menu

Hier kun je zien welke berichten ASman als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Cathedral - Forest of Equilibrium (1991)

4,5
Een verbazingwekkend laag stemgemiddelde voor deze doom-klassieker. De eerste keer dat ik deze opzette vond ik het eigenlijk een oprecht vreemde ervaring. Niet in het minst door die ontzettend bizarre declamerende half-grunt die Lee Dorrian op dit album inzet. De manier waarop de excentrieke zangstijl gecombineerd wordt met zware Black Sabbath-achtige riffs (maar dan extra log) en die magische fantasy-achtige interludes, is iets wat tijdens een eerste draaibeurt niet meteen te bevatten valt. Toch is er iets met die aparte buitenwereldse sfeer van het album, waardoor ik van tijd tot stond weleens zin heb om de plaat nog eens te draaien. Cathedral ging hierna meer de traditionele toer op met een uitgesproken stoner-achtige sound. Een Forest of Equilibrium werd door de band zelf, laat staan in doom-land, niet meer herhaald.

Celtic Frost - Monotheist (2006)

5,0
"In darkness, thou shalt WORSHIP MEEEEEEEEEEE!!!"

Dit album "swingt" misschien niet zoals het oudere Celtic Frost werk dat deed, maar de allesverstikkende en angstaanjagende duisternis waarin de Zwitsers je met Monotheist meesleuren is een "once in a lifetime experience". Het enige wat ik over dit album kan zeggen, is: bereid je voor om in een godsgruwelijk parallel universum gezogen te worden voor de komende 73 minuten.

Celtic Frost hield ermee op, maar gelukkig voor mijn oren ging Tom G. Warrior op de sound van Monotheist verder (hoewel iets minder schrikbarend) met Triptykon.

Chimaira - Chimaira (2005)

4,0
De band is er ondertussen mee gekapt, wat ergens wel jammer is: samen met Lamb Of God en Devildriver vond ik ze tot de beste moderne "Groovecore" (een stroming bands welke -anders dan de standaard Metalcore zoals Killswitch Engage of Unearth- een op Groove Metal gebaseerde sound hebben/hadden) behoren. Wat beter dan Shadows Fall en God Forbid, welke op zich ook twee solide bands waren, en lichtjaren beter dan de generische en slappe The Agony Scene of Atreyu meuk.

Lamb Of God is, met recht, een huisnaam geworden. Ook Devildriver heeft, eveneens met recht en niet in het minst dankzij de gezichtsmeltende grooves van de gitaristen en de venijnig kwaadaardige brul van Fafara, een aardige schare fans achter zich weten te krijgen waardoor het ook tot een van de populairdere moderne Metalbands is gaan behoren. Jammer dat Chimaira uiteindelijk een ander lot is beschoren. Sinds mensenheugenis geplaagd met personeelswissels en begonnen als generische Nu-Metalband (nooit echt een reputatie om goed mee te starten), veranderde de band sinds haar The Impossibility Of Reason drastisch haar sound. Volledig de kant van de Groove op en in hun mix brachten ze verschillende andere elementen samen die hun geluid typisch "Chimaira" maakte. De karakteristieke brul van zanger Mark Hunter, kenmerkend hakkende riffs die als een sloophamer neerkomen, een spaarzaam maar effectief gebruik van keyboard-soundscapes (die overigens enorm sfeerversterkend werken) en de Midden Oosters-aandoende melodielijnen die vaak in het soleerwerk komen opduiken...allemaal versmolten binnen een geheel dat alleen maar "Chimaira" genoemd kon worden. Dit alles maakt Chimaira toch een rotsvaste nummer 3 in de "Big 5" (als we het zo al kunnen noemen, want voor bepaalde bands bleef het echte succes toch wel uit) van deze moderne Groovecore-stroming.

De band piekte op deze plaat. The Impossibility Of Reason was aardig, maar de band was duidelijk nog zoekende naar hun geluid. Op deze plaat vonden ze niet alleen echt hun sound, ze haalden ook het maximum wat uit deze sound te halen valt. In hun verdere platen -naar mijn mening zelfs niet op hun eveneens geprezen Resurrection- konden ze dit niveau niet meer halen. Soms misschien een tikje monotoon, maar dat was dan ook weer eigen aan deze stroming.

Warm aanbevolen.

