menu

Hier kun je zien welke berichten Supernormal als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Herb Robertson Quintet - X-Cerpts (1987)

Alternatieve titel: Live at Willisau

3,5
Muzikanten als Charlie Haden, Paul Motian (etc.) bewandel(d)en de weg van de eenvoud en de soberheid in hun muziek. Maar artiesten als Tim Berne en diens geliefde trompettist Herb Robertson nemen liever een heel andere weg, één van veel woorden en daden. In de muziek gaan zij het vooral zoeken in chaotische clinchpartijen met gekwetter, gestapelde melodieën en complexe vertakkingen die de muziek van jut naar jaar sturen.

Deze avontuurlijke aanpak van Berne wordt in deze live-plaat - opgenomen in Willisau - door Herb Robertson overgenomen. Zowel de saxofonist als de trompettist zijn hier in hun hevige doen wat extra gestimuleerd wordt door de ritmesectie met Joey Baron die flink te keer kan gaan en de bassist Lindsey Horner wiens vrijheid niet ontnomen wordt. Een frisse bijdrage wordt geleverd door Gust William Tsilis die het oeuvre van deze artiesten mag bijkleuren met het kleurrijke geluid van zijn vibrafoon.

Wat dat oplevert is een fascinerend schijfje met veel uitspattingen. Robertson gebruikt weer gretig zijn dempers die een bekend wah-wah geluid creëren – wat extra opvallend wordt in het latere Berne-album ‘Fractured Fairy Tales’. De muziek is hyperactief en dicht bezet (lees: zwaar). Je zou het soms bijna pervers kunnen noemen, al zal je deze blazers zich nooit horen aanstellen met allerlei ‘show’. Het is alleszins bijzonder entertainend om hiernaar te luisteren. Een mens moet nu en dan uitgedaagd worden en wat is daar beter voor dan muziek die constant lijkt te verbuigen of te ontploffen?

Zoals de meesten wel zullen weten is het boeiende JMT-label waarop dit album oorspronkelijk werd uitgebracht voor een groot gedeelte overgenomen door Winter & Winter. Deze heruitgave - met knappe kartonnen hoes - is een pittige aanwinst in de doordeweekse jazzcollectie.

Hype Williams - Do Roids and Kill E'rything (2010)

4,0
Speciale 7" van het duo Hype Williams. Erg wazige shit die redelijk eenvoudig is maar voor mij gewoon nog steeds veel indruk nalaat. 'The Throning' is natuurlijk de absolute blikvanger (= prachtige bewerking van The Sweetest Taboo van Sade) van dit werk. Maar ook de andere nummers zijn heerlijke roestracks. Het draait eigenlijk allemaal om de lo-fi bewerking, vertraagde synths en het omvormen van pop-structuren naar hallucinerende mini-werkjes. Percussie is doorgaans 808-achtig dus ook redelijk 'basic'. Er zit een soort van revival achtige vibe in de nummers die mij mij wat doet terugdenken aan mijn tijd in Londen: meerbepaald aan de hipstercultuur in het district Dalston. Je haalt een of ander fout jasje uit de verkleedkast en iedereen spreekt je lovend aan omdat het zo heerlijk anders is. Die bizarre sfeer - hoe ik het ervaarde - past op de één of andere manier perfect bij deze muziek.

Ondertussen zijn de twee gesplitst (wat deels te verwachten was met zo'n gekke persoonlijkheden) en hun eigen weg opgegaan. Inga Copeland ga ik eind augustus zien in Brussel. Ze geeft er een gratis concert in de Ancienne Belgique.