menu

Hier kun je zien welke berichten ArthurDZ als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)

5,0
Als het gaat over debuutalbums die zo fucked up geweldig zijn dat het zelfs een beetje griezelig wordt, kunnen we Interpol natuurlijk niet onvermeld laten. Hun debuut was er één van grote, maar zich traag ontkiemende schoonheid. Zo’n album waar je even in moet komen, maar die je uiteindelijk erg makkelijk in je hart sluit zodra je ogen eenmaal gewend zijn aan de felle lichten der genialiteit.

Al van bij hun full length-debuut wist Interpol hoe je sfeer moet scheppen, zoveel is zeker. Turn On The Bright Lights klinkt namelijk alsof de hele plaat om vijf uur ’s ochtends is opgenomen, in een vlag van gefocuste creativiteit volgend op de slapeloosheid en de kater. Interpol roept hier moeiteloos beelden op van natgeregende grootsteden en eenzame autostrades. De expressieve kracht in de instrumentatie en de plechtige stem van Paul Banks (hier nog een melkmuil van een jaar of 24!), is enorm. De intro van opener Untitled alleen al is genoeg om New York City voor je geestesoog op te roepen. Zij het dan wel de lelijke kant van de stad, de kant waar het altijd crisis is en geen toerist ooit iets te zoeken heeft.

Maar Turn On The Bright Light is een subtiele plaat. Interpol was duidelijk niet geïnteresseerd in instant bevrediging, en smijt de kwaliteiten van dit album dus niet zomaar in ons gezicht. In de plaats daarvan gaven ze ons een album als een dieselmotor, eentje dat traag op gang komt, maar snelheid blijft maken tot de concurrentie niet meer te zien is in de achteruitkijkspiegel. Dan komt plots het besef. De vele Joy Division- en Echo & The Bunnymen-referenties blijken niet krampachtig maar net uiterst natuurlijk te zijn, en de plaat is helemaal niet saai, maar gewoon net zo perfect samenhangend als apart beluisterbaar.

De heerlijke intro van Say Hello To The Angels, het geweldige refrein van NYC, de gekweldheid van Stella Was A Diver And She Was Always Down, het vuurwerk op het einde van Leif Erikson, of je er nu meteen een klik mee hebt of niet, uiteindelijk moet elke fan van de wat duistere kant van de rock toegeven dat Turn On The Bright Lights precies geeft wat hij/zij nodig heeft. Een terechte klassieker.

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!)