menu

Hier kun je zien welke berichten ArthurDZ als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Car Seat Headrest - Teens of Denial (2016)

5,0
Good news everyone! Met Teens Of Denial brengt de Amerikaanse one man-band Car Seat Headrest wellicht nu al de beste gretig-uit-de-bocht-vliegende rammelrockplaat van het jaar uit. Na het releasen van tien (tien!!) doodobscure Bandcamp only-albums tussen 2010 en 2014 en de best of-introductie Teens Of Style verleden jaar, is dit de Grote Sprong Voorwaarts voor CSH-opperhoofd Will Toledo, de nieuwste per ongeluk best wel stoere rocknerd.

Op Teens Of Denial wordt al dan niet expres het beste van verschillende werelden met elkaar gecombineerd. Het ambitieuze, docht tegendraadse brein van Will Toledo koppelt het gitaargeweld van een Iron Maiden aan het ondergeproduceerde van een Guided By Voices, terwijl een Eels-achtige eenzame outsider-thematiek bezongen wordt met een Jonathan Richman-snipneuzenzang. Een overduidelijke geldingsdrang en fantastische songwriting doen de rest. Deze plaat boeit ondanks de ferme speelduur van het prille begin tot de laatste seconde.

Een bloemlezing van enkele hoogtepunten: Fill In The Blank is een wervelwind van een opener, een nummer dat al van bij het begin zegt dat het oké is om te luchtgitaren. Het manische en magische Vincent (“Pure sadism! Pure sadism!”) is zo geniaal dat ik wil controleren of Will Toledo zijn beide oren nog heeft. Drunk Drivers/Killer Whales gaat dan weer over alleen naar huis lopen na een feestje en schakelt dus, subject matter indachtig en opvallend catchy, tussen uit machteloosheid voortkomende woede en melancholie. De plaat bereikt haar absolute piek echter naar het einde toe, wanneer Will zijn onvermogen om een normaal leven te leiden vergelijkt met het onvermogen van kapitein Francesco Schettino om zijn schip te redden (“How the hell was I supposed to know how to steer the ship?”) op het epische The Ballad Of The Costa Concordia.

Maar zoals gezegd, eigenlijk zijn alle nummers goed. Extra bonuspunten worden evenwel gescoord met enkele erg geestige songtitels, waaronder Just What I Needed/Not Just What I Needed en (Joe Gets Kicked out of School for Using) Drugs with Friends (But Says This Isn't a Problem) mijn favorieten zijn.

Als er dus iets is dat Teens Of Denial bewijst, dan is het wel dit: er zijn nog altijd unieke nieuwe stemmen in de rock te vinden. Zolang het je maar niet ontbreekt aan ambitie, persoonlijkheid en goede ideeën, is er nog genoeg honing uit de pot te halen. En dat is precies wat Car Seat Headrest hier klaarspeelt. Prachtplaat, en een talent om in de gaten te houden!

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!)

Car Seat Headrest - Twin Fantasy (Face to Face) (2018)

4,5
Het verhaal van deze plaat begint in 2011, toen de piepjonge Will Toledo uit Virginia hem opnam op de achterbank van zijn auto. Waarom daar? Zo kon niemand de ‘nervous young inhuman’ zien of horen terwijl hij zijn verwarde tienerhart uitstortte in tien verrassend ambitieuze en vitale indierocksongs. Alleen degenen die van zijn pagina Car Seat Headrest op Bandcamp wisten, konden het resultaat beluisteren. Twin Fantasy was niet de eerste noch de laatste plaat die hij op deze manier opnam en uitbracht (het waren er een stuk of tien in totaal), maar het werd wel de meest legendarische onder de vroege internetaanhang. En toen…

Toen kreeg Toledo een platencontract bij Matador Records, veranderde Car Seat Headrest van een eenmansproject in een echte band, en brachten ze twee schitterende platen uit: Teens Of Style, een verzameling in de studio heropgenomen versies van nummers uit de achterbank-jaren (maar niks van Twin Fantasy, nu pas weten we waarom) en Teens Of Denial, een plaat vol nieuwe nummers waarop Toledo’s genie pas echt tot volle wasdom kwam. Is het dan geen vreemde zet om op de opvolger nog maar eens naar je eigen verleden te kijken, in plaats van naar de toekomst? Het antwoord is simpel: de songs op Twin Fantasy zijn gewoon zo goed, dat een krakkemikkige DIY-productie net zo gezond voor ze was als smog voor een baby met astma.