Coal Chamber - Coal Chamber (1997)

4,0
Meh

Waar ik de debuutalbums van Korn en Deftones nog steeds regelrechte kleppers vind -en hiermee negeer ik uiteraard alle schijt die de bands later uit hebben gebracht- kan ik niet hetzelfde zeggen over het debuutalbum van Coal Chamber. Nu moet ik hierbij wel zeggen dat Coal Chamber doorheen hun carrière wel "constanter" zijn dan Korn en Deftones. De drie albums zijn eigenlijk van vergelijkbare kwaliteit. Nooit een hoogvlieger, maar zo diep als Korn viel op het derde album "Follow The Leader" of Deftones op hun titelloze vierde album...daarvan heeft Coal Chamber zichzelf altijd wel gelukkig gespaard. Energiek genoeg wordt het wel ("Loco" is met recht een klassieker, maar ook "Big Truck" en "Clock" kennen wel enig enthousiasme), maar het is allemaal snel over de datum heen. Het hele uiterlijke vertoon van de band was daarbovenop ook nog eens te lachwekkend voor woorden. Neen, Dez Fafara komt zowel muzikaal als stilistisch gezien veel beter tot zijn recht in Devildriver, een band die ik na enkele ijzersterke releases toch wel tot het betere van de hedendaagse metal reken.

PS: Maar als ik ze met Taproot ga vergelijken, dan staat Coal Chamber toch nog wel een trap hoger binnen de Nu-Metal. Met de debuutalbums van Ill Nino en Mudvayne kan dit zich echter niet meten, want dat waren naar mijn mening sterke releases met een eigen sound. Spijtig genoeg gingen ook die laatste twee bands hierna hetzelfde pad op dat Korn en Deftones hen al hadden voorbewandeld: dat van de epische faal

Cobalt - Gin (2009)

4,5
Ik mag die USBM wel. Het heeft toch vorm gegeven aan enkele interessante bands: Agalloch (hoewel ze niet meer echt black metal te noemen vallen), Wolves In The Throne Room, Cobalt, Panopticon, Absu...

Cobalt maakt eigenlijk een soort black metal die ook echt door en door 'Amerikaans' klinkt. Zelf vind ik dat de black metal op dit album duidelijk wel te horen is, maar het geheel wordt stevig aangevet met een opzwepende groove (die bij momenten aan het zwaaien en klappen van een lasso doet denken) en allerlei psychedelisch aandoende elementen die een sfeerzetting bewerkstelligen die aan de Amerikaanse 'Old West' doet denken. Dit gaat van Ennio Morricone-achtige melodieloopjes die een song op bepaalde momenten in- en uitleiden, indianengezangen (denk aan 'Pregnant Insect')...tot zelfs de 'chain gang song' waarmee het album eindigt. De cover waarop een jonge Hemingway staat afgebeeld en de naturalistische song titels versterken dit Amerikaanse 'Old West'-gevoel alleen maar meer.

Ondanks de speelduur van een klein uur verveelt het album voor mij nergens. De groovende black metal samengekoppeld aan een sfeerzetting die binnen het genre toch best wel uniek te noemen valt, maken dit tot een uitermate interessant album.

Corrosion of Conformity - In the Arms of God (2005)

4,0
River rise from tear drops without warning
Float away while flooding yesterday
I'll be gone I won't be back by morning
So rise river rise wash this place away
Clean my dirty soul so I can save it for judgment day


Stiekem is dit de beste plaat die de band in zijn carrière heeft uitgebracht, maar ondanks de lovende kritieken werd het album niet opgepikt door het grote publiek. De unieke mix van Lynyrd Skynyrd-adorerende southern rock, Sabbathiaanse doom metal en een flinke dosis sludge, klonk nog nooit zo volwassen, stevig maar eveneens sfeervol en gevarieerd als op deze plaat. Pepper Keenan's bluesy licks en laaggestemde thrashy riffs, gekoppeld aan zijn typisch stemgeluid (wat een strot heeft de man toch ) drijven deze plaat naar aardige hoogtes. Fantastisch album, en naar mijn mening het beste van deze zoal niet misse band.

Crowbar - Odd Fellows Rest (1998)

5,0
Crowbar's persoonlijke pièce de résistance. Alle typische Crowbar-ingrediënten blijven aanwezig: donker, grimmig, maar vooral lood- en dan ook loodzwaar. Windstein's gepijnigde, gekwelde en getergde vocalen waren nooit beter. Alles wordt daarenboven overgoten met een ongeëvenaarde dosis sfeer: geen andere metalband klinkt zo ontzettend 'Louisiana' zoals Crowbar dat doet. Het feit dat het album vernoemd is naar een, toch wel uniek, kerkhof in New Orleans heeft om een of andere vreemde bovennatuurlijke manier ook zijn weerslag op de sound van de plaat.
Crowbar zou het niveau van deze plaat nog nagenoeg evenaren met Symmetry in Black uit 2014 (terwijl het eveneens uitstekende Sever the Wicked Hand al aardig dicht in de buurt kwam), maar deze Odd Fellows Rest zal altijd dé ultieme Crowbar-klassieker blijven. Absolute aanrader van deze op MuMe schandelijk (uiteraard zeg ik dit met een knipoog ) ondergewaardeerde band.

Cryptopsy - None So Vile (1996)

5,0
Terwijl ik mezelf ook eens doorheen een collectie van het brutalere soort Death Metal werkte, stootte ik op "klassiekers" van Morbid Angel, Cannibal Corpse, Death, Suffocation, Carcass, Nile, Immolation, Behemoth, Deicide en Obituary. Laatstgenoemde smaakt me overigens het best, net misschien omdat hun sound zo sterk richting de Groove Metal neigt, naar mijn mening althans. Binnen de metal is Death een genre waar ik niet snel een diehard liefhebber van zal worden, al kan ik er wel enige appreciatie voor opbrengen. Een lichte appreciatie die ik bijvoorbeeld niet voor Black Metal kan vertonen. Dat gezegd zijnde, terug ter zake.

Nu stootte ik tijdens mijn speurtocht naar Death Metal klassiekers op Cryptopsy's "None So Vile", een album dat door veel liefhebbers als essentieel wordt beschouwd. Voorheen kende ik de band enkel van hun nummer "The Pestilence That Walketh In The Darkness", welke al een lichte blijk gaf van enige incoherentie en de destructieve sound die de band volgens velen zo kenmerkt. Wetende door mijn eerdere ervaringen met het genre dat Death Metal wel een van de extremere varianten is, alsook mijn ervaring met dat ene nummer van Cryptopsy, had niets me kunnen voorbereiden op de pure waanzin die in dit album op me afgevuurd werd.

En hoewel ik heb gezocht naar betere bewoordingen blijft "waanzin" toch het woord dat het dichtst bij dit album leunt. Een bijna onmogelijke opeenvolging van hondsbrutale, acrobatische, groezelige riffs worden als torpedo's op je afgevuurd, terwijl de drummer als een doorgedraaide slager op zijn drumstel tekeergaat. Coherentie? Daar wordt ogenschijnlijk niet aan meegedaan. Hier kan zelfs niet gesproken worden over echte uitschieters tussen de songs. De 32 minuten die dit album biedt, zijn wat mij betreft een groot geheel en de bedoeling is om de luisteraar een muzikaal pak rammel te geven dat hij niet snel zal vergeten. En dan heb ik de vocalen de revue nog niet laten passeren. Want waar Death Metal gekenmerkt wordt door de zogenaamde "grunts", neemt vocalist des huizes 'Lord Worm' de zangstijl nog een stapje verder. Van angstaanjagende kreten, over gruwelijk gekrijs tot het o zo smerig, gutturaal en bruut klinkende gegrom en gebrul, het klinkt allemaal even kwaadaardig. Even onverstaanbaar ook, maar net dat draagt bij tot de manische sfeer die het hele album om je oren slaat. Lord Worm is misschien wel de enige vocalist die ik al gehoord heb die ook oprecht 'gestoord' en 'ziek' klinkt. En samen met de zang is dit album als geheel ook het allereerste album, zowel binnen als buiten de Death Metal en de brutale reputatie van genre volledig in acht genomen, dat oprecht kwaadaardig en sinister klinkt. Muziek wordt zelden voor een bepaalde leeftijd achter slot en grendel gehouden zoals dat bij films wel gebeurt. Maar moest men binnen de muziek een equivalent voor de filmische zogenaamde Video Nasty hebben, dan zou Cryptopsy's "None So Vile" hiervan zeker een van de uithangborden zijn.

Was luisteren naar dit album een "leuke" ervaring? Initieel voelde het aan alsof ik beenhard aan flarden werd geslagen met een roestige moersleutel door een motorbende in het midden van een naar rottende lijken stinkend kerkhof. Niet prettig dus. Maar waar de meeste Death Metal albums die ik reeds beluisterde na verloop saai, eentonig of zelfs irritant werden, slaagde dit album erin om naarmate de tijd vorderde een curiositeit bij mij op te wekken die ik bij al het andere binnen het vergelijkbare genre nog niet eerder had ervaren.

Genietend luisteren? Dat nu niet meteen. Essentieel? Voor de volle 100%.

Met het uitbrengen van een persoonlijke stem wacht ik nog even

Cult of Luna - Eternal Kingdom (2008)

4,0
Cult of Luna's meest sinistere en duistere album. Wat ook niet verwonderlijk is, aangezien het album gebaseerd is op de hallucinante denkbeeldige escapades van een geestesgestoorde moordenaar. Muzikaal gezien ondergaan de Zweden eveneens een lichte koerswijziging: waar de klasbakken Salvation en Somewhere Along the Highway eerder natuurlijk en dromerig klonken, klinkt deze Eternal Kingdom dissonant en chaotischer. Geen reden tot paniek echter, want de plaat blijft de onmiskenbare sound van de band dragen en op zijn eigen manier benadert hij het niveau van de twee voorgaande topwerken.

Aanrader en alweer een plaat die bewijst dat de "Big 4" van de post-metal (Neurosis, Isis, Cult of Luna, Amenra) hoog boven de directe concurrentie uittorent.