om vervolgens als een nachtkaars uit te gaan. Tot zover kant A. En die is veelbelovend...
Kant B begint met Waterhole en meteen wordt mij duidelijk dat we nu op een iets minder dromerig station zijn aangekomen. Het venijn vliegt je om de oren en ik moet bekennen dat ik het veel minder vind dan het voorgaande. De stem van Fish vind ik er niet bij passen.
Dit is ook het probleem bij bijvoorbeeld Blind Curve. De sfeer die het uitstraald, bouwt mijns inziens logisch voort op wat er op kant A is gebeurd. En toch weet het me minder te boeien. Het heeft allemaal te lang nodig, het raakt me niet. Niet op de manier die op kant A zo typisch is. Als er dan ook nog samenzang over je heen komt (Oh... I can’t take any more), is het voor mij gebeurd. Dit is écht minder.
Kan Childhoods End dan nog iets goedmaken? Ja en nee. Ja, het geeft je weer een beetje van de sfeer uit de eerste nummers terug en weet echt emotie over te brengen. Nee, het nummer is, zoals jkbb al zei, poppy. En dat staat me tegen. Het is zeker niet slecht en de gitaarsolo is prachtig, maar nee, het haalt niet het hoge niveau van kant A
White Feather weet me dan wél weer compleet te boeien. Het nummer heet kracht, snelheid en komt fris op me over. Een nummer dat je niet als aflsluiter zou verwachten. Nog één keer trekt Marillion hier alle registers open om tot een prachtig episch slot te komen.

Ja, jammer van het begin van kant B, dat haalt de score tamelijk omlaag. Kant A is gewoon dubbel en dwars de volle mep waard, maar kant B niet.
4,0*
Nee, 4,5*, we zijn in een goede bui

My Morning Jacket - Acoustic Citsuoca (2004)

5,0
My Morning Jacket heb ik eigenlijk pas ontdekt op Rock Werchter vorig jaar. Ik had al gelezen dat de band best wel prima muziek maakte en was eigenlijk wel nieuwsgierig. Na dat concert, wat ik overigens érg goed vond, zag ik deze voor bijna nop (zoals normaal ) op cdvriend.nl staan. Ik kon niet anders dan deze kopen op basis van wat ik op Werchter had gehoord én het immens hoge stemgemiddelde natuurlijk. Naast deze EP ken ik eigenlijk bitter weinig van de band. Ik heb wel een aantal pogingen ondernomen, maar ik denk dat ik gewoon tot de conclusie moet komen dat ze het allemaal niet bij deze halen. Want hij is werkelijk prachtig.

De EP is opgenomen op een besloten feestje, en oh, had ik dáár maar bij kunnen zijn. De sfeer die het album uitstraalt is er eentje van puur genot. Eentje van intimiteit en eentje van vredigheid. Deze sfeer wordt meteen neergezet bij de opener, The Bear. Ik word wel gedwongen mee te zingen tijdens
It's a bad idea, to go down to the pier by your self after dark.
It's a bad idea, cause they're down on their luck and they've lost touch

en ik heb er eigenlijk maar een woord voor: prachtig!
Hier sluit Sooner dan min of meer naadloos op aan. Het heeft natuurlijk precies hetzelfde geluid. Er komt natuurlijk en onbewerkt over. Gewoon een bandje dat voor vrienden staat te spelen op een feestje, niets meer maar vooral ook niets minder. Het enige verschil met de bandjes die ik in zo een setting hoor spelen, is dat dit van magistrale schoonheid is. En weer, diezelfde sfeer waar ik kippevel van krijg! De sfeer die niet te omschrijven is, nu komt er het woord ´rustgevend´ in me naar boven, over 5 minuten zal het vast wel weer iets anders zijn. En toch hetzelfde. Magisch gewoon.
Dat magische komt misschien wel op Bermuda Highway het beste naar voren. Als het nog beter kon, dat is dat bij deze gedaan. Bermuda Highway overtreft namelijk alles wat ik nog had kunnen bedenken en doet zo veel met me dat ik niet eens meer weet wat ik er over moet schrijven. Niets en gewoon genieten denk ik.
Golden dan is bij mij een beetje een ondergeschoven kindje. Dat heeft er eenvoudigweg met de ongelukkige plaats op het album te maken. Alles wat na Bermuda Highway komt, zal ik minder vinden, gewoon omdat het voorgaande geniaal is. Golden staat daarentegen erg goed zijn mannetje en weet me naarmate het nummer vordert steeds meer voor zich te winnen. Totdat het
People always told me. that bars are dark and lonely
And talk is often cheap and filled with air.
Sure sometimes they thrill me
But nothin' could ever chill me.
Like the way they make the time just disappear

stuk komt. Dan weet ik namelijk dat ik wederom met een ware parel te maken heb.
Zoals al meerdere hebben gezegd, duurt de EP maar een klein half uur. En dat betekent dat ik al weer bij het laatste nummer ben aangekomen. Met een passendere titel hadden ze niet af kunnen sluiten, namelijk Hopefully. Het nummer is wederom prachtig en ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet zeggen. Het is namelijk allemaal al voorbij gekomen.
Ik wil mijn review daarom ook afsluiten met een stukje uit de tekst, aangevuld door mezelf:
Hopefully it occurs to me
that I'll find another record that is as beautiful as this one.


5*