Aan de kern van de songs is dan ook niet geraakt. Er is vooral veel opgepoetst en uitgekristalliseerd. Het spreekt voor zowel Toledo, de band als de verbeterde productie dat Twin Fantasy (Face To Face) meer aanvoelt als een logisch vervolg op Teens Of Denial dan als een plaat met liedjes van bijna zeven jaar oud. Want potjandorie, deze jongen weet hoe je spannende muziek schrijft.

Ambitieus met een zweem nonchalance, passioneel, speels, droogkomisch, catchy als de griep, en zo vol onverwachte maar logisch aanvoelende wendingen dat te diep op de afzonderlijke nummers ingaan een beetje is zoals afleveringen van Black Mirror spoilen. Het is dan wel heel gemakkelijk om de invloeden van Car Seat Headrest aan te wijzen (Guided By Voices, Pavement, The Strokes, Sparklehorse,… de lijst is lang), toch bewijst deze band dat je zeker nog origineel kan zijn in het rockgenre, zolang je maar je hele persoonlijkheid in je muziek durft te steken. Twin Fantasy (Face To Face) kan gelden als een van de betere remakes in entertainmentland. Nu is het alleen hopen dat Toledo en de rest met deze release voor het laatst in de achteruitkijkspiegel hebben gekeken.

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt! Deze recensie verscheen eerder op het eveneens zeer de moeite waard zijnde Cutting Edge)

Chvrches - The Bones of What You Believe (2013)

4,5
Debuteren met een plaat zo magisch als The Bones Of What You Believe: het is weinigen gegeven. De Schotse band CHVRCHES (gelukkig gewoon uit te spreken als ‘churches’) slaagt erin. En hoe.

De Studio Brussel-luisteraar kent deze band misschien al van Gun, dat een klein hitje werd in De Afrekening. Misschien bent u toen ook verliefd geworden op de mix van synthesizers, schattige vocalen en pure vrolijkheid, van kop tot teen overgoten met aanstekelijkheid. In dat geval heb ik goed nieuws voor u: de hele plaat is van hetzelfde hoge niveau. Opener en volgende radiohit The Mother We Share is zo mogelijk nog beter, We Sink is het nummer dat synthpoppionier OMD nooit heeft kunnen maken, en Tether klinkt als de 2013-update van de Cyndi Lauper-classic Time After Time. Worden verderop in het album nog door de CHVRCHES-mangel gedraaid: New Order (op ‘Under The Tide’), eurodance (‘Night Sky’) en The Cure van rond 1985 (‘Science/Visions’).

De heren en dame van CHVRCHES strippen de muziek dan wel van alle tristesse, tekstueel is deze plaat behoorlijk duister, met lyrics over doornen in ogen, klopgeesten en meer van dat fraais. Grappig genoeg komt dat door de schattige maar krachtige stem van zangeres Lauren Mayberry totaal niet over, wat The Bones Of What You Believe nog iets extra charmants meegeeft. Alsof ze dat nog nodig hadden. De twee nummers waarop ze de vocalen niet verzorgt (Under The Tide en You Caught The Light) zijn meteen ook de enige twee mindere nummers op het album. Al maakt het hemelse outro van die laatste meteen veel goed.

De muziek van dit olijke trio onderscheidt zich positief van de meeste andere synthpopbandjes van tegenwoordig (Purity Ring, Linea Aspera) doordat ze een stuk minder duister, cynisch en in het algemeen arty-farty klinken. Anders gezegd: minder tranen, meer regenbogen. Muziek voor de massa. Ik gun het een band van dit niveau van harte.

Clock Opera - Ways to Forget (2012)

4,0
De Arthur-Recensies, deel 28:

Het is misschien nog een beetje vroeg om nu al tot die conclusie te komen, maar 2012 zal de annalen van de popmuziek waarschijnlijk ingaan als een goed, maar geen fantastisch muziekjaar. Om het met Musicmeter-jargon te zeggen: veel vier sterretjes, zelden meer. Ways To Forget van het debuterende Clock Opera was hierop een fijne en ook onverwachte uitzondering.

Let wel: dit is zeker geen perfecte plaat. Het jasje van belletjes en spielereitjes die deze Londense band de meeste van hun nummers aanmeet, kan op bepaalde momenten wel eens vervelend worden (opener Once And For All, voordat het refrein losbarst), en ook niet elke song beklijft (hoe gaat 11th Hour nu ook alweer?). Maar omdat de toon altijd zo vrolijk en onpretentieus blijft vergeef je ze als luisteraar eigenlijk meteen. Bovendien zijn de hoogtepunten op deze plaat veel hoger dan dat de dieptepunten diep zijn.

Ways To Forget op zijn best is namelijk een ontwapenend leuk album. Vrolijk, sprankelend en enorm charmant, echt zo’n album dat je heel vaak kan luisteren, soms zelfs meer dan bepaalde – Musicmeterjargon-alert –van je vijfsterrenplaten. Want of ze in hun nummers nu gaan voor de grote gebaren (Man Made, klinkt als U2 ten tijde van The Unforgettable Fire), het introspectieve opzoeken (Belongings) of gewoon schaamteloos vrolijk zijn (Move To The Mountains, misschien wel de favoriet van de schrijver deses), ze toveren met hun originele kwinkslagen en spelplezier altijd een glimlach op je gezicht. Af en toe doet Ways To Forget misschien een beetje denken aan een light-versie van Arcade Fire, maar door bovengenoemde factoren onderscheiden ze zich met gemak van het peloton.

De band is er in ieder geval al van de eerste keer in geslaagd om met een innemend, onder de huid kruipend album te komen. Je bouwt direct een band op met band en album. Een voorbeeld dat dit misschien het beste illustreert: toen ik een paar maanden geleden in de auto opeens Move To The Mountains op Studio Brussel voorbij hoorde komen, voelde dat aan alsof gerechtigheid geschied was. Ik heb het nummer nog de hele dag lopen fluiten.

CYNE - Time Being (2003)

4,0
De Arthur-Recensies deel 18: once a rockist…

Ik begin zo langzamerhand te vrezen dat het nooit écht wat gaat worden tussen hiphop en mij. Waarom? Wel, neem nu deze plaat. Op zich zit dit gewoon heel erg goed in elkaar: goede beats, goed geproduceerd, goede raps. Ik hoor het allemaal wel, maar het gaat op één of andere manier totaal langs me heen. De sfeer is behoorlijk laidback (let wel: op de teksten heb ik nooit goed gelet) en daar hou ik normaal gesproken wel van, alleen dus niet bij hiphop. Dan vind ik het echt saai worden.

Het is vooral als ik dit album (of zowat elk hiphopalbum for that matter) in één geheel probeer te luisteren dat het mis gaat, en ik dus volledig afgeleid raak. Zelfs een relatief kort album als dit is nog te lang voor mij. Zo af en toe een los nummertje kan ik veel beter hebben. Want neem nu een song als First Person. Dat is eigenlijk een behoorlijk goed nummer, met die mooie piano enzo, maar tegen de tijd dat het op Time Being voorbijkomt ben ik het allemaal al een beetje zat. Sowieso vind ik niet dat hier een écht slecht nummer opstaat. Het ligt aan mij jongens, ik raak gewoon snel uitgeluisterd op hiphop. Vanaf Steady begint mijn aandacht echt te verslappen.

Nu is dit niet zozeer een recensie als wel een lang uitgevallen ‘sorry maar dit is niet echt mijn ding’-bercht. Maar eigenlijk hoef ik mij niet echt te excuseren. Ik heb het tenminste geprobeerd, en ben niet teruggevallen in stereotype clichés die de meest rockfans gebruiken bij het beluisteren van hiphop. Toch iets om trots op te zijn als je sommige commentaren bij youtubefilmpjes eens doorneemt