menu

Hier kun je zien welke berichten Bosdavid als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Alessi - All for a Reason (1977)

3,5
Een (voor mij) verrassend leuke plaat! Afgaande op de hoes en vermoede herkomst, verwachtte ik matige jaren '80 slijpmuziek, maar het blijk zeer behoorlijke pop te zijn. Fijne samenzang, zoals hierboven min of meer gesteld. Het doet me wat denken aan Electric Light Orchestra, Supertramp en Bee Gees, maar dan met een funky randje. Het is wat fout, waarbij het overeenkomsten deelt met ELO en vooral Bee Gees, maar dat houdt het mede leuk. Er straalt ook wel enig zelfbewustzijn vanaf, zoals ook Queen zich bewust van haar foute en "over the top" wist te luiden.

Nu is het wel dat me nu (een uurtje of twee later) al geen nummers meer bijgebleven zijn en ik besloot na het beluisteren al meteen dat ik dit album niet zou behouden. Desalniettemin wat mij betreft een puik plaatje dat voor ten minste één luisterbeurt geen verspeelde tijd is.

Avril Lavigne - Let Go (2002)

2,5
Goedemorgen 123poetertjes!

Zojuist heb ik dus inderdaad het album maar eens opgezet -ik luister nu naar het laatste nummer-, maar ik moet zeggen dat het geheel me toch wat tegenvalt. De singles blijven leuk, op zichzelf en uit nostalgie. De rest klínkt niet verkeerd, maar blijft toch erg aan de toegestane kant van de weg rijden, met wat zouteloze nummers als resultaat. Ik zou niet eens kunnen zeggen wat een (relatief) hoogte- of dieptepunt is; er is eenvoudigweg niets van blijven hangen.
Dat gezegd hebbende, ben ik inmiddels wel meteen doorgestoomd naar Under My Skin. Ik weet dat mijn zusje, die een groter fan was, in ieder geval die twee albums bezat, maar van Lavigne's tweede zou ik niet eens kunnen zeggen of ik het ooit zijn geheel heb gehoord. Tevens kan ik geen enkele titel eruit lichten waarvan ik weet dat het een single was (al gaat er bij de titel Slipped Away zachtjes een belletje rinkelen).

Afijn, ik heb zo'n voorgevoel dat ik nummers niet volledig zal uitluisteren, al is dat een opmerking die wellicht beter bij het betreffende album geplaatst zou kunnen staan.

Editors - The Back Room (2005)

3,5
Indertijd gekocht tijdens een vakantie in Cornwall, naar aanleiding van een nieuwsgierig makend interview en een goede recensie in Oor. -Vreemd eigenlijk hoe men met een goede recensie doelt op hetgeen dat beschouwd wordt, terwijl je uit de bewoording zou kunnen opnemen dat de recensie zelf goed geschreven werd. Maar dat terzijde.

Gedurende die vakantie heb ik het album behoorlijk plat gedraaid , tezamen met mijn zusje -we hadden als gezin immers één discman, dus we deelden de tijd tussen dit The Back Room en System Of A Downs Mezmerize, dat zij gekocht had. Waarbij we ook afwisselenden wie via de (in volume regelbare) koptelefoonuitgang gebruikte en wie de line-out (met lager en vast volume). Een iPod Photoshop van mijzelf zou een maand later volgen. Maar ook dat terzijde.
Thuisgekomen bleek een van mijn beste vrienden ook deze plaat gekocht en enthousiast beluisterd te hebben. Fijn hoe je elkaar zo kunt vinden.

Intussen achttien jaar verder en tweemaal zo oud zijnde, staat dit album voor mij nog steeds overeind. Er zal een deel nostalgie aan ten grondslag liggen, maar de nummers hebben voor mij niet aan kracht ingeboet. De prikkelende opening van Lights, de opbouwende stuwing van Fall en Open Your Arms, fijne riffs als in Blood, All Sparks, Bullets en Munich en weer rustig in de stoel geplaatst worden met Distance. Voor mij werkt het nog steeds uitstekend. Niet maandelijks, maar eens in de paar maanden zet ik het weer eens op en spoelt de muziek verschillende zenuwbanen schoon.
Dat valt ten dele toe te schrijven aan de fijne stem van Tom Smith, maar minstens zozeer is het scherp-heldere gitaargeluid en -spel van met name Urbanowicz maar ook Smith, alsmede het basspel van Leetch hetgeen dat mijn aandacht grijpt.
Verder lijkt het geheel mooi uitgebalanceerd; opzwepend spel, begeestering en bevlogenheid wisselen mooi af met kalmte of berusting, al dan niet binnen één nummer.
Overigens doen de (meeste) nummers inmiddels achter het album toegevoegd zijn wanneer men het streamt, zeker niet onder voor de oorspronkelijke bundeling nummers. Geen overkill wat mij betreft, om niet te zeggen zeer van toegevoegde waarde.

Het tweede album is wat poppiër en ermee won de band aan fanschare. Persoonlijk staat het me bij als iets wisselvalliger, maar met nog steeds een fors aantal sterke nummers. Het derde lag meer in mijn straatje t.o.v. het tweede; elektronischer en meer gedurfd, al zal voor mij meegespeeld hebben dat ik net zelf van een provinciehoofdstad naar de tweede (en eigenlijk natuurlijk eerste) stad van het land verhuisd was. Vanaf de vierde plaat kalfde mijn interesse wat af en heb ik de band zijdelings in de gaten gehouden.

Concluderend blijft dit debuut, zoals bij meerdere bands die in die jaren opkwamen, het sterkste. Maar misschien doe ik er goed aan er marathon op na te houden alvorens deze conclusie definitief te maken.

Krezip - Days Like This (2002)

3,5
Aardige plaat wat mij betreft en mijns inziens kwalitatief een stap voorwaarts met het debuut (en de in eigen beheer uitgebrachte ep). De productie doet beter uitgebalanceerd aan, alles voelt wat voller en vetter. Met name de zwaardere nummers doen mij aan Anouk's Urban Solitude en Alanis Morissette denken.
Mw. Govaert heeft een prettige en natuurlijke stem, die op deze uitgave beter uit de verf komt en dat ze zich ontwikkeld heeft als zangeres is duidelijk te horen. Of er op muzikaal gebied een grote voortgang geboekt is, vind ik lastiger te beoordelen. Het primaire gevoel is van wel, zoals dat door heel het album speelt, maar eigenlijk was Nothing Less al behoorlijk sterk, zeker wanneer men de leeftijden en ervaring van de bandleden in ogenschouw neemt.
Ook melodisch luistert het prettig weg en is het leuk meezingen of -neuriën. Met name Gentle, Promise, Days Like This, Mine en That'll Be Me nodigen hiertoe zeer uit.

Nu is het geen muziek die ik wekelijks -of zelfs jaarlijks- beluister en het haalt geen gelijk niveau als Muse en binnen de grenzen van de Benelux denk ik Roosbeef en Soulwax sterker cq interessanter te vinden. Tevens staat een beschouwing ervan niet los van enige beleving in nostalgische zin, maar nog steeds -en inmiddels meer dan 20 jaar voorbij het verschijnen zijnde, staat dit album wat mij betreft nog steeds overeind.

Muse - Absolution (2003)

3,5
Vrijdag jongstleden heeft de band een speciale “20th anniversary” uitgave aangekondigd. Allereerst gevat in een lijvige en (naar het lijkt) luxe uitgevoerde doos met behoorlijke vormgeving.
Erin zit het album, geremastered en geperst op twee grijs-zilveren vinylplaten en een cd, alsmede nog een transparante lp en een cd waarop demo’s en live uitvoeringen samengebracht zijn, naar verluid nog niet eerder uitgebracht.

Op de schijven met het reguliere album is overigens Fury toegevoegd, tussen The Small Print en Endlessly is. Wat mij betreft had dat niet gehoeven. Ik heb het album zojuist even beluisterd met Fury op die gewezen plek en werkt toch niet lekker. Het is een aardig nummer, maar blijft mijns inziens in kwaliteit achter bij de rest van het album het haalt ermee de gang of natuurlijke cadans er een beetje uit. Fury heeft een energie die toch wat buiten het album staat, wat mij betreft dan ook terecht een b-side.
Maar dat kan natuurlijk ook komen doordat ik het album inmiddels 20 jaar (min drie of vier dagen; volgens mij heb ik ‘m indertijd direct aangeschaft ) ken en de originele volgorde er intussen aardig in gebrand zit.

Of ik ‘m ga bestellen, heb ik nog niet definitief besloten -met een aanschafprijs van €149,- is dat iets om toch even over na te denken. Wat dat betreft heb ik meer spijt dat ik indertijd de speciale uitgave van Showbizz-Origin Of Symmetry niet aangeschaft heb.

Muse - Simulation Theory (2018)

1,5
Werkelijk? Drones was voor mij wel een stap naar beneden in Muse kwaliteit, maar ik heb het nog wel redelijk wat beluisterd en nog steeds staan er mijns inziens sterkte nummers op.
Simulation Theory daarentegen vind ik het eerste Muse album dat Muse onwaardig is. Ik heb het na het uitkomen twee maal beluisterd (een maal via een koptelefoon en eenmaal via speakers) en kwam toen tot de conclusie dat ik het verder écht niet meer op hoefde te zetten. Dat heb ik vorige week, na het concert in Den Haag, toch nog maar 'es gedaan, maar ik blijf bij mijn eerdere conclusie.

Het is niet eens dat de nummers zo uitgesproken slecht zijn, het is vooral allemaal vrij leeg, hol, weinig zeggend en ongeïnspireerd. Ze hebben muziek gemaakt omdat dat nou eenmaal hun baan is en ze na ruim twintig jaar nou eenmaal goed weten hoe ze liedjes kunnen maken en hebben geleerd hoe die zo te schrijven dat het een grote schare tieners aanspreekt. Met thans hippe jaren '80 geluidjes, quirks en doelbewuste, ironisch bedoelde foutigheden. The pathetisch, zonder (of in ieder geval met te weinig) relativering. Kortom: het overtuigt me emotioneel eenvoudigweg niet, waar werk op eerdere albums dat wel deden. Niet dat die allemaal van begin tot eind sterk waren; bij Black Holes and Revelations, of in ieder geval met The Resistance werd er al een stukje kwaliteit ingeleverd. Maar er stond nog altijd genoeg op om het album door te komen en als een prima totaalproduct te zien, tot en met Drones aan toe (ik denk dat alleen Save Me en Liquid State op The 2nd Law voortdrukkertjes blijven. En misschien toch wel alles na of vanaf Defector op Drones.).

Will Of The People is gelukkig weer een tandje beter -en het verbaast me dan ook dat dit album hier op MM beter gewaardeerd wordt dan de nieuwe telg-, maar de kwaliteit van weleer haalt het zeker niet.

Queen - A Kind of Magic (1986)

3,0
Een wat wisselvallig en onsamenhangend album wat mij betreft. Ik denk dat ik ook het album vind dat ik het minste vind van de groep.
Natuurlijk staat er een aantal sterke nummers op, zoals One Vision (al vind ik de single versie sterker, meer to the point), A Kind Of Magic and Princes of the Universe. Friends Will Be Friends weet ik ook zeer te waarderen; Brian's gitaarwerk bevalt me uitstekend. One Year Of Love vind ik eigenlijk alleen mooi in de versie van Stevie Ann/Stéphanie Struijk, in de uitvoering van Queen is het in mijn beleving lelijk geproduceerde kitch. Van Gimme The Prize veer ik ook nog wel, doch niet te vaak.

Wat mij tegenstaat in het album, is het te hoge aantal net wat mindere en te grote hoeveelheid te matige nummers, maar bovenal de productie. Te zeer doordrenkt van onnodige synthesizerpartijen, wat ook hetgeen is dat me tegenstaat op Innuendo en in mindere mate op The Miracle.

Queen - Innuendo (1991)

4,0
The Show Must Go On heb ik, zoals velen met mij, altijd gezien als puur een verwijzing naar Mercury's aanstaande overlijden, het gevecht tegen ziekte en dood.
Maar als ik de tekst nu herneem en herlees, krijg ik meer de overtuiging dat het over (May's) depressie gaat.
Over de leegte van het leven, pretenderen dat het goed gaat, het lot waarover je geen controle hebt.
En bedoelt hij met
I'll soon be turning (turning turning turning) / Round the corner now'
dat een (zelfgekozen) dood onvermijdelijk lijkt en aanstaande is, of dat hij voelt dat zijn pad gauw een andere, positieve wending zal krijgen. Is het een verzoek om minder abrupte veranderingen danwel meningen versus een zachtere overgang/meer nuance?
Hij weet en ziet dat buiten alles opnieuw begint, er een nieuwe kans is, wat tegelijkertijd wellicht juist voelt als een stramien waaruit hij zich bevrijden wil?
En betreedt hij grijnzend/(glim)lachend en doortastend de wereld of de onderwereld?
Is het een kwestie van doorgaan tot je erbij neervalt, of tot inderdaad betere tijden aanbreken?

Overigens is dit ook een nummer dat ik ook Wende Snijders graag eens uit zou horen voeren. Ik denk dat zij sowieso zeer geschikt is voor het oeuvre van Queen, beter dan Adam Lambert in ieder geval. Wel het theatrale, maar niet of in vergelijkbare mate over de rand en zonder het op musicalwijze te overtrekken.
En voorzien van een goed stel borst-, buik- en halsorganen.

Queen - Jazz (1978)

4,0
Dit was één van mijn vader's drie Queen albums, naast A Night At The Opera en Innuendo. Een verrassende keuze, vind ik nu eigenlijk.
Ik heb deze plaat derhalve heel veel beluisterd, zeker toen ik zelf net een platenspeler had en nog geen cd-speler bezat. En eigenlijk is het nog steeds één van mijn favoriete albums van de groep; als geheel en omwille van wat losse nummers ervan. Zo was Bicycle Race het eerste nummer van Queen dat ik wèl leuk vond. Voordien vond ik hun muziek namelijk afschuwelijk, doch was mijn voornaamste vriendje op de basisschool eigenwijs, rigide en doortastend genoeg om met name Greatest Hits te blijven draaien, ongeacht mijn tegensputteren. Toen viel langzaam de sixpence...

Misschien is de geluidskwaliteit niet optimaal -schijnt verbeterd te zijn met de laatste remaster-, maar mij stoort dat geenszins. Ik vind het een rijke, veelzijdige en goed uitgevoerde plaat. Eigenlijk bevat dit enerzijds de uitgebreide productie en orchestratie met de inventiviteit die Queen mede goed maakt, maar dan strakker en gestroomlijnder uitgevoerd. Misschien is dit albums juist de gulden snede tussen het oudere experimentelere, ruigere en gedurfdere werk en hun latere meer op pop(ulariteit) geënte muziek.
Dat wil zeggen: Ze waren altijd al uit op grote populairiteit en werkten reeds bij hun eerdere albums al aan een formule die hen succes zou brengen. Dit valt volgens mij ook al uit eerdere interviews te concluderen. De stap richting die formule was met Jazz wellicht groter dan voordien. Daarbij waren ze allevier weer een aantal jaar ouder, ervarener, volwassener en sterker bewust van zichzelf dan vier jaar ervoor. Mercury & May net voorbij de dertig, Taylor was het bijna en Deacon werd in die periode 27, ook een kenmerkende leeftijd. Tevens waren Deacon & May inmiddels vader.
Dit alles zal zeker invloed hebben gehad op hun muziek.

Hoewel ik de hoes fantastisch noch slecht vind (geldt eigenlijk voor de meeste van hun platenhoezen, naar mijn mening.), sprak de foto binnenin (die in de studio, uiteraard ) op mijn zeer tot de verbeelding.

Als ik een top vijf van favoriete Queenalbums zou maken, staat deze er zeker in.

Queen - Live at Wembley '86 (1992)

3,5
Waarom niet? Als ze zelf plezier hadden in het spelen van die nummers, zie ik niet echt een reden ze ervan te weerhouden.
Zelf heb ik 'm voor het eerst sinds lange tijd weer 'es op staan en, inderdaad, het blijft een uitstekende liveplaat. Echter vind ik 'm wel redelijk veilig wat de setlist en het spel betreft; Budapest is wat gewaagder. Ze namen wat meer risico's en het bandgeluid was wat rauwer en harder dan dit album, dat mijns inziens toch wat te gladgestreken en top 40-fähig.
Mijn voorkeur gaat toch uit naar Live At The Rainbow '74, Rock Montreal, Live Killers of Live At Budapest. Ik heb ook een voorliefde voor een wat rauwer, "imperfect" geluid dat (doorgaans, naar mijn idee) meer energie kent en oprechter klinkt. Zo ben ik een groot liefhebber van het dikwijls audiofiel gelaakt Yessongs van Yes . (Als je nog een goede tip wilt, laurel) Nu is uit deze periode onlangs een doos met live-opnamen van zeven concerten in 1972 -dezelfde periode als Yessongs-, alsmede een verzamelaar met de beste opnamen van al die concerten. Ik denk dat ik die binnenkort eens opzoek.

Queen - Sheer Heart Attack (1974)

4,0
Zeer mee eens! Hoewel ik de laatste maanden nauwelijks (praktisch niet) naar Queen geluisterd heb, is dat een redelijk trendbreuk met de ±20 jaar ervoor. Live At The Rainbow was inderdaad een erg fijne toevoeging aan de catalogus en hoewel ik ze kwalitatief wat beter vind op de latere tegenhanger Live At Hammersmith Odeon (die met de afzichtelijke hoes; qua vormgeving gaan ze er met de jaren alleen maar op achteruit), spreekt de setlist uit The Rainbow me meer aan, als ik het mij goed herinner.

Overigens ben ik het niet met je eens wat Brighton Rock betreft, lennert; dit is al jaren een van mijn favoriete nummers van het album, om niet te zeggen uit het geheel oeuvre. Het loont hierbij ook zeer de moeite om het via een koptelefoon te beluisteren, hetgeen eigenlijk voor praktisch al het werk van Queen geldt. De heer May komt hierin van gitaarspel; geluid, intensiteit en inventiviteit behoorlijk uit de verf. Hij speelt als een goeie ouwe spouwmuur; een degelijk geïsoleerd bouwsel dat je niet gauw omver krijgt, zonder details te vergeten en zonder het geheel zo potdicht te maken dat het ommuurde geen lucht meer krijgt.
Enfin. Ik heb het album er zojuist toch weer eens bij gepakt en hoewel het qua geluidskwaliteit beter kan (streamingdienst…), blijft de productie nog steeds zeer sterk en zijn alle details (Killer Queen, Bring Back That Leroy Brown, Flick Of The Wrist, goed: welk eigenlijk niet?) nog altijd uitstekend af te sabbelen als de lagen van een fruit Joy ijsje.
Overigens ben ik nieuwsgierig naar wat je van het solowerk van George Harrison vindt. Zijn oeuvre heb ik de afgelopen maanden meer beluisterd dan voorheen -doch niet zo intensief als jij en ik ben het toch wel meer gaan waarderen. Daarbij op te merken dat dit te wijten is aan het ontbreken van voldoende kennis van zijn werk.
Maargoed, terug naar dit topic: het is dus al een poos geleden dat ik de muziek van Queen echt intensief beluisterd heb, hoewel dat in de afgelopen 20 jaar wel uit den treure gebeurd is. Hierin heb ik zo mijn lijst der favorieten opgebouwd, van welk ik op het moment eigenlijk niet goed meer weet waarop dit gebaseerd is, wat eigenlijk voor bijna alle muziek of misschien zelfs alles waarover een mening gevormd kan worden. Maar dat terzijde.
In ieder geval ben ik nieuwsgierig naar jouw eindlijst